Legal Consequences arising from the Policies and Practices of Israel in the Occupied
Palestinian Territory, including East Jerusalem
Summary of the Advisory Opinion of 19 July 2024
terytorium palestyńskim, w tym we wschodniej JerozolimiePodsumowanie opinii doradczej z dnia 19 lipca 2024 r.
|
INTERNATIONAL COURT OF JUSTICE Peace Palace, Camegieplein 2, 2517 KJ The Hague, Netherlands
Summary 2024/8 19 July 2024 Legal Consequences arising from the Policies and Practices of Israel in the Occupied Summary of the Advisory Opinion of 19 July 2024 Chronology of the procedure (paras 1-21) The Court first recalls that on 19 January 2023, the Secretary-General of the United Nations officially communicated to the Court the decision taken by the General Assembly to submit the questions set forth in resolution 77/247 adopted by the United Nations General Assembly (hereinafter the “General Assembly”) on 30 December 2022. Paragraph 18 of the resolution reads as follows: “The General Assembly,
At the outset the Court observes that, when seised of a request for an advisory opinion, the Court must first consider whether it has jurisdiction to give the opinion requested and, if so, whether there is any reason why the Court should, in the exercise of its discretion, decline to answer the request.
The Court first addresses the question whether it possesses jurisdiction to give the advisory opinion. It notes that, in accordance with the requirement in Article 96 of the Charter and Article 65 of its Statute, the Court must satisfy itself that the question on which it is requested to give its opinion is a “legal question”. The Court recalls that, in the present proceedings, the General Assembly put two questions to the Court. These questions relate first to the legal consequences arising from certain policies and practices of Israel as an occupying Power in a situation of belligerent occupation since 1967. Secondly, they relate to how such policies and practices affect the legal status of the occupation in light of certain rules and principles of international law and to the legal consequences which arise from this status. The Court considers that these questions are legal questions. In light of the above, the Court concludes that the request has been made in accordance with the provisions of the Charter and of the Statute of the Court and therefore that it has jurisdiction to render the requested opinion.
The fact that the Court has jurisdiction to give an advisory opinion does not mean that it is obliged to exercise it. Article 65, paragraph 1, of the Statute provides that “[t]he Court may give an advisory opinion on any legal question at the request of whatever body may be authorized by or in accordance with the Charter of the United Nations to make such a request”. As the Court has repeatedly emphasized, this “should be interpreted to mean that the Court has a discretionary power to decline to give an advisory opinion even if the conditions of jurisdiction are met”. However, given its functions as the principal judicial organ of the United Nations, the Court considers that its answer to a request for an advisory opinion “represents its participation in the activities of the Organization, and, in principle, should not be refused”. However, only compelling reasons may lead the Court to refuse to give its opinion in response to a request falling within its jurisdiction. In view of the fact that some participants in the present proceedings have argued that there are compelling reasons for the Court to decline to give its opinion, the Court examines each of these in turn.
First, the Court examines the argument according to which the Court should decline to render an advisory opinion because the request concerns a bilateral dispute between Palestine and Israel, and the latter has not consented to the jurisdiction of the Court to resolve that dispute. The Court does not regard the subject-matter of the General Assembly’s request as being only a bilateral matter between Israel and Palestine. The involvement of the United Nations organs, and before that the League of Nations, in questions relating to Palestine dates back to the Mandate System. Since resolution 181 (II) concerning the partition of Palestine was adopted by the General Assembly in 1947, the Palestinian question has been before the General Assembly, which has considered, debated and adopted resolutions on it almost annually. Thus, this issue is a matter of particular interest and concern to the United Nations. The Court therefore considers that the issues raised by the request are part of the Palestinian question, including the General Assembly’s role relating thereto. Consequently, the Court cannot, in the exercise of its discretion, decline to give the opinion requested on the ground of circumventing the principle of consent to judicial settlement.
The Court then examines the argument according to which the Court should decline to reply to the questions put to it because the General Assembly is not seeking the Court’s opinion on a matter with which it requires assistance, but rather seeks the Court’s confirmation of particular legal conclusions relevant to the resolution of a bilateral dispute between Palestine and Israel. In the present instance, the request is put forward by the General Assembly with reference to its own responsibilities and functions regarding the issue of the Occupied Palestinian Territory (see A/RES/77/247). The Court does not therefore consider that there is a compelling reason that should lead it to decline to give its opinion on the ground that such an opinion would not assist the General Assembly in the performance of its functions.
Turning to the question whether, the Court should decline to reply to the questions put to it because an advisory opinion from the Court would interfere with the Israeli-Palestinian negotiation process laid out by the framework established in the 1993 Declaration of Principles on Interim Self-Government Arrangements (hereinafter the “Oslo I Accord”) and the 1995 Interim Agreement on the West Bank and the Gaza Strip (hereinafter the “Oslo II Accord”), and may exacerbate the Israeli-Palestinian disagreement, thereby compromising the outcome of negotiations, the Court considers that, in the present circumstances, this question is a matter of conjecture and the Court cannot speculate about the effects of its opinion. Therefore, the Court cannot regard this factor as a compelling reason to decline to respond to the General Assembly’s request.
(paras. 41-43) The Court then examines the argument according to which the Court should exercise its discretion to decline to answer the questions before it, or, even if the Court were to reply to these questions, it should take care that its reply does not interfere with the established framework for negotiations, since it is the Security Council, and not the General Assembly, which has primary responsibility for issues relating to the Israeli-Palestinian conflict. The Court notes that whether the opinion of the Court would have an adverse effect on the negotiation framework is a matter of conjecture on which the Court should not speculate. Moreover, in view of the fact that the General Assembly has the competence to address matters concerning international peace and security, such as those raised in the questions it has posed, there is no compelling reason for the Court to decline to give the requested opinion.
(paras. 44-47) The Court notes that some participants have raised the argument that the Court should decline to give an opinion because it lacks sufficient information and would have to embark on a fact-finding mission covering a period of decades in order to answer the questions put to it by the General Assembly. The Court notes in this respect that in the present case, over 50 States and international organizations have submitted information relevant to a response to the questions put by the General Assembly to the Court. It further notes that it has also reviewed a voluminous dossier submitted by the Secretary-General of the United Nations, which contains extensive information on the situation in the Occupied Palestinian Territory. The Court considers that, in the present case, it has before it sufficient information to decide legal questions in a manner consistent with its judicial function. Consequently, there is no compelling reason for it to decline to give the requested opinion on this ground.
As to the issue whether the questions put to the Court have been presented in a biased manner in that they assume the existence of violations of international law by Israel, the Court recalls, in the first instance, that it has the power to interpret and, where necessary, reformulate the questions put to it. It is therefore for the Court to appreciate and assess the appropriateness of the formulation of the questions. The Court may also, where necessary, determine for itself the scope and the meaning of the questions put to it. In the present case, the Court does not consider that the General Assembly intended to restrict the Court’s freedom to determine these issues. The Court will ascertain for itself whether Israel’s policies and practices are in violation of the applicable rules and principles of international law, before determining the legal consequences of any such violations. Consequently, the Court cannot, in the exercise of its discretion, decline to give its opinion on the ground that the questions put to it are biased or imbalanced. * In light of the foregoing, the Court concludes that there are no compelling reasons for it to decline to give the opinion requested by the General Assembly.
Before turning to the scope and meaning of the questions put to it by the General Assembly, the Court recalls the general context. Having been part of the Ottoman Empire, at the end of the First World War, Palestine was placed under a Mandate that was entrusted to Great Britain by the League of Nations. In 1947, the United Kingdom announced its intention to complete its evacuation of the mandated territory by 1 August 1948, subsequently advancing that date to 15 May 1948. In the meantime, on 29 November 1947, the General Assembly had adopted resolution 181 (II) on the future government of Palestine, which “ [r]ecommend[ed] to the United Kingdom . . . and to all other Members of the United Nations the adoption and implementation . . . of the Plan of Partition” of the territory, as set forth in the resolution, between two independent States, one Arab, the other Jewish, as well as the creation of a special international regime for the City of Jerusalem. While the Jewish population accepted the Plan of Partition, the Arab population of Palestine and the Arab States rejected this plan, contending, inter alia, that it was unbalanced. On 14 May 1948, Israel proclaimed its independence with reference to the General Assembly resolution 181 (II); an armed conflict then broke out between Israel and a number of Arab States, and the Plan of Partition was not implemented. By resolution 62 (1948) of 16 November 1948, the Security Council decided that “an armistice shall be established in all sectors of Palestine”. In conformity with this decision, general armistice agreements were concluded in 1949 in Rhodes between Israel and its neighbouring States through mediation by the United Nations, fixing the armistice demarcation lines between Israeli and Arab forces (often later collectively called the “Green Line” owing to the colour used for it on maps). On 29 November 1948, referring to resolution 181 (II), Israel applied for admission to membership of the United Nations. On 11 May 1949, when it admitted Israel as a Member State of the United Nations, the General Assembly recalled resolution 181 (II) and took note of Israel’s declarations “in respect of the implementation of the said resolution” (General Assembly resolution 273 (III)). In 1967, an armed conflict (also known as the “Six-Day War”) broke out between Israel and neighbouring countries Egypt, Syria and Jordan. By the time hostilities had ceased, Israeli forces occupied all the territories of Palestine under British Mandate beyond the Green Line. On 22 November 1967, the Security Council unanimously adopted resolution 242 (1967), which “emphasiz[ed] the inadmissibility of acquisition of territory by war” and called for the “[withdrawal of Israel armed forces from territories occupied in the recent conflict”. From 1967 onwards, Israel started to establish or support settlements in the territories it occupied and took a number of measures aimed at changing the status of the City of Jerusalem. The Security Council, after recalling on a number of occasions “the principle that acquisition of territory by military conquest is inadmissible”, condemned those measures and, by resolution 298 (1971) of
“all legislative and administrative actions taken by Israel to change the status of the City of Jerusalem, including expropriation of land and properties, transfer of populations and legislation aimed at the incorporation of the occupied section, are totally invalid and cannot change that status”. In October 1973, another armed conflict broke out between Egypt, Syria and Israel. By resolution 338 of 22 October 1973, the Security Council called upon the parties to the conflict to terminate all military activity and to start immediately after the cease-fire the implementation of Security Council resolution 242 (1967) in all of its parts. On 14 October 1974, the General Assembly recognized, by resolution 3210 (XXIX), the Palestinian Liberation Organization (PLO) as the representative of the Palestinian people. By resolution 3236 (XXIX) of 22 November 1974, it recognized “that the Palestinian people is entitled to self-determination in accordance with the Charter of the United Nations”. On 17 September 1978, Israel and Egypt signed the “Camp David Accords”, which led in the following year to a Peace Treaty between the two countries. Later, a peace treaty was signed on
On 15 November 1988, referring to resolution 181 (II) “which partitioned Palestine into an Arab and a Jewish State”, the PLO “proclaimed] the establishment of the State of Palestine”. In 1993 and 1995, Israel and the PLO signed the Oslo I and Oslo II Accords. In an exchange of letters on 9 September 1993, the PLO recognized Israel’s right to exist in peace and security, and Israel recognized the PLO as the legitimate representative of the Palestinian people. The Oslo I Accord established general guidelines for the negotiations to be conducted between Israel and Palestine. The Oslo II Accord, inter alia, divided the Israeli-occupied West Bank into three administrative areas (A, B and C) with Area C, which covers more than 60 per cent of the West Bank, being exclusively administered by Israel. The Oslo Accords required Israel to, inter alia, transfer to Palestinian authorities certain powers and responsibilities exercised in Areas A and B of the West Bank by its military authorities and civil administration. Where such transfers, which have remained limited and partial, have taken place, Israel has retained significant control in relation to security matters. Following an increase in acts of violence from the West Bank, in the early 2000s Israel began building a “continuous fence” (hereinafter the “wall”) largely in the West Bank and East Jerusalem. A plan of this type was approved for the first time by the Israeli Government in July 2001 and the first part of the relevant works was declared completed on 31 July 2003. Notwithstanding the Court’s opinion in 2004, finding “[t]he construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, and its associated regime [to be] contrary to international law”, the construction of the wall continued, as well as the expansion of settlements in the Occupied Palestinian Territory. Reports indicate that, by 2005, settlers who had been residing in 21 settlements in the Gaza Strip and in four settlements in the northern West Bank, were evacuated pursuant to an Israeli “Disengagement Plan”. By 2023, approximately 465,000 settlers resided in the West Bank, spread across around 300 settlements and outposts, while some 230,000 settlers resided in East Jerusalem. The residents of settlements and “outposts” in the Occupied Palestinian Territory (“settlers”) are predominantly Israelis, as well as non-Israeli Jews who qualify for Israeli nationality under Israeli legislation. On 29 November 2012, the General Assembly, recalling, inter alia, resolution 181 (II), accorded to Palestine non-member observer State status in the United Nations (resolution 67/19). In 2016, the Security Council adopted resolution 2334 (2016) in which it urged “the intensification and acceleration of international and regional diplomatic efforts and support aimed at achieving without delay a comprehensive, just and lasting peace in the Middle East on the basis of the relevant United Nations resolutions, the Madrid terms of reference, including the principle of land for peace, the Arab Peace Initiative and the Quartet Roadmap and an end to the Israeli occupation that began in 1967”. On 10 May 2024, the General Assembly adopted resolution ES-10/23 in which it “[d]etermines that the State of Palestine is qualified for membership in the United Nations in accordance with Article 4 of the Charter of the United Nations and should therefore be admitted to membership in the United Nations”. On 10 June 2024, the Security Council adopted resolution 2735 (2024), whereby it reiterated “its unwavering commitment to the vision of the two-State solution where two democratic States, Israel and Palestine, live side by side in peace within secure and recognized borders, consistent with international law and relevant UN resolutions, and in this regard stresse[d] the importance of unifying the Gaza Strip with the West Bank under the Palestinian Authority”. III. Scope and meaning of the questions posed by the General Assembly (PARAS 72-83) The Court then turns to the scope and meaning of the two questions posed by the General Assembly, and recalls their formulation. The Court notes that the questions define the material, territorial and temporal scope of the Court’s enquiry. With regard to the material scope, question (a) identifies three types of conduct which question (b) describes as “policies and practices of Israel”: first, “the ongoing violation by Israel of the right of the Palestinian people to self-determination”; second, Israel’s “prolonged occupation, settlement and annexation of the Palestinian territory occupied since 1967, including measures aimed at altering the demographic composition, character and status of the Holy City of Jerusalem”; third, Israel’s “adoption of related discriminatory legislation and measures”. In this regard, the Court limits itself to observing a feature common to all of them, namely that the terms of question (a) assume that these policies and practices are contrary to international law. By virtue of its judicial function, however, the Court must itself determine the lawfulness of the policies and practices identified by the General Assembly. The Court considers that question (a) requires an assessment of the conformity with international law of those policies and practices of Israel identified in the request. The Court considers that, in its request, the General Assembly has not sought from the Court a detailed factual determination of Israel’s policies and practices. Therefore, in order to give an advisory opinion in this case, it is not necessary for the Court to make findings of fact with regard to specific incidents allegedly in violation of international law. The Court need only establish the main features of Israel’s policies and practices and, on that basis, assess the conformity of these policies and practices with international law. In terms of its territorial scope, question (a) refers to “the Palestinian territory occupied since 1967”, which encompasses the West Bank, East Jerusalem and the Gaza Strip. The Court notes that the various United Nations organs and bodies frequently make specific reference to the different parts of the Occupied Palestinian Territory. The Court also does so in the present Advisory Opinion, as appropriate. However, the Court recalls that, from a legal standpoint, the Occupied Palestinian Territory constitutes a single territorial unit, the unity, contiguity and integrity of which is to be preserved and respected. Thus, all references in this Opinion to the Occupied Palestinian Territory are references to this single territorial unit. The Court further observes that the question mentions measures pertaining to “the Holy City of Jerusalem”. The ordinary meaning of this term is ambiguous and may be subject to multiple interpretations, but the context provides useful clarification in the present case. In light of this context, the Court is of the view that the question posed by the General Assembly relating to the “Holy City of Jerusalem” is confined to measures taken by Israel in East Jerusalem. In terms of its temporal scope, question (a) requests the Court to take account of measures adopted by Israel in the Occupied Palestinian Territory since 1967. However, the Court is not precluded from having regard to facts predating the occupation, to the extent that this is necessary for the proper discharge of its judicial function. The Court notes that the request for an advisory opinion was adopted by the General Assembly on 30 December 2022 and asked the Court to address Israel’s “ongoing” or “continuing” policies and practices. Thus, the Court is of the view that the policies and practices contemplated by the request of the General Assembly do not include conduct by Israel in the Gaza Strip in response to the attack carried out against it by Hamas and other armed groups on 7 October 2023. Question (b) has two parts. The first part requests the Court to assess how the policies and practices of Israel identified by the General Assembly “affect the legal status of the occupation”. The Court observes that the use of the verb “affect” points to the possibility that such policies and practices may bring about changes to the “legal status”. However, the scope of the first part of the question depends upon the meaning of the expression “legal status of the occupation” in the overall context of question (b). In the present context, the Court is of the view that the first part of question (b) calls on the Court to ascertain the manner in which Israel’s policies and practices affect the legal status of the occupation, and thereby the legality of the continued presence of Israel, as an occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory. The Court observes that both question (a) and the second part of question (b) call upon it to determine the legal consequences arising, respectively, from Israel’s policies and practices and from its continued presence as an occupying Power in the Occupied Palestinian Territory. If and to the extent that the Court finds that any of Israel’s policies and practices, or its continued presence, in the Occupied Palestinian Territory are contrary to international law, the Court indicates that it will examine the legal consequences flowing from such findings for Israel, for other States and for the United Nations.
The Court notes at the outset that the applicability of certain rules of international law in the territory concerned depends on the status of that territory under international law. The Court first seeks to ascertain the status of the Occupied Palestinian Territory under international law, and then determines which rules of international law are relevant for answering the questions posed to it by the General Assembly. The questions posed by the General Assembly are premised on the assumption that the Occupied Palestinian Territory is occupied by Israel. In its 2004 Advisory Opinion on the Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory, the Court set out the circumstances under which a state of occupation is established. The Court observed that, in the 1967 armed conflict, Israel occupied the territories situated between the Green Line and the former eastern boundary of Palestine under the British Mandate, namely the West Bank and East Jerusalem. The Court affirmed that subsequent events had not altered the status of the territories in question as occupied territories, nor Israel’s status as occupying Power. In its Wall Advisory Opinion, the Court did not express a view as to the legal status of the Gaza Strip, as the construction of the wall did not affect the Gaza Strip. The Gaza Strip is an integral part of the territory that was occupied by Israel in 1967. Following the 1967 armed conflict, Israel, as the occupying Power, placed the Gaza Strip under its effective control. However, in 2004, Israel announced a “Disengagement Plan”. According to that plan, Israel was to withdraw its military presence from the Gaza Strip and from several areas in the northern part of the West Bank. By 2005, Israel had completed the withdrawal of its army and the removal of the settlements in the Gaza Strip. The Court notes that, for the purpose of determining whether a territory remains occupied under international law, the decisive criterion is not whether the occupying Power retains its physical military presence in the territory at all times but rather whether its authority has been established and can be exercised. Based on the information before it, the Court considers that Israel remained capable of exercising, and continued to exercise, certain key elements of authority over the Gaza Strip, including control of the land, sea and air borders, restrictions on movement of people and goods, collection of import and export taxes, and military control over the buffer zone, despite the withdrawal of its military presence in 2005. This is even more so since 7 October 2023. In light of the above, the Court is of the view that Israel’s withdrawal from the Gaza Strip has not entirely released it of its obligations under the law of occupation. Israel’s obligations have remained commensurate with the degree of its effective control over the Gaza Strip. The Court then turns to the rules and principles that are relevant for answering the questions put to it. These include the prohibition of the acquisition of territory by threat or use of force and the right of peoples to self-determination, which are enshrined in the Charter of the United Nations and also form part of customary international law. Further, international humanitarian law is of particular relevance. Israel’s powers and duties in the Occupied Palestinian Territory are governed by the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time ofWar of 12 August 1949 (the “Fourth Geneva Convention”), which is applicable in the Occupied Palestinian Territory, and by customary international law. Pursuant to Article 154 of the Fourth Geneva Convention, that Convention is supplementary to the rules contained in Sections II and III of the Hague Regulations Respecting the Laws and Customs of War on Land annexed to that Convention. As the Court has observed in its jurisprudence, the Hague Regulations have become part of customary international law, and they are thus binding on Israel. As regards international human rights law, the Court observes that Israel is party to several legal instruments containing human rights obligations, including the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination of 21 December 1965 (“CERD”), the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights of 16 December 1966 (the “ICESCR”) and the International Covenant on Civil and Political Rights of 19 December 1966 (the “ICCPR”). The Court recalls that “international human rights instruments are applicable ‘in respect of acts done by a State in the exercise of its jurisdiction outside its own territory’, particularly in occupied territories”. The Court further recalls that the protection offered by human rights conventions does not cease in case of armed conflict or of occupation. Some rights may be exclusively matters of international humanitarian law; others may be exclusively matters of human rights law; yet others may concern both these branches of international law. Referring to its Wall Advisory Opinion, the Court observes that Israel remains bound by the ICCPR and the ICESCR in respect of its conduct with regard to the Occupied Palestinian Territory. In relation to CERD, the Court notes that that Convention contains no provision expressly restricting its territorial application. On the contrary, several of its provisions impose obligations on States parties that are applicable in territories under their jurisdiction or in relation to individuals within their jurisdiction. This indicates that CERD is also applicable to conduct of a State party which has effects beyond its territory. In the Court’s view, Israel must comply with its obligations under CERD in circumstances in which it exercises its jurisdiction outside its territory. Several participants in the present proceedings expressed diverging views regarding the relevance of the Oslo accords signed in 1993 and 1995 by Israel and the PLO. On the basis of the interpretation of these Accords, the Court considers that they cannot be understood to detract from Israel’s obligations under the pertinent rules of international law applicable in the Occupied Palestinian Territory.
