Ezra Pound

Ezra Weston Loomis Pound (30 października 1885 – 1 listopada 1972) był amerykańskim poetą i krytykiem emigracyjnym , ważną postacią wczesnego modernistycznego ruchu poetyckiego oraz współpracownikiem faszystowskich Włoch i Republiki Salò podczas II wojny światowej . Do jego dzieł należą Ripostes (1912), Hugh Selwyn Mauberley (1920) i 800-stronicowy poemat epicki The Cantos ( ok.  1917 –1962). ^[ 1 ]

Wkład Pounda w poezję rozpoczął się na początku XX wieku jego rolą w rozwijaniu imagizmu , ruchu kładącego nacisk na precyzję i oszczędność języka. Pracując w Londynie jako zagraniczny redaktor kilku amerykańskich magazynów literackich, pomógł odkryć i ukształtować twórczość współczesnych mu artystów, takich jak Robert Frost , T. S. Eliot , Ernest Hemingway i James Joyce . Był odpowiedzialny za serializację w 1914 roku Portretu artysty z czasów młodości Joyce'a , publikację w 1915 roku Piosenki miłosnej J. Alfreda Prufrocka Eliota oraz serializację Ulissesa Joyce'a z 1918 roku . Hemingway napisał w 1932 roku, że dla poetów urodzonych pod koniec XIX lub na początku XX wieku brak wpływu Pounda byłby „jak przejście przez wielką zamieć i nieodczuwanie jej zimna”. ^[ a ]

Rozwścieczony rzezią I wojny światowej , Pound obwinił za wojnę kapitalizm finansowy , który nazywał „ lichwą ”. ^[ 3 ] W 1924 roku przeprowadził się do Włoch i w latach 30. i 40. XX wieku promował teorię ekonomiczną znaną jako kredyt społeczny , pisał dla wydawnictw należących do brytyjskiego faszysty Sir Oswalda Mosleya , przyjął faszyzm Benito Mussoliniego i wyraził poparcie dla Adolfa Hitlera . Podczas II wojny światowej Pound nagrał setki płatnych audycji propagandowych dla faszystowskiego rządu włoskiego i jego późniejszej inkarnacji jako niemieckiego państwa marionetkowego , w których atakował rząd federalny Stanów Zjednoczonych , Franklina D. Roosevelta , Wielką Brytanię , finanse międzynarodowe, producentów amunicji , handlarzy bronią , Żydów i innych jako podżegaczy i przedłużaczy wojny. Wychwalał również eugenikę i Holocaust we Włoszech , wzywając amerykańskich żołnierzy do odłożenia karabinów i poddania się. W 1945 roku Pound został schwytany przez włoski ruch oporu i przekazany Korpusowi Kontrwywiadu Armii USA , który przetrzymywał go w oczekiwaniu na ekstradycję i ściganie na podstawie aktu oskarżenia o zdradę . Spędził miesiące w amerykańskim obozie zatrzymań wojskowych w pobliżu Pizy , w tym trzy tygodnie w stalowej klatce na świeżym powietrzu. Uznany za niezdolnego do wzięcia udziału w procesie, Pound był uwięziony przez ponad 12 lat w szpitalu psychiatrycznym St. Elizabeths w Waszyngtonie , którego lekarze uważali Pounda za narcyza i psychopatę , ale poza tym całkowicie zdrowego na umyśle.

Podczas pobytu w areszcie we Włoszech Pound rozpoczął pracę nad fragmentami The Cantos , które zostały opublikowane jako The Pisan Cantos (1948), za co w 1949 r. Biblioteka Kongresu przyznała mu Nagrodę Bollingena za Poezję , co wywołało ogromne kontrowersje. Po kampanii prowadzonej przez jego kolegów pisarzy został zwolniony z St. Elizabeth's w 1958 r. i wrócił do Włoch, gdzie pozował prasie, oddając faszystowski salut i nazywając Amerykę „zakładem dla obłąkanych”. Pound pozostał we Włoszech aż do swojej śmierci w 1972 r. Jego poglądy ekonomiczne i polityczne sprawiły, że jego życie i spuścizna literacka pozostają wysoce kontrowersyjne.

