Memento Mori, In Memoriam – Daria Platonova Dugina

There are decades when nothing happens, there are days when centuries unravel and explode, and there are singular moments in which eternity irrupts like lightning, torching timeframes and perceptions of temporality in an incalculable, ecstatic instant, only to spiral back into the dark and leave behind an even thicker, heavier, mysteriously endured duration of the here and now…. 

…. “To every thing there is a season, and a time to every purpose under heaven: A time to be born, and a time to die; a time to plant, and a time to pluck up that which is planted; A time to kill, and a time to heal; a time to break down, and a time to build up; A time to weep, and a time to laugh; a time to mourn, and a time to dance; A time to cast away stones, and a time to gather stones together; a time to embrace, and a time to refrain from embracing; A time to get, and a time to lose; a time to keep, and a time to cast away; A time to rend, and a time to sew; a time to keep silence, and a time to speak; A time to love, and a time to hate; a time of war, and a time of peace“

The 20th day of August, the year 2022, according to “our” vulgar, arbitrary calendar… A dark night… A bomb, an explosion… Flames… Death… Cars and sirens… Messages and calls… Reports!… Where was time? Whose timing? Whence and whither? Time stopped. Its source irrupted, seized what was its, whipped those oblivious to it, and recoiled from thought, leaving only horror, fear, shock, and pain for an endless moment. Even before the smoke cleared, its secret was unleashed to stay. 

Daria was dead. Daria Platonova Dugina. The latter last name was her birthright, her predestined initiation, while the former surname was her election. She chose, lived up to, and died for both. Her time came suddenly and in circumstances which only her name could have forecast. 

In fact, she was killed. As Platonova, she was killed as Hypatia. As Dugina, she was assassinated as the Russian messenger, as the bearer of Eurasia, as the liaison to Europe’s soul, as the Radical Subject, as the Holy Rus’ “not yet”, as the recollection, regeneration, reinitiation of all that is to be thought, as the danger of seeking the absolute bliss of the father of all in the end. As Daria, as everyday Dasha, she was murdered as a “reporter” and as the lovable soul dancing on the horizon. 

“Dasein may refuse”, she sang, but hers was Eigentliches… yet neither in life nor in death only hers. “They” did not “make” Daria a martyr; she is a martyr, because she was who she is instead of nothing. Daria — Intellect, Goodness, Beauty, Authenticity — was killed by those who represent the ignorant and the soulless, the evil and the corrupt, the perverted and the ugly, the illegitimate, false, fake, forged, and simulacral, by those who strive to distance themselves from their own deeds out of the most haunting fear of the real, the right, and the returning. Their own desert encroaches from within, seeking desperately to offset its sands and claim some root by lashing out at those who see and expose its barren sourcelessness, its wastelands, its illusory waters. The iron atoms of beinglessness try to extinguish beings, as if in so doing they stand a chance of brandishing being and will, yet their victims always outlive them, for the manifest can never be made into an illusion beyond the limits of what is already to be revealed. In being killed by temporary imposters, Daria nullified their claim to History, becoming herself Historic before, against, after, and beyond their desired “end.” In the moment of her killing, Daria was called into eternity, rightfully leaving behind a seemingly infinite moment of helpless gazing into the fires of the father of all — perhaps real, perhaps imitated by those who know not their father and will only know fire in their more or less distant future.

A deep silence inevitably sets in amidst such loud, fiery events. Such comes not nearly as much out of fear, shock, or respect as it does out of the very anticipation of the moment, when in Mongolia herds of horses on the plain stand fixed to attention, herds of sheep and cattle crouch down to the ground, birds stop flying, marmots cease running and dogs do not bark, when the air trembles and brings from afar the music of a song which penetrates the hearts of Gods, men, and animals alike, when the earth and sky hold their breath, when the winds and Sun halt, the knife falls from the hand, and all beings are thrown into prayerful listening to the bellowing whispers of fate – “Thus it has always been whenever the King of the World in his subterranean palace prays and searches out the destiny of all peoples on the earth.” In this instant, when time stops and eternity makes its appearance, silence is where everything of significance is heard and said – for in the very next instant, everything comes crashing back, and those who have not under-stood, those who instead scramble to take account of their standing, stand at the mercy of excommunication from the ways that have always been, are, and shall be.

For those who participate in the tradition in which Daria was raised and which she professed to her deepest core, the 40 days after this moment were for prayer for her soul to ascend from wanderings, trials, and attacks. In this way, the fixation on eternity is extended, but without its presence — instead, with its anticipation, crystallized into a duration of infinitely hard treading. In these days, silence is the hardest, sight is a painful infliction, and thinking is a trial of the soul, a temptation of the spirit, a torment of the mind which threatens to paralyze or, conversely, agitate the heart supposed to be surrendered to the fate of mercy. Yet, it is in this same darkness and mist that the Thought, the Idea, the Eidetic Personhood of the deceased appears, awaiting and manifesting its own time amidst the withdrawal of the eternity reclaiming it.

