Z urzędem apostolskim

PAWEŁ, BISKUP, SŁUGA SŁUG BOŻYCH, AD PERPETUAM REI MEMORIAM.

Zapobiegaj Magisterium błędu

Ponieważ  urzędu Apostolstwa powierzonego nam przez Boga, choć z niegodziwymi zasługami, spoczywa na nas obowiązek ogólnej opieki nad trzodą Pańską, i z tego powodu jesteśmy zobowiązani do pilnego czuwania nad jej wierną opieką i zbawczym kierownictwem oraz do pilnego zatroszczenia się jako czujny Pasterz, aby ci, którzy w tych naszych czasach, doprowadzeni do niej przez swoje grzechy, polegając ponad to, co dozwolone, na własnej roztropności, powstają przeciwko dyscyplinie prawdziwej prawowierności i wypaczając sposób rozumienia Pisma Świętego, za pomocą zmyślonych wynalazków próbują oddzielić jedność Kościoła katolickiego od nienaruszonej szaty Pana, a ci, którzy pogardzają byciem uczniami prawdy, nie mogli trwać w nauczaniu błędu.

1 – Cel Konstytucji: trzymanie wilków z dala od trzody Chrystusa.

Wierzymy, że taka sprawa jest tak poważna i niebezpieczna, że ​​sam Rzymski Papież, który działa na ziemi jako Wikariusz Boga i naszego Pana Jezusa Chrystusa i ma pełną władzę nad wszystkimi narodami i królestwami i sądzi wszystkich, nie będąc przez nikogo sądzonym, może być upomniany, jeśli okaże się, że odstąpił od wiary, i że im większe niebezpieczeństwo, tym pilniej i kompleksowo należy się zabezpieczyć, aby zapobiec temu, aby fałszywi prorocy lub inne osoby obdarzone świecką jurysdykcją nieszczęśliwie usidlały proste dusze i wciągały wraz z nimi na zatracenie i wieczną śmierć niezliczone narody, powierzone ich opiece i rządowi w potrzebach duchowych lub doczesnych; i niech się nigdy nie zdarzy, abyśmy ujrzeli w miejscu świętym ohydę spustoszenia przepowiedzianą przez proroka Daniela, skoro pragniemy, na ile możemy z pomocą Bożą i zgodnie z naszym obowiązkiem jako pasterzy, wyłapywać lisy zajęte niszczeniem winnicy Pańskiej i trzymać wilki z dala od owczarni, aby nie wyglądać jak nieme psy, które nie chcą szczekać, aby nie cierpieć potępienia złych rolników lub nie być upodobnionym do najemnika.

2 – Zatwierdzenie i odnowienie poprzednich kar wobec heretyków.

Po gruntownym zbadaniu tej sprawy z naszymi czcigodnymi braćmi Kardynałami Świętego Kościoła Rzymskiego, za ich opinią i jednomyślną zgodą, My, z Apostolską władzą, zatwierdzamy i odnawiamy wszystkie wyroki, cenzury i kary ekskomuniki, suspensy, interdykcji i pozbawienia, w jakikolwiek sposób ogłoszone i ogłoszone przeciwko heretykom i schizmatykom przez któregokolwiek z Rzymskich Papieży, Naszych poprzedników lub tych, którzy istnieją w ich imieniu, włączając ich nieodebrane listy, lub przez święte sobory otrzymane przez Kościół Boży, lub przez dekrety Świętych Ojców, lub przez święte kanony, lub przez Konstytucje i Zarządzenia Apostolskie, i chcemy i postanawiamy, że będą one wiecznie przestrzegane, a ich obecne przestrzeganie zostanie przywrócone tam, gdzie nie jest już używane, ale powinno być w mocy; ponadto, że wszyscy, którzy zostali przyłapani na gorącym uczynku lub wyznali, albo zostali przekonani, że odstąpili od wiary, popadli w jakąś herezję lub popadli w schizmę przez ich promowanie lub popełnianie, niezależnie od stanu, stopnia, porządku, pozycji i znaczenia, jakie posiadają, nawet jeśli są biskupami, arcybiskupami, prymasami lub inną wyższą godnością, jak zaszczyt kardynała lub urząd poselstwa Stolicy Apostolskiej w jakimkolwiek miejscu, czy to wieczystym, czy czasowym, podlegają wyżej wymienionym wyrokom, cenzurom i karom; na tyle, na ile jaśnieje autorytetem i doskonałością światową, taką jak tytuł hrabstwa, barona, markiza, książęcy, królewski lub cesarski.