Pound urodził się w 1885 roku w dwupiętrowym domu z desek w Hailey , na terytorium Idaho, jako jedyne dziecko Homera Loomisa Pounda i Isabel Weston, ^[ 4 ] którzy pobrali się w 1884 roku. ^[ 5 ] Homer pracował w Hailey od 1883 roku jako rejestrator United States General Land Office . ^{[ 4 ] [ 6 ]} Dziadek Pounda, Thaddeus Coleman Pound , republikański kongresmen i 10. porucznik gubernatora Wisconsin , zapewnił mu to stanowisko. Homer wcześniej pracował dla Thaddeusa w branży drzewnej. ^[ 7 ]

Obie strony rodziny Pounda wyemigrowały z Anglii w XVII wieku. Po stronie ojca przodkiem-imigrantem był John Pound, kwakier , który przybył z Anglii około 1650 roku. ^[ 5 ] Babcia Ezry ze strony ojca, Susan Angevine Loomis , ^[ 8 ] poślubiła Thaddeusa Colemana Pounda. ^[ 7 ] Po stronie matki Pound był potomkiem Williama Wadswortha , purytanina , który wyemigrował do Bostonu nad Lwem w 1632 roku. Kapitan Joseph Wadsworth pomógł napisać pierwszą konstytucję Connecticut . ^[ 9 ] Wadsworthowie poślubili Westonów z Nowego Jorku; Harding Weston i Mary Parker byli dziadkami Pounda ze strony matki. ^[ 5 ] Po odbyciu służby wojskowej Harding pozostał bezrobotny, więc jego brat Ezra Weston i żona Ezry, Frances Amelia Wessells Freer (ciocia Frank), pomagali w opiece nad Isabel, matką Pounda. ^[ 10 ]

Isabel Pound nie była zadowolona z Hailey i zabrała ze sobą Ezrę do Nowego Jorku w 1887 roku, gdy miał 18 miesięcy. ^[ 11 ] Jej mąż poszedł w jej ślady i znalazł pracę jako probierca w mennicy w Filadelfii . Po przeprowadzce do 417 Walnut Street w Jenkintown w Pensylwanii , rodzina kupiła w 1893 roku dom z sześcioma sypialniami przy 166 Fernbrook Avenue w Wyncote . ^[ 5 ] Edukację Pounda rozpoczął w szkołach dla dam : w szkole panny Elliott w Jenkintown w 1892 r. oraz w szkole rodziny Heathcock Chelten Hills w Wyncote w 1893 r. ^[ 5 ] Znany jako „Ra” (wymawiane „Ray”), uczęszczał do Wyncote Public School od września 1894 r. ^[ 12 ] Jego pierwsza publikacja ukazała się 7 listopada 1896 r. w Jenkintown Times-Chronicle („autorstwa E. L. Pound, Wyncote, w wieku 11 lat”), limeryk o Williamie Jenningsie Bryanie , który właśnie przegrał wybory prezydenckie w 1896 r . ^[ b ]

W 1897 roku, w wieku 12 lat, przeniósł się do Cheltenham Military Academy (CMA), gdzie nosił mundur w stylu amerykańskiej wojny secesyjnej i uczył się musztry i strzelania. ^[ 14 ] W następnym roku odbył swoją pierwszą podróż zagraniczną, trzymiesięczną trasę z matką i ciotką Frank, która zabrała go do Anglii, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, Włoch, Hiszpanii i Maroka. ^[ 15 ] Uczęszczał do CMA do 1900 roku, czasami jako pensjonariusz, ale wydaje się, że nie ukończył szkoły. ^{[ 16 ] [ c ]}