(PARAS. 103-243) The Court then assesses the conformity of Israel’s policies and practices in the Occupied Palestinian Territory, as identified in question (a), with its obligations under international law. In particular, the Court’s analysis examines, in turn, the questions of the prolonged occupation, Israel’s policy of settlement, the annexation of the Palestinian territory occupied since 1967, and its adoption of related legislation and measures that are allegedly discriminatory. The Court appraises whether and, if so, how Israel’s policies and practices affect the right of the Palestinian people to self-determination after those other questions are considered.
With regard to the question of the prolonged occupation, the Court notes that question (a) concerns in part the legal consequences arising from Israel’s “prolonged occupation” of the Occupied Palestinian Territory. In this regard, the Court notes that Israel’s occupation has lasted for more than 57 years. In order to answer this aspect of the question, the Court must turn to the relationship between Israel, as the occupying Power, and the protected population of the occupied territory, which is governed by the law of occupation. By virtue of its status as an occupying Power, a State assumes a set of powers and duties with respect to the territory over which it exercises effective control. In this context, the occupying Power bears a duty to administer the territory for the benefit of the local population. The nature and scope of these powers and duties are always premised on the same assumption: that occupation is a temporary situation to respond to military necessity, and it cannot transfer title of sovereignty to the occupying Power. The fact that an occupation is prolonged does not in itself change its legal status under international humanitarian law. Although premised on the temporary character of the occupation, the law of occupation does not set temporal limits that would, as such, alter the legal status of the occupation. Instead, the legality of the occupying Power’s presence in the occupied territory must be assessed in light of other rules. In particular, occupation consists of the exercise by a State of effective control in foreign territory. In order to be permissible, therefore, such exercise of effective control must at all times be consistent with the rules concerning the prohibition of the threat or use of force, including the prohibition of territorial acquisition resulting from the threat or use of force, as well as with the right to self-determination. Therefore, the fact that an occupation is prolonged may have a bearing on the justification under international law of the occupying Power’s continued presence in the occupied territory. It is against this background that Israel’s policies and practices, as well as its continuing presence in the Occupied Palestinian Territory, must be examined. The Court then turns to these policies and practices, beginning with Israel’s settlement policy.
Question (a) posed by the General Assembly enquires in part about the legal consequences arising from Israel’s settlement policy. The Court considers, in this regard, that the distinction that is sometimes made between “settlements” and “outposts” is immaterial for the purpose of ascertaining whether the communities in question form part of Israel’s settlement policy. What matters is whether they are established or maintained with Israel’s support. The Court further notes that, between 1967 and 2005, Israel’s settlement policy was carried out in the West Bank, East Jerusalem and the Gaza Strip. Since the removal of Israel’s settlements from the Gaza Strip in 2005, Israel’s settlement policy has continued in the West Bank and East Jerusalem; the Court therefore limits its analysis to Israel’s ongoing settlement policy in the West Bank and East Jerusalem. At the same time, the Court observes that Israel’s settlement policy carried out in the Gaza Strip until 2005 was not substantially different from the policy that continues in the West Bank and East Jerusalem, today.
In its Wall Advisory Opinion, the Court found that Israel’s settlement policy was in breach of the sixth paragraph of Article 49 of the Fourth Geneva Convention, which provides that “[t]he Occupying Power shall not deport or transfer parts of its own civilian population into the territory it occupies”. In the Court’s view, there is nothing in the terms or the context of the provision, or in the object and purpose or the drafting history of the Fourth Geneva Convention, to suggest that that provision prohibits only the forcible transfer of parts of the occupying Power’s civilian population into the occupied territory. In the present case, there is extensive evidence of Israel’s policy of providing incentives for the relocation of Israeli individuals and businesses into the West Bank, as well as for its industrial and agricultural development by settlers. There is also evidence that Israel regularly legalizes outposts that have been established in contravention of domestic Israeli legislation and that Israel’s construction of settlements is accompanied by specially designed civilian infrastructure in the West Bank and East Jerusalem, which integrates the settlements into the territory of Israel. In light of the above, the Court considers that the transfer by Israel of settlers to the West Bank and East Jerusalem, as well as Israel’s maintenance of their presence, is contrary to the sixth paragraph of Article 49 of the Fourth Geneva Convention.
The Court further notes that the expansion of Israel’s settlements in the West Bank and East Jerusalem is based on the confiscation or requisitioning of large areas of land. Observing that, in the present case, the public property confiscated or requisitioned for the development of Israeli settlements benefits the civilian population of settlers, to the detriment of the local Palestinian population, the Court concludes that Israel’s land policies are not in conformity with Articles 46, 52 and 55 of the Hague Regulations.
The Court next turns to the question of the exploitation of natural resources. It recalls that, under the principle of customary international law contained in Article 55 of the Hague Regulations, the occupying Power shall be regarded only as administrator and usufructuary of natural resources in the occupied territory, including but not limited to forests and agricultural estates, and it shall safeguard the capital of these resources. Therefore, the use by the occupying Power of natural resources must not exceed what is necessary for the purposes of the occupation. In this connection, the Court observes that the occupying Power has the continuing duty to ensure that the local population has an adequate supply of foodstuffs, including water. Moreover, the use of natural resources in the occupied territory must be sustainable, and it must avoid environmental harm. On the basis of the evidence before it, the Court considers that Israel’s use of the natural resources in the Occupied Palestinian Territory is inconsistent with its obligations under international law. By diverting a large share of the natural resources to its own population, including settlers, Israel is in breach of its obligation to act as administrator and usufructuary. The Court further considers that, by severely restricting the access of the Palestinian population to water that is available in the Occupied Palestinian Territory, Israel acts inconsistently with its obligation to ensure the availability of water in sufficient quantity and quality. In light of its analysis, the Court also concludes that Israel’s policy of exploitation of natural resources in the Occupied Palestinian Territory is inconsistent with its obligation to respect the Palestinian people’s right to permanent sovereignty over natural resources.
Turning next to the question of the extension of Israeli law to the Occupied Palestinian Territory, the Court recalls that, under Article 43 of the Hague Regulations, the occupying Power must in principle respect the law in force in the occupied territory unless absolutely prevented from doing so. In principle, then, the law of occupation does not deprive the local population’s civilian institutions in the occupied territory of the regulatory authority that they may have. Rather, it invests in the occupying Power a set of regulatory powers on an exceptional basis and on specific enumerated grounds. Based on the evidence before it, the Court observes that Israel has expanded its sphere of legal regulation in the West Bank. It notes, in particular, that Israel has to a large degree substituted its military law for the local law in force in the Occupied Palestinian Territory at the beginning of the occupation in 1967. Moreover, regional and local councils of settlers have assumed de facto jurisdiction over the settlements in the West Bank. In East Jerusalem, domestic Israeli law has been applied since the beginning of the occupation in 1967 and Israel treats East Jerusalem as its own national territory, where Israeli law is applied in full and to the exclusion of any other domestic legal system. In the present case, the Court is not convinced that the extension of Israel’s law to the West Bank and East Jerusalem is justified under any of the grounds laid down in the second paragraph of Article 64 of the Fourth Geneva Convention. Furthermore, the comprehensive application of Israeli law in East Jerusalem, as well as its application in relation to settlers throughout the West Bank, cannot be deemed “essential” for any of the purposes enumerated in the second paragraph of Article 64 of the Fourth Geneva Convention. For these reasons, the Court considers that Israel has exercised its regulatory authority as an occupying Power in a manner that is inconsistent with the rule reflected in Article 43 of the Hague Regulations and Article 64 of the Fourth Geneva Convention.
The Court then turns to the effects of Israel’s settlement policy on the departure of the Palestinian population. The Court observes that the large-scale confiscation of land and the deprivation of access to natural resources divest the local population of their basic means of subsistence, thus inducing their departure. Furthermore, a series of measures taken by Israeli military forces has exacerbated the pressure on the Palestinian population to leave parts of the Occupied Palestinian Territory against their will. The Court recalls that, under the first paragraph of Article 49 of the Fourth Geneva Convention, “[i]ndividual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not, are prohibited, regardless of their motive”. In this regard, the Court considers that transfer may be “forcible” — and thus prohibited under the first paragraph of Article 49 — not only when it is achieved through the use of physical force, but also when the people concerned have no choice but to leave. Further, the Court notes that, to be permissible, evacuations are conceived as a temporary measure, to be reversed as soon as the imperative military reasons subside. By contrast, evacuations of a permanent or indefinite character breach the prohibition of forcible transfer. The Court considers that Israel’s policies and practices, including its forcible evictions, extensive house demolitions and restrictions on residence and movement, often leave little choice to members of the Palestinian population living in Area C but to leave their area of residence. The nature of Israel’s acts, including the fact that Israel frequently confiscates land following the demolition of Palestinian property for reallocation to Israeli settlements, indicates that its measures are not temporary in character and therefore cannot be considered as permissible evacuations under the Fourth Geneva Convention. In the Court’s view, Israel’s policies and practices are contrary to the prohibition of forcible transfer of the protected population under the first paragraph of Article 49, of the Fourth Geneva Convention.
The Court further notes that Israel’s settlement policy has given rise to violence by settlers and security forces against Palestinians. Having examined the evidence before it in light of the relevant provisions of international law, the Court considers that the violence by settlers against Palestinians, Israel’s failure to prevent or to punish it effectively and its excessive use of force against Palestinians contribute to the creation and maintenance of a coercive environment against Palestinians. In the present case, on the basis of the evidence before it, the Court is of the view that Israel’s systematic failure to prevent or to punish attacks by settlers against the life or bodily integrity of Palestinians, as well as Israel’s excessive use of force against Palestinians, is inconsistent with its obligations.
In light of the above, the Court reaffirms (see Wall Advisory Opinion) that the Israeli settlements in the West Bank and East Jerusalem, and the regime associated with them, have been established and are being maintained in violation of international law. The Court notes with grave concern reports that Israel’s settlement policy has been expanding since the Court’s Wall Advisory Opinion.
(paras. 157-179) The Court observes that the question posed by the General Assembly refers in part to the legal consequences arising out of Israel’s alleged annexation of the Occupied Palestinian Territory. In order to respond to this aspect of the question, the Court must first analyse the concept of “annexation”. Second, the Court examines Israel’s policies and practices with a view to determining whether they amount to annexation. Finally, the Court discusses the lawfulness of Israel’s policies and practices. By the term annexation, in the present context, the Court understands the forcible acquisition by the occupying Power of the territory that it occupies, namely its integration into the territory of the occupying Power. Annexation, then, presupposes the intent of the occupying Power to exercise permanent control over the occupied territory. The Court recalls, in this regard, that, under the law of occupation, the control of the occupied territory by the occupying Power must be temporary in character. Consequently, conduct by the occupying Power that displays an intent to exercise permanent control over the occupied territory may indicate an act of annexation. The assertion by the occupying Power of permanent control of the occupied territory may manifest itself in a variety of ways. In this connection, the Court notes that a distinction between “de jure” and “de facto” annexation is occasionally made. Although differing in terms of the means through which the annexation is carried out, both types of annexation share the same objective — the assertion of permanent control over the occupied territory. Against this background, the Court must examine whether, through its conduct, Israel establishes its permanent control over the Occupied Palestinian Territory, in a manner that would amount to annexation. Having examined Israel’s policies and practices, both in relation to East Jerusalem and to the West Bank, with a view to determining whether they amount to annexation, the Court comes to the conclusion that Israel’s policies and practices, including the maintenance and expansion of settlements, the construction of associated infrastructure, and the wall, the exploitation of natural resources, the proclamation of Jerusalem as Israel’s capital, the comprehensive application of Israeli domestic law in East Jerusalem and its extensive application in the West Bank, entrench Israel’s control of the Occupied Palestinian Territory, notably of East Jerusalem and of Area C of the West Bank. These policies and practices are designed to remain in place indefinitely and to create irreversible effects on the ground. Consequently, the Court considers that these policies and practices amount to annexation of large parts of the Occupied Palestinian Territory. It is the view of the Court that to seek to acquire sovereignty over an occupied territory, as shown by the policies and practices adopted by Israel in East Jerusalem and the West Bank, is contrary to the prohibition of the use of force in international relations and its corollary principle of the non-acquisition of territory by force. The manner in which the annexation affects the legal status of the occupation, and thereby the legality of the continued presence of Israel, is discussed later in the advisory opinion.
(paras. 180-229) The Court then examines the question of the legal consequences arising from Israel’s adoption of related discriminatory legislation and measures”. Recalling the wording of question (a) and the conclusion it reached with regard to the interpretation of the questions, it notes that it must itself determine whether the legislation and measures identified by the request of the General Assembly are discriminatory. In this regard, the Court first considers that it has to limit its analysis to legislation and measures that are closely linked to the policies and practices discussed previously. Second, the question covers Israel’s legislation and measures only to the extent that they apply in the Occupied Palestinian Territory. Third, the question is confined to the potentially discriminatory character of Israel’s legislation and measures. Having thus defined the scope of question (a), the Court turns to the concept of discrimination. It considers that, common to all of the relevant provisions of international law is the concept of differential treatment between persons belonging to different groups. It observes, in this connection, that the existence of the Palestinian people is not at issue. Therefore, in the Court’s view, differential treatment of Palestinians can give rise to discrimination. In order to answer question (a), the Court first examines the effects that Israel’s residence permit policy in East Jerusalem has on Palestinians in the Occupied Palestinian Territory. The Court then turns to the restrictions imposed by Israel on the movement of Palestinians in the Occupied Palestinian Territory. Finally, it examines Israel’s practice of demolition of Palestinian properties in the West Bank and in East Jerusalem, both with regard to the practice of punitive demolition and demolitions for lack of a building permit. The Court notes in that connection that it is reported that almost 11,000 Palestinian structures have been demolished since 2009. The Court concludes from the evidence presented to it and on the basis of its analysis that a broad array of legislation adopted and measures taken by Israel in its capacity as an occupying Power treat Palestinians differently on grounds specified by international law. The Court notes that this differentiation of treatment cannot be justified with reference to reasonable and objective criteria nor to a legitimate public aim. Accordingly, the Court is of the view that the regime of comprehensive restrictions imposed by Israel on Palestinians in the Occupied Palestinian Territory constitutes systemic discrimination based on, inter alia, race, religion or ethnic origin, in violation of Articles 2, paragraph 1, and 26 of the ICCPR, Article 2, paragraph 2, of the ICESCR, and Article 2 of CERD. The Court further observes that Israel’s legislation and measures impose and serve to maintain a near-complete separation in the West Bank and East Jerusalem between the settler and Palestinian communities. For this reason, the Court considers that Israel’s legislation and measures constitute a breach of Article 3 of CERD.
Having found that Israel’s settlement policy, its acts of annexation, and its related discriminatory legislation and measures are in breach of international law, the Court turns to the aspect of question (a) that enquires as to the effects of Israel’s policies and practices on the exercise of the Palestinian people’s right to self-determination. The Court has already affirmed, in its Wall opinion the existence of the right of the Palestinian people to self-determination. In the present proceedings, the Court first determines the scope of this right and then examines the effects, if any, that Israel’s policies and practices have on its exercise. In light of its analysis, the Court is of the view that the prolonged character of Israel ’ s unlawful policies and practices aggravates their violation of the right of the Palestinian people to self-determination. As a consequence of Israel’s policies and practices, which span decades, the Palestinian people has been deprived of its right to self-determination over a long period, and further prolongation of these policies and practices undermines the exercise of this right in the future. For these reasons, the Court is of the view that Israel’s unlawful policies and practices are in breach of Israel’s obligation to respect the right of the Palestinian people to self-determination. The manner in which these policies affect the legal status of the occupation, and thereby the legality of the continued presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory, is discussed later in the advisory opinion.
(paras. 244-251) The Court then turns to the first part of question (b) on which the General Assembly requested its opinion and examines whether and, if so, the manner in which the policies and practices of Israel have affected the legal status of the occupation in light of the relevant rules and principles of international law. It begins by further determining the scope of the first part of question (b) posed by the General Assembly. In this regard, the Court considers that the first part of question (b) posed by the General Assembly is not whether the policies and practices of Israel affect the legal status of the occupation as such. Rather, the Court is of the view that the scope of the first part of the second question concerns the manner in which Israel’s policies and practices affect the legal status of the occupation, and thereby the legality of the continued presence of Israel, as an occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory. This legality is to be determined under the rules and principles of general international law, including those of the Charter of the United Nations.
The Court has determined that Israeli policies and practices and the manner in which they are implemented and applied on the ground have significant effects on the legal status of the occupation through the extension of Israeli sovereignty to certain parts of the occupied territory, their gradual annexation to Israeli territory, the exercise of Israeli governmental functions and the application of its domestic laws therein, as well as through the transfer of a growing number of its own nationals to those parts of the territory and impeding the exercise of the right to self-determination of the Palestinian people. The Court is of the view that Israel’s assertion of sovereignty and its annexation of certain parts of the territory constitute a violation of the prohibition of the acquisition of territory by force. This violation has a direct impact on the legality of Israel’s continued presence, as an occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory. The Court considers that Israel is not entitled to sovereignty over or to exercise sovereign powers in any part of the Occupied Palestinian Territory on account of its occupation. Nor can Israel’s security concerns override the principle of the prohibition of the acquisition of territory by force. The Court further observes that the effects of Israel’s policies and practices discussed earlier, and its exercise of sovereignty over certain parts of the Occupied Palestinian Territory, particularly the West Bank and East Jerusalem, constitute an obstruction to the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination. The effects of these policies and practices include Israel’s annexation of parts of the Occupied Palestinian Territory, the fragmentation of this territory, undermining its integrity, the deprivation of the Palestinian people of the enjoyment of the natural resources of the territory and its impairment of the Palestinian people’s right to pursue its economic, social and cultural development. The above-described effects of Israel’s policies and practices, resulting, inter alia, in the prolonged deprivation of the Palestinian people of its right to self-determination, constitute a breach of this fundamental right. This breach has a direct impact on the legality of Israel’s presence, as an occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory. The Court is of the view that occupation cannot be used in such a manner as to leave indefinitely the occupied population in a state of suspension and uncertainty, denying them their right to self-determination while integrating parts of their territory into the occupying Power’s own territory. The Court considers that the existence of the Palestinian people’s right to self-determination cannot be subject to conditions on the part of the occupying Power, in view of its character as an inalienable right. In light of the foregoing, the Court turns to the examination of the legality of the continued presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory.