3 – O karach, jakie należy nałożyć na hierarchię, która odstępuje od wiary.

Definicja prawno-doktrynalna: ipso facto pozbawienie urzędów kościelnych. Zważywszy także, że ci, którzy nie powstrzymują się od zła z miłości do cnoty, zasługują na to, by odstraszać ich strachem przed karą, a biskupi, arcybiskupi, patriarchowie, prymasi, kardynałowie, legaci, hrabiowie, baronowie, markizowie, książęta, królowie i cesarze, którzy powinni pouczać innych i dawać im dobry przykład, aby ich zachować w wierze katolickiej, przekraczając grzech ciężej niż inni, nie tylko potępiając samych siebie, ale także wciągając ze sobą na zatracenie w otchłań śmierci niezliczone inne narody powierzone ich opiece lub rządowi, lub w jakikolwiek sposób im podległe; My, za podobną radą i zgodą (kardynałów) tą naszą wiecznie ważną Konstytucją, w nienawiści do tak poważnej zbrodni, w stosunku do której żadna inna nie może być poważniejsza i bardziej zgubna w Kościele Bożym, pełnią władzy apostolskiej zatwierdzamy, ustanawiamy, dekretujemy i określamy, że wyżej wymienione wyroki, cenzury i kary pozostaną w mocy i skuteczności oraz będą wywoływać skutki dla każdego biskupa, arcybiskupa, patriarchy, prymasa, kardynała, legata, hrabiego, barona, markiza, księcia, króla i cesarza, którzy, jak ustalono do tej pory, zostali złapani na gorącym uczynku lub wyznali lub zostali skazani za odstępstwo od wiary lub popadli w herezję lub ściągnęli schizmę za jej promowanie lub popełnienie, lub tych, którzy w przyszłości zostaną złapani na gorącym uczynku odstępstwa od wiary lub popadli w herezję lub ściągnęli schizmę za jej wzbudzenie lub popełnienie, niezależnie od tego, czy ją wyznają, czy zostali przekonany o tym, ponieważ takie przestępstwa czynią ich bardziej niewybaczalnymi niż inne, oprócz wyżej wymienionych wyroków, cenzur i kar, zostaną oni również, z samego faktu i bez potrzeby jakiejkolwiek innej procedury prawnej lub faktycznej, całkowicie i zupełnie pozbawieni na zawsze swoich święceń, swoich kościołów katedralnych, nawet metropolitalnych, patriarchalnych i prymasowskich, swojej godności kardynalskiej i każdego urzędu legata, jak również każdego głosu czynnego i biernego oraz każdej władzy, a także klasztorów, beneficjów i urzędów kościelnych z duszpasterstwem lub bez, czy to świeckich, czy regularnych, jakiegokolwiek zakonu, który mogli uzyskać na mocy jakiejkolwiek koncesji apostolskiej lub dyspensy, lub innych jako tytularnych, komendatoryjnych, administratorskich lub w jakikolwiek inny sposób i w którym korzystali z jakiegoś prawa, chociaż zostaną również pozbawieni wszystkich owoców, dochodów i rocznych przychodów zarezerwowanych i przydzielonych im, nawet hrabstw, baronii, markizów, księstw, królestw i cesarstwa; Ponadto wszystkie te osoby będą uważane za nieodpowiednie i niezdolne do pełnienia takich funkcji jak nawroty i wywrotowcy pod każdym względem, tak że nawet jeśli najpierw wyrzekną się takich herezji w publicznym procesie, nigdy i w żadnym momencie nie będą mogły zostać przywrócone, umorzone,przywróceni i zrehabilitowani w ich pierwotnym stanie w kościołach katedralnych, metropolitalnych, patriarchalnych i prymasowskich lub w godności kardynalskiej lub w jakiejkolwiek innej większej lub mniejszej godności, w ich głosie czynnym lub biernym, w ich władzy, w ich klasztorach i beneficjach, które znajdują się w ich hrabstwie, baronii, markizie, księstwie, królestwie i cesarstwie; przeciwnie, niech będą pozostawieni kaprysowi władzy świeckiej, która rości sobie prawo do ich karania, chyba że okażą oznaki prawdziwej skruchy i owoce należnej pokuty, dzięki łagodności i miłosierdziu tejże Stolicy Apostolskiej zostaną zesłani do jakiegoś klasztoru lub innego miejsca podległego władzy, aby mogli oddać się nieustannej pokucie, żywiąc się chlebem boleści i wodą udręki. Będą oni uważani za takich przez wszystkich, niezależnie od ich stanu, rangi, pozycji i znaczenia, i niezależnie od godności, włączając w to biskupią, arcybiskupią, patriarszą, prymasowską lub inną wyższą godność kościelną, włączając kardynałów, albo tych, którzy są obdarzeni jakąkolwiek świecką władzą i doskonałością, jak hrabiowie, baronialni, markizowie, książęta, królewscy i cesarscy, i jako osoby tego rodzaju należy ich unikać i wykluczyć z jakiejkolwiek ludzkiej pociechy.