When the death of a person, or more significantly a personality, a personhood, confronts us only with the events and characteristics of their life, we can consider ourselves among the undead looking on. When their death confronts us with our own finitude and vulnerability deriving some meaning from them, we can consider ourselves among the last living humans. When death initiates us into the meaning of death as a new beginning, we draw nearer to the Gods, to the Holy and Sacred, to the Eternal, to the Temporality of Time, and to the Due, to the Predestined imperatives of infinite freedom, to all the manifest truths of the “Old World” as it has always been, as it is, and as it shall be. When death comes to us in the time and setting of War, and especially in the midst of the hypocritical claim that those who do not fight by arms are “not supposed” to die by arms, we find ourselves face-to-face not only with all of the above as if at once, compacted into a shell that explodes on impact yet never extinguishes, but even more so with the mystery of the primordial abyss away from which the Logos is set forth without words or “reason”, but by all means with cause. There is no time to such death. It “just” is — here, after, forever. If we “take eternity seriously”, then we recognize that such death had to be. And for this reason, from this source, by this way, and only then, do we turn to life. The act of remembering, which is only truly such in relation to death, therefore becomes no mere “fond recalling”, “pondering of memories”, or “reminiscing”, but a new beginning, a reattunement, a rediscovered resoluteness to live and die for everything that is beyond life. This is the way to honoring a life after death.

To hear Daria, to see Daria, to read Daria, to treat or under-standingly interpret Daria, to remember and attempt to recall Daria — such will never come to be in “biographies” or, even worse, “journalism”, a craft which she herself mastered and exposed and inwardly transcended. Nor can such come in Philosophy or Poetry alone, although her voice and her silence were beginning to resound in both. Through Daria, we come to know the flashing unconcealing and concealing, the aletheia, the “truthing” of the words of one of her poetic godfathers: “Я знаю: слово «поэзия» — Это отнюдь не стихи…” We tremble before the question of translation… Is it “I know: the word ‘poetry’ is beyond poems”? Or “I know: the word ‘poetry’ is by no means [only?] verses”? Or “I know: the word ‘poetry’ is from here on out not verses”? Or is it “I know: the word ‘poesy’ is perfectly not only poetry”? Poiesis was Daria’s vocation, her thought, her art, her logic. In its lighting up and in its untranslatable withdrawing from us, in its obviousness and in its opaqueness, in its time and in its eternity, this passage also passes us on to Daria’s language and dwelling, to Russian and Russia, which forever bring into the light things which are ignored and left in the darkness. Daria’s poetic philosophizing was essentially Russian, i.e., it is unread and unaccepted by, yet intimately familiar and sympathetic with, but long since thoughtfully, inspiringly dancing beyond that which is “subjected” and “objected” in the lands of the West, Zapad, where the sun sets instead of rising. Have you ever beheld the Midnight Sun? Daria did several times, in the West and in the East, in the North and in the South, and then once and for all. In the most imaginable Russian way, she brought much into the light, but in the dark, in the shadow of the Sphinx, under the shade of the wings of the two-headed eagle of the impossible dream of reality concealed from and because of many.

“Alexander Gelyevich, your tragedy has become the pain of millions. Believe it, people around the whole world are now experiencing this pain as if it were their own.” Since these high political words were uttered, Daria has been — for her death — awarded, enshrined in artworks and on streets, and seen off with an outpouring of, indeed, millions of condolences and dozens of memorial events attended by elites and masses. Archives of her pictures, works, and appearances are already spontaneously arising. Soon enough, the first attempts at compiling her cut-short oeuvre will make themselves known. Grand political and geopolitical gestures have already accompanied her ascent. Shells with her name inscribed have been fired. The killing of Daria Platonova Dugina — and the “qualifying” and “objective reporting” of such by the official media of states which sanctioned her — has given way to an awakening of unanticipated, deserved proportions.

Daria’s assassination as Dugina, killing as Platonova, and murder as Daria have crossed the “t’s” and dotted the “i’s” of more than the algorithms and decomposing focus groups of administrations and “reporters” are capable of conceiving, formulating, handling. There has been a scrambling to try to take account of, reframe, and “nuance-away” the surprisingly unrestrained outcry of unexpected millions who have felt in Daria’s murder an unrectractable, awakening violation of the last strings of deeply held surviving civilizational values, a perfidious cowardice of the most unredeemable ilk, a crime of the sort that will face no court and therefore deserves no trial, and, even more so, a strike thrown in such a trajectory that its only possible response can only be one of overwhelming, cunning magnitude. An act has been committed by those who suddenly realized its consequences only in the last moment. The last minimally sane handlers and custodians of those who fumble around the reins of official “follow up” face a dawning which they are unprepared to comprehend, contain, and suppress. For, unlike Daria, they know neither poetry nor death. Unlike those who stood or learned to stand by Daria, they know not or have ill-advisedly neglected the ways of the “Old World” when a beloved young woman is taken. Stooped in their disemboweled illusions of “history” and “world [dis]order”, they have forgotten not only the most elementary folklore, but the great telling of Troy… 