(paras. 259-264) The Court considers that the violations by Israel of the prohibition of the acquisition of territory by force and of the Palestinian people’s right to self-determination have a direct impact on the legality of the continued presence of Israel, as an occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory. The sustained abuse by Israel of its position as an occupying Power, through annexation and an assertion of permanent control over the Occupied Palestinian Territory and continued frustration of the right of the Palestinian people to self-determination, violates fundamental principles of international law and renders Israel’s presence in the Occupied Palestinian Territory unlawful. This illegality relates to the entirety of the Palestinian territory occupied by Israel in 1967. This is the territorial unit across which Israel has imposed policies and practices to fragment and frustrate the ability of the Palestinian people to exercise its right to self-determination, and over large swathes of which it has extended Israeli sovereignty in violation of international law. The entirety of the Occupied Palestinian Territory is also the territory in relation to which the Palestinian people should be able to exercise its right to self-determination, the integrity of which must be respected. Responding to an argument made by three participants, the Court observes that the Oslo Accords do not permit Israel to annex parts of the Occupied Palestinian Territory in order to meet its security needs. Nor do they authorize Israel to maintain a permanent presence in the Occupied Palestinian Territory for such security needs. The Court emphasizes that the conclusion that Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory is illegal does not release it from its obligations and responsibilities under international law, particularly the law of occupation, towards the Palestinian population and towards other States in respect of the exercise of its powers in relation to the territory until such time as its presence is brought to an end. It is the effective control of a territory, regardless of its legal status under international law, which determines the basis of the responsibility of a State for its acts affecting the population of the territory or other States.
AND FROM THE ILLEGALITY OF ISRAEL’S CONTINUED PRESENCE IN THE The Court has found that Israel’s policies and practices referred to in question (a) are in breach of international law. The maintenance of these policies and practices is an unlawful act of a continuing character entailing Israel’s international responsibility. The Court has also found in reply to the first part of question (b) that the continued presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory is illegal. The Court therefore addresses the legal consequences arising from Israel’s policies and practices referred to in question (a) for Israel, together with those arising from the illegality of Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory under question (b), for Israel, for other States and for the United Nations.
With regard to the Court’s finding that Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory is illegal, the Court considers that such presence constitutes a wrongful act entailing its international responsibility. It is a wrongful act of a continuing character which has been brought about by Israel’s violations, through its policies and practices, of the prohibition on the acquisition of territory by force and the right to self-determination of the Palestinian people. Consequently, Israel has an obligation to bring an end to its presence in the Occupied Palestinian Territory as rapidly as possible. The Court further observes that, with respect to the policies and practices of Israel referred to in question (a) which were found to be unlawful, Israel has an obligation to put an end to those unlawful acts. In this respect, Israel must immediately cease all new settlement activity. Israel also has an obligation to repeal all legislation and measures creating or maintaining the unlawful situation, including those which discriminate against the Palestinian people in the Occupied Palestinian Territory, as well as all measures aimed at modifying the demographic composition of any parts of the territory. Israel is also under an obligation to provide full reparation for the damage caused by its internationally wrongful acts to all natural or legal persons concerned. Reparation includes restitution, compensation and/or satisfaction. Restitution includes Israel’s obligation to return the land and other immovable property, as well as all assets seized from any natural or legal person since its occupation started in 1967, and all cultural property and assets taken from Palestinians and Palestinian institutions, including archives and documents. It also requires the evacuation of all settlers from existing settlements and the dismantling of the parts of the wall constructed by Israel that are situated in the Occupied Palestinian Territory, as well as allowing all Palestinians displaced during the occupation to return to their original place of residence. In the event that such restitution should prove to be materially impossible, Israel has an obligation to compensate, in accordance with the applicable rules of international law, all natural or legal persons, and populations, where that may be the case, having suffered any form of material damage as a result of Israel’s wrongful acts under the occupation. The Court emphasizes that the obligations flowing from Israel’s internationally wrongful acts do not release it from its continuing duty to perform the international obligations which its conduct is in breach of. Specifically, Israel remains bound to comply with its obligation to respect the right of the Palestinian people to self-determination and its obligations under international humanitarian law and international human rights law.
The Court then turns to the legal consequences of Israel’s internationally wrongful acts in the Occupied Palestinian Territory as regards other States. The Court observes that the obligations violated by Israel include certain obligations erga omnes, among which are the obligation to respect the right of the Palestinian people to selfdetermination and the obligation arising from the prohibition of the use of force to acquire territory as well as certain of its obligations under international humanitarian law and international human rights law. With regard to the right to self-determination, the Court considers that, while it is for the General Assembly and the Security Council to pronounce on the modalities required to ensure an end to Israel’s illegal presence in the Occupied Palestinian Territory and the full realization of the right of the Palestinian people to self-determination, all States must co-operate with the United Nations to put those modalities into effect. As regards the prohibition of the acquisition of territory by force, taking note of the resolutions of the Security Council and General Assembly, the Court is of the view that Member States are under an obligation not to recognize any changes in the physical character or demographic composition, institutional structure or status of the territory occupied by Israel on 5 June 1967, including East Jerusalem, except as agreed by the parties to the conflict through negotiations and to distinguish in their dealings with Israel between the territory of the State of Israel and the Palestinian territory occupied since 1967. Moreover, the Court considers that, in view of the character and importance of the rights and obligations involved, all States are under an obligation not to recognize as legal the situation arising from the unlawful presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory. They are also under an obligation not to render aid or assistance in maintaining the situation created by Israel’s illegal presence in the Occupied Palestinian Territory. It is for all States, while respecting the Charter of the United Nations and international law, to ensure that any impediment resulting from the illegal presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory to the exercise of the Palestinian people of its right to self-determination is brought to an end. In addition, all the States parties to the Fourth Geneva Convention have the obligation, while respecting the Charter of the United Nations and international law, to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention.
The duty of non-recognition specified earlier also applies to international organizations, including the United Nations, in view of the serious breaches of obligations erga omnes under international law. The obligation not to recognize as legal the situation arising from the unlawful presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory and the obligation to distinguish in dealings with Israel between the territory of Israel and the Occupied Palestinian Territory apply also to the United Nations. Finally, the Court is of the view that the precise modalities to bring to an end Israel’s unlawful presence in the Occupied Palestinian Territory is a matter to be dealt with by the General Assembly, which requested this opinion, as well as the Security Council. Therefore, it is for the General Assembly and the Security Council to consider what further action is required to put an end to the illegal presence of Israel, taking into account the present Advisory Opinion. The Court considers it important to stress, as it did in its Wall Advisory Opinion, “the urgent necessity for the United Nations as a whole to redouble its efforts to bring the Israeli-Palestinian conflict, which continues to pose a threat to international peace and security, to a speedy conclusion, thereby establishing a just and lasting peace in the region”. The Court also considers that the realization of the right of the Palestinian people to selfdetermination, including its right to an independent and sovereign State, living side by side in peace with the State of Israel within secure and recognized borders for both States, as envisaged in resolutions of the Security Council and General Assembly, would contribute to regional stability and the security of all States in the Middle East. The Court emphasizes that its reply to the questions put to it by the General Assembly rests on the totality of the legal grounds set forth by the Court above, each of which is to be read in the light of the others, taking into account the framing by the Court of the material, territorial and temporal scope of the questions. * The full text of the final paragraph (para. 285) reads as follows: For these reasons, The Court,
Finds that it has jurisdiction to give the advisory opinion requested;
Decides to comply with the request for an advisory opinion; IN FAVOUR: President Salam; Judges Tomka, Abraham, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Aurescu, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde;
Is of the opinion that the State of Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory is unlawful; IN FAVOUR: President Salam; Judges Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde; Judges Tomka, Abraham, Aurescu;
Is of the opinion that the State of Israel is under an obligation to bring to an end its unlawful presence in the Occupied Palestinian Territory as rapidly as possible; IN FAVOUR: President Salam; Judges Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde; Judges Tomka, Abraham, Aurescu;
Is of the opinion that the State of Israel is under an obligation to cease immediately all new settlement activities, and to evacuate all settlers from the Occupied Palestinian Territory; IN FAVOUR: President Salam; Judges Tomka, Abraham, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Aurescu, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde;
Is of the opinion that the State of Israel has the obligation to make reparation for the damage caused to all the natural or legal persons concerned in the Occupied Palestinian Territory; IN FAVOUR: President Salam; Judges Tomka, Abraham, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Aurescu, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde;
Is of the opinion that all States are under an obligation not to recognize as legal the situation arising from the unlawful presence of the State of Israel in the Occupied Palestinian Territory and not to render aid or assistance in maintaining the situation created by the continued presence of the State of Israel in the Occupied Palestinian Territory; IN FAVOUR: President Salam; Judges Tomka, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde; Judges Abraham, Aurescu;
Is of the opinion that international organizations, including the United Nations, are under an obligation not to recognize as legal the situation arising from the unlawful presence of the State of Israel in the Occupied Palestinian Territory; IN FAVOUR: President Salam; Judges Tomka, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde; Judges Abraham, Aurescu;
Is of the opinion that the United Nations, and especially the General Assembly, which requested this opinion, and the Security Council, should consider the precise modalities and further action required to bring to an end as rapidly as possible the unlawful presence of the State of Israel in the Occupied Palestinian Territory. IN FAVOUR: President Salam; Judges Tomka, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; AGAINST: Vice-President Sebutinde; Judges Abraham, Aurescu. * President SALAM appends a declaration to the Advisory Opinion of the Court; VicePresident SEBUTINDE appends a dissenting opinion to the Advisory Opinion of the Court; Judge TOMKA appends a declaration to the Advisory Opinion of the Court; Judges TOMKA, ABRAHAM and Aurescu append a joint opinion to the Advisory Opinion of the Court; Judge YUSUF appends a separate opinion to the Advisory Opinion of the Court; Judge XUE appends a declaration to the Advisory Opinion of the Court; Judges IWASAWA and NOLTE append separate opinions to the Advisory Opinion of the Court; Judges NOLTE and CLEVELAND append a joint declaration to the Advisory Opinion of the Court; Judges CHARLESWORTH and BRANT append declarations to the Advisory Opinion of the Court; Judges GOMEZ ROBLEDO and CLEVELAND append separate opinions to the Advisory Opinion of the Court; Judge TLADI appends a declaration to the Advisory Opinion of the Court. Annex to Summary 2024/8 Declaration of President Salam In his declaration, President Salam states that he shares both the conclusions reached by the Court in this Advisory Opinion and the underlying reasoning. The purpose of his declaration is to set out additional reasons which, in his view, help to justify the Court’s conclusions, in particular the unlawfulness of Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory, and the subsequent obligation to put an end to it as rapidly as possible. President Salam first discusses two of Israel’s illegal policies and practices in the Occupied Palestinian Territory. With regard to settlement, he highlights the elements proving that Israel was in full knowledge of the illegality of this policy and the measures that accompanied it. Thus, as early as September 1967, the legal adviser to the Israeli Ministry of Foreign Affairs, and later various United Nations bodies and institutions warned Israel of the unlawful nature of settlement and other related practices. The declaration also examines Israel’s discriminatory laws and measures in the Occupied Palestinian Territory, demonstrating that they are tantamount to the crime of apartheid. Israel has committed numerous inhumane acts in the Occupied Palestinian Territory, which the Opinion unambiguously identifies, as part of an institutionalized regime of systematic oppression and domination of one racial group over another. In his declaration, President Salam regrets that the Court did not draw all the legal conclusions from General Assembly resolution 181 (II) of 29 November 1947. Indeed, he writes, by its commitment to implementing the said resolution, on which it based both its declaration of independence and its application for admission to the United Nations, Israel remains bound not to impede the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination and to co-operate with the United Nations so that the State of Palestine, proclaimed in 1988 and subsequently admitted to the United Nations as an observer State based on the same resolution, can exercise full sovereignty over its territory and achieve full independence. This requires the complete withdrawal of Israel from the Occupied Palestinian Territory. Addressing the question of the obligations arising for all States and the United Nations from Israel’s violation of peremptory norms (jus cogens) and obligations erga omnes in the Occupied Palestinian Territory, the declaration stresses that they should take concrete and effective measures. For States, this implies not only mere diplomatic protests, but also refraining from any unconditional financial, economic, military or technological aid to the State of Israel, and punishing such violations where appropriate and in accordance with the relevant treaties to which they are parties. Concerning the United Nations, its bodies and institutions, President Salam — recalling all the Security Council resolutions that have so far remained without effect — invites them to take new concrete and appropriate measures to put an end, without delay and according to a well-defined timetable, to the violations of international law arising from the policies and practices of Israel in the Occupied Palestinian Territory. With regard to the ending of the illegal occupation, he also stresses that this should not be made conditional on the success of negotiations with Israel, as this would be tantamount to giving the occupying Power a right of veto and the power to continue the violations for as long as it wishes. President Salam concluded his statement by recalling that, by stating the law, the Court is laying the foundations for a process based on justice, which alone can lead to a just and lasting peace. Dissenting opinion of Vice-President Sebutinde In her dissenting opinion, Vice-President Sebutinde argues against the Advisory Opinion for several reasons, including the lack of accurate, balanced and reliable information to judiciously arrive at a fair conclusion upon disputed questions of fact. She also criticizes the prejudicial formulation of the General Assembly’s questions and the one-sided narrative in the statements of many participants in the proceedings. In her view, the Advisory Opinion not only circumvents Israel’s consent to the Court’s resolution of the issues involved, but also circumvents and potentially jeopardizes the existing internationally sanctioned and legally binding negotiation framework for the resolution of the Israeli-Palestinian conflict. In rendering its Advisory Opinion, the Court should have been careful to guard its judicial character and integrity by ensuring that the nuanced and more complex issues that require resolution through negotiation — such as the competing territorial claims of the parties in former British Mandatory Palestine, and unresolved permanent-status issues such as a possible two-State solution, security, borders, refugees and the status of Jerusalem — are left to the negotiation framework already agreed upon by the parties to the Israeli-Palestinian conflict. Vice-President Sebutinde considers that the Advisory Opinion omits the historical backdrop crucial to understanding the multi-faceted Israeli-Palestinian dispute and is tantamount to a one-sided “forensic audit” of Israel’s compliance with international law that does not reflect a balanced and impartial examination of the pertinent legal and factual questions. She also emphasizes the need to grasp the historical nuances of the Israeli-Palestinian conflict, including the competing territorial claims of the parties in former British Mandatory Palestine, as well as the previous and ongoing efforts to resolve the conflict through the negotiation framework identified by the Security Council. In the view of the Vice-President, the Court lacks adequate, accurate, balanced and reliable information before it to enable it to judiciously arrive at a fair assessment and conclusions on the disputed questions of fact. She is further of the view that the Advisory Opinion circumvents the existing negotiation framework, as well as Israel’s consent to the Court’s resolution of the issues involved. Furthermore, the Advisory Opinion also contains several shortcomings, particularly regarding the Court’s answer to question 2. In her view, the timeline proposed by the Court for Israel’s withdrawal from the occupied territories is impracticable and disregards the matters agreed upon in the existing negotiating framework, the security threats posed to Israel and the need to balance competing sovereignty claims. Vice-President Sebutinde also notes that the Court’s application of the principle of full reparation is not appropriate in the circumstances of the Israeli-Palestinian conflict. Finally, Vice-President Sebutinde explains that the Court has misapplied the law of belligerent occupation and has adopted presumptions implicit in the question of the General Assembly without a prior critical analysis of relevant issues. These issues include the application of the principle of uti possidetis juris to the territory of the former British Mandate, the question of Israel’s borders and its competing sovereignty claims, and the nature of the Palestinian right of self-determination and its relationship to Israel’s own rights and security concerns. The Vice-President, while underscoring the importance of the negotiated agreements for a lasting resolution and the role of the United Nations in supporting peace efforts, emphasizes that the only avenue for a permanent solution to the Israeli-Palestinian conflict remains the negotiation framework set out in the United Nations and bilateral agreements. Declaration of Judge Tomka Having co-signed with Judges Abraham and Aurescu a joint opinion in the present case, Judge Tomka wishes to add a few additional observations to explain his vote. He begins by recalling that the request of the General Assembly of the United Nations for an advisory opinion concerns issues which have been on its agenda from the very beginning of its activities, following the notification by the United Kingdom of its intention to transfer the mandate of Palestine to the Organization. Based on the recommendation of the Special Committee on Palestine, established in May 1947, the General Assembly adopted resolution 181 (II), known as the Plan of Partition, envisaging the creation of two independent States, one Arab, the other Jewish, and calling upon the inhabitants of Palestine to take the steps as may be necessary on their part to put this plan into effect. Unfortunately, the resolution was soon followed by violence, and the plan was not implemented. Had the Arab population of Palestine and the Arab States accepted the Partition Plan, the tragedy afflicting the region since could have been averted, as the Arab population of Palestine would have been able to exercise its right to self-determination and establish a State of its own. Today, the State of Israel, or at least the important political circles within that State, would like to claim, if not the whole territory of Palestine, at least its major part, as Israel’s own territory. Judge Tomka notes that, over the years, Israel has pursued a policy of settlement in the West Bank, including East Jerusalem, despite knowing full well from the start that this policy ran contrary to its obligations under international law. On the question of the legality of the occupation, Judge Tomka believes, as was emphasized in his joint opinion with two other Members of the Court, that the legally correct conclusion is that Israel’s occupation of the Occupied Palestinian Territory is not unlawful as such; rather, it is Israel’s effort at annexing the Occupied Palestinian Territory which is at issue. Although he does not share the Court’s view that Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory is unlawful, Judge Tomka firmly believes that all States are under an obligation not to recognize the situation arising from the presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory and to refrain from rendering aid or assistance to Israel in maintaining its presence therein. The main reason for his position lies in his belief that States should not assist Israel in its aim to annex a major part of the Occupied Palestinian Territory and to treat it as its own territory. On the contrary, for Judge Tomka, States should, within their power, lend their assistance to reach the overall goal of achieving peace in the Middle East, that is to say, the goal of achieving a situation in which the State of Israel and the State of Palestine live side by side, in peace and security within their internationally recognized boundaries. Judge Tomka also considers that the United Nations, and especially the Security Council and General Assembly, should consider the modalities for bringing to an end as rapidly as possible the presence of the State of Israel in the Occupied Palestinian Territory. In his view, this can be done only when security is guaranteed for both States. He believes that achieving peace is long overdue and that all relevant actors should redouble their efforts to that effect. This remains the unfulfilled historical responsibility of the United Nations. Joint opinion of Judges Tomka, Abraham and Aurescu
Separate opinion of Judge Yusuf
Declaration of Judge Xue While voting in favour of the operative part of the Opinion, Judge Xue wishes to clarify a few points concerning the application of the principle of self-determination in the present proceedings. First, she opines that the peremptory character of the right to self-determination of the Palestinian people rests on a solid legal basis of international law as reflected in the General Assembly resolutions 1514 (XV) and 2625 (XXV). Second, she considers that General Assembly and Security Council resolutions provide strong support for the Court’s conclusion concerning the unlawfulness of Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory, although such resolutions do not directly address this matter. Finally, she underscores that Israel’s policies and practices in the Occupied Palestinian Territory cannot be justified by its security concerns. In conclusion, she states that Israel must immediately cease its internationally wrongful acts, while the ultimate realization of the right of the Palestinian people to self-determination lies in the final settlement of the conflict between the State of Palestine and the State of Israel. Separate opinion of Judge Iwasawa In the view of Judge Iwasawa, the Advisory Opinion has an important temporal limitation in that it does not address Israel’s conduct in the Gaza Strip after 7 October 2023. Judge Iwasawa points out that while “the Occupied Palestinian Territory” includes the West Bank, East Jerusalem, and Gaza, the situation of Gaza is distinct. He explains that the Court adopts the “functional approach” regarding the application of the law of occupation to Gaza, by stating that Israel is bound by certain obligations under the law of occupation that are commensurate with the degree of its effective control over Gaza. In doing so, the Court does not take a position as to whether Gaza remained “occupied” within the meaning of the law of occupation after 2005. Judge Iwasawa agrees with the Court’s analysis on Israel’s adoption of “discriminatory legislation and measures” for the most part, but, in his view, the discriminatory aspect of the dual legal system introduced by Israel in the West Bank deserved more attention. The Court concludes that the “separation” implemented by Israel in the West Bank between the Palestinian population and settlers constitutes a breach of Article 3 of CERD, without qualifying it as apartheid. According to Judge Iwasawa, the Court concludes that Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory is illegal because its policies and practices violate the prohibition of the acquisition of territory by force and impede the right to self-determination. This conclusion is not predicated on a finding that Israel violated its obligations under the law of occupation. Judge Iwasawa agrees with the Court that the illegality of Israel’s continued presence relates to the entirety of the Occupied Palestinian Territory, including Gaza. The Court concludes that Israel has an obligation to bring to an end its continued presence in the Occupied Palestinian Territory “as rapidly as possible”. Judge Iwasawa points out that Israel is not under an obligation to withdraw all its armed forces from the Occupied Palestinian Territory immediately and unconditionally. Separate opinion of Judge Nolte Judge Nolte writes separately to elaborate on the scope of the analysis of the Court and to express his disagreement with the additional observation of the Court that Israel’s policies and practices violate Article 3 of the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination (CERD). Regarding the first point, Judge Nolte explains that the way in which the Court defines the factual and legal scope of its analysis is rooted in the differences between advisory proceedings and contentious proceedings. He points out that these differences inform the standards by which the Court arrives at its factual and legal conclusions. Since the Court has not made a fuller determination of Israel’s responsibility for its conduct in the Occupied Palestinian Territory, Judge Nolte is of the view that Israel’s responsibility for specific conduct or situations would need to be established in other proceedings. He points out that Israel’s security concerns would need to be considered carefully when assessing its responsibility with respect to any specific situation. Judge Nolte submits that the Advisory Opinion would have benefited considerably from a visible engagement by the Court with information from official Israeli sources. With respect to the second point, Judge Nolte points out that the Advisory Opinion cannot be understood as finding that the prohibition of apartheid has been violated by Israel, given the absence of any discussion of the subjective element of apartheid, the specific intent, which is a core element of the prohibition. He is also not convinced that the Court had sufficient information before it to conclude that Israel’s policies and practices amount either to apartheid or to racial segregation. In his view, the Court should therefore have refrained from observing that Article 3 of CERD has been breached. Judge Nolte notes that this would not have prevented the Court from observing that Israel’s practices and policies have segregative effects which constitute violations of other provisions of CERD. Joint declaration of Judges Nolte and Cleveland Judges Nolte and Cleveland agree that Israel’s continued presence in the Occupied Palestinian Territory is unlawful and that Israel must withdraw “as rapidly as possible”. However, they are of the view that a fuller explanation is necessary. They point out that the Court’s Opinion excludes consideration of conduct by Israel in the Gaza Strip in response to the attack carried out against it by Hamas and other armed groups on 7 October 2023. They agree with the Court that the legality of the presence of occupying forces in an occupied territory is determined by the international rules regarding the use of force in foreign territory (jus ad bellum), which absolutely prohibit the acquisition of territory by force. They note that the Court has not addressed the question whether the presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory since 1967 resulted from an initial lawful or unlawful use of force, but that the relevant question today is whether Israel’s continuing presence can still be justified under the jus ad bellum. Judges Nolte and Cleveland recognize that Israel has legitimate security concerns, given that the legitimacy of Israel’s existence as a State is called into question by a number of States and non-State actors and that Israel has suffered numerous attacks coming from the Occupied Palestinian Territory. However, they submit that the right of self-defence can never justify the acquisition of territory by force. Any such justification is lost once the presence of the occupying Power becomes a vehicle for achieving annexation. Judges Nolte and Cleveland are of the view that Israel’s expansion of settlements and related policies, together with governmental expressions of intent to extend permanent sovereignty, express a clear intention to permanently appropriate East Jerusalem and the West Bank in its entirety, contrary to the prohibition on the acquisition of territory by force. According to Judges Nolte and Cleveland, Israel’s violations of the prohibition of the acquisition of territory by force and the accompanying frustration of the right of the Palestinian people to self-determination renders Israel’s presence in the Occupied Palestinian Territory unlawful. Israel therefore is required to withdraw from the Occupied Palestinian Territory “as rapidly as possible”. However, they emphasize that this assessment is without prejudice to the exclusion from the Court’s analysis of conduct by Israel in the Gaza Strip in response to the attack carried out against it by Hamas and other armed groups on 7 October 2023. Judges Nolte and Cleveland further highlight that the duty to withdraw as rapidly as possible does not necessarily need to be fulfilled in the same way, or at the same time, with respect to every part of the Occupied Palestinian Territory. Declaration of Judge Charlesworth While agreeing with the Court’s replies to the questions posed by the General Assembly, Judge Charlesworth addresses two issues where she thinks that more detailed reasoning is desirable. Judge Charlesworth argues that the Court’s recognition of discrimination on multiple grounds could have been explained more fully in the context of Palestinians in the Occupied Palestinian Territory. In her view, material before the Court indicates the existence of discrimination on multiple and potentially intersecting grounds, including gender and age. Judge Charlesworth further explains the reason why Israel’s effective control of the Occupied Palestinian Territory lacks a valid legal basis. She considers that Israel’s occupation is lawful only if it is justified under the rules concerning the use of force. With respect to the right to self-defence in particular, Judge Charlesworth points out that this right must be exercised in compliance with the requirements of necessity and proportionality. She is of the view that the intensity, the territorial scope and the temporal scope of Israel’s policies and practices undermine the proposition that Israel’s occupation qualifies as an act of self-defence. Separate opinion of Judge Cleveland
Declaration of Judge Tladi
Israel in the OPT amount to apartheid; the issue of Israel’s security concerns; and the consequences flowing from Israel’s breaches for the United Nations.
