UK. Gwałcenie dziewczynek: A National Scandal – szokujące jest usłyszeć, że te dzieci są „rozwiązłe”

'CHantelle … nadużywała marihuany i alkoholu i … narażała się na ryzyko wykorzystania seksualnego” to oszałamiające zdanie w streszczeniu sprawy rady dotyczącej dziecka w systemie opieki zastępczej. Oto kolejne, z zapisu oceny służb ds. dzieci w sprawie 14-letniej Erin (nie jej prawdziwe imię). „Erin … jest wykorzystywana do prostytucji. Zadaje się z wieloma mężczyznami, którzy biorą od niej pieniądze. Jest bardzo rozwiązłą dziewczyną”.

Mogłabym tak dalej. Groomed: A National Scandal jest ich pełne. Filmowiec Anna Hall ma do wyboru materiały na dziesiątki lat. Jej film Edge of the City z 2004 r. był pierwszym telewizyjnym demaskatorem tego, co obecnie nazywamy gangami groomingowymi, zrodzonym z badań, które rozpoczęła po przypadkowym spotkaniu pięć lat wcześniej ze starszym dyrektorem w organizacji charytatywnej dla dzieci Barnardo, który powiedział jej, że zauważyli nowy wzorzec znęcania się nad dziećmi. Grupy mężczyzn obierały sobie za cel bezbronne dzieci – prawie zawsze białe dziewczynki, zwykle w systemie opieki – zaprzyjaźniając się z nimi, dając im alkohol i narkotyki, stając się ich „chłopakami”, a następnie uprawiając z nimi seks i oferując je innym mężczyznom.

Chantelle, która ma teraz 32 lata, mówi tutaj o tym, jak miała 11 lat, kiedy jej dwudziestokilkuletni „chłopak”, jeden z mężczyzn, którzy siadali na murze przed jej domem dla dzieci w Manchesterze, zaczął ją molestować. Nadużycia, w tym przetrzymywanie w pokoju hotelowym przez kilka dni i „przekazywanie”, trwały latami. Wielokrotnie kontaktowała się z policją, ale „nigdy nic nie zrobili”.

Erin była przygotowywana od 12. roku życia, a pierwszy raz zgwałcona w wieku 13 lat. Policja powiedziała jej matce, że Erin wybrała taki styl życia. Potem nastąpił jeszcze gorszy atak. Jej matka zabrała córkę („ślady ugryzień od stóp do głów”) i jej majtki pełne nasienia z powrotem na policję. Nie zrobili nic. Raport służb socjalnych zauważa, że ​​jest „młodą dziewczyną… która często naraża się na ryzyko”.

Film Halla przedstawia systemowe niepowodzenia policji i wszystkich innych organów rzekomo odpowiedzialnych za ochronę tych dziewcząt i tysięcy podobnych im, nie tylko wtedy, ale teraz i przez wszystkie straszne lata pomiędzy. To opowieść o przymykaniu oczu, ignorowaniu licznych dowodów, chowaniu raportów i rozwiązywaniu grup zadaniowych.

Jedną z takich grup zadaniowych była Operacja Augusta, powołana w wyniku śmierci 15-letniej Victorii Agoglii w 2003 r., po tym jak zgłosiła, że ​​została zgwałcona i siłą wstrzyknięta jej heroina przez znacznie starszego Azjatę. Grupą dowodziła policjantka Maggie Oliver, która mówi tutaj, że znalezienie dowodów na gangi zajmujące się uwodzeniem („Zidentyfikowaliśmy około 97 gwałcicieli dzieci”) zajęło zaledwie kilka tygodni, dla których takie bezbronne dziewczyny były „tylko mięsem armatnim”. Grupa została rozbita, gdy Oliver była na urlopie okolicznościowym.

Jayne Senior, która miała zostać informatorką i źródłem artykułów w gazecie Times, które jako pierwsze zwróciły uwagę opinii publicznej na skandal związany z uwodzeniem w Rotherham, mówi, że raport Home Office, który pomogła przygotować, został ukryty z bardziej oczywistych powodów. „Niejednokrotnie powiedziano mi, abym przestała kołysać łodzią wielokulturową” – mówi.

Oczywiście, pochodzenie etniczne wielu zaangażowanych mężczyzn jest tym, co sprawia, że ​​temat ten jest tak niesmaczny dla osób sprawujących władzę. Możliwość bycia postrzeganym jako rasista – lub, biorąc pod uwagę religię wielu domniemanych sprawców, islamofob – najwyraźniej przeważa nad potrzebą powstrzymania bicia, gwałcenia i handlu dziećmi. Zeznania bardziej współczesnych ocalałych sugerują, że niezależnie od twierdzeń różnych sił policyjnych i władz o rewolucji w podejściu od tego czasu, niewiele się zmieniło.

Gniew Seniora, Olivera i samej Hall jest namacalny, Hall podsyca, ale nigdy nie przytłacza filmu. Ocaleni wciąż są głębiej w trybie przetrwania, próbując się uleczyć, przezwyciężyć szkody i żal spowodowane ich strasznymi doświadczeniami. Jak to zrobić w świecie, który nadal stawia wizerunek ponad okropną treść, w świecie, w którym głęboka mizoginia, która pozwala na ignorowanie cierpienia kobiet i obwinianie ofiar za nie, nie wiem. Ale to filmy takie jak Groomed – w ich nieustępliwych szczegółach, w zeznaniach, które przedstawiają, w niepublikowanych raportach, które wypisują – mogą w jakiś sposób, pewnego dnia, stać się kamieniem milowym do jakiegoś zadośćuczynienia.