“They see our thought and our philosophy as a direct threat. That is why they target our philosophers for assassination.” In these words, uttered by one of the most powerful heads of state, the leader of Russia, who has undertaken to win war, we hear not merely the insinuation of cowardice and disdain, but an honest exposure of utmost failure and loss of understanding, perspective, and future, of thinking and existing in the world of peoples, ideas, and histories, of truths, falsehoods, and legends, of the art of War and the conditions of Pax. Completely at a loss, consisting only of loss, and striving only towards a minimizing of losses for the lost, those behind Daria’s killing have at their own peril forgotten what it means to incite not only Hate, but Love and Care for the Soul of the World. In their attempts at engineering the loss of identity, they have lost the last shred of being capable of recognizing the meaning of the human, the dead, and the sways of the last living. In killing Platonova, in murdering Daria, in assassinating Dugina, they have inadvertently taken upon themselves the necessarily incalculable consequences of “calculated thinking” void of real factors. With this heinous attempt at an end, “they” have lost the toleration of being a “them”, a “someone” in the eyes not only of sensible masses, but of the world-wondering visions of all those whose life and death are now one in the unveiling of Words, Ideas, Visions, and Realities, on whose plane Dugina was an honest and respected ambassador. Before Daria’s murder, just as many of those initiated as those onlooking from the sidelines were watching and waiting, complaining and lauding, freezing and burning, suffering and sympathizing from a distance, externally emigrating or inwardly migrating both despite and in view of every blockade of speaking, hearing, watching, conversing, and thinking. Dugina’s martyrdom has irrevocably struck a raw nerve. Daria’s funeral, as political as such was, was as such only an inkling of what is to come on more intensive and extensive planes. 

Beyond meditating on Daria’s death, its meaning and its consequences, we are compelled by her killing to remind ourselves and “them” of her single most potent — and, coincidentally or not, last — milestone philosophical expression: “eschatological optimism.” On this “front” — or “frontier” as one of her last lectures addressed — Daria evoked the words of René Guénon: “The ‘end of a world’ never is and never can be anything but the end of an illusion.” Eschatological optimism cannot be delimited, for in attempting to “determine” the “eschatological” and “optimism”, we relinquish the essential point of living, of being and thinking eschatologically and optimistically at once, that is in the ever-present moment of eternity in endings of times. In Daria’s time. In ours. We have no right to delimit the End, nor the “end” of Daria, nor do we have the right to define what should be the empirical scope of optimism. Rather, we must live and die eschatologically and optimistically, dancing on the horizon of smiling and laughing at the case that “Dasein may refuse”, but not ours, and not hers, in the ecstasy of beholding the Great Event. Whether this Event seems to begin happening on one or another front, in the overcoming facticity of contemplating what it means that Daria was killed, or in the task of kneeling before the manifestation of eternity in time so as to then stand up on a plane on which death is no longer the primordial fear, but the freely, unanimously accepted and “owned” condition of leaping over the boundaries of one’s own life — in any case, but especially in this one, and at any rate, but in this special moment and its aftermath, and in such a situation, yet especially in this one’s origin’s coming to meet us from the future, we honor Daria beyond Daria, which is to say that we honor Daria because of how Daria was and is instead of nothing. With thanks and thoughts by Daria’s death, those who previously only in theoretical words now practically, livingly do not fear death.

Finally, a personal memory. As she seemed to stressfully rush and gracefully hover between rooms, paintings, stages, computers, conversations, and meetings, Daria turned, smiled and said: “This is the meaning of the ‘totalitarian.’” These words could not be more perfect as an example: her ignorant detractors, who, while hesitating to snatch such a quote from this source, will certainly rush to twist such into half-baked and pseudo-intellectual journalistic insinuations, salivating as they sprint around the hamster wheel of the only dying ideology whose figureheads are now stained by Daria’s blood — these “anybodies” will do so without even the most basic human feeling for life and death or the most elementary understanding of what it means to “write”; at the same time, quietly yet resoundingly over the expanses of countless circles and dispersed unities which have since drawn in millions of sympathizers, Daria’s words will ring and be handed along in at least one disclosable sense. That sense is the total, all-encompassing embrace of doing what must be done, handling what much be treated, thinking what must be thought, speaking what must be said, and meeting what must be met — all along the path of being in this time but not of the times, of being “totally integral” amidst so many seemingly incommensurable dimensions. Totally. Absolutely. Resolutely. Endlessly — all in readiness for a sudden end by which our own beginning might in any moment be detonated above and beyond, but because of, our own willing and doing. No algorithms or car bombs can vanquish the total wholeness of this way of being in the time when Daria ascends, leaving a light for those left descending further into the dark with the flickering promise of comparable moments of illumination….

+++

Carthago delenda est…

Memento mori...