|
Konsekwencje prawne wynikające z polityki i praktyk Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim, w tym we wschodniej Jerozolimie Podsumowanie opinii doradczej z 19 lipca 2024 r. Konsekwencje prawne wynikające z polityki i praktyk Izraela na okupowanym Podsumowanie opinii doradczej z dnia 19 lipca 2024 r.
MIĘDZYNARODOWY TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI Pałac Pokoju, Camegieplein 2, 2517 KJ Haga, Holandia Streszczenie Nieoficjalny Podsumowanie 2024/8 19 lipca 2024 Konsekwencje prawne wynikające z polityki i praktyk Izraela na okupowanym Podsumowanie opinii doradczej z dnia 19 lipca 2024 r. Chronologia procedury (punkty 1-21) Trybunał przypomina najpierw, że 19 stycznia 2023 r. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych oficjalnie poinformował Trybunał o decyzji Zgromadzenia Ogólnego o przedłożeniu pytań zawartych w rezolucji 77/247 przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych (zwane dalej „Zgromadzeniem Ogólnym”) 30 grudnia 2022 r. Paragraf 18 rezolucji brzmi następująco: „Zgromadzenie Ogólne,
Na wstępie Trybunał zauważa, że rozpatrując wniosek o wydanie opinii doradczej, Trybunał musi najpierw rozważyć, czy jest właściwy do wydania żądanej opinii, a jeśli tak, to czy istnieją jakiekolwiek powody, dla których Trybunał, wykonując swoje uprawnienia, powinien odmówić udzielenia odpowiedzi na wniosek.
Sąd najpierw zajmuje się kwestią, czy posiada jurysdykcję do wydania opinii doradczej. Zauważa, że zgodnie z wymogiem zawartym w artykule 96 Karty i artykule 65 Statutu, Sąd musi upewnić się, że kwestia, w której ma wydać opinię, jest „kwestią prawną”. Sąd przypomina, że w niniejszym postępowaniu Zgromadzenie Ogólne zadało Sądowi dwa pytania. Pytania te odnoszą się po pierwsze do prawnych konsekwencji wynikających z pewnych polityk i praktyk Izraela jako Mocarstwa okupacyjnego w sytuacji okupacji wojennej od 1967 r. Po drugie, odnoszą się do tego, w jaki sposób takie polityki i praktyki wpływają na status prawny okupacji w świetle pewnych zasad i reguł prawa międzynarodowego oraz do prawnych konsekwencji wynikających z tego statusu. Sąd uważa, że te pytania są pytaniami prawnymi. W świetle powyższego Sąd stwierdza, że wniosek został złożony zgodnie z postanowieniami Karty i Statutu Sądu, a zatem, że ma jurysdykcję do wydania żądanej opinii.
Fakt, że Trybunał ma jurysdykcję do wydawania opinii doradczej, nie oznacza, że jest zobowiązany do jej wykonywania. Artykuł 65, paragraf 1 Statutu stanowi, że „Trybunał może wydać opinię doradczą w każdej kwestii prawnej na wniosek dowolnego organu upoważnionego przez Kartę Narodów Zjednoczonych lub zgodnie z nią do składania takich wniosków”. Jak Trybunał wielokrotnie podkreślał, „należy to interpretować w ten sposób, że Trybunał ma dyskrecjonalne uprawnienie do odmowy wydania opinii doradczej, nawet jeśli spełnione są warunki jurysdykcji”. Jednakże, biorąc pod uwagę swoje funkcje jako głównego organu sądowniczego Organizacji Narodów Zjednoczonych, Trybunał uważa, że jego odpowiedź na wniosek o opinię doradczą „stanowi jego udział w działaniach Organizacji i zasadniczo nie powinna zostać odrzucona”. Jednakże tylko przekonujące powody mogą skłonić Trybunał do odmowy wydania opinii w odpowiedzi na wniosek wchodzący w zakres jego jurysdykcji. W świetle faktu, że niektórzy uczestnicy niniejszego postępowania argumentowali, że istnieją przekonujące powody, dla których Trybunał powinien odmówić wydania opinii, Trybunał bada każdy z nich po kolei.
Po pierwsze, Sąd bada argument, zgodnie z którym Sąd powinien odmówić wydania opinii doradczej, ponieważ wniosek dotyczy dwustronnego sporu między Palestyną a Izraelem, a ten ostatni nie wyraził zgody na jurysdykcję Sądu w celu rozstrzygnięcia tego sporu. Sąd nie uważa, że przedmiot wniosku Zgromadzenia Ogólnego jest wyłącznie sprawą dwustronną między Izraelem a Palestyną. Zaangażowanie organów Organizacji Narodów Zjednoczonych, a wcześniej Ligi Narodów, w kwestie dotyczące Palestyny sięga Systemu Mandatowego. Ponieważ rezolucja 181 (II) dotycząca podziału Palestyny została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne w 1947 r., kwestia palestyńska jest rozpatrywana przez Zgromadzenie Ogólne, które rozważa, debatuje i przyjmuje rezolucje w tej sprawie niemal co roku. Zatem kwestia ta jest przedmiotem szczególnego zainteresowania i troski Organizacji Narodów Zjednoczonych. Sąd uważa zatem, że kwestie podniesione we wniosku są częścią kwestii palestyńskiej, w tym roli Zgromadzenia Ogólnego w związku z nią.
W związku z tym Trybunał nie może, korzystając ze swoich uprawnień, odmówić wydania wnioskowanej opinii, powołując się na obejście zasady zgody na rozstrzygnięcie sądowe.
Następnie Trybunał bada argument, zgodnie z którym Trybunał powinien odmówić odpowiedzi na pytania mu zadane, ponieważ Zgromadzenie Ogólne nie zabiega o opinię Trybunału w sprawie, w której potrzebuje pomocy, ale raczej o potwierdzenie przez Trybunał konkretnych wniosków prawnych istotnych dla rozwiązania dwustronnego sporu między Palestyną a Izraelem. W niniejszym przypadku wniosek został złożony przez Zgromadzenie Ogólne w odniesieniu do jego własnych obowiązków i funkcji w odniesieniu do kwestii okupowanego terytorium palestyńskiego (zob. A/RES/77/247). Trybunał nie uważa zatem, że istnieje przekonujący powód, który powinien skłonić go do odmowy wydania opinii z uzasadnieniem, że taka opinia nie pomogłaby Zgromadzeniu Ogólnemu w wykonywaniu jego funkcji.
Przechodząc do pytania, czy Trybunał powinien odmówić odpowiedzi na pytania mu zadane, ponieważ opinia doradcza Trybunału kolidowałaby z procesem negocjacji izraelsko-palestyńskich określonymi w ramach ustanowionych w Deklaracji Zasad z 1993 r. w sprawie Tymczasowych Porozumień Samorządowych (zwanej dalej „Porozumieniem z Oslo I”) oraz w Tymczasowym Porozumieniu z 1995 r. w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy (zwanym dalej „Porozumieniem z Oslo II”) i może zaostrzyć spór izraelsko-palestyński, tym samym zagrażając wynikowi negocjacji, Trybunał uważa, że w obecnych okolicznościach pytanie to jest kwestią domysłu, a Trybunał nie może spekulować na temat skutków swojej opinii. Dlatego też Trybunał nie może uznać tego czynnika za przekonujący powód do odmowy odpowiedzi na wniosek Zgromadzenia Ogólnego.
(pkt. 41-43) Następnie Trybunał bada argument, zgodnie z którym Trybunał powinien skorzystać ze swojego uznania i odmówić odpowiedzi na pytania przed nim postawione, lub nawet jeśli Trybunał miałby odpowiedzieć na te pytania, powinien zadbać o to, aby jego odpowiedź nie kolidowała z ustalonymi ramami negocjacji, ponieważ to Rada Bezpieczeństwa, a nie Zgromadzenie Ogólne, ponosi główną odpowiedzialność za kwestie związane z konfliktem izraelsko-palestyńskim. Trybunał zauważa, że kwestia, czy opinia Trybunału będzie miała negatywny wpływ na ramy negocjacji, jest kwestią domysłów, nad którą Trybunał nie powinien spekulować. Ponadto, biorąc pod uwagę fakt, że Zgromadzenie Ogólne ma kompetencje do zajmowania się kwestiami dotyczącymi międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, takimi jak te podniesione w pytaniach, które zadało, nie ma przekonującego powodu, aby Trybunał odmówił wydania żądanej opinii.
(pkt. 44-47) Sąd zauważa, że niektórzy uczestnicy podnieśli argument, że Sąd powinien odmówić wydania opinii, ponieważ nie posiada wystarczających informacji i musiałby rozpocząć misję ustalania faktów obejmującą okres dziesięcioleci, aby odpowiedzieć na pytania zadane mu przez Zgromadzenie Ogólne. Sąd zauważa w tym względzie, że w niniejszej sprawie ponad 50 państw i organizacji międzynarodowych przedstawiło informacje istotne dla odpowiedzi na pytania zadane przez Zgromadzenie Ogólne Zgromadzenie do Trybunału. Ponadto zauważa, że dokonało również przeglądu obszernego dossier złożonego przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który zawiera obszerne informacje na temat sytuacji na okupowanym terytorium palestyńskim. Trybunał uważa, że w niniejszej sprawie dysponuje wystarczającymi informacjami, aby rozstrzygnąć kwestie prawne w sposób zgodny z jego funkcją sądowniczą. W związku z tym nie ma przekonującego powodu, aby odmówić wydania żądanej opinii na tej podstawie.
Jeśli chodzi o kwestię, czy pytania zadane Trybunałowi zostały przedstawione w sposób stronniczy, ponieważ zakładają one istnienie naruszeń prawa międzynarodowego przez Izrael, Trybunał przypomina, że w pierwszej kolejności ma on prawo interpretować i, w razie potrzeby, przeformułowywać zadane mu pytania. Dlatego też zadaniem Trybunału jest ocena i ocena stosowności sformułowania pytań. Trybunał może również, w razie potrzeby, samodzielnie określić zakres i znaczenie zadanych mu pytań. W niniejszej sprawie Trybunał nie uważa, że Zgromadzenie Ogólne zamierzało ograniczyć swobodę Trybunału w zakresie rozstrzygania tych kwestii. Trybunał sam ustali, czy polityka i praktyki Izraela naruszają obowiązujące przepisy i zasady prawa międzynarodowego, przed ustaleniem prawnych konsekwencji takich naruszeń. W związku z tym Trybunał nie może, w ramach wykonywania swoich uprawnień, odmówić wydania opinii z uwagi na to, że zadane mu pytania są stronnicze lub niezrównoważone. * W świetle powyższych rozważań Trybunał stwierdza, że nie istnieją żadne przekonujące powody, dla których miałby odmówić wydania opinii, o którą wnioskowało Zgromadzenie Ogólne.
Zanim Trybunał przejdzie do omówienia zakresu i znaczenia pytań zadanych przez Zgromadzenie Ogólne, przypomina ogólny kontekst. Będąc częścią Imperium Osmańskiego, pod koniec I wojny światowej Palestyna została umieszczona pod Mandatem powierzonym Wielkiej Brytanii przez Ligę Narodów. W 1947 roku Zjednoczone Królestwo ogłosiło zamiar zakończenia ewakuacji terytorium mandatowego do 1 sierpnia 1948 roku, przesuwając następnie tę datę na 15 maja 1948 roku. W międzyczasie, 29 listopada 1947 roku, Zgromadzenie Ogólne przyjęło rezolucję 181 (II) w sprawie przyszłego rządu Palestyny, która „[zalecała] Zjednoczonemu Królestwu... i wszystkim innym członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęcie i wdrożenie... Planu Podziału” terytorium, zgodnie z postanowieniami rezolucji, między dwa niezależne państwa, jedno arabskie, a drugie żydowskie, a także utworzenie specjalnego międzynarodowego reżimu dla Miasta Jerozolimy. Podczas gdy ludność żydowska zaakceptowała plan podziału, ludność arabska Palestyny i państwa arabskie odrzuciły ten plan, twierdząc między innymi, że jest on niezrównoważony. 14 maja 1948 r. Izrael proklamował niepodległość, odwołując się do rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 181 (II); wybuchł wówczas konflikt zbrojny między Izraelem a kilkoma państwami arabskimi, a Plan Podziału nie został wdrożony. Na mocy rezolucji 62 (1948) z 16 listopada 1948 r. Rada Bezpieczeństwa postanowiła, że „we wszystkich sektorach Palestyny należy ustanowić rozejm”. Zgodnie z tą decyzją w 1949 r. na Rodos zawarto ogólne porozumienia o rozejmie między Izraelem a państwami sąsiednimi za pośrednictwem Organizacji Narodów Zjednoczonych, ustalając linie demarkacyjne rozejmu między siłami izraelskimi i arabskimi (często później zbiorczo nazywane „Zieloną Linią” ze względu na kolor użyty na mapach).
