History: Iran and European Children
With Iran taking Iraq’s place as the monopolio TV/ media’s world monster, this article is unusual. As most know, millions of 1939-’41 Poles were relocated in Russia, with about 2 million being resettled in freezing-ice Siberia.
No one knows the massive number of these Slavs that died. It is known that they were dropped off without protection from the cold. These European children expired like flies. Like millions of others, many would resettle Russia’s version of Alaska. Few know about the horror.
|
History: Iran and European Children With Iran taking Iraq’s place as the monopolio TV/ media’s world monster, this article is unusual. As most know, millions of 1939-’41 Poles were relocated in Russia, with about 2 million being resettled in freezing-ice Siberia. No one knows the massive number of these Slavs that died. It is known that they were dropped off without protection from the cold. These European children expired like flies. Like millions of others, many would resettle Russia’s version of Alaska. Few know about the horror.
I once spoke with a Polonian-Russian. Back then my Polish was perfect with new slang and all that, and I was amazed at how his language was “pol-na-pol” (half and half). He nobly tried to show his heritage. I can’t recall, but think his mother was Russian. He was part of masses that simply assimilated/ vanished/ became invisible. Siberia ate uncountable numbers of Europeans. Some of all these Central Europeans mentioned married, others relocated. After borders were closed few dared affront Moscow’s FBI/ CIA entity (Cheka/KGB). As for Poles, over the centuries, in all probability, less than 15 -20% returned to Polska. Perhaps this article on little children will take some of the tint off of media slander. Think of little children. Enjoy.
Warsaw (PMN)—Isfahan is best known for its architecture. It is so beautiful, Iranians say, that to visit the city is to see “half the world.” And, Isfahan is famous for its carpets in classical Persian court styles.
But, in Poland, the city is known for still something else. It is “Isfahan – the City of Polish Children” [“Isfahan – Miasto Dzieci Polskich”]
In June, 2008, the Polish postal service issued a stamp that explained why.
The stamp shows a small boy dressed in a cadet’s uniform. Draped behind him is an Isfahan carpet emblazoned with the Polish eagle. And next to him is the city’s nickname in Polish: “Isfahan – Miasto Dzieci Polskich.” The stamp commemorates two things: a huge tragedy in Poland’s history, and how Iran helped rescue some of the victims. But to understand the whole story, which today is largely forgotten outside Poland, one must go back to the very start of World War II. In 1939, Germany and the Soviet Union attacked Poland and divided it between them. Both the Nazis and Soviets sent huge numbers of Poland’s elite to prisons and labor camps. But, the Soviets went a step further. They deported some 1.5 million Polish citizens to distant points in Siberia and Central Asia. The deportations of military families, police, doctors, teachers, and anyone else suspected of patriotic feelings were intended to simplify the Polish territory’s incorporation into the Soviet Union. It also provided more laborers for the Soviet Union’s collective farms as Moscow prepared for an inevitable war with Germany. Then, after forcibly settling all these families and, in the meantime, executing some 20,000 Polish officers held in prison camps, the Soviet leaders suddenly changed their strategy. As the war began with Germany in the summer of 1941, they decided to raise an army instead from among the thousands of still interned Polish soldiers. And to improve the mood, they granted an “amnesty” to all Polish deportees. The result was one of the epic journeys of World War II. The new Polish army, under an agreement between Moscow and the exiled Polish government in London, was to be sent to the North African front to fight alongside the British. So the Army assembled just north of the border with Iran, on the road to the Middle East. And it was there, at bases in Turkmenistan and Uzbekistan, that tens of thousands of deported Polish families headed in hopes of rejoining the soldiers. But for the families to succeed, they first had to escape the farms they had been assigned to (and many local bosses refused to release them), have money to buy train tickets, and travel for months from Siberia to the south under appalling conditions.
Parents unable to go farther gave their children to others who could. And as the journey went on, the number of orphans multiplied, to the point that the Polish army reception centers had to set up special orphanages to accommodate them all. The Polish army, known as Anders Army for its commander General W. Anders, crossed into Iran by ship across the Caspian or by road from Turkmenistan at the end of 1942. The exodus numbered 115,000, composed of 45,000 soldiers, 37,000 civilian adults, and 18,000 children. Just after they crossed, the Soviet government closed the border again, preventing any more of the some 1 million Polish citizens still in the USSR from leaving. For those Poles who reached Iran, after thousands died along the way, the emotions were overwhelming. Ironically, the Poles had reached a country that itself had been occupied in late 1941 by Russia and Britain. They allies did so to secure the oil fields and keep Iran open as a supply route to the Soviet army. Reza Shah Pahlavi, who had earlier brought Iran closer to Germany, was in exile in South Africa and his son was on the throne in his place. However, if Iranians resented the Russian and the British presence, they were sympathetic to the Polish refugees and welcomed them. Mohammad Reza Shah Pahlavi opened his private pool to the orphans. Polish soldiers saluted Persian officers when they passed in the street. And, over time, all the orphans were relocated to Isfahan along with many Polish families because the beauty of the city was thought to be conducive to their physical and mental health.