W 1901 roku, w wieku 15 lat, Pound został przyjęty do College of Liberal Arts na University of Pennsylvania w Filadelfii . ^[ 18 ] Lata później powiedział, że jego celem było uniknięcie musztry w akademii wojskowej. ^[ 19 ] Jego jedynym wyróżnieniem na pierwszym roku była geometria, ^[ 20 ] ale poza tym jego oceny były przeważnie słabe, w tym z łaciny, jego kierunku; uzyskał ocenę B z kompozycji angielskiej i zaliczył literaturę angielską. ^[ 21 ] Na drugim roku zmienił kierunek studiów na „status studenta specjalnego bez stopnia”, jak powiedział, „aby uniknąć nieistotnych przedmiotów”. ^{[ 22 ] [ d ]} Nie został wybrany do bractwa studenckiego na Penn, ale najwyraźniej mu to nie przeszkadzało. ^[ 24 ]

Jego rodzice i ciotka Frank zabrali go na kolejną trzymiesięczną trasę po Europie w 1902 roku, a w następnym roku przeniósł się do Hamilton College w Clinton w stanie Nowy Jork , prawdopodobnie ze względu na oceny. ^[ 25 ] Ponownie nie został zaproszony do wstąpienia do bractwa, ale tym razem miał nadzieję to zrobić, zgodnie z listami do domu, ponieważ chciał mieszkać w domu bractwa , a w kwietniu 1904 roku uznał przeprowadzkę za błąd. ^[ 26 ] Zapisując się na kurs łacińsko-naukowy, wydaje się, że unikał niektórych zajęć; w jego transkrypcie brakuje punktów. ^[ 25 ] Studiował dialekt prowansalski i czytał Dantego oraz poezję anglosaską , w tym Beowulfa i staroangielski poemat The Seafarer z VIII wieku . ^[ 27 ]

Po ukończeniu Hamilton w 1905 roku z tytułem doktora nauk humanistycznych powrócił do Penn, gdzie zakochał się w Hildzie Doolittle (która później pisała pod pseudonimem „ HD ”). Była wówczas studentką Bryn Mawr College , a on ręcznie oprawił dla niej 25 swoich wierszy, nazywając je Księgą Hildy . ^[ 28 ] Po otrzymaniu tytułu magistra języków romańskich w 1906 roku zapisał się na napisanie rozprawy doktorskiej na temat błaznów w sztukach Lope de Vegi ; dwuletnie stypendium Harrisona pokryło jego czesne i 500 dolarów stypendium, z którym popłynął ponownie do Europy. ^[ 29 ] Spędził trzy tygodnie w Madrycie w różnych bibliotekach, w tym w Bibliotece Królewskiej . 31 maja 1906 roku stał przed pałacem podczas próby zamachu na króla Alfonsa i opuścił miasto z obawy, że zostanie pomylony z anarchistą. ^[ 30 ] Po Hiszpanii odwiedził Paryż i Londyn, wracając do Stanów Zjednoczonych w lipcu 1906 r. ^[ 31 ] Jego pierwszy esej, „Raphaelite Latin”, został opublikowany w miesięczniku Book News Monthly we wrześniu tego samego roku. ^[ 32 ] W 1907 r. wziął udział w kursach języka angielskiego, gdzie pokłócił się niemal ze wszystkimi, w tym z kierownikiem wydziału, Felixem Schellingiem , rzucając głupie uwagi podczas wykładów i bardzo powoli nakręcając ogromny blaszany zegarek, gdy Schelling mówił. ^[ 33 ] Wiosną 1907 r. dowiedział się, że jego stypendium nie zostanie przedłużone. ^[ 34 ] Schelling powiedział mu, że marnuje czas wszystkich, i odszedł, nie kończąc doktoratu. ^[ 35 ]

Od września 1907 roku Pound uczył języka francuskiego i hiszpańskiego w Wabash College , ^[ 38 ] uczelni prezbiteriańskiej z 345 studentami w Crawfordsville w stanie Indiana , ^[ 39 ] którą nazywał „ szóstym kręgiem piekła ”. ^[ 40 ] Jeden z jego byłych studentów wspominał go jako powiew świeżości; inny powiedział, że był „ekshibicjonistą, egoistą, egocentrykiem i pobłażliwym wobec siebie”. ^[ 41 ]