29 listopada 1948 r., powołując się na rezolucję 181 (II), Izrael złożył wniosek o przyjęcie do Organizacji Narodów Zjednoczonych. 11 maja 1949 r., kiedy Izrael został przyjęty jako państwo członkowskie Organizacji Narodów Zjednoczonych, Zgromadzenie Ogólne odwołało rezolucję 181 (II) i odnotowało oświadczenia Izraela „dotyczące wdrożenia wspomnianej rezolucji” (rezolucja Zgromadzenia Ogólnego 273 (III)). W 1967 r. wybuchł konflikt zbrojny (znany również jako „wojna sześciodniowa”) między Izraelem a sąsiednimi krajami: Egiptem, Syrią i Jordanią. Do czasu zakończenia działań wojennych siły izraelskie zajęły wszystkie terytoria Palestyny pod brytyjskim mandatem za Zieloną Linią. 22 listopada 1967 r. Rada Bezpieczeństwa jednogłośnie przyjęła rezolucję 242 (1967), która „podkreśliła niedopuszczalność zdobywania terytoriów drogą wojny” i wezwała do „wycofania izraelskich sił zbrojnych z terytoriów okupowanych w niedawnym konflikcie”. Od 1967 r. Izrael zaczął zakładać lub wspierać osiedla na okupowanych przez siebie terytoriach i podjął szereg działań mających na celu zmianę statusu Miasta Jerozolimy. Rada Bezpieczeństwa, po przypomnieniu przy kilku okazjach „zasady, że zdobywanie terytorium poprzez podbój militarny jest niedopuszczalne”, potępiła te działania i rezolucją 298 (1971)
„wszystkie działania legislacyjne i administracyjne podejmowane przez Izrael w celu zmiany statusu miasta Jerozolimy, w tym wywłaszczanie ziemi i nieruchomości, przesiedlanie ludności i ustawodawstwo mające na celu włączenie zajętej części jest całkowicie nieważne i nie można zmienić tego statusu”. W październiku 1973 r. wybuchł kolejny konflikt zbrojny między Egiptem, Syrią i Izraelem. Na mocy rezolucji 338 z 22 października 1973 r. Rada Bezpieczeństwa wezwała strony konfliktu do zakończenia wszelkiej działalności militarnej i natychmiastowego rozpoczęcia po zawieszeniu broni wdrażania rezolucji Rady Bezpieczeństwa 242 (1967) we wszystkich jej częściach. 14 października 1974 r. Zgromadzenie Ogólne uznało rezolucją 3210 (XXIX) Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP) za przedstawiciela narodu palestyńskiego. Rezolucją 3236 (XXIX) z 22 listopada 1974 r. uznało, że „naród palestyński ma prawo do samostanowienia zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych”. 17 września 1978 r. Izrael i Egipt podpisały „Porozumienia z Camp David”, które w kolejnym roku doprowadziły do zawarcia traktatu pokojowego między tymi dwoma krajami. Później podpisano traktat pokojowy
15 listopada 1988 r., odwołując się do rezolucji 181 (II), „która podzieliła Palestynę na państwo arabskie i żydowskie”, OWP „proklamowała] powstanie Państwa Palestyńskiego”. W latach 1993 i 1995 Izrael i OWP podpisały porozumienia Oslo I i Oslo II. W wymianie listów 9 września 1993 r. OWP uznała prawo Izraela do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie, a Izrael uznał OWP za prawowitego przedstawiciela narodu palestyńskiego. Porozumienie Oslo I ustanowiło ogólne wytyczne dotyczące negocjacji, które miały być prowadzone między Izraelem a Palestyną. Porozumienie Oslo II między innymi podzieliło okupowany przez Izrael Zachodni Brzeg na trzy obszary administracyjne (A, B i C), przy czym obszar C, obejmujący ponad 60 procent Zachodniego Brzegu, jest wyłącznie administrowany przez Izrael. Porozumienia z Oslo wymagały od Izraela, między innymi, przekazania władzom palestyńskim pewnych uprawnień i obowiązków sprawowanych na obszarach A i B Zachodniego Brzegu przez jego władze wojskowe i administrację cywilną. W przypadku, gdy takie przekazania, które pozostały ograniczone i częściowe, miały miejsce, Izrael zachował znaczną kontrolę w kwestiach bezpieczeństwa. W związku ze wzrostem liczby aktów przemocy na Zachodnim Brzegu, na początku XXI wieku Izrael rozpoczął budowę „ciągłego ogrodzenia” (dalej „mur”) głównie na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie. Plan tego typu został zatwierdzony po raz pierwszy przez rząd Izraela w lipcu 2001 r., a pierwsza część odpowiednich prac została uznana za zakończoną 31 lipca 2003 r. Pomimo opinii Trybunału z 2004 r., stwierdzającej, że „[p]raca nad budową muru przez Izrael, okupującą władzę, na okupowanym terytorium palestyńskim, w tym w i wokół Wschodniej Jerozolimy, oraz powiązany z nią reżim, jest sprzeczna z prawem międzynarodowym”, budowa muru była kontynuowana, podobnie jak rozbudowa osiedli na okupowanym terytorium palestyńskim. Raporty wskazują, że do 2005 r. osadnicy zamieszkujący 21 osiedli w Strefie Gazy i cztery osiedla na północnym Zachodnim Brzegu zostali ewakuowani zgodnie z izraelskim „Planem Wycofania”. Do 2023 r. na Zachodnim Brzegu mieszkało około 465 000 osadników, rozproszonych w około 300 osiedlach i placówkach, podczas gdy około 230 000 osadników mieszkało we Wschodniej Jerozolimie. Mieszkańcy osiedli i „placówek” na okupowanym terytorium palestyńskim („osadni”) to głównie Izraelczycy, a także Żydzi niebędący Izraelczykami, którzy kwalifikują się do obywatelstwa izraelskiego na mocy izraelskiego ustawodawstwa. W dniu 29 listopada 2012 r. Zgromadzenie Ogólne, powołując się między innymi na rezolucję 181 (II), przyznało Palestynie status państwa obserwatora niebędącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych (rezolucja 67/19). W 2016 r. Rada Bezpieczeństwa przyjęła rezolucję 2334 (2016), w której wezwała „intensyfikacja i przyspieszenie międzynarodowych i regionalnych wysiłków dyplomatycznych oraz wsparcia mającego na celu osiągnięcie bezzwłocznie wszechstronnego, sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie na podstawie stosownych rezolucji Organizacji Narodów Zjednoczonych, ram odniesienia konferencji madryckiej, w tym zasady „ziemia za pokój”, arabskiej inicjatywy pokojowej i mapy drogowej Kwartetu Bliskowschodniego, a także zakończenia okupacji izraelskiej rozpoczętej w 1967 r.”. 10 maja 2024 r. Zgromadzenie Ogólne przyjęło rezolucję ES-10/23, w której „ustanawia, że Państwo Palestyna kwalifikuje się do członkostwa w Organizacji Narodów Zjednoczonych zgodnie z artykułem 4 Karty Narodów Zjednoczonych i dlatego powinno zostać przyjęte do Organizacji Narodów Zjednoczonych”. W dniu 10 czerwca 2024 r. Rada Bezpieczeństwa przyjęła rezolucję 2735 (2024), w której po raz kolejny podkreśliła: „jego niezachwiane zaangażowanie na rzecz wizji rozwiązania dwupaństwowego, w którym dwa demokratyczne państwa, Izrael i Palestyna, będą żyć obok siebie w pokoju, w bezpiecznych i uznanych granicach, zgodnie z prawem międzynarodowym i stosownymi rezolucjami ONZ, i w związku z tym podkreśliło znaczenie zjednoczenia Strefy Gazy z Zachodnim Brzegiem pod rządami Autonomii Palestyńskiej”. III. Zakres i znaczenie pytań zadawanych przez Zgromadzenie Ogólne (UST. 72-83) Następnie Sąd zajmuje się zakresem i znaczeniem dwóch pytań zadanych przez Zgromadzenie Ogólne i przypomina ich sformułowanie. Sąd zauważa, że pytania te określają zakres materialny, terytorialny i czasowy dochodzenia Sądu. W odniesieniu do zakresu materialnego pytanie (a) identyfikuje trzy rodzaje zachowań, które pytanie (b) opisuje jako „politykę i praktyki Izraela”: po pierwsze, „trwające naruszanie przez Izrael prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia”; po drugie, „przedłużająca się okupacja, osadnictwo i aneksja przez Izrael terytorium palestyńskiego okupowanego od 1967 r., w tym środki mające na celu zmianę składu demograficznego, charakteru i statusu Świętego Miasta Jerozolimy”; po trzecie, „przyjęcie przez Izrael powiązanych dyskryminacyjnych przepisów i środków”. W tym względzie Sąd ogranicza się do zaobserwowania cechy wspólnej dla wszystkich z nich, a mianowicie, że warunki pytania (a) zakładają, że te polityki i praktyki są sprzeczne z prawem międzynarodowym. Jednakże na mocy swojej funkcji sądowniczej Sąd musi sam ustalić zgodność z prawem polityk i praktyk zidentyfikowanych przez Zgromadzenie Ogólne. Sąd uważa, że pytanie (a) wymaga oceny zgodności z prawem międzynarodowym tych polityk i praktyk Izraela zidentyfikowanych we wniosku. Sąd uważa, że w swoim wniosku Zgromadzenie Ogólne nie zwróciło się do Sądu o szczegółowe ustalenie faktyczne polityki i praktyk Izraela. Dlatego też, aby wydać opinię doradczą w tej sprawie, Sąd nie musi dokonywać ustaleń faktycznych w odniesieniu do konkretnych incydentów rzekomo naruszających prawo międzynarodowe. Sąd musi jedynie ustalić główne cechy polityki i praktyk Izraela i na tej podstawie ocenić zgodność tej polityki i praktyk z prawem międzynarodowym. W odniesieniu do zakresu terytorialnego pytanie (a) odnosi się do „terytorium palestyńskiego okupowanego od 1967 r.”, które obejmuje Zachodni Brzeg, Wschodnią Jerozolimę i Strefę Gazy. Trybunał zauważa, że różne organy i ciała Organizacji Narodów Zjednoczonych często odnoszą się konkretnie do różnych części okupowanego terytorium palestyńskiego. Trybunał czyni to również w niniejszej opinii doradczej, w stosownych przypadkach. Jednakże Trybunał przypomina, że z prawnego punktu widzenia okupowane terytorium palestyńskie stanowi pojedynczą jednostkę terytorialną, której jedność, ciągłość i integralność należy zachować i uszanować. Zatem wszystkie odniesienia w niniejszej opinii do okupowanego terytorium palestyńskiego odnoszą się do tej pojedynczej jednostki terytorialnej. Sąd zauważa ponadto, że pytanie dotyczy środków odnoszących się do „Świętego Miasta Jerozolimy”. Zwykłe znaczenie tego terminu jest niejednoznaczne i może podlegać wielu interpretacjom, ale kontekst dostarcza użytecznych wyjaśnień w niniejszej sprawie. W świetle tego kontekstu Sąd jest zdania, że pytanie postawione przez Zgromadzenie Ogólne dotyczące „Świętego Miasta Jerozolimy” ogranicza się do środków podjętych przez Izrael we Wschodniej Jerozolimie. W odniesieniu do zakresu czasowego pytanie (a) wzywa Trybunał do uwzględnienia środków podjętych przez Izrael na okupowanym terytorium palestyńskim od 1967 r. Jednakże Trybunał nie jest pozbawiony możliwości uwzględnienia faktów sprzed okupacji, w zakresie, w jakim jest to konieczne do prawidłowego wykonywania jego funkcji sądowniczej. Sąd zauważa, że wniosek o opinię doradczą został przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne 30 grudnia 2022 r. i zwrócił się do Trybunału o zajęcie się „bieżącą” lub „trwającą” polityką i praktykami Izraela. W związku z tym Trybunał uważa, że polityki i praktyki objęte wnioskiem Zgromadzenia Ogólnego nie obejmują postępowania Izraela w Strefie Gazy w odpowiedzi na atak przeprowadzony na niego przez Hamas i inne grupy zbrojne 7 października 2023 r. Pytanie (b) składa się z dwóch części. Pierwsza część prosi Sąd o ocenę, w jaki sposób polityka i praktyki Izraela określone przez Zgromadzenie Ogólne „wpływają na status prawny okupacji”. Sąd zauważa, że użycie czasownika „wpływać” wskazuje na możliwość, że taka polityka i praktyki mogą powodować zmiany w „statusie prawnym”. Jednak zakres pierwszej części pytania zależy od znaczenia wyrażenia „status prawny okupacji” w ogólnym kontekście pytania (b). W obecnym kontekście Sąd jest zdania, że pierwsza część pytania (b) wzywa Sąd do ustalenia sposobu, w jaki polityka i praktyki Izraela wpływają na status prawny okupacji, a tym samym na legalność ciągłej obecności Izraela jako Mocarstwa okupacyjnego na okupowanym terytorium palestyńskim. Sąd zauważa, że zarówno pytanie (a), jak i druga część pytania (b) wzywają go do ustalenia konsekwencji prawnych wynikających, odpowiednio, z polityki i praktyk Izraela oraz z jego ciągłej obecności jako Mocarstwa okupacyjnego na okupowanym terytorium palestyńskim. Jeżeli i w zakresie, w jakim Sąd uzna, że jakakolwiek polityka i praktyki Izraela lub jego ciągła obecność na okupowanym terytorium palestyńskim są sprzeczne z prawem międzynarodowym, Sąd wskazuje, że zbada konsekwencje prawne wynikające z takich ustaleń dla Izraela, innych państw i Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Trybunał zauważa na wstępie, że stosowalność niektórych przepisów prawa międzynarodowego na danym terytorium zależy od statusu tego terytorium w świetle prawa międzynarodowego. Trybunał najpierw stara się ustalić status Okupowanego Terytorium Palestyńskiego w świetle prawa międzynarodowego, a następnie ustala, które przepisy prawa międzynarodowego są istotne dla udzielenia odpowiedzi na pytania zadane mu przez Zgromadzenie Ogólne. Pytania postawione przez Zgromadzenie Ogólne opierają się na założeniu, że okupowane terytorium palestyńskie jest okupowane przez Izrael. W swojej Opinii Doradczej z 2004 r. w sprawie prawnych konsekwencji budowy muru na okupowanym terytorium palestyńskim Sąd przedstawił okoliczności, w których ustanawia się stan okupacji. Sąd zauważył, że w konflikcie zbrojnym w 1967 r. Izrael okupował terytoria położone między Zieloną Linią a byłą wschodnią granicą Palestyny pod Mandatem Brytyjskim, a mianowicie Zachodni Brzeg i Wschodnią Jerozolimę. Sąd potwierdził, że późniejsze wydarzenia nie zmieniły statusu omawianych terytoriów jako terytoriów okupowanych, ani statusu Izraela jako mocarstwa okupującego. W swojej opinii doradczej w sprawie muru Sąd nie wyraził poglądu na temat statusu prawnego Strefy Gazy, ponieważ budowa muru nie miała wpływu na Strefę Gazy. Strefa Gazy jest integralną częścią terytorium, które zostało zajęte przez Izrael w 1967 r. Po konflikcie zbrojnym w 1967 r. Izrael, jako mocarstwo okupacyjne, umieścił Strefę Gazy pod swoją faktyczną kontrolą. Jednak w 2004 r. Izrael ogłosił „Plan wycofania”. Zgodnie z tym planem Izrael miał wycofać swoją obecność wojskową ze Strefy Gazy i z kilku obszarów w północnej części Zachodniego Brzegu. Do 2005 r. Izrael zakończył wycofywanie swojej armii i usuwanie osiedli w Strefie Gazy. Trybunał zauważa, że dla celów ustalenia, czy dane terytorium pozostaje okupowane w rozumieniu prawa międzynarodowego, decydującym kryterium nie jest to, czy państwo okupujące cały czas utrzymuje fizyczną obecność wojskową na tym terytorium, lecz to, czy jego władza została ustanowiona i może być wykonywana. Na podstawie dostępnych informacji Trybunał uważa, że Izrael nadal był w stanie sprawować i nadal sprawuje pewne kluczowe elementy władzy nad Strefą Gazy, w tym kontrolę granic lądowych, morskich i powietrznych, ograniczenia w przemieszczaniu się osób i towarów, pobieranie podatków importowych i eksportowych oraz kontrolę wojskową nad strefą buforową, pomimo wycofania swojej obecności wojskowej w 2005 r. Tym bardziej jest to możliwe od 7 października 2023 r. W świetle powyższego Sąd uważa, że wycofanie się Izraela ze Strefy Gazy nie zwolniło go całkowicie z obowiązków wynikających z prawa okupacyjnego. Obowiązki Izraela pozostały współmierne do stopnia jego efektywnej kontroli nad Strefą Gazy. Następnie Sąd zwraca się do reguł i zasad, które są istotne dla odpowiedzi na zadane mu pytania. Należą do nich zakaz nabywania terytorium za pomocą groźby lub użycia siły oraz prawo narodów do samostanowienia, które są zapisane w Karcie Narodów Zjednoczonych i stanowią również część zwyczajowego prawa międzynarodowego. Ponadto, międzynarodowe prawo humanitarne ma szczególne znaczenie. Uprawnienia i obowiązki Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim są regulowane przez Konwencję genewską o ochronie osób cywilnych w czasie wojny z 12 sierpnia 1949 r. (dalej „Czwarta Konwencja Genewska”), która ma zastosowanie na okupowanym terytorium palestyńskim, oraz przez zwyczajowe prawo międzynarodowe. Zgodnie z artykułem 154 Czwartej Konwencji Genewskiej, Konwencja ta uzupełnia zasady zawarte w Sekcjach II i III Regulaminu haskiego dotyczącego praw i zwyczajów wojny lądowej załączonego do tej Konwencji. Jak zauważył Trybunał w swoim orzecznictwie, Regulamin haski stał się częścią zwyczajowego prawa międzynarodowego i jest zatem wiążący dla Izraela. W odniesieniu do międzynarodowego prawa praw człowieka Trybunał zauważa, że Izrael jest stroną kilku instrumentów prawnych zawierających zobowiązania w zakresie praw człowieka, w tym Międzynarodowej Konwencji w sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Rasowej z dnia 21 grudnia 1965 r. („CERD”), Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych z dnia 16 grudnia 1966 r. („ICESCR”) oraz Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 19 grudnia 1966 r. („ICCPR”). Trybunał przypomina, że „międzynarodowe instrumenty praw człowieka mają zastosowanie ‘w odniesieniu do czynów dokonanych przez państwo w ramach wykonywania jego jurysdykcji poza jego własnym terytorium’, w szczególności na terytoriach okupowanych”. Trybunał przypomina ponadto, że ochrona oferowana przez konwencje praw człowieka nie ustaje w przypadku konfliktu zbrojnego lub okupacji. Niektóre prawa mogą być wyłącznie kwestiami międzynarodowego prawa humanitarnego; inne mogą być wyłącznie kwestiami prawa praw człowieka; jeszcze inne mogą dotyczyć obu tych gałęzi prawa międzynarodowego. Odnosząc się do swojej Opinii Doradczej w sprawie Muru, Trybunał zauważa, że Izrael nadal jest związany Międzynarodowym Paktem Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowym Paktem Praw Ekonomicznych i Społecznych w odniesieniu do swojego postępowania wobec okupowanych terytoriów palestyńskich. W odniesieniu do CERD Trybunał zauważa, że Konwencja ta nie zawiera żadnego postanowienia wyraźnie ograniczającego jej terytorialne zastosowanie. Przeciwnie, kilka jej postanowień nakłada na Państwa-Strony obowiązki, które mają zastosowanie na terytoriach podlegających ich jurysdykcji lub w odniesieniu do osób fizycznych w ich jurysdykcji. Wskazuje to, że CERD ma również zastosowanie do postępowania Państwa-Strony, które ma skutki poza jego terytorium. Zdaniem Trybunału Izrael musi wypełniać swoje obowiązki wynikające z CERD w okolicznościach, w których wykonuje swoją jurysdykcję poza swoim terytorium. Kilku uczestników niniejszego postępowania wyraziło rozbieżne poglądy dotyczące znaczenia porozumień z Oslo podpisanych w 1993 i 1995 r. przez Izrael i OWP. Na podstawie interpretacji tych porozumień Trybunał uważa, że nie można ich rozumieć jako umniejszających zobowiązania Izraela wynikające z odpowiednich przepisów prawa międzynarodowego obowiązujących na okupowanym terytorium palestyńskim.
(UST. 103-243) Następnie Sąd ocenia zgodność polityki i praktyk Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim, jak wskazano w pytaniu (a), z jego zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego. W szczególności analiza Sądu bada kolejno kwestie przedłużającej się okupacji, polityki osadnictwa Izraela, aneksji okupowanego od 1967 r. terytorium palestyńskiego oraz przyjęcia przez niego powiązanych przepisów i środków, które rzekomo mają charakter dyskryminacyjny. Sąd ocenia, czy i jeśli tak, w jaki sposób polityka i praktyki Izraela wpływają na prawo narodu palestyńskiego do samostanowienia po rozważeniu tych innych kwestii.
W odniesieniu do kwestii przedłużającej się okupacji, Sąd zauważa, że pytanie (a) dotyczy częściowo prawnych konsekwencji wynikających z „przedłużającej się okupacji” okupowanego terytorium palestyńskiego przez Izrael. W tym względzie Sąd zauważa, że okupacja Izraela trwa już ponad 57 lat. Aby odpowiedzieć na ten aspekt pytania, Sąd musi zwrócić się do relacji między Izraelem, jako okupującym mocarstwem, a chronioną ludnością okupowanego terytorium, która podlega prawu okupacyjnemu. Ze względu na swój status jako Mocarstwa okupującego, Państwo przyjmuje zestaw uprawnień i obowiązków w odniesieniu do terytorium, nad którym sprawuje skuteczną kontrolę. W tym kontekście Mocarstwo okupujące ma obowiązek administrowania terytorium dla dobra lokalnej ludności. Charakter i zakres
Wszystkie te uprawnienia i obowiązki opierają się zawsze na tym samym założeniu: że okupacja jest sytuacją tymczasową, mającą na celu zaradzenie koniecznościom militarnym i nie może przenosić tytułu suwerenności na mocarstwo okupujące. Fakt, że okupacja jest przedłużana, sam w sobie nie zmienia jej statusu prawnego w świetle międzynarodowego prawa humanitarnego. Chociaż opiera się na tymczasowym charakterze okupacji, prawo okupacyjne nie ustala ograniczeń czasowych, które jako takie zmieniałyby status prawny okupacji. Zamiast tego legalność obecności Mocarstwa okupującego na okupowanym terytorium musi być oceniana w świetle innych zasad. W szczególności okupacja polega na sprawowaniu przez Państwo skutecznej kontroli na terytorium obcym. Aby zatem było dopuszczalne, takie sprawowanie skutecznej kontroli musi być w każdym czasie zgodne z zasadami dotyczącymi zakazu groźby lub użycia siły, w tym zakazu przejmowania terytorium w wyniku groźby lub użycia siły, a także z prawem do samostanowienia. Dlatego fakt, że okupacja jest przedłużana, może mieć wpływ na uzasadnienie na mocy prawa międzynarodowego ciągłej obecności Mocarstwa okupującego na okupowanym terytorium. Na tym tle należy zbadać politykę i praktyki Izraela, a także jego ciągłą obecność na okupowanym terytorium palestyńskim. Następnie Sąd zwraca się do tych polityk i praktyk, zaczynając od polityki osadniczej Izraela.