“Forward – the End, but what can be sweeter and more bitter than this meeting… ‘Wann endet die Zeit? Gott weiß es. Gott alein weiß es’“…

Są dekady, w których nic się nie dzieje, są dni, w których stulecia rozplątują się i eksplodują, i są pojedyncze momenty, w których wieczność wybucha jak błyskawica, płonąc ramy czasowe i postrzeganie doczesności w nieprzewidywalnej, ekstatycznej chwili, by po spirali z powrotem w ciemność i odejść za jeszcze grubszym, cięższym, tajemniczo znoszonym trwaniem tu i teraz…. 

…. „ Na każdą rzecz jest czas i czas na każdy cel pod niebem: czas narodzin i czas śmierci; czas sadzenia i czas wyrywania tego, co jest zasiane; Czas zabijania i czas leczenia; czas załamania i czas budowania; Czas płaczu i czas śmiechu; czas żałoby i czas tańca; Czas odrzucania kamieni i czas zbierania kamieni; czas przytulania i czas powstrzymywania się od obejmowania; Czas do zdobycia i czas do stracenia; czas zachowania i czas odrzucenia; Czas rozdzierania i czas szycia; czas milczenia i czas mówienia; Czas miłości i czas nienawiści; czas wojny i czas pokoju ”

20 sierpnia, rok 2022 według „naszego” wulgarnego, arbitralnego kalendarza… Ciemna noc… Bomba, wybuch… Płomienie… Śmierć… Samochody i syreny… Wiadomości i wezwania… Raporty!… Gdzie był czas? Czyj czas? Skąd i dokąd? Czas się zatrzymał. Jego źródło wybuchło, przejęło to, co było jego, biczowało tych, którzy go nie zauważyli, i cofało się od myśli, pozostawiając tylko przerażenie, strach, szok i ból na niekończącą się chwilę. Jeszcze zanim dym się rozwiał, jego tajemnica została uwolniona. 

Daria nie żyła. Daria Płatonowa Dugina. To drugie nazwisko było jej przyrodzonym prawem, predestynowaną jej inicjacją, podczas gdy pierwsze nazwisko było jej elekcji. Wybrała, dożyła i umarła za jedno i drugie. Jej czas nadszedł nagle i w okolicznościach, które tylko jej nazwisko mogło przewidzieć. 

W rzeczywistości została zabita. Jako Platonowa została zabita jako Hypatia. Jako Dugina została zamordowana jako posłanniczka rosyjska, jako nosicielka Eurazji, jako łącznik z duszą Europy, jako Podmiot Radykalny, jako „jeszcze nie Rusi Świętej”, jako wspomnienie, odrodzenie, reinicjacja wszystkiego, co jest być uważane za niebezpieczeństwo szukania w końcu absolutnej błogości ojca wszystkich. Jako Daria, jak codzienna Dasza została zamordowana jako „reporterka” i jako przemiła dusza tańcząca na horyzoncie. 

„Dasein może odmówić”, śpiewała, ale jej był  Eigentliches… jednak ani w życiu, ani w śmierci tylko jej. „Oni” nie „uczynili” Darii męczennicą; jest męczennicą, bo była tym, kim jest, a nie niczym. Daria — Intelekt, Dobro, Piękno, Autentyczność — została zabita przez tych, którzy reprezentują ignorantów i bezdusznych, złych i skorumpowanych, zboczonych i brzydkich, nieprawomocnych, fałszywych, fałszywych, sfałszowanych i symulakralnych, przez tych, którzy starają się zdystansować się od własnych czynów z najbardziej nawiedzającego strachu przed tym, co prawdziwe, słuszne i powracające. Ich własna pustynia wdziera się od wewnątrz, desperacko próbując zrównoważyć swoje piaski i zdobyć jakiś korzeń, atakując tych, którzy widzą i ujawniają jej jałowy brak źródeł, jej pustkowia, jej iluzoryczne wody. Żelazne atomy bezistnienia próbują zgasić istoty, jakby robiąc to, mają szansę wymachiwać bytem i wolą, jednak ich ofiary zawsze je przeżywają, ponieważ manifest nigdy nie może stać się iluzją poza granicami tego, co już ma zostać ujawnione. Zabita przez tymczasowych oszustów, Daria unieważniła ich roszczenia do historii, stając się sama Historyczną przed, przeciw, po i poza ich upragnionym „końcem”. W momencie jej zabicia Daria została wezwana do wieczności, słusznie pozostawiając za sobą pozornie nieskończoną chwilę bezradnego wpatrywania się w ogień ojca wszystkich - być może prawdziwy, być może naśladowany przez tych, którzy nie znają swojego ojca i poznają ogień tylko w ich mniej lub bardziej odległą przyszłość. po i poza ich upragnionym „końcem”. W momencie jej zabicia Daria została wezwana do wieczności, słusznie pozostawiając za sobą pozornie nieskończoną chwilę bezradnego wpatrywania się w ogień ojca wszystkich - być może prawdziwy, być może naśladowany przez tych, którzy nie znają swojego ojca i poznają ogień tylko w ich mniej lub bardziej odległą przyszłość. po i poza ich upragnionym „końcem”. W momencie jej zabicia Daria została wezwana do wieczności, słusznie pozostawiając za sobą pozornie nieskończoną chwilę bezradnego wpatrywania się w ogień ojca wszystkich - być może prawdziwy, być może naśladowany przez tych, którzy nie znają swojego ojca i poznają ogień tylko w ich mniej lub bardziej odległą przyszłość.