Po kilku miesiącach został zwolniony. Palenie było zabronione, ale on palił cygaretki w swoim pokoju na tym samym korytarzu, co biuro prezydenta. ^[ 42 ] Poproszono go o opuszczenie college'u w styczniu 1908 r., gdy jego gospodynie, Ida i Belle Hall, znalazły w jego pokoju kobietę. ^[ 43 ] Zszokowany wyrzuceniem, ^[ 44 ] wkrótce potem wyjechał do Europy, odpływając z Nowego Jorku w marcu na pokładzie RMS Slavonia . ^[ 45 ]

Pound przybył do Gibraltaru 23 marca 1908 roku, gdzie zarabiał 15 dolarów dziennie, pracując jako przewodnik amerykańskiej rodziny tam i w Hiszpanii. ^[ 46 ] Po postojach w Sewilli, Grenadzie i Genui, pod koniec kwietnia był w Wenecji , mieszkając nad piekarnią w pobliżu mostu San Vio. ^[ 47 ] Latem zdecydował się samodzielnie opublikować swój pierwszy zbiór 44 wierszy w 72-stronicowym A Lume Spento („Z zgaszonymi świecami”), którego 150 egzemplarzy wydrukowano w lipcu 1908 roku. ^[ 48 ] Tytuł pochodzi z trzeciej pieśni Purgatorio Dantego , nawiązując do śmierci Manfreda, króla Sycylii . Pound zadedykował książkę filadelfijskiemu artyście Williamowi Brooke Smithowi , przyjacielowi ze studiów, który niedawno zmarł na gruźlicę . ^[ 49 ]

W „Pieśni LXXVI” z Pizańskich pieśni zapisuje, że rozważał wrzucenie odbitek do Wielkiego Kanału , całkowicie porzucając książkę i poezję: „przy gładkich jak mydło kamiennych słupach, gdzie San Vio / spotyka się z il Canal Grande / między Salviatim a domem, który należał do Don Carlosa / wrzucam wszystko do wody przypływu? / ​​le bozze „A Lume Spento” / / i przy kolumnie Todero / przenoszę się na drugą stronę / lub czekam 24 godziny”. ^[ 50 ]

W sierpniu 1908 roku Pound przeprowadził się do Londynu, zabierając ze sobą 60 egzemplarzy A Lume Spento . ^[ 51 ] Angielscy poeci, tacy jak Maurice Hewlett , Rudyard Kipling i Alfred Tennyson, spopularyzowali pewien rodzaj poezji wiktoriańskiej — poruszającej, pompatycznej i propagandowej. Według modernistycznego uczonego Jamesa Knappa, Pound odrzucał ideę poezji jako „wersowego eseju moralnego”; chciał skupić się na indywidualnym doświadczeniu, na tym, co konkretne, a nie abstrakcyjne. ^[ 52 ]

Pound początkowo mieszkał w pensjonacie przy 8 Duchess Street, niedaleko Czytelni Muzeum Brytyjskiego ; poznał gospodynię podczas swoich podróży po Europie w 1906 roku. ^[ 53 ] Wkrótce przeprowadził się do Islington (taniej, 12 szylingów i 6 pensów tygodniowo z wyżywieniem i noclegiem ), ale jego ojciec wysłał mu 4 funty, dzięki czemu mógł wrócić do centrum Londynu, na 48 Langham Street, niedaleko Great Titchfield Street . ^[ 54 ] Dom znajdował się po drugiej stronie alejki od pubu Yorkshire Grey, który pojawił się w „Canto LXXX” ( Pisan Cantos ), „dotyczącym poczynań gospodyni  / z lokatorem bez nazwiska / az waz niedaleko Gt Tichfield St. obok pubu”. ^[ 55 ]