Pytanie (a) postawione przez Zgromadzenie Ogólne dotyczy w części konsekwencji prawnych wynikających z polityki osadniczej Izraela. Sąd uważa w tym względzie, że rozróżnienie, które czasami jest dokonywane między „osiedlami” a „placówkami”, jest nieistotne dla ustalenia, czy społeczności w kwestii stanowią część polityki osadniczej Izraela. Ważne jest, czy są one zakładane lub utrzymywane przy wsparciu Izraela. Sąd zauważa ponadto, że w latach 1967–2005 polityka osadnicza Izraela była realizowana na Zachodnim Brzegu, we Wschodniej Jerozolimie i w Strefie Gazy. Od czasu usunięcia osiedli Izraela ze Strefy Gazy w 2005 r. polityka osadnicza Izraela była kontynuowana na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie; Sąd zatem ogranicza swoją analizę do trwającej polityki osadniczej Izraela na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie. Jednocześnie Sąd zauważa, że polityka osadnicza Izraela realizowana w Strefie Gazy do 2005 r. nie różniła się zasadniczo od polityki, która jest kontynuowana na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie do dziś.
W swojej Opinii Doradczej w sprawie Muru Trybunał stwierdził, że polityka osadnicza Izraela narusza szósty paragraf artykułu 49 Czwartej Konwencji Genewskiej, który stanowi, że „Mocarstwo Okupacyjne nie będzie deportować ani przesiedlać części własnej ludności cywilnej na terytorium przez nie okupowane”. Zdaniem Sądu, w treści lub kontekście przepisu, w przedmiocie i celu lub historii redagowania Czwartej Konwencji Genewskiej nie ma nic, co sugerowałoby, że przepis ten zabrania jedynie przymusowego przesiedlenia części ludności cywilnej państwa okupującego na terytorium okupowane. W niniejszej sprawie istnieją obszerne dowody na politykę Izraela polegającą na zapewnianiu zachęt do relokacji izraelskich osób i przedsiębiorstw na Zachodni Brzeg, a także do rozwoju przemysłu i rolnictwa przez osadników. Istnieją również dowody na to, że Izrael regularnie legalizuje placówki, które zostały utworzone z naruszeniem krajowego ustawodawstwa Izraela, a także że Budowie osiedli w Izraelu towarzyszy specjalnie zaprojektowana infrastruktura cywilna na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie, która integruje osiedla z terytorium Izraela. W świetle powyższego Trybunał uważa, że przesiedlanie przez Izrael osadników na Zachodni Brzeg i do Wschodniej Jerozolimy, a także utrzymywanie przez Izrael ich obecności w tym miejscu, jest sprzeczne z szóstym akapitem artykułu 49 Czwartej Konwencji Genewskiej.
Sąd zauważył ponadto, że ekspansja osiedli izraelskich na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie opiera się na konfiskacie lub rekwizycji dużych obszarów ziemi. Zauważając, że w niniejszej sprawie skonfiskowana lub zarekwirowana własność publiczna na potrzeby rozwoju osiedli izraelskich przynosi korzyści ludności cywilnej osadników, a szkodzi lokalnej ludności palestyńskiej, Trybunał stwierdza, że polityka gruntowa Izraela nie jest zgodna z artykułami 46, 52 i 55 Regulaminu haskiego.
Następnie Trybunał zajmuje się kwestią eksploatacji zasobów naturalnych. Przypomina, że zgodnie z zasadą zwyczajowego prawa międzynarodowego zawartą w artykule 55 Regulaminu haskiego, okupujące państwo będzie uważane wyłącznie za administratora i użytkownika zasobów naturalnych na okupowanym terytorium, w tym, ale nie wyłącznie, lasów i majątków rolnych, i będzie chronić kapitał tych zasobów. Dlatego też wykorzystanie zasobów naturalnych przez okupujące państwo nie może przekraczać tego, co jest konieczne do celów okupacji. W związku z tym Trybunał zauważa, że okupujące państwo ma ciągły obowiązek zapewnienia, że miejscowa ludność ma odpowiednie zaopatrzenie w żywność, w tym wodę. Ponadto wykorzystanie zasobów naturalnych na okupowanym terytorium musi być zrównoważone i musi unikać szkód dla środowiska. Na podstawie dowodów przedłożonych Trybunał uważa, że wykorzystanie przez Izrael zasobów naturalnych na okupowanym terytorium palestyńskim jest niezgodne z jego zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego. Przekierowując znaczną część zasobów naturalnych na rzecz własnej ludności, w tym osadników, Izrael narusza swój obowiązek działania jako administrator i użytkownik. Trybunał uważa ponadto, że poprzez poważne ograniczenie dostępu ludności palestyńskiej do wody dostępnej na okupowanym terytorium palestyńskim, Izrael działa niezgodnie ze swoim obowiązkiem zapewnienia dostępności wody w wystarczającej ilości i jakości. W świetle swojej analizy Trybunał stwierdza również, że polityka Izraela dotycząca eksploatacji zasobów naturalnych na okupowanym terytorium palestyńskim jest niezgodna z jego obowiązkiem poszanowania prawa narodu palestyńskiego do trwałej suwerenności nad zasobami naturalnymi.
Przechodząc do kwestii rozszerzenia prawa izraelskiego na okupowane terytorium palestyńskie, Trybunał przypomina, że zgodnie z artykułem 43 Regulaminu haskiego, władza okupacyjna musi zasadniczo przestrzegać prawa obowiązującego na okupowanym terytorium, chyba że jest to absolutnie zabronione. Zatem zasadniczo prawo okupacyjne nie pozbawia instytucji cywilnych ludności lokalnej na okupowanym terytorium uprawnień regulacyjnych, które mogą posiadać. Zamiast tego inwestuje w władzę okupacyjną zestaw uprawnień regulacyjnych na zasadzie wyjątku i na określonych enumeratywnie wymienionych podstawach. Na podstawie dowodów przedłożonych Trybunał zauważa, że Izrael rozszerzył zakres regulacji prawnych na Zachodnim Brzegu. Zauważa w szczególności, że Izrael w dużym stopniu zastąpił prawem lokalnym obowiązującym na okupowanym terytorium palestyńskim na początku okupacji w 1967 r. swoim prawem wojskowym. Ponadto regionalne i lokalne rady osadników przejęły de facto jurysdykcję nad osiedlami na Zachodnim Brzegu. We Wschodniej Jerozolimie krajowe prawo izraelskie było stosowane od początku okupacji w 1967 r., a Izrael traktuje Wschodnią Jerozolimę jako własne terytorium narodowe, na którym prawo izraelskie jest stosowane w pełni i z wyłączeniem jakiegokolwiek innego krajowego systemu prawnego. W niniejszej sprawie Trybunał nie jest przekonany, że rozszerzenie prawa Izraela na Zachodni Brzeg i Wschodnią Jerozolimę jest uzasadnione w świetle którejkolwiek z przesłanek określonych w drugim akapicie artykułu 64 Czwartej Konwencji Genewskiej. Ponadto kompleksowe stosowanie prawa Izraela we Wschodniej Jerozolimie, jak również jego stosowanie w odniesieniu do osadników na całym Zachodnim Brzegu, nie może być uznane za „niezbędne” dla żadnego z celów wymienionych w drugim akapicie artykułu 64 Czwartej Konwencji Genewskiej. Z tych względów Trybunał uważa, że Izrael korzystał ze swoich uprawnień regulacyjnych jako państwo okupacyjne w sposób sprzeczny z zasadą zawartą w artykule 43 Regulaminu haskiego i artykule 64 Czwartej Konwencji Genewskiej.
Następnie Sąd zajął się wpływem polityki osadniczej Izraela na emigrację ludności palestyńskiej. Sąd zauważa, że masowa konfiskata ziemi i pozbawienie dostępu do zasobów naturalnych pozbawiają miejscową ludność podstawowych środków utrzymania, co skłania ją do wyjazdu. Ponadto szereg środków podjętych przez izraelskie siły zbrojne zaostrzyło presję na ludność palestyńską, aby opuściła części okupowanego terytorium palestyńskiego wbrew swojej woli. Trybunał przypomina, że zgodnie z pierwszym akapitem artykułu 49 Czwartej Konwencji Genewskiej „[i]dywidualne lub masowe przymusowe przesiedlenia, jak również deportacje osób podlegających ochronie z terytorium okupowanego na terytorium Mocarstwa okupującego lub na terytorium jakiegokolwiek innego kraju, okupowanego lub nie, są zakazane, bez względu na ich motywację”. W tym względzie Trybunał uważa, że przeniesienie może być „przymusowe” — a zatem zakazane na mocy pierwszego akapitu artykułu 49 — nie tylko wtedy, gdy jest dokonywane przy użyciu siły fizycznej, ale także wtedy, gdy osoby zainteresowane nie mają innego wyboru, jak tylko opuścić kraj. Ponadto Trybunał zauważa, że aby były dopuszczalne, ewakuacje są postrzegane jako środek tymczasowy, który należy cofnąć, gdy tylko ustąpią nadrzędne względy wojskowe. Natomiast ewakuacje o charakterze trwałym lub nieokreślonym naruszają zakaz przymusowego przeniesienia. Sąd uważa, że polityka i praktyki Izraela, w tym przymusowe eksmisje, rozległe wyburzenia domów i ograniczenia dotyczące zamieszkania i przemieszczania się, często pozostawiają palestyńskiej populacji mieszkającej w Strefie C niewiele możliwości wyboru, jak tylko opuszczenie miejsca zamieszkania. Charakter działań Izraela, w tym fakt, że Izrael często konfiskuje ziemię po wyburzeniu palestyńskiej własności w celu jej ponownego przydzielenia do izraelskich osiedli, wskazuje, że jego środki nie mają charakteru tymczasowego i dlatego nie mogą być uważane za dopuszczalne ewakuacje na mocy Czwartej Konwencji Genewskiej. Zdaniem Sądu polityka i praktyki Izraela są sprzeczne z zakazem przymusowego przesiedlenia ludności chronionej na mocy pierwszego akapitu artykułu 49 Czwartej Konwencji Genewskiej.
Sąd zauważył ponadto, że polityka osadnicza Izraela doprowadziła do przemocy ze strony osadników i sił bezpieczeństwa wobec Palestyńczyków. Po zbadaniu dowodów w świetle stosownych przepisów prawa międzynarodowego, Sąd uważa, że przemoc osadników wobec Palestyńczyków, niezdolność Izraela do zapobiegania jej lub karania jej skutecznie oraz nadmierne stosowanie siły wobec Palestyńczyków przyczyniają się do tworzenia i utrzymywania środowiska przymusu wobec Palestyńczyków. W niniejszej sprawie, na podstawie dowodów, Sąd jest zdania, że systematyczne zaniechanie Izraela w zapobieganiu lub karaniu ataków osadników na życie lub integralność cielesną Palestyńczyków, a także nadmierne stosowanie siły wobec Palestyńczyków, jest niezgodne z jego zobowiązaniami.
W świetle powyższego Sąd potwierdza (patrz opinia doradcza w sprawie muru), że osiedla izraelskie na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie oraz reżim z nimi związany zostały utworzone i są utrzymywane z naruszeniem prawa międzynarodowego. Sąd zauważa z poważnym zaniepokojeniem doniesienia, że polityka osadnicza Izraela rozszerza się od czasu wydania przez Sąd opinii doradczej w sprawie muru.
(pkt. 157-179) Sąd zauważa, że pytanie postawione przez Zgromadzenie Ogólne odnosi się częściowo do prawnych konsekwencji wynikających z domniemanej aneksji okupowanego terytorium palestyńskiego przez Izrael. Aby odpowiedzieć na ten aspekt pytania, Sąd musi najpierw przeanalizować koncepcję „aneksji”. Po drugie, Sąd bada politykę i praktyki Izraela w celu ustalenia, czy stanowią one aneksję. Na koniec Sąd omawia legalność polityki i praktyk Izraela. Przez termin aneksja, w niniejszym kontekście, Trybunał rozumie przymusowe przejęcie przez władzę okupacyjną terytorium, które okupuje, mianowicie jego integrację z terytorium władzy okupacyjnej. Aneksja zakłada zatem zamiar władzy okupacyjnej sprawowania stałej kontroli nad okupowanym terytorium. Sąd przypomina w tym względzie, że zgodnie z prawem okupacyjnym kontrola okupowanego terytorium przez władzę okupacyjną musi mieć charakter tymczasowy. W związku z tym zachowanie władzy okupacyjnej, które wykazuje zamiar sprawowania stałej kontroli nad okupowanym terytorium, może wskazywać na akt aneksji. Twierdzenie przez władzę okupacyjną o stałej kontroli nad okupowanym terytorium może przejawiać się na wiele sposobów. W związku z tym Trybunał zauważa, że czasami dokonuje się rozróżnienia między aneksją „de jure” a aneksją „de facto”. Choć różnią się one pod względem środków, za pomocą których przeprowadzana jest aneksja, oba rodzaje aneksji mają ten sam cel — twierdzenie o stałej kontroli nad okupowanym terytorium. W świetle powyższego Trybunał musi zbadać, czy Izrael poprzez swoje postępowanie ustanawia stałą kontrolę nad okupowanymi terytoriami palestyńskimi w sposób, który mógłby być równoznaczny z aneksją. Po zbadaniu polityki i praktyk Izraela, zarówno w odniesieniu do Wschodniej Jerozolimy, jak i Zachodniego Brzegu, w celu ustalenia, czy stanowią one aneksję, Sąd dochodzi do wniosku, że polityka i praktyki Izraela, w tym utrzymanie i rozbudowa osiedli, budowa powiązanej infrastruktury i muru, eksploatacja zasobów naturalnych, ogłoszenie Jerozolimy stolicą Izraela, kompleksowe stosowanie izraelskiego prawa krajowego we Wschodniej Jerozolimie i jego szerokie stosowanie na Zachodnim Brzegu, utrwalają kontrolę Izraela nad okupowanym terytorium palestyńskim, w szczególności nad wschodnią Jerozolimą i obszarem C Zachodniego Brzegu. Polityka i praktyki te mają pozostać w mocy na czas nieokreślony i wywołać nieodwracalne skutki na miejscu. W związku z tym Sąd uważa, że polityka i praktyki te stanowią aneksję dużych części okupowanego terytorium palestyńskiego. Zdaniem Sądu dążenie do uzyskania suwerenności nad okupowanym terytorium, jak pokazuje polityka i praktyki przyjęte przez Izrael we Wschodniej Jerozolimie i na Zachodnim Brzegu, jest sprzeczne z zakazem stosowania siły w stosunkach międzynarodowych i jego następczą zasadą nienabywania terytorium siłą. Sposób, w jaki aneksja wpływa na status prawny okupacji, a tym samym na legalność dalszej obecności Izraela, jest omawiany w dalszej części opinii doradczej.
(pkt. 180-229) Następnie Trybunał bada kwestię prawnych konsekwencji wynikających z przyjęcia przez Izrael powiązanych dyskryminacyjnych przepisów i środków”. Przypominając brzmienie pytania (a) i wniosek, do którego doszedł w odniesieniu do interpretacji pytań, zauważa, że musi sam ustalić, czy przepisy i środki określone we wniosku Zgromadzenia Ogólnego są dyskryminujące. W tym względzie Trybunał uważa najpierw, że musi ograniczyć swoją analizę do przepisów i środków, które są ściśle powiązane z politykami i praktykami omówionymi wcześniej. Po drugie, pytanie obejmuje przepisy i środki Izraela tylko w zakresie, w jakim mają zastosowanie na okupowanym terytorium palestyńskim. Po trzecie, pytanie ogranicza się do potencjalnie dyskryminacyjnego charakteru przepisów i środków Izraela. Zdefiniowawszy w ten sposób zakres pytania (a), Trybunał zwraca się ku pojęciu dyskryminacji. Uważa, że wspólne dla wszystkich stosownych przepisów prawa międzynarodowego jest pojęcie zróżnicowanego traktowania osób należących do różnych grup. Zauważa w tym kontekście, że istnienie narodu palestyńskiego nie jest kwestią sporną. Zatem, zdaniem Trybunału, zróżnicowane traktowanie Palestyńczyków może prowadzić do dyskryminacji. Aby odpowiedzieć na pytanie (a), Sąd najpierw bada skutki, jakie polityka Izraela w zakresie zezwoleń na pobyt we Wschodniej Jerozolimie ma na Palestyńczyków na okupowanym terytorium palestyńskim. Następnie Sąd przechodzi do ograniczeń nałożonych przez Izrael na przemieszczanie się Palestyńczyków na okupowanym terytorium palestyńskim. Na koniec bada praktykę Izraela w zakresie burzenia palestyńskich nieruchomości na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie, zarówno w odniesieniu do praktyki karnej burzenia, jak i burzenia z powodu braku pozwolenia na budowę. Sąd zauważa w tym kontekście, że według doniesień od 2009 r. zburzono prawie 11 000 palestyńskich konstrukcji. Trybunał stwierdza na podstawie przedstawionych mu dowodów i na podstawie swojej analizy, że szeroki wachlarz przyjętych przepisów i środków podejmowanych przez Izrael w jego roli jako mocarstwa okupacyjnego traktuje Palestyńczyków w odmienny sposób z przyczyn określonych w prawie międzynarodowym. Trybunał zauważa, że to zróżnicowanie traktowania nie może być uzasadnione odniesieniem do rozsądnych i obiektywnych kryteriów ani do uzasadnionego celu publicznego. W związku z tym Trybunał jest zdania, że reżim kompleksowych ograniczeń nałożonych przez Izrael na Palestyńczyków na okupowanym terytorium palestyńskim stanowi systemową dyskryminację opartą między innymi na rasie, religii lub pochodzeniu etnicznym, co stanowi naruszenie artykułów 2, ust. 1 i 26 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, artykułu 2, ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz artykułu 2 Konwencji o prawach dziecka i demokracji na świecie. Sąd zauważa ponadto, że ustawodawstwo i środki Izraela narzucają i służą utrzymaniu niemal całkowitego podziału na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie między osadnikami a Palestyńczykami. społeczności. Z tego powodu Trybunał uważa, że ustawodawstwo i środki Izraela stanowią naruszenie artykułu 3 CERD.
Po stwierdzeniu, że polityka osadnicza Izraela, jego akty aneksji oraz związane z nimi dyskryminacyjne ustawodawstwo i środki naruszają prawo międzynarodowe, Sąd zwraca się do aspektu pytania (a), które dotyczy skutków polityki i praktyk Izraela w zakresie wykonywania prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia. Sąd potwierdził już w swojej opinii w sprawie Muru istnienie prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia. W niniejszym postępowaniu Sąd najpierw ustala zakres tego prawa, a następnie bada skutki, jeśli takie istnieją, jakie polityka i praktyki Izraela mają na jego wykonywanie. W świetle swojej analizy, Sąd jest zdania, że przedłużający się charakter bezprawnej polityki i praktyk Izraela pogłębia naruszenie przez nie prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia. W konsekwencji polityki i praktyk Izraela, które trwają od dziesięcioleci, naród palestyński został pozbawiony prawa do samostanowienia na długi okres, a dalsze przedłużanie tej polityki i praktyk podważa wykonywanie tego prawa w przyszłości. Z tych powodów, Sąd jest zdania, że bezprawna polityka i praktyki Izraela naruszają obowiązek Izraela do poszanowania prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia. Sposób, w jaki ta polityka wpływa na status prawny okupacji, a tym samym legalność ciągłej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim, jest omawiany w dalszej części opinii doradczej.
(pkt. 244-251) Następnie Sąd przechodzi do pierwszej części pytania (b), w sprawie którego Zgromadzenie Ogólne poprosiło o opinię, i bada, czy i, jeśli tak, w jaki sposób polityka i praktyki Izraela wpłynęły na status prawny okupacji w świetle stosownych przepisów i zasad prawa międzynarodowego. Rozpoczyna od dalszego określenia zakresu pierwszej części pytania (b) zadanego przez Zgromadzenie Ogólne. W tym względzie Sąd uważa, że pierwsza część pytania (b) zadanego przez Zgromadzenie Ogólne nie dotyczy tego, czy polityka i praktyki Izraela wpływają na status prawny okupacji jako takiej. Sąd jest raczej zdania, że zakres pierwszej części drugiego pytania dotyczy sposobu, w jaki polityka i praktyki Izraela wpływają na status prawny okupacji, a tym samym legalności ciągłej obecności Izraela jako Mocarstwa okupacyjnego na okupowanym terytorium palestyńskim. Legalność ta ma być ustalana na podstawie reguł i zasad ogólnego prawa międzynarodowego, w tym Karty Narodów Zjednoczonych.