After the Polish Army left for the Middle East, the families and children stayed on. From 1942 to 1945, there were 2,590 Polish children in Isfahan below the age of seven, living in what became a lively community which was very interested in Iranian culture. During this time, Polish academicians in Isfahan began an Institute of Iranian Studies. And the carpet in the background of the commemorative postage stamp was woven by Polish girls in the Isfahan school of weaving. At the end of the war, the refugees went on to Britain or to British colonies, or to the United States and Australia. But, due to a final twist of fate, none returned to Poland. That was because the Allied leaders had agreed at a meeting in Tehran in 1943 to put Poland in the Soviet Union’s orbit. It remained there until 1989. The Polish postage stamp issued in 2008 recalls all this history. One of the orphans, Przemek Stojakowski, is the boy on the postage stamp. On the First Day Cover that accompanies the stamp, the names of just a few of the hundreds of other orphaned children are also printed. The stamp helps to explain several other things, too, including why Dariusz remains a popular name today for Polish boys. AN IRANIAN CITY IS KNOWN AS“THE CITY OF POLISH CHILDREN” |
IRAN – „MIASTO POLSKICH DZIECI” Historia: Iran i dzieci europejskie Ponieważ Iran zajmuje miejsce Iraku jako światowy potwór monopolistycznej telewizji/mediów, ten artykuł jest niezwykły. Jak większość wie, miliony Polaków w latach 1939-41 zostały przesiedlone do Rosji, a około 2 miliony przesiedlono na zamarzniętą Syberię. Nikt nie zna ogromnej liczby tych Słowian, którzy zginęli. Wiadomo, że zrzucono ich bez zabezpieczenia przed zimnem. Te europejskie dzieci zdechły jak muchy. Podobnie jak miliony innych, wielu z nich przesiedliłoby rosyjską wersję Alaski. Mało kto wie o tym horrorze. Rozmawiałem kiedyś z Polakiem-Rosjaninem. Wtedy mój polski był doskonały, jeśli chodzi o nowy slang i tak dalej, i byłem zdumiony, jak bardzo jego język był „pol-na-pol” (pół na pół). Szlachetnie starał się pokazać swoje dziedzictwo. Nie pamiętam, ale myślę, że jego matka była Rosjanką. Należał do mas, które po prostu się zasymilowały/zniknęły/stały się niewidzialne. Syberia pochłonęła niezliczoną liczbę Europejczyków. Niektórzy z tych mieszkańców Europy Środkowej wspomnieli o żonatych, inni przenieśli się. Po zamknięciu granic niewielu odważyło się obrazić moskiewską jednostkę FBI/CIA (Czeka/KGB). Jeśli chodzi o Polaków, to na przestrzeni wieków do Polski wróciło według wszelkiego prawdopodobieństwa niecałe 15-20%. Być może ten artykuł o małych dzieciach złagodzi nieco odcień oszczerstw mediów. Pomyśl o małych dzieciach. Cieszyć się.
Warszawa (PMN) – Isfahan jest najbardziej znany ze swojej architektury. Jest tak piękne, mówią Irańczycy, że odwiedzić to miasto, to zobaczyć „połowę świata”. Isfahan słynie z dywanów w klasycznym perskim stylu dworskim.
Jednak w Polsce miasto znane jest z jeszcze czegoś innego. To „Isfahan – Miasto Polskich Dzieci” [„ Isfahan – Miasto Dzieci Polskich ”]
W czerwcu 2008 roku polska poczta wydała znaczek wyjaśniający dlaczego.
Znaczek przedstawia małego chłopca ubranego w mundur kadeta. Za nim wisi dywan Isfahanu ozdobiony polskim orłem. A obok niego widnieje przydomek miasta w języku polskim: „ Isfahan – Miasto Dzieci Polskich ”. Znaczek upamiętnia dwie rzeczy: ogromną tragedię w historii Polski oraz pomoc Iranu w uratowaniu części ofiar. Aby jednak zrozumieć całą historię, dziś w dużej mierze zapomnianą poza granicami Polski, trzeba cofnąć się do samych początków II wojny światowej. W 1939 roku Niemcy i Związek Radziecki zaatakowały Polskę i podzieliły ją między siebie. Zarówno naziści, jak i Sowieci wysłali ogromną liczbę polskiej elity do więzień i obozów pracy. Jednak Sowieci poszli o krok dalej. Deportowali około 1,5 miliona obywateli Polski do odległych punktów Syberii i Azji Środkowej. Deportacje rodzin wojskowych, policji, lekarzy, nauczycieli i wszystkich innych osób podejrzanych o uczucia patriotyczne miały na celu ułatwienie włączenia ziem polskich do Związku Radzieckiego. Zapewniło także więcej pracowników dla kołchozów Związku Radzieckiego, gdy Moskwa przygotowywała się do nieuniknionej wojny z Niemcami. Potem, po przymusowym osiedleniu wszystkich tych rodzin iw międzyczasie rozstrzelaniu około 20 000 polskich oficerów przetrzymywanych w obozach jenieckich, przywódcy sowieccy nagle zmienili strategię. Gdy latem 1941 roku rozpoczęła się wojna z Niemcami, Niemcy zdecydowali się zamiast tego zebrać armię spośród tysięcy wciąż internowanych polskich żołnierzy. A na poprawę nastroju udzielono „amnestii” wszystkim polskim deportowanym. Rezultatem była jedna z epickich podróży II wojny światowej. Nowa armia polska, na mocy porozumienia między Moskwą a rządem polskim na wygnaniu w Londynie, miała zostać wysłana na front północnoafrykański, aby walczyć u boku Brytyjczyków. Armia zebrała się więc na północ od granicy z Iranem, w drodze na Bliski Wschód. I to właśnie tam, w bazach w Turkmenistanie i Uzbekistanie, udały się dziesiątki tysięcy deportowanych polskich rodzin w nadziei na ponowne dołączenie do żołnierzy. Aby jednak rodziny odniosły sukces, musiały najpierw uciec z przydzielonych im gospodarstw (a wielu lokalnych szefów odmówiło ich zwolnienia), mieć pieniądze na bilety kolejowe i miesiącami podróżować z Syberii na południe w zastraszających warunkach.