4 – Zniesienie wakatów na urzędach kościelnych

Ci, którzy twierdzą, że mają prawo patronatu (oraz mianowania odpowiednich osób do zarządzania kościołami katedralnymi, włączając w to metropolitalne, patriarchalne, prymasowskie, a nawet klasztory i inne beneficja kościelne, które zostały opróżnione w wyniku takich pozbawieni, aby nie były narażone na niedogodności długotrwałego wakatu, ale po wyrwaniu ich spod niewoli heretyków zostaną powierzone odpowiednim osobom, aby wiernie kierowały ludem na drodze sprawiedliwości), muszą przedstawić Nam lub panującemu wówczas Rzymskiemu Papieżowi te odpowiednie osoby dla potrzeb tych kościołów, klasztorów i innych beneficjów, w terminach ustalonych przez prawo lub ustalonych w szczególnych umowach ze Stolicą Apostolską; w przeciwnym razie, po upływie terminu określonego powyżej, swobodne dysponowanie kościołami i klasztorami, a nawet wyżej wymienionymi beneficjami, przejdzie z pełnym prawem na Nas lub wyżej wymienionego Rzymskiego Papieża.

5 – Kary za przestępstwo pomocnictwa i podżegania do herezji.

Ponadto wszyscy ci, którzy świadomie przyjmują na siebie odpowiedzialność za witanie i obronę lub faworyzowanie tych, którzy, jak już wspomniano, zostali złapani na gorącym uczynku, przyznali się do winy lub zostali skazani przez sąd, albo uwiarygodnili ich lub nauczali ich dogmatów, podlegają karze ekskomuniki „ipso facto”; i być uważanym za niesławnego; nie są oni dopuszczeni ani nie mogą być dopuszczeni ustnie, ani osobiście, ani pisemnie, ani przez delegata lub pełnomocnika do pełnienia funkcji publicznych lub prywatnych, na sobory lub synody, sobory generalne lub prowincjonalne, konklawe kardynałów lub jakiekolwiek zgromadzenie wiernych lub wybór kogokolwiek, ani nie mogą składać zeznań; nie będą one nietestamentalne ani powoływane do dziedziczenia i nikt nie będzie wobec nich pociągnięty do odpowiedzialności w jakiejkolwiek sprawie; jeśli wówczas będą pełnić funkcję sędziów, ich wyroki nie będą miały żadnej wartości i żadna sprawa nie będzie musiała być rozpatrywana przez nich; jeśli prawnicy całkowicie odmówią im pomocy prawnej; jeśli zauważyłem, akty przez nich sporządzone nie mają mocy ani ważności. Oprócz tego duchowni niech będą pozbawieni wszystkich i każdego ze swoich kościołów, nawet katedralnych, metropolitalnych, patriarszych i prymasowskich, ich godności, klasztorów, beneficjów i urzędów kościelnych w jakikolwiek sposób, jak wspomniano powyżej, z kwalifikacji nabytych, nawet regularnie, przez nich jako przez świeckich, nawet jeśli zostali wyposażeni, jak powiedziano, regularnie w wyżej wymienione godności, niech będą pozbawieni «ipso facto», nawet jeśli są w regularnym posiadaniu, każdego królestwa, księstwa, dominium, lenna i każdego posiadanego dobra doczesnego; Ich królestwa, księstwa, domeny, lenna i inne dobra tego rodzaju staną się z mocy prawa własnością publiczną, a nawet własnością tych pierwszych mieszkańców, którzy żyją w szczerej wierze i jedności ze Świętym Kościołem Rzymskim pod naszym posłuszeństwem lub posłuszeństwem naszych następców, kanonicznie wybranych Rzymskich Papieży.