Wśród tak głośnych, ognistych wydarzeń nieuchronnie zapada głęboka cisza. Wynika to nie tyle ze strachu, szoku czy szacunku, co z samego wyczekiwania chwili, gdy w Mongolii stada koni na równinie staną na baczność, stada owiec i bydła przykucają do ziemi. ptaki przestają latać, świstaki przestają biegać, a psy nie szczekają, gdy drżące powietrze niesie z daleka muzykę pieśni, która przenika serca bogów, ludzi i zwierząt, gdy ziemia i niebo wstrzymują oddech, gdy wiatry i słońce zatrzymują się, nóż wypada z ręki, a wszystkie istoty są rzucane do modlitewnego słuchania szeptów losu – „Tak było zawsze, gdy Król Świata w swoim podziemnym pałacu modli się i szuka przeznaczenia wszystkich narodów na ziemi”. W tej chwili

Dla tych, którzy uczestniczą w tradycji, w której Daria została wychowana i którą wyznawała do głębi serca, 40 dni po tej chwili było modlitwą o jej duszę, aby wzniosła się z wędrówek, prób i ataków. W ten sposób fiksacja na wieczności zostaje przedłużona, ale bez jej obecności – zamiast tego, wraz z jej oczekiwaniem, skrystalizuje się w czasie trwania nieskończenie twardego stąpania. W dzisiejszych czasach milczenie jest najtrudniejsze, wzrok to bolesny ból, a myślenie jest próbą duszy, pokusą ducha, udręką umysłu, która grozi paraliżem lub, przeciwnie, poruszeniem serca, które ma się poddać. do losu miłosierdzia. Jednak w tej samej ciemności i mgle pojawia się Myśl, Idea, Osobowość ejdetyczna zmarłego,

Kiedy śmierć człowieka, a bardziej istotnie osobowość, osobowość, konfrontuje nas tylko z wydarzeniami i cechami jej życia, możemy uważać się za patrzących na nieumarłych. Kiedy ich śmierć skonfrontuje nas z naszą własną skończonością i wrażliwością, które czerpią z nich jakieś znaczenie, możemy uważać się za ostatnich żyjących ludzi. Kiedy śmierć wprowadza nas w sens śmierci jako nowego początku, zbliżamy się do Bogów, do Świętych i Uświęconych, do Wieczności, do Doczesności Czasu i do Sprawiedliwych, do predestynowanych imperatywów nieskończonej wolności, do wszystkich oczywistych prawd „Starego Świata”, jaki zawsze był, jaki jest i jaki będzie. Kiedy śmierć przychodzi do nas w czasie i miejscu wojny, Logos  jest przedstawiany bez słów czy „rozumu”, ale wszelkimi sposobami z przyczyną. Nie ma czasu na taką śmierć. To „po prostu” jest – tutaj, później, na zawsze. Jeśli „traktujemy wieczność poważnie”, to uznajemy, że taka śmierć musiała być. I z tego powodu, z tego źródła, w ten sposób i tylko wtedy zwracamy się do życia. Wspominanie, które jest tak naprawdę tylko w odniesieniu do śmierci, staje się zatem nie tylko „czułym wspominaniem”, „rozmyślaniem nad wspomnieniami” czy „wspominaniem”, ale nowym początkiem, ponownym zestrojeniem, odkrytą na nowo stanowczością życia i śmierci za wszystko, co jest poza życiem. To jest droga do uhonorowania życia po śmierci.