Rodzice, którzy nie mogli pójść dalej, oddali swoje dzieci innym, którzy mogli. W miarę trwania podróży liczba sierot rosła do tego stopnia, że ośrodki recepcyjne polskiej armii musiały tworzyć specjalne sierocińce, aby pomieścić je wszystkie. Armia polska, zwana Armią Andersa od jej dowódcy, generała W. Andersa, wkroczyła do Iranu statkiem przez Morze Kaspijskie lub drogą z Turkmenistanu pod koniec 1942 r. Exodus liczył 115 000 żołnierzy, w tym 45 000 żołnierzy, 37 000 dorosłych cywilów i 18 000 dzieci. Zaraz po ich przekroczeniu rząd radziecki ponownie zamknął granicę, uniemożliwiając wyjazd większej liczbie spośród około miliona obywateli polskich przebywających nadal w ZSRR. Dla tych Polaków, którzy dotarli do Iranu, po tym jak po drodze zginęło tysiące ludzi, emocje były ogromne. Jak na ironię, Polacy dotarli do kraju, który pod koniec 1941 roku był okupowany przez Rosję i Wielką Brytanię. Sojusznicy zrobili to, aby zabezpieczyć pola naftowe i utrzymać Iran jako drogę zaopatrzenia dla armii radzieckiej. Reza Shah Pahlavi, który wcześniej zbliżył Iran do Niemiec, przebywał na wygnaniu w Republice Południowej Afryki, a w jego miejsce na tronie zasiadał jego syn. Jeśli jednak Irańczycy czuli urazę do obecności Rosji i Wielkiej Brytanii, okazali sympatię polskim uchodźcom i powitali ich. Mohammad Reza Shah Pahlavi udostępnił swój prywatny basen sierotom. Polscy żołnierze salutowali perskim oficerom, gdy przechodzili ulicą. Z biegiem czasu wszystkie sieroty wraz z wieloma polskimi rodzinami zostały przeniesione do Isfahanu, ponieważ uważano, że piękno miasta sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu.
Po wyjeździe Wojska Polskiego na Bliski Wschód rodziny i dzieci pozostały. Od 1942 do 1945 roku w Isfahanie żyło 2590 polskich dzieci w wieku poniżej siedmiu lat, które żyły w tętniącej życiem społeczności, bardzo zainteresowanej kulturą irańską. W tym czasie polscy akademicy w Isfahanie założyli Instytut Iranistyki. A dywan w tle pamiątkowego znaczka pocztowego utkały Polki ze szkoły tkackiej w Isfahanie. Pod koniec wojny uchodźcy udali się do Wielkiej Brytanii lub kolonii brytyjskich, a także do Stanów Zjednoczonych i Australii. Jednak w wyniku ostatecznego zrządzenia losu żaden nie wrócił do Polski. Stało się tak, ponieważ przywódcy alianccy na spotkaniu w Teheranie w 1943 r. zgodzili się na umieszczenie Polski w orbicie Związku Radzieckiego. Pozostał tam do 1989 roku. Całą tę historię przypomina polski znaczek pocztowy wydany w 2008 roku. Jedna z sierot, Przemek Stojakowski, to chłopiec ze znaczka pocztowego. Na okładce pierwszego dnia dołączonej do znaczka wydrukowano także nazwiska zaledwie kilku z setek innych osieroconych dzieci. Znaczek wyjaśnia także kilka innych rzeczy, m.in. to, dlaczego Dariusz pozostaje dziś popularnym imieniem wśród polskich chłopców. IRAŃSKIE MIASTO ZNANE JEST „MIASTEM POLSKICH DZIECI” |
http://gazetawarszawska.eu/2013/02/20/the-city-of-polish-children/