6 – Nieważność jurysdykcji zwyczajnej i papieskiej u wszystkich heretyków.

Dodajemy, że jeśli kiedykolwiek zdarzy się, że biskup, nawet działający w charakterze arcybiskupa, patriarchy, prymasa lub kardynała Kościoła rzymskiego, jak powiedziano, lub legata, lub samego Papieża Rzymskiego, który przed swoim wyborem na kardynała lub wyniesieniem na Papieża Rzymskiego zboczył z wiary katolickiej lub popadł w jakąś herezję (lub popadł w schizmę lub ją zapoczątkował), jego wybór lub wyniesienie będzie nieważne, nieważne i pozbawione jakiejkolwiek wartości, nawet jeśli nastąpiło za zgodą i jednomyślną zgodą wszystkich kardynałów; ani nie można powiedzieć, że jest ona uprawomocniona przez przyjęcie urzędu, konsekrację lub późniejsze objęcie lub quasi-obediencję rządu i administracji, ani przez intronizację lub adorację samego Biskupa Rzymskiego, ani przez posłuszeństwo okazane mu przez wszystkich i przez upływ jakiegokolwiek czasu w wykonywaniu wspomnianego urzędu; ani też w żadnej jego części nie można jej uznać za prawowitą i osądzić, że przyznaje lub przyznaje nieważne uprawnienie do administrowania takimi osobami awansowanymi na biskupów, arcybiskupów, patriarchów, prymasów lub przyjętymi na kardynałów lub jako Biskupa Rzymskiego, w sprawach duchowych lub doczesnych; ale każde z ich słów, działań, prac administracyjnych lub wynikających z nich jest pozbawione jakiejkolwiek mocy, nie może nadać żadnej trwałości prawu, a same osoby, które zostały w ten sposób awansowane lub wyniesione, są z samego faktu i bez potrzeby dalszego oświadczenia pozbawione jakiejkolwiek godności, stanowiska, zaszczytu, tytułu, autorytetu, urzędu i mocy.

7 – Prawo osób podporządkowanych do bezkarnego wycofywania się z posłuszeństwa i oddania władzy odstępującej od wiary.

I niech każdemu wolno będzie podporządkować się tak awansowanym lub wyniesionym, byleby wcześniej nie odstąpili od wiary, nie byli heretykami, nie ściągnęli schizmy na siebie, nie sprowokowali jej ani nie popełnili, a także duchownym świeckim i zakonnym, jak i świeckim, a także kardynałom, włączając w to tych, którzy uczestniczyli w wyborze Papieża, który wcześniej odstąpił od wiary, był heretykiem lub schizmatykiem albo przylgnął do innych nauk, nawet jeśli mu byli posłuszni i go uwielbiali, a także kasztelanom, prefektom, kapitanom i urzędnikom, włączając w to naszego świętego Miasta i całego Państwa Kościelnego, nawet tym, którzy są zobowiązani i zobowiązani wobec tak awansowanych lub wyniesionych przez wasalstwo, przysięgę lub kaucję, niech wolno będzie uważać się w każdym czasie i bezkarnie za wolnych od posłuszeństwa i oddania wobec tak awansowanych i wyniesionych, unikając ich jako magów, pogan, celnicy i herezjarchy, pod warunkiem jednak, że ci sami podwładni zachowają obowiązek wierności i posłuszeństwa wobec przyszłych biskupów, arcybiskupów, patriarchów, prymasów, kardynałów i papieża rzymskiego, którzy będą kanonicznie następcami [dewiantów]. A ku jeszcze większemu zamieszaniu tych w ten sposób awansowanych i wyniesionych, jeśli udają, że kontynuują administrację, wolno im zwrócić się o pomoc do władzy świeckiej. Z tego powodu ci, którzy uchylają się od wierności i posłuszeństwa wobec tych, którzy zostali awansowani i wyniesieni w wyżej wymieniony sposób, nie mają być poddani żadnej z tych nagan i kar, które są wymierzane tym, którzy chcieliby rozerwać szatę Pana.