Słyszeć Darię, widzieć Darię, czytać Darię, traktować lub rozumieć Darię, pamiętać i próbować przypominać Darię — to nigdy nie będzie w „biografiach” ani, co gorsza, w „dziennikarstwie”, rzemiośle które ona sama opanowała, odsłoniła i wewnętrznie przekroczyła. Nie może się to również pojawić tylko w filozofii czy poezji, chociaż jej głos i jej milczenie zaczynały rozbrzmiewać w obu. Dzięki Darii poznajemy błyski nieskrywające i ukrywające,  aletheia , „prawdę” słów jednego z jej poetyckich ojców chrzestnych: „ Я знаю: слово «поэзия» — Это отнюдь не стихи…” Drżymy przed pytaniem o tłumaczenie… Czy to „Wiem: słowo 'poezja' jest poza wierszami”? Albo „Wiem: słowo 'poezja' nie jest bynajmniej [tylko?] wersetami”? Lub „Wiem: słowo „poezja” jest odtąd nie wersety”? A może „Wiem: słowo „poezja” to doskonale nie tylko poezja”? Poiesis było powołaniem Darii, jej myślą, jej sztuką, jej logiką. W swoim jasnym i nieprzetłumaczalnym oddaleniu się od nas, w swojej oczywistości i nieprzejrzystości, w swoim czasie i w swojej wieczności, ten fragment przenosi nas również do języka i mieszkania Darii, do Rosji i Rosji, które na zawsze wprowadzają w świat lekkie rzeczy, które są ignorowane i pozostawione w ciemności. Poetyckie filozofowanie Darii było zasadniczo rosyjskie, tj. jest nieprzeczytane i nieakceptowane przez, ale intymnie znajome i sympatyzujące z, ale dawno temu przemyślane, inspirująco tańczące poza tym, co jest „poddane” i „przeciwstawione” na ziemiach Zachodu,  Zapad, gdzie słońce zachodzi zamiast wschodzić. Czy kiedykolwiek widziałeś północne słońce? Daria zrobiła to kilka razy, na Zachodzie i na Wschodzie, na Północy i na Południu, a potem raz na zawsze. W najbardziej możliwy do wyobrażenia rosyjski sposób wniosła wiele do światła, ale w ciemności, w cieniu Sfinksa, w cieniu skrzydeł dwugłowego orła niemożliwego snu rzeczywistości ukrytego przed i z powodu wielu .

„Aleksander Gelyevich, twoja tragedia stała się bólem milionów. Uwierz w to, że ludzie na całym świecie doświadczają teraz tego bólu, jakby był ich własnym. Odkąd wypowiedziano te wzniosłe polityczne słowa, Daria została – za jej śmierć – nagrodzona, uwieczniona w dziełach sztuki i na ulicach, a także przebyta wylewem, rzeczywiście, milionami kondolencji i dziesiątkami wydarzeń upamiętniających, w których uczestniczyły elity i masy. Archiwa jej obrazów, prac i pozorów już spontanicznie powstają. Już niedługo ujawnią się pierwsze próby kompilacji jej okrojonej twórczości. Jej wzlotowi towarzyszyły już wielkie gesty polityczne i geopolityczne. Wystrzelono pociski z wpisanym jej imieniem.

Zabójstwo Darii jako Dugina, zabijanie jako Płatonowa i morderstwo jako Daria przekroczyły „t” i postawiły kropki nad „i” więcej niż algorytmy i rozkładające się grupy fokusowe administracji i „reporterów” są w stanie pojąć, sformułować, poradzić sobie. Nastąpiła walka o uwzględnienie, przeformułowanie i „usunięcie niuansów” zaskakująco niepohamowanego krzyku nieoczekiwanych milionów, które odczuły w morderstwie Darii nieodwołalne, przebudzające się naruszenie ostatnich ciągów głęboko zakorzenionych, przetrwałych wartości cywilizacyjnych. perfidne tchórzostwo najbardziej nieuleczalnych, przestępstwo, które nie stanie przed sądem i dlatego nie zasługuje na sąd, a tym bardziej strajk rzucony na takiej trajektorii, że jedyną możliwą reakcją może być tylko przytłaczająca, przebiegła ogrom. Czynu popełnili ci, którzy dopiero w ostatniej chwili nagle zdali sobie sprawę z jego konsekwencji. Ostatni minimalnie rozsądni opiekunowie i opiekunowie tych, którzy grzebią w wodzach oficjalnej „kontynuacji”, stają przed świtem, którego nie są przygotowani zrozumieć, powstrzymać i stłumić. Bo w przeciwieństwie do Darii nie znają ani poezji, ani śmierci. W przeciwieństwie do tych, którzy stali lub nauczyli się stać przy Darii, nie znają lub nierozważnie zaniedbali drogi „Starego Świata”, gdy zabiera się ukochaną młodą kobietę. Pogrążeni w swoich wypatroszonych iluzjach „historii” i „świata [nie]porządku”, zapomnieli nie tylko o najbardziej elementarnym folklorze, ale także o wielkim opowiadaniu o Troi… Ostatni minimalnie rozsądni opiekunowie i opiekunowie tych, którzy grzebią w wodzach oficjalnej „kontynuacji”, stają przed świtem, którego nie są przygotowani zrozumieć, powstrzymać i stłumić. Bo w przeciwieństwie do Darii nie znają ani poezji, ani śmierci. W przeciwieństwie do tych, którzy stali lub nauczyli się stać przy Darii, nie znają lub nierozważnie zaniedbali drogi „Starego Świata”, gdy zabiera się ukochaną młodą kobietę. Pogrążeni w swoich wypatroszonych iluzjach „historii” i „świata [nie]porządku”, zapomnieli nie tylko o najbardziej elementarnym folklorze, ale także o wielkim opowiadaniu o Troi… Ostatni minimalnie rozsądni opiekunowie i opiekunowie tych, którzy grzebią w wodzach oficjalnej „kontynuacji”, stają przed świtem, którego nie są przygotowani zrozumieć, powstrzymać i stłumić. Bo w przeciwieństwie do Darii nie znają ani poezji, ani śmierci. W przeciwieństwie do tych, którzy stali lub nauczyli się stać przy Darii, nie znają lub nierozważnie zaniedbali drogi „Starego Świata”, gdy zabiera się ukochaną młodą kobietę. Pogrążeni w swoich wypatroszonych iluzjach „historii” i „świata [nie]porządku”, zapomnieli nie tylko o najbardziej elementarnym folklorze, ale także o wielkim opowiadaniu o Troi… 