Trybunał orzekł, że polityka i praktyki Izraela oraz sposób ich wdrażania i stosowania na miejscu wywierają istotny wpływ na status prawny okupacji poprzez rozszerzenie suwerenności Izraela na niektóre części okupowanego terytorium, ich stopniową aneksję do terytorium Izraela, wykonywanie funkcji rządu Izraela i stosowanie w nich krajowych przepisów, a także poprzez przesiedlanie rosnącej liczby własnych obywateli do Izraela. tych części terytorium i utrudnianie korzystania z prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia. Sąd uważa, że oświadczenie Izraela o suwerenności i aneksja niektórych części terytorium stanowią naruszenie zakazu nabywania terytorium siłą. Naruszenie to ma bezpośredni wpływ na legalność ciągłej obecności Izraela jako Mocarstwa okupacyjnego na okupowanym terytorium palestyńskim. Sąd uważa, że Izrael nie ma prawa do suwerenności ani do wykonywania suwerennych uprawnień w żadnej części okupowanego terytorium palestyńskiego z powodu jego okupacji. Obawy Izraela dotyczące bezpieczeństwa nie mogą również unieważnić zasady zakazu nabywania terytorium siłą. Sąd zauważa ponadto, że skutki polityki i praktyk Izraela omówione wcześniej oraz wykonywanie przez niego suwerenności nad niektórymi częściami okupowanego terytorium palestyńskiego, w szczególności Zachodniego Brzegu i Wschodniej Jerozolimy, stanowią przeszkodę w wykonywaniu przez naród palestyński jego prawa do samostanowienia. Skutki tej polityki i praktyk obejmują aneksję przez Izrael części okupowanego terytorium palestyńskiego, fragmentację tego terytorium, podważanie jego integralności, pozbawienie narodu palestyńskiego możliwości korzystania z zasobów naturalnych terytorium oraz naruszenie prawa narodu palestyńskiego do kontynuowania rozwoju gospodarczego, społecznego i kulturalnego. Opisane powyżej skutki polityki i praktyk Izraela, skutkujące między innymi długotrwałym pozbawieniem narodu palestyńskiego prawa do samostanowienia, stanowią naruszenie tego podstawowego prawa. Naruszenie to ma bezpośredni wpływ na legalność obecności Izraela jako Mocarstwa okupacyjnego na okupowanym terytorium palestyńskim. Sąd uważa, że okupacja nie może być wykorzystywana w taki sposób, aby na czas nieokreślony pozostawić okupowaną ludność w stanie zawieszenia i niepewności, pozbawiając ją prawa do samostanowienia, jednocześnie integrując części jej terytorium z terytorium Mocarstwa okupacyjnego. Sąd uważa, że istnienie prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia nie może być uzależnione od warunków ze strony Mocarstwa okupacyjnego, biorąc pod uwagę jego charakter jako prawa niezbywalnego. W świetle powyższych rozważań Sąd przystępuje do zbadania legalności dalszej obecności Izraela na okupowanych terytoriach palestyńskich.
(pkt. 259-264) Sąd uważa, że naruszenia przez Izrael zakazu zdobywania terytorium siłą i prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia mają bezpośredni wpływ na legalność ciągłej obecności Izraela jako okupanta na okupowanym terytorium palestyńskim. Ciągłe nadużywanie przez Izrael swojej pozycji jako okupanta poprzez aneksję i domaganie się stałej kontroli nad okupowanym terytorium palestyńskim oraz ciągłe łamanie prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia narusza podstawowe zasady prawa międzynarodowego i sprawia, że obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest bezprawna. Ta nielegalność dotyczy całości terytorium palestyńskiego okupowanego przez Izrael w 1967 r. Jest to jednostka terytorialna, na której Izrael narzucił politykę i praktyki mające na celu rozdrobnienie i udaremnienie możliwości narodu palestyńskiego do korzystania z prawa do samostanowienia, a na dużych obszarach rozszerzył izraelską suwerenność z naruszeniem prawa międzynarodowego. Całość okupowanego terytorium palestyńskiego jest również terytorium, w odniesieniu do którego naród palestyński powinien móc korzystać ze swojego prawa do samostanowienia, którego integralność musi być szanowana. Odpowiadając na argument trzech uczestników, Trybunał zauważa, że porozumienia z Oslo nie pozwalają Izraelowi na aneksję części okupowanych terytoriów palestyńskich w celu wypełnienia jego zobowiązań potrzeb bezpieczeństwa. Nie upoważniają one również Izraela do utrzymywania stałej obecności na okupowanym terytorium palestyńskim w celu zaspokojenia takich potrzeb bezpieczeństwa. Sąd podkreśla, że wniosek, iż ciągła obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest nielegalna, nie zwalnia go z obowiązków i odpowiedzialności wynikających z prawa międzynarodowego, w szczególności prawa okupacyjnego, wobec ludności palestyńskiej i innych państw w zakresie wykonywania jego uprawnień w odniesieniu do terytorium do czasu zakończenia jego obecności. To skuteczna kontrola terytorium, niezależnie od jego statusu prawnego w świetle prawa międzynarodowego, determinuje podstawę odpowiedzialności państwa za jego działania mające wpływ na ludność terytorium lub innych państw.
I Z NIELEGALNOŚCI DALSZEJ OBECNOŚCI IZRAELA NA Sąd stwierdził, że polityka i praktyki Izraela, o których mowa w pytaniu (a), naruszają prawo międzynarodowe. Utrzymywanie tej polityki i praktyk jest bezprawnym działaniem o charakterze ciągłym, pociągającym za sobą międzynarodową odpowiedzialność Izraela. Sąd stwierdził również w odpowiedzi na pierwszą część pytania (b), że ciągła obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest nielegalna. Sąd zatem zajmuje się konsekwencjami prawnymi wynikającymi z polityki i praktyk Izraela, o których mowa w pytaniu (a), dla Izraela, wraz z konsekwencjami wynikającymi z nielegalności ciągłej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim, o którym mowa w pytaniu (b), dla Izraela, dla innych państw i dla Organizacji Narodów Zjednoczonych.
W odniesieniu do ustalenia Sądu, że ciągła obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest nielegalna, Sąd uważa, że taka obecność stanowi bezprawne działanie pociągające za sobą jego międzynarodową odpowiedzialność. Jest to bezprawne działanie o charakterze ciągłym, które zostało spowodowane przez naruszenia przez Izrael, poprzez jego politykę i praktyki, zakazu nabywania terytorium siłą i prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia. W związku z tym Izrael ma obowiązek zakończyć swoją obecność na okupowanym terytorium palestyńskim tak szybko, jak to możliwe. Sąd zauważa ponadto, że w odniesieniu do polityk i praktyk Izraela, o których mowa w pytaniu (a), które uznano za bezprawne, Izrael ma obowiązek położyć kres tym bezprawnym działaniom. W tym względzie Izrael musi natychmiast zaprzestać wszelkiej nowej działalności osadniczej. Izrael ma również obowiązek uchylenia wszystkich przepisów i środków tworzących lub utrzymujących bezprawną sytuację, w tym tych, które dyskryminują naród palestyński na okupowanym terytorium palestyńskim, a także wszystkich środków mających na celu modyfikację składu demograficznego dowolnej części terytorium. Izrael ma również obowiązek zapewnienia pełnego odszkodowania za szkody wyrządzone przez jego bezprawne działania międzynarodowe wszystkim zainteresowanym osobom fizycznym lub prawnym. Odszkodowanie obejmuje restytucję, odszkodowanie i/lub zadośćuczynienie. Restytucja obejmuje zobowiązanie Izraela do zwrotu ziemi i innej nieruchomości, a także wszystkich aktywów zajętych od jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej od czasu rozpoczęcia okupacji w 1967 r. oraz wszystkich dóbr kulturalnych i aktywów zabranych Palestyńczykom i instytucjom palestyńskim, w tym archiwów i dokumentów. Wymaga również ewakuacji wszystkich osadników z istniejących osiedli i demontażu części muru zbudowanego przez Izrael, które znajdują się na okupowanych terenach palestyńskich. Terytorium, a także umożliwienie wszystkim Palestyńczykom przesiedlonym podczas okupacji powrotu do ich pierwotnego miejsca zamieszkania. W przypadku gdyby taka restytucja okazała się materialnie niemożliwa, Izrael ma obowiązek zrekompensować, zgodnie z obowiązującymi normami prawa międzynarodowego, wszystkim osobom fizycznym i prawnym oraz ludności, jeżeli zajdzie taka potrzeba, które poniosły jakąkolwiek formę szkody materialnej w wyniku bezprawnych działań Izraela w czasie okupacji. Sąd podkreśla, że zobowiązania wynikające z międzynarodowych bezprawnych działań Izraela nie zwalniają go z ciągłego obowiązku wypełniania zobowiązań międzynarodowych, których naruszeniem jest jego zachowanie. W szczególności Izrael nadal zobowiązany jest do przestrzegania swojego obowiązku poszanowania prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia oraz swoich zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa praw człowieka.
Następnie Sąd zajął się kwestią prawnych konsekwencji międzynarodowych bezprawnych działań Izraela na okupowanych terytoriach palestyńskich w odniesieniu do innych państw. Trybunał zauważa, że zobowiązania naruszone przez Izrael obejmują pewne zobowiązania erga omnes, w tym obowiązek poszanowania prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia i obowiązek wynikający z zakazu stosowania siły w celu zdobycia terytorium, a także niektóre zobowiązania wynikające z międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa praw człowieka. W odniesieniu do prawa do samostanowienia Trybunał uważa, że chociaż do Zgromadzenia Ogólnego i Rady Bezpieczeństwa należy wypowiadanie się na temat sposobów niezbędnych do zapewnienia zakończenia nielegalnej obecności Izraela na okupowanych terytoriach palestyńskich i pełnej realizacji prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia, wszystkie państwa muszą współpracować z Organizacją Narodów Zjednoczonych w celu wdrożenia tych sposobów. Jeśli chodzi o zakaz nabywania terytoriów siłą, Trybunał, biorąc pod uwagę rezolucje Rady Bezpieczeństwa i Zgromadzenia Ogólnego, uważa, że Państwa członkowskie mają obowiązek nieuznawania żadnych zmian w charakterze fizycznym lub składzie demograficznym, strukturze instytucjonalnej lub statusie terytorium okupowanego przez Izrael w dniu 5 czerwca 1967 r., w tym Wschodniej Jerozolimy, z wyjątkiem przypadków uzgodnionych przez strony konfliktu w drodze negocjacji, a także mają obowiązek rozróżniania w stosunkach z Izraelem między terytorium Państwa Izrael a terytorium palestyńskim okupowanym od 1967 r. Ponadto Trybunał uważa, że w świetle charakteru i znaczenia praw i obowiązków, wszystkie państwa mają obowiązek nieuznawania za legalną sytuacji wynikającej z bezprawnej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim. Mają również obowiązek nieudzielania pomocy ani wsparcia w utrzymaniu sytuacji stworzonej przez nielegalną obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim. Wszystkie państwa, przy jednoczesnym poszanowaniu Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego, muszą zapewnić, że wszelkie przeszkody wynikające z nielegalnej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim w wykonywaniu prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia zostaną usunięte. Ponadto wszystkie państwa będące stronami Czwartej Konwencji Genewskiej mają obowiązek, przy jednoczesnym poszanowaniu Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego, zapewnić przestrzeganie przez Izrael międzynarodowego prawa humanitarnego zawartego w tej Konwencji.
Obowiązek nieuznawania, o którym mowa wcześniej, dotyczy również organizacji międzynarodowych, w tym Organizacji Narodów Zjednoczonych, w obliczu poważnych naruszeń zobowiązań erga omnes wynikających z prawa międzynarodowego. Obowiązek nieuznawania za legalną sytuacji wynikającej z bezprawnej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim oraz obowiązek rozróżniania w stosunkach z Izraelem między terytorium Izraela a okupowanym terytorium palestyńskim dotyczą również Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wreszcie, Sąd uważa, że dokładne sposoby zakończenia nielegalnej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim są kwestią, którą powinno zająć się Zgromadzenie Ogólne, które zwróciło się o tę opinię, a także Rada Bezpieczeństwa. Dlatego też Zgromadzenie Ogólne i Rada Bezpieczeństwa powinny rozważyć, jakie dalsze działania są konieczne, aby zakończyć nielegalną obecność Izraela, biorąc pod uwagę niniejszą Opinię Doradczą. Sąd uważa, że ważne jest podkreślenie, podobnie jak uczynił to w swojej Opinii doradczej w sprawie muru, „pilna potrzeba, aby Organizacja Narodów Zjednoczonych jako całość podwoiła swoje wysiłki na rzecz szybkiego zakończenia konfliktu izraelsko-palestyńskiego, który w dalszym ciągu zagraża międzynarodowemu pokojowi i bezpieczeństwu, a tym samym ustanowienia sprawiedliwego i trwałego pokoju w regionie”. Trybunał uważa również, że realizacja prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia, w tym prawa do niepodległego i suwerennego państwa, żyjącego w pokoju obok Państwa Izrael, w bezpiecznych i uznanych granicach dla obu państw, zgodnie z rezolucjami Rady Bezpieczeństwa i Zgromadzenia Ogólnego, przyczyniłaby się do stabilności regionalnej i bezpieczeństwa wszystkich państw Bliskiego Wschodu. Trybunał podkreśla, że jego odpowiedź na pytania zadane mu przez Zgromadzenie Ogólne opiera się na całości podstaw prawnych przedstawionych przez Trybunał powyżej, z których każdą należy odczytywać w świetle pozostałych, biorąc pod uwagę sposób ujęcia przez Trybunał zakresu przedmiotowego, terytorialnego i czasowego pytań. * Pełny tekst ostatniego akapitu (pkt 285) brzmi następująco: Z tych powodów, Sąd,
Uznaje, że jest właściwy do wydania żądanej opinii doradczej;
Podejmuje decyzję o spełnieniu wniosku o wydanie opinii doradczej; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowali Tomka, Abraham, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Aurescu, Tladi; PRZECIW: Wiceprezydent Sebutinde;
uważa, że dalsza obecność Państwa Izrael na okupowanych terytoriach palestyńskich jest bezprawna; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowie Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; PRZECIW: Wiceprzewodniczący Sebutinde; Sędziowie Tomka, Abraham, Aurescu;
jest zdania, że Państwo Izrael ma obowiązek jak najszybciej położyć kres swojej bezprawnej obecności na okupowanym terytorium palestyńskim; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowie Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; PRZECIW: Wiceprzewodniczący Sebutinde; Sędziowie Tomka, Abraham, Aurescu;
jest zdania, że Państwo Izrael ma obowiązek natychmiastowego zaprzestania wszelkiej nowej działalności osadniczej i ewakuacji wszystkich osadników z okupowanych terytoriów palestyńskich; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowali Tomka, Abraham, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Aurescu, Tladi; PRZECIW: Wiceprezydent Sebutinde;
jest zdania, że Państwo Izrael ma obowiązek wypłacenia odszkodowań za szkody wyrządzone wszystkim osobom fizycznym i prawnym na okupowanym terytorium palestyńskim; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowali Tomka, Abraham, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Aurescu, Tladi; PRZECIW: Wiceprezydent Sebutinde;
jest zdania, że wszystkie państwa mają obowiązek nieuznawania za legalną sytuacji wynikającej z bezprawnej obecności Państwa Izrael na okupowanym terytorium palestyńskim i nieudzielania pomocy ani wsparcia w utrzymywaniu sytuacji stworzonej przez ciągłą obecność Państwa Izrael na okupowanym terytorium palestyńskim; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowali Tomka, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; PRZECIW: Wiceprezydent Sebutinde; Sędziowie Abraham, Aurescu;
jest zdania, że organizacje międzynarodowe, w tym Organizacja Narodów Zjednoczonych, mają obowiązek nieuznawania za legalną sytuacji wynikającej z bezprawnej obecności Państwa Izrael na okupowanym terytorium palestyńskim; NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowali Tomka, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; PRZECIW: Wiceprezydent Sebutinde; Sędziowie Abraham, Aurescu;
Jest zdania, że Organizacja Narodów Zjednoczonych, a w szczególności Zgromadzenie Ogólne, które zwróciło się o tę opinię, a także Rada Bezpieczeństwa, powinny rozważyć dokładne sposoby i dalsze działania niezbędne do jak najszybszego położenia kresu bezprawnej obecności Państwa Izrael na okupowanych terytoriach palestyńskich. NA KORZYŚĆ: Prezydent Salam; Sędziowali Tomka, Yusuf, Xue, Bhandari, Iwasawa, Nolte, Charlesworth, Brant, Gomez Robledo, Cleveland, Tladi; PRZECIW: Wiceprezydent Sebutinde; Sędziowie Abraham, Aurescu. * Prezes SALAM dołącza oświadczenie do Opinii Doradczej Sądu; Wiceprezes SEBUTINDE dołącza opinię odrębną do Opinii Doradczej Sądu; Sędzia TOMKA dołącza oświadczenie do Opinii Doradczej Sądu; Sędziowie TOMKA, ABRAHAM i Aurescu dołączają wspólną opinię do Opinii Doradczej Sądu; Sędzia YUSUF dołącza odrębną opinię do Opinii Doradczej Sądu; Sędzia XUE dołącza oświadczenie do Opinii Doradczej Sądu; Sędziowie IWASAWA i NOLTE dołączają odrębne opinie do Opinii Doradczej Sądu; Sędziowie NOLTE i CLEVELAND dołączają wspólną deklarację do Opinii Doradczej Sądu; Sędziowie CHARLESWORTH i BRANT dołączają oświadczenia do Opinii Doradczej Sądu; Sędziowie GOMEZ ROBLEDO i CLEVELAND dołączają odrębne opinie do opinii doradczej Sądu; sędzia TLADI dołącza oświadczenie do opinii doradczej Sądu.