8 – Trwałość poprzednich dokumentów i uchylenia przepisów przeciwnych

Stosowalności tych postanowień nie sprzeciwiają się ani konstytucje ani zarządzenia apostolskie, ani przywileje, indulty i listy apostolskie skierowane do biskupów, arcybiskupów, patriarchów, prymasów i kardynałów, ani żadne inne postanowienie jakiejkolwiek treści, formy i jakiejkolwiek klauzuli, ani dekrety, nawet wydane „motu proprio” i z pewną wiedzą w pełni władzy apostolskiej, ani promulgowane konsystorsko lub w jakikolwiek inny sposób, a także wielokrotnie zatwierdzane i odnawiane lub włączane do „corpus iuris”, ani żaden rozdział konklawe, nawet potwierdzony przysięgą lub apostolskim potwierdzeniem lub wzmocniony w jakikolwiek inny sposób, w tym przysięgą złożoną przez tegoż. Biorąc pod uwagę wszystkie wyżej wymienione postanowienia, należy je uważać za wprowadzone słowo po słowie do tych, które pozostają w mocy, natomiast na razie wyłączamy wszystkie inne postanowienia im sprzeczne, jedynie w sposób szczególny i wyraźny.

9 – Uroczyste polecenie publikacji

Aby niniejsze listy mogły dotrzeć do zainteresowanych, pragniemy, aby one same lub ich kopie (które muszą być uwierzytelnione podpisem notariusza publicznego i opatrzone pieczęcią osoby obdarzonej godnością kościelną) zostały opublikowane i wywieszone na drzwiach Bazyliki Księcia Apostołów w Rzymie i Kancelarii Apostolskiej oraz umieszczone na rogu Campo dei Fiori przez jednego z naszych kurierów; i że ich kopia zostanie umieszczona w tym samym miejscu, a kolejność publikacji, umieszczenia i pozostawienia kopii będzie wystarczająca do tego celu, a zatem publikacja będzie uroczysta i zgodna z prawem, bez potrzeby żądania lub czekania na cokolwiek innego.

10 – Nielegalność czynów przeciwnych i sankcje karne i boskie

Niech zatem nikt nie będzie miał prawa naruszać tej karty naszej aprobaty, innowacji, sankcji, statutu, odstępstwa, woli i dekretu, ani sprzeciwiać się jej z bezmyślną zuchwałością. Jeśli jednak ktoś ośmieli się tego dokonać, niech wie, że narazi się na gniew Boga Wszechmogącego i Jego błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła.

Dano w Rzymie, u Świętego Piotra, w roku 1559 od Wcielenia Pana, dnia 15 lutego, w czwartym roku Naszego Pontyfikatu.
† I PAWEŁ
BISKUP KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

† Ja, Giovanni Bellaio, biskup Ostii
† Ja, Ks. kardynał Carpo, biskup Porto i Santa Ruffina
† Ja, F. kardynał Pisano, biskup Tusculum
† Ja, Fed. Kardynał Cesio, Biskup Palestriny
† I, P. Kardynał Biskup Albano
† I, R. Kardynał Sant'Angelo, Więzienie Większe
† Ja, T. Kardynał Crispo
† Ja, Fulvio Kardynał Perugii
† Ja, Michele Kardynał Saraceno
† I, Giovanni Kardynał San Vitale
† I, Giovanni kardynał Pozzo
† I, Gerolamo, kardynał Imola
† I, B. kardynał Trani
† I, Diomede, kardynał Ariano
† I, Scipione, kardynał Pizy
† I, kardynał. Reumano
† Ja, Antonio, kardynał San Pancrazio
† Ja, Taddeo, kard. Gaddo
† Ja, Wergiliusz, Kard. ze Spoleto
† I, F. Michele, Kard. Alessandrino
† Ja, Clemente Moniliano, kard. Santa Maria in Ara Coeli
† I, G. Asc., Diakon Kard. Camerario (Kamerlengo)
† Ja, N., Kard. Sermoneta
† I, Giacomo, kard. Sabello
† Ja, Gerolamo, kard. San Giorgio
† Ja, Innocenty, Kard. del Monte
† Ja, Luigi, Kard. Cornelio
† Ja, Carlo, Kard. Carafa
† Ja, Alfonso, Kard. Neapolu
† Ja, Vitellio, Kard. Vitelli

† Ja, Jan Chrzciciel, Kardynał Radca.

https://www.chiesaromana.info/index.php/2025/05/08/papa-paolo-iv-ammonisce-i-cardinali-del-conclave-di-maggio-2025/