„Widzą naszą myśl i naszą filozofię jako bezpośrednie zagrożenie. Dlatego namierzają naszych filozofów na zamach. W tych słowach, wypowiedzianych przez jednego z najpotężniejszych głów państw, przywódcę Rosji, który zobowiązał się do wygrania wojny, słyszymy nie tylko insynuacje tchórzostwa i pogardy, ale uczciwe ujawnienie skrajnej porażki i utraty zrozumienia: perspektywy i przyszłości myślenia i istnienia w świecie ludów, idei i historii, prawd, fałszu i legend, sztuki wojny i warunków  Pax. Całkowicie ze stratą, składającą się tylko ze straty i dążącą jedynie do minimalizacji strat dla zgubionych, osoby stojące za zabiciem Darii na własne ryzyko zapomniały, co to znaczy wzbudzać nie tylko Nienawiść, ale także Miłość i Troskę o Duszę Świat. W swoich próbach zorganizowania utraty tożsamości stracili ostatni strzęp zdolności do rozpoznania znaczenia człowieka, umarłych i kołysań ostatnich żywych. Zabijając Płatonową, mordując Darię, mordując Duginę, nieumyślnie wzięli na siebie nieuchronnie nieobliczalne konsekwencje „wykalkulowanego myślenia” pozbawionego rzeczywistych czynników. Wraz z tą haniebną próbą zakończenia „oni” stracili tolerancję bycia „nimi”, „kimś” w oczach nie tylko rozsądnych mas, ale o zdumiewających świat wizjach tych wszystkich, których życie i śmierć są teraz jednym w odsłonięciu Słów, Idei, Wizji i Rzeczywistości, na których Dugina była uczciwym i szanowanym ambasadorem. Przed zamordowaniem Darii równie wielu inicjowanych, jak tych, którzy patrzyli z boku, obserwowało i czekało, narzekając i chwaląc, marznąc i paląc, cierpiąc i współczując z daleka, emigrując na zewnątrz lub wewnętrznie, zarówno pomimo, jak i w obliczu każdej blokady mówienie, słuchanie, oglądanie, rozmawianie i myślenie. Męczeństwo Duginy nieodwołalnie uderzyło w nerwy. Pogrzeb Darii, jako taki polityczny, był tylko zapowiedzią tego, co ma nadejść na bardziej intensywnych i rozległych planach. na którego samolocie Dugina była uczciwym i szanowanym ambasadorem. Przed zamordowaniem Darii równie wielu inicjowanych, jak tych, którzy patrzyli z boku, obserwowało i czekało, narzekając i chwaląc, marznąc i paląc, cierpiąc i współczując z daleka, emigrując na zewnątrz lub wewnętrznie, zarówno pomimo, jak i w obliczu każdej blokady mówienie, słuchanie, oglądanie, rozmawianie i myślenie. Męczeństwo Duginy nieodwołalnie uderzyło w nerwy. Pogrzeb Darii, jako taki polityczny, był tylko zapowiedzią tego, co ma nadejść na bardziej intensywnych i rozległych planach. na którego samolocie Dugina była uczciwym i szanowanym ambasadorem. Przed zamordowaniem Darii równie wielu inicjowanych, jak tych, którzy patrzyli z boku, obserwowało i czekało, narzekając i chwaląc, marznąc i paląc, cierpiąc i współczując z daleka, emigrując na zewnątrz lub wewnętrznie, zarówno pomimo, jak i w obliczu każdej blokady mówienie, słuchanie, oglądanie, rozmawianie i myślenie. Męczeństwo Duginy nieodwołalnie uderzyło w nerwy. Pogrzeb Darii, jako taki polityczny, był tylko zapowiedzią tego, co ma nadejść na bardziej intensywnych i rozległych planach. emigruje na zewnątrz lub migruje do wewnątrz, zarówno pomimo, jak i w obliczu każdej blokady mówienia, słyszenia, oglądania, rozmawiania i myślenia. Męczeństwo Duginy nieodwołalnie uderzyło w nerwy. Pogrzeb Darii, jako taki polityczny, był tylko zapowiedzią tego, co ma nadejść na bardziej intensywnych i rozległych planach. emigruje na zewnątrz lub migruje do wewnątrz, zarówno pomimo, jak i w obliczu każdej blokady mówienia, słyszenia, oglądania, rozmawiania i myślenia. Męczeństwo Duginy nieodwołalnie uderzyło w nerwy. Pogrzeb Darii, jako taki polityczny, był tylko zapowiedzią tego, co ma nadejść na bardziej intensywnych i rozległych planach. 