Załącznik do Podsumowania 2024/8 Deklaracja Prezydenta Salama W swojej deklaracji Prezydent Salam stwierdza, że podziela zarówno wnioski wyciągnięte przez Trybunał w niniejszej Opinii Doradczej, jak i leżące u jej podstaw rozumowanie. Celem jego deklaracji jest przedstawienie dodatkowych powodów, które jego zdaniem pomagają uzasadnić wnioski Trybunału, w szczególności bezprawność ciągłej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim i wynikający z tego obowiązek jak najszybszego położenia jej kresu. Prezydent Salam najpierw omawia dwie nielegalne polityki i praktyki Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim. W odniesieniu do osadnictwa podkreśla elementy dowodzące, że Izrael miał pełną świadomość nielegalności tej polityki i środków, które jej towarzyszyły. Tak więc już we wrześniu 1967 r. doradca prawny izraelskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a później różnych organów i instytucji Organizacji Narodów Zjednoczonych, ostrzegał Izrael przed bezprawnym charakterem osadnictwa i innych powiązanych praktyk. Deklaracja bada również dyskryminacyjne prawa i środki Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim, wykazując, że są one równoznaczne ze zbrodnią apartheidu. Izrael popełnił wiele nieludzkich czynów na okupowanym terytorium palestyńskim, które Opinia jednoznacznie identyfikuje jako część zinstytucjonalizowanego reżimu systematycznego ucisku i dominacji jednej grupy rasowej nad drugą. W swojej deklaracji Prezydent Salam wyraża ubolewanie, że Sąd nie wyciągnął wszystkich prawnych wniosków z rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 181 (II) z 29 listopada 1947 r. Rzeczywiście, pisze, poprzez zobowiązanie do wdrożenia wspomnianej rezolucji, na której oparł zarówno swoją deklarację niepodległości, jak i wniosek o przyjęcie do Organizacji Narodów Zjednoczonych, Izrael pozostaje zobowiązany do nieutrudniania Palestyńczykom korzystania z ich prawa do samostanowienia i do współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, aby Państwo Palestyna, proklamowane w 1988 r. i następnie przyjęte do Organizacji Narodów Zjednoczonych jako państwo obserwatora na podstawie tej samej rezolucji, mogło sprawować pełną suwerenność nad swoim terytorium i osiągnąć pełną niepodległość. Wymaga to całkowitego wycofania Izraela z okupowanego terytorium palestyńskiego. Odnosząc się do kwestii zobowiązań wynikających dla wszystkich państw i Organizacji Narodów Zjednoczonych z naruszenia przez Izrael norm bezwzględnych (ius cogens) i zobowiązań erga omnes na okupowanym terytorium palestyńskim, deklaracja podkreśla, że powinny one podjąć konkretne i skuteczne środki. Dla państw oznacza to nie tylko zwykłe protesty dyplomatyczne, ale także powstrzymanie się od jakiejkolwiek bezwarunkowej pomocy finansowej, gospodarczej, wojskowej lub technologicznej dla Państwa Izrael oraz karanie takich naruszeń, gdy jest to właściwe i zgodnie z odpowiednimi traktatami, których są stronami. W odniesieniu do Organizacji Narodów Zjednoczonych, jej organów i instytucji, Prezydent Salam — przypominając wszystkie rezolucje Rady Bezpieczeństwa, które do tej pory pozostały bezskuteczne — wzywa je do podjęcia nowych, konkretnych i odpowiednich środków w celu położenia kresu, bezzwłocznie i zgodnie z jasno określonym harmonogramem, naruszeniom prawa międzynarodowego wynikającym z polityki i praktyk Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim. Podkreśla również, że zakończenie nielegalnej okupacji nie powinno być uzależnione od powodzenia negocjacji z Izraelem, gdyż oznaczałoby to przyznanie okupantowi prawa weta i możliwości kontynuowania naruszeń tak długo, jak będzie sobie tego życzył. Prezydent Salam zakończył swoje wystąpienie przypomnieniem, że poprzez stanowienie prawa Sąd kładzie podwaliny pod proces oparty na sprawiedliwości, która jako jedyna może doprowadzić do sprawiedliwego i trwałego pokoju. Odmienne zdanie wiceprzewodniczącego Sebutinde W swoim odrębnym zdaniu wiceprzewodnicząca Sebutinde sprzeciwia się Opinii Doradczej z kilku powodów, w tym braku dokładnych, zrównoważonych i wiarygodnych informacji, które pozwoliłyby na rozważne wyciągnięcie sprawiedliwych wniosków w kwestiach spornych. Krytykuje również stronnicze sformułowanie pytań Zgromadzenia Ogólnego i jednostronną narrację w wypowiedziach wielu uczestników
w postępowaniu. Jej zdaniem, Opinia Doradcza nie tylko obchodzi zgodę Izraela na rozstrzygnięcie przez Sąd kwestii objętych postępowaniem, ale także obchodzi i potencjalnie zagraża istniejącym, sankcjonowanym przez społeczność międzynarodową i prawnie wiążącym ramom negocjacyjnym dla rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Wydając swoją Opinię Doradczą, Sąd powinien był zachować ostrożność, aby chronić swój charakter i integralność sądowniczą, zapewniając, że niuanse i bardziej złożone kwestie, które wymagają rozwiązania w drodze negocjacji — takie jak konkurencyjne roszczenia terytorialne stron w byłej Brytyjskiej Mandatowej Palestynie i nierozwiązane kwestie stałego statusu, takie jak możliwe rozwiązanie dwupaństwowe, bezpieczeństwo, granice, uchodźcy i status Jerozolimy — zostaną pozostawione ramom negocjacyjnym, na które strony konfliktu izraelsko-palestyńskiego już się zgodziły. Wiceprzewodnicząca Sebutinde uważa, że opinia doradcza pomija historyczne tło kluczowe dla zrozumienia wieloaspektowego sporu izraelsko-palestyńskiego i jest równoznaczna z jednostronnym „audytem śledczym” przestrzegania przez Izrael prawa międzynarodowego, który nie odzwierciedla wyważonego i bezstronnego zbadania stosownych kwestii prawnych i faktycznych. Podkreśla również potrzebę uchwycenia historycznych niuansów konfliktu izraelsko-palestyńskiego, w tym konkurencyjnych roszczeń terytorialnych stron w byłej brytyjskiej Mandatowej Palestynie, a także wcześniejszych i bieżących wysiłków na rzecz rozwiązania konfliktu za pośrednictwem ram negocjacyjnych określonych przez Radę Bezpieczeństwa. Zdaniem wiceprzewodniczącej Trybunałowi brakuje odpowiednich, dokładnych, wyważonych i wiarygodnych informacji, które umożliwiłyby mu rozważne dokonanie sprawiedliwej oceny i wyciągnięcie wniosków w kwestiach spornych. Ponadto uważa, że opinia doradcza obchodzi istniejące ramy negocjacyjne, a także zgodę Izraela na rozstrzygnięcie przez Trybunał kwestii objętych konfliktem. Ponadto, Opinia Doradcza zawiera również kilka niedociągnięć, szczególnie w odniesieniu do odpowiedzi Sądu na pytanie 2. Jej zdaniem, harmonogram zaproponowany przez Sąd dla wycofania Izraela z okupowanych terytoriów jest niepraktyczny i pomija kwestie uzgodnione w istniejących ramach negocjacyjnych, zagrożenia bezpieczeństwa dla Izraela i potrzebę zrównoważenia konkurencyjnych roszczeń suwerenności. Wiceprezydent Sebutinde zauważa również, że zastosowanie przez Sąd zasady pełnego odszkodowania nie jest właściwe w okolicznościach konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Na koniec, wiceprezes Sebutinde wyjaśnia, że Sąd błędnie zastosował prawo okupacji wojennej i przyjął domniemania zawarte w pytaniu Zgromadzenia Ogólnego bez uprzedniej krytycznej analizy odpowiednich kwestii. Kwestie te obejmują stosowanie zasady uti possidetis juris do terytorium byłego Mandatu Brytyjskiego, kwestię granic Izraela i jego konkurencyjnych roszczeń suwerennościowych oraz charakter palestyńskiego prawa do samostanowienia i jego związek z własnymi prawami Izraela i obawami o bezpieczeństwo. Wiceprezydent, podkreślając znaczenie wynegocjowanych porozumień dla trwałego rozwiązania i rolę Organizacji Narodów Zjednoczonych we wspieraniu wysiłków pokojowych, podkreśla, że jedyną drogą do trwałego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego pozostają ramy negocjacyjne określone w Organizacji Narodów Zjednoczonych i porozumieniach dwustronnych. Oświadczenie sędziego Tomki Sędzia Tomka, który podpisał wraz z sędziami Abrahamem i Aurescu wspólną opinię w niniejszej sprawie, pragnie dodać kilka dodatkowych uwag uzasadniających jego głos. Zaczyna od przypomnienia, że wniosek Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych o opinię doradczą dotyczy kwestii, które znajdowały się w porządku obrad od samego początku jego działalności, po powiadomieniu przez Zjednoczone Królestwo o zamiarze przekazania mandatu Palestyny Organizacji. Na podstawie rekomendacji Specjalnego Komitetu ds. Palestyny, powołanego w maju 1947 r., Zgromadzenie Ogólne przyjęło rezolucję 181 (II), znaną jako Plan Podziału, przewidującą utworzenie dwóch niezależnych państw, jednego arabskiego, drugiego żydowskiego, i wzywającą mieszkańców Palestyny do podjęcia kroków, które mogą być konieczne z ich strony, aby wprowadzić ten plan w życie. Niestety, rezolucja wkrótce spotkała się z przemocą, a plan nie został wdrożony. Gdyby arabska ludność Palestyny i państwa arabskie zaakceptowały Plan Podziału, tragedii, która dotknęła region od tamtej pory, można było uniknąć, ponieważ arabska ludność Palestyny mogłaby skorzystać ze swojego prawa do samostanowienia i utworzyć własne państwo. Dzisiaj państwo Izrael, a przynajmniej ważne kręgi polityczne w tym państwie, chciałyby rościć sobie prawo, jeśli nie do całego terytorium Palestyny, to przynajmniej do jej większej części, jako do własnego terytorium Izraela. Sędzia Tomka zauważa, że przez lata Izrael prowadził politykę osadnictwa na Zachodnim Brzegu, w tym we Wschodniej Jerozolimie, mimo że od początku doskonale wiedział, że polityka ta jest sprzeczna z jego zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego. Odnosząc się do kwestii legalności okupacji, sędzia Tomka uważa, jak podkreślono w jego wspólnej opinii z dwoma innymi członkami Trybunału, że z prawnego punktu widzenia słusznym wnioskiem jest to, że okupacja okupowanego terytorium palestyńskiego przez Izrael nie jest sama w sobie bezprawna; przedmiotem sporu jest raczej próba aneksji okupowanego terytorium palestyńskiego przez Izrael. Chociaż nie podziela poglądu Sądu, że ciągła obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest bezprawna, sędzia Tomka stanowczo wierzy, że wszystkie państwa mają obowiązek nieuznawania sytuacji wynikającej z obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim i powstrzymania się od udzielania pomocy lub wsparcia Izraelowi w utrzymywaniu tam swojej obecności. Głównym powodem jego stanowiska jest przekonanie, że państwa nie powinny pomagać Izraelowi w jego dążeniu do aneksji większej części okupowanego terytorium palestyńskiego i traktowania go jak własnego terytorium. Przeciwnie, dla sędziego Tomki państwa powinny, w ramach swoich uprawnień, udzielić pomocy w osiągnięciu ogólnego celu osiągnięcia pokoju na Bliskim Wschodzie, to znaczy celu osiągnięcia sytuacji, w której Państwo Izrael i Państwo Palestyna żyją obok siebie, w pokoju i bezpieczeństwie w ramach ich międzynarodowo uznanych granic. Sędzia Tomka uważa również, że Organizacja Narodów Zjednoczonych, a zwłaszcza Rada Bezpieczeństwa i Zgromadzenie Ogólne, powinny rozważyć sposoby jak najszybszego zakończenia obecności Państwa Izrael na okupowanym terytorium palestyńskim. Jego zdaniem można to zrobić tylko wtedy, gdy bezpieczeństwo zostanie zagwarantowane obu państwom. Uważa, że osiągnięcie pokoju jest dawno spóźnione i że wszyscy odpowiedni aktorzy powinni podwoić swoje wysiłki w tym celu. Pozostaje to niespełnioną historyczną odpowiedzialnością Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wspólna opinia sędziów Tomki, Abrahama i Aurescu
Odrębna opinia sędziego Yusufa
Deklaracja sędziego Xue Głosując za częścią operacyjną opinii, sędzia Xue pragnie wyjaśnić kilka kwestii dotyczących stosowania zasady samostanowienia w niniejszym postępowaniu. Po pierwsze, wyraża opinię, że imperatywny charakter prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia opiera się na solidnej podstawie prawnej prawa międzynarodowego, co znajduje odzwierciedlenie w rezolucjach Zgromadzenia Ogólnego 1514 (XV) i 2625 (XXV). Po drugie, uważa, że rezolucje Zgromadzenia Ogólnego i Rady Bezpieczeństwa stanowią silne poparcie dla wniosku Trybunału dotyczącego bezprawności ciągłej obecności Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim, chociaż takie rezolucje nie odnoszą się bezpośrednio do tej kwestii. Na koniec podkreśla, że polityki i praktyki Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim nie mogą być uzasadnione obawami o bezpieczeństwo. Podsumowując, autorka stwierdza, że Izrael musi natychmiast zaprzestać działań naruszających prawo międzynarodowe, a ostateczna realizacja prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia nastąpi w wyniku ostatecznego rozwiązania konfliktu między Państwem Palestyńskim a Państwem Izrael. Odrębna opinia sędziego Iwasawy Zdaniem sędziego Iwasawy opinia doradcza ma istotne ograniczenie czasowe, ponieważ nie odnosi się do postępowania Izraela w Strefie Gazy po 7 października 2023 r. Sędzia Iwasawa wskazuje, że podczas gdy „Okupowane Terytorium Palestyny” obejmuje Zachodni Brzeg, Wschodnią Jerozolimę i Gazę, sytuacja Gazy jest odrębna. Wyjaśnia, że Sąd przyjmuje „funkcjonalne podejście” w odniesieniu do stosowania prawa okupacyjnego do Gazy, stwierdzając, że Izrael jest związany pewnymi obowiązkami wynikającymi z prawa okupacyjnego, które są współmierne do stopnia jego skutecznej kontroli nad Gazą. Czyniąc tak, Sąd nie zajmuje stanowiska co do tego, czy Gaza pozostała „okupowana” w rozumieniu prawa okupacyjnego po 2005 r. Sędzia Iwasawa zgadza się z analizą Sądu dotyczącą przyjęcia przez Izrael „dyskryminującego ustawodawstwa i środków” w większości, ale jego zdaniem dyskryminacyjny aspekt podwójnego systemu prawnego wprowadzonego przez Izrael na Zachodnim Brzegu zasługuje na większą uwagę. Trybunał stwierdza, że „separacja” wprowadzona przez Izrael na Zachodnim Brzegu między ludnością palestyńską a osadnikami stanowi naruszenie artykułu 3 Konwencji CERD, ale nie można jej nazwać apartheidem. Według sędziego Iwasawy, Sąd stwierdza, że ciągła obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest nielegalna, ponieważ jego polityka i praktyki naruszają zakaz zdobywania terytorium siłą i utrudniają prawo do samostanowienia. Wniosek ten nie opiera się na stwierdzeniu, że Izrael naruszył swoje zobowiązania wynikające z prawa okupacyjnego. Sędzia Iwasawa zgadza się z Sądem, że ciągła obecność Izraela jest nielegalna na całym okupowanym terytorium palestyńskim, łącznie z Gazą. Sąd stwierdza, że Izrael ma obowiązek zakończyć swoją ciągłą obecność na okupowanym terytorium palestyńskim „tak szybko, jak to możliwe”. Sędzia Iwasawa wskazuje, że Izrael nie ma obowiązku natychmiastowego i bezwarunkowego wycofania wszystkich swoich sił zbrojnych z okupowanego terytorium palestyńskiego. Odrębna opinia sędziego Nolte Sędzia Nolte pisze w odrębnym piśmie, aby rozwinąć zakres analizy Trybunału i wyrazić swoją dezaprobatę dla dodatkowej uwagi Trybunału, zgodnie z którą polityka i praktyki Izraela naruszają artykuł 3 Międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (CERD). W odniesieniu do pierwszego punktu sędzia Nolte wyjaśnia, że sposób, w jaki Sąd definiuje faktyczny i prawny zakres swojej analizy, ma swoje korzenie w różnicach między postępowaniem doradczym a postępowaniem spornym. Podkreśla, że różnice te wpływają na standardy, na podstawie których Sąd dochodzi do swoich faktycznych i prawnych wniosków. Ponieważ Sąd nie dokonał pełniejszego ustalenia Odpowiedzialność Izraela za swoje zachowanie na okupowanym terytorium palestyńskim, sędzia Nolte uważa, że odpowiedzialność Izraela za konkretne zachowania lub sytuacje musiałaby zostać ustalona w innych postępowaniach. Wskazuje, że obawy Izraela dotyczące bezpieczeństwa musiałyby zostać rozważone ostrożnie przy ocenie jego odpowiedzialności w odniesieniu do konkretnej sytuacji. Sędzia Nolte twierdzi, że opinia doradcza skorzystałaby znacznie na widocznym zaangażowaniu Sądu w informacje z oficjalnych źródeł izraelskich. W odniesieniu do drugiego punktu sędzia Nolte wskazuje, że Opinii Doradczej nie można rozumieć jako stwierdzenia, że zakaz apartheidu został naruszony przez Izrael, biorąc pod uwagę brak jakiejkolwiek dyskusji na temat subiektywnego elementu apartheidu, konkretnego zamiaru, który jest zasadniczym elementem zakazu. Nie jest również przekonany, że Sąd dysponował wystarczającymi informacjami, aby stwierdzić, że polityka i praktyki Izraela stanowią albo apartheid, albo segregację rasową. Jego zdaniem Sąd powinien zatem powstrzymać się od stwierdzenia, że naruszono Artykuł 3 CERD. Sędzia Nolte zauważa, że nie przeszkodziłoby to Sądowi w stwierdzeniu, że praktyki i polityki Izraela mają skutki segregacyjne, które stanowią naruszenie innych postanowień CERD. Wspólna deklaracja sędziów Nolte i Cleveland Sędziowie Nolte i Cleveland zgadzają się, że dalsza obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest bezprawna i że Izrael musi się wycofać „tak szybko, jak to możliwe”. Są jednak zdania, że konieczne jest pełniejsze wyjaśnienie. Podkreślają, że opinia Trybunału nie uwzględnia zachowania Izraela w Strefie Gazy w odpowiedzi na atak przeprowadzony na niego przez Hamas i inne grupy zbrojne 7 października 2023 r. Zgadzają się z Sądem, że legalność obecności sił okupacyjnych na okupowanym terytorium jest ustalana przez międzynarodowe przepisy dotyczące użycia siły na obcym terytorium (jus ad bellum), które bezwzględnie zakazują zdobywania terytorium siłą. Zauważają, że Sąd nie zajął się kwestią, czy obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim od 1967 r. była wynikiem początkowego zgodnego z prawem lub niezgodnego z prawem użycia siły, ale że istotnym pytaniem jest dzisiaj, czy ciągła obecność Izraela może być nadal uzasadniona na mocy jus ad bellum. Sędziowie Nolte i Cleveland uznają, że Izrael ma uzasadnione obawy dotyczące bezpieczeństwa, biorąc pod uwagę, że legalność istnienia Izraela jako państwa jest kwestionowana przez szereg państw i podmiotów niepaństwowych, a Izrael doświadczył licznych ataków z okupowanego terytorium palestyńskiego. Podnoszą jednak, że prawo do samoobrony nigdy nie może uzasadniać zdobywania terytorium siłą. Każde takie uzasadnienie zostaje utracone, gdy obecność okupującego mocarstwa staje się narzędziem do osiągnięcia aneksji. Sędziowie Nolte i Cleveland uważają, że ekspansja osiedli izraelskich oraz związana z tym polityka, wraz z deklaracjami rządu dotyczącymi rozszerzenia stałej suwerenności, stanowią wyraźny zamiar trwałego przejęcia Wschodniej Jerozolimy i całego Zachodniego Brzegu, wbrew zakazowi zdobywania terytoriów siłą. Zdaniem sędziów Nolte i Cleveland, naruszenia przez Izrael zakazu zdobywania terytorium siłą i towarzyszące temu frustracje prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia sprawiają, że obecność Izraela na okupowanym terytorium palestyńskim jest bezprawna. Dlatego Izrael jest zobowiązany do wycofania się z okupowanego terytorium palestyńskiego „tak szybko, jak to możliwe”. Podkreślają jednak, że ocena ta nie narusza wykluczenia z analizy Trybunału postępowania Izraela w Strefie Gazy w odpowiedzi na atak przeprowadzony na niego przez Hamas i inne grupy zbrojne 7 października 2023 r. Sędziowie Nolte i Cleveland podkreślają ponadto, że obowiązek wycofania się tak szybko, jak to możliwe, niekoniecznie musi być spełniony w ten sam sposób lub w tym samym czasie w odniesieniu do każdej części okupowanego terytorium palestyńskiego. Deklaracja sędziego Charleswortha Zgadzając się z odpowiedziami Sądu na pytania zadane przez Zgromadzenie Ogólne, sędzia Charlesworth odnosi się jednak do dwóch kwestii, w których jej zdaniem pożądane jest bardziej szczegółowe uzasadnienie. Sędzia Charlesworth twierdzi, że uznanie przez Sąd dyskryminacji z wielu powodów można było wyjaśnić pełniej w kontekście Palestyńczyków na okupowanym terytorium palestyńskim. Jej zdaniem materiał przedłożony Sądowi wskazuje na istnienie dyskryminacji z wielu i potencjalnie krzyżujących się powodów, w tym ze względu na płeć i wiek. Sędzia Charlesworth wyjaśnia dalej, dlaczego skuteczna kontrola Izraela nad okupowanym terytorium palestyńskim nie ma ważnej podstawy prawnej. Uważa, że okupacja Izraela jest zgodna z prawem tylko wtedy, gdy jest uzasadniona przepisami dotyczącymi użycia siły. W odniesieniu do prawa do samoobrony w szczególności sędzia Charlesworth wskazuje, że prawo to musi być wykonywane zgodnie z wymogami konieczności i proporcjonalności. Uważa, że intensywność, zakres terytorialny i czasowy polityki i praktyk Izraela podważają tezę, że okupacja Izraela kwalifikuje się jako akt samoobrony. Odrębna opinia sędziego Cleveland
Oświadczenie sędziego Tladi
Izrael na okupowanych terytoriach jest równoznaczny z apartheidem; kwestia obaw o bezpieczeństwo Izraela; oraz konsekwencje wynikające z łamania przez Izrael zasad Organizacji Narodów Zjednoczonych.
|