Oprócz medytowania nad śmiercią Darii, jej znaczeniem i konsekwencjami, jej zabójstwo zmusza nas do przypomnienia sobie i „im” jej jedynego najpotężniejszego – i, przypadkowo lub nie, ostatniego – przełomowego filozoficznego wyrażenia: „eschatologicznego optymizmu”. Na tym „froncie” – lub „granicy”, jak mówił jeden z ostatnich wykładów – Daria przywołała słowa René Guénona: „'Koniec świata' nigdy nie jest i nigdy nie może być niczym innym, jak końcem iluzji”. Optymizmu eschatologicznego nie da się wyznaczyć, gdyż usiłując „określić” to, co „eschatologiczne” i „optymizm”, rezygnujemy z istotnego punktu życia, bycia i myślenia jednocześnie eschatologicznie i optymistycznie, to znaczy we wszechobecnym momencie wieczności w zakończeniach czasów. W czasach Darii. W naszym. Nie mamy prawa wyznaczać końca ani „końca” Darii, nie mamy też prawa określać, jaki powinien być empiryczny zakres optymizmu. Raczej musimy żyć i umrzeć eschatologicznie i optymistycznie, tańcząc na horyzoncie uśmiechając się i śmiejąc z przypadku, że „Dasein może odmówić”, ale nie nasze i nie jej, w ekstazie oglądania Wielkiego Wydarzenia. Niezależnie od tego, czy to Wydarzenie zaczyna się dziać na takim czy innym froncie, w przezwyciężającej faktyczności kontemplacji, co to znaczy, że Daria została zabita, czy w zadaniu klękania przed manifestacją wieczności w czasie, aby następnie stanąć w samolocie na którego śmierć nie jest już pierwotnym lękiem, ale dobrowolnie, jednogłośnie zaakceptowanym i „posiadanym” warunkiem przeskoczenia granic własnego życia — w każdym razie, ale przede wszystkim w tym, w każdym razie, ale w tym szczególnym momencie i jego następstwa, a w takiej sytuacji ale szczególnie w tym, że ten człowiek wychodzi z przyszłości na spotkanie z nami, szanujemy Darię poza Darią, co oznacza, że ​​szanujemy Darię z powodu tego, jaka była i jest, zamiast niczego. Z podziękowaniami i przemyśleniami o śmierci Darii ci, którzy wcześniej tylko w teoretycznych słowach teraz praktycznie, żywcem nie boją się śmierci.

Wreszcie pamięć osobista. Wydawało się, że ze stresem pędzi i z gracją krąży między pokojami, obrazami, scenami, komputerami, rozmowami i spotkaniami, Daria odwróciła się, uśmiechnęła i powiedziała: „To jest znaczenie 'totalitaryzmu'”. Te słowa nie mogą być bardziej doskonałe jako przykład: jej ignoranccy krytycy, którzy wahając się przed wyrwaniem takiego cytatu z tego źródła, z pewnością rzucą się do przekręcania go w niedopieczone i pseudointelektualne dziennikarskie insynuacje, śliniąc się biegnąc wokół chomika jedynej umierającej ideologii których figury są teraz splamione krwią Darii – ci „każdy” zrobią to bez nawet najbardziej podstawowego ludzkiego uczucia życia i śmierci lub najbardziej elementarnego zrozumienia, co to znaczy „pisać”; w tym samym czasie, cicho, ale dźwięcznie nad przestrzeniami niezliczonych kręgów i rozproszonych jedności, które od tego czasu przyciągnęły miliony sympatyków, słowa Darii zabrzmią i będą przekazywane w co najmniej jednym możliwym do ujawnienia sensie. Ten sens jest całkowitym, wszechogarniającym objęciem robienia tego, co należy zrobić, radzenia sobie z tym, co należy potraktować, myślenia o tym, co należy pomyśleć, mówienia tego, co należy powiedzieć i spełniania tego, co musi być spełnione — na całej drodze bycia w tym czasu, ale nie czasów, bycia „całkowicie integralnym” pośród tak wielu pozornie niewspółmiernych wymiarów. Całkowicie. Absolutnie. Zdecydowanie. Bez końca — wszystko w gotowości na nagły koniec, dzięki któremu nasz własny początek może w każdej chwili zostać zdetonowany ponad i dalej, ale z powodu naszej własnej woli i działania.

+++

Carthago delenda est …

Pamiętaj o śmierci. ...

„ Naprzód – koniec, ale cóż może być słodszego i bardziej gorzkiego niż to spotkanie…  'Wann endet die Zeit? Gott Weiß es. Gott Alein Weiß es „…