Pound przekonał księgarza Elkina Mathewsa z Vigo Street, aby wystawił A Lume Spento , a w niepodpisanym artykule z 26 listopada 1908 r. Pound sam zrecenzował tę książkę w Evening Standard : „Nieuchwytna magia poezji jest w tej dziwnej papierowej książce; a słowa nie są w stanie jej opisać”. ^[ 56 ] W następnym miesiącu samodzielnie opublikował drugi zbiór, A Quinzaine na ten Yule . ^[ 57 ] Była to jego pierwsza książka, która odniosła sukces komercyjny, a Elkin Matthews wydrukował kolejne 100 egzemplarzy. ^[ 58 ] W styczniu i lutym 1909 r., po śmierci Johna Churtona Collinsa, który zostawił wakat, Pound wykładał przez godzinę tygodniowo wieczorami na temat „Rozwoju literatury w Europie Południowej” w Regent Street Polytechnic . ^{[ 59 ] [ e ]} Poranki można było spędzać w Czytelni Muzeum Brytyjskiego, a następnie na lunch w Vienna Café na Oxford Street , gdzie Pound po raz pierwszy spotkał Wyndhama Lewisa w 1910 roku. ^[ 61 ] „Były tam tajemnicze postacie / które wyłaniały się z tajemnych zakamarków / i jadły w WIENER CAFÉ”. ^[ 62 ] Ford Madox Ford opisał Pounda jako „zbliżającego się krokiem tancerza, wykonującego podania laską w kierunku wyimaginowanego przeciwnika”: ^[ 63 ]

Nosił spodnie z zielonego bilardowego materiału, różowy płaszcz, niebieską koszulę, krawat ręcznie pomalowany przez japońskiego przyjaciela, ogromne sombrero, płomienną brodę przyciętą w ostro i pojedynczy, duży niebieski kolczyk.

W 1909 roku w salonie literackim Pound poznał powieściopisarkę Olivię Shakespear ^[ 64 ] , a później w domu Shakespearsów przy Brunswick Gardens 12 w Kensington poznał jej córkę, Dorothy , która w 1914 roku została żoną Pounda. ^[ 65 ] Krytyczka Iris Barry opisała ją jako „poruszającą się delikatnie, z aurą, zawsze, młodej wiktoriańskiej damy na łyżwach, i profilem tak czystym i pięknym jak porcelanowy Kuan-yin”. ^[ 66 ] „Posłuchaj tego — Ezra! Ezra! — I po raz trzeci — Ezra!” — napisała Dorothy w swoim pamiętniku 16 lutego 1909 roku. ^[ 67 ]

Pound zmieszał się ze śmietanką londyńskiego kręgu literackiego, w tym z Hewlettem, Laurence'em Binyonem , Fredericem Manningiem , Ernestem Rhysem , May Sinclair , Ellen Terry , George'em Bernardem Shawem , Hilaire Bellocem , T. E. Hulme'em i F. S. Flintem . ^[ 68 ] Dzięki Szekspirom poznał poetę W. B. Yeatsa , byłego kochanka Olivii Shakespear. Wysłał już Yeatsowi egzemplarz A Lume Spento , a Yeats najwyraźniej uznał go za „czarujący”. ^[ 69 ] Pound napisał do Williama Carlosa Williamsa 3 lutego 1909 r.: „Wpadam w tłum, który tu działa. Londyn, stary Lundon, to miejsce poezji”. ^[ 70 ] Według Richarda Aldingtona , Londyn uważał Pounda za zabawnego. Gazety przeprowadziły z nim wywiad ^[ 71 ] , a wzmianka o nim pojawiła się w magazynie Punch , który 23 czerwca 1909 r. opisał „pana Ezekiela Tona” jako „najbardziej niezwykłą postać w poezji od czasów Roberta Browninga  … [łączącą] obrazy nieskrępowanego Zachodu, słownictwo Wardour Street i złowrogą swobodę Włoch czasów Borgiaca”. ^[ 72 ]

W kwietniu 1909 roku Elkin Mathews opublikował Personae of Ezra Pound (połowa wierszy pochodziła z A Lume Spento ) ^{[ 58 ] [ f ]} , a w październiku kolejne 27 wierszy (16 nowych) jako Exultations . ^[ 76 ] Edward Thomas opisał Personae w English Review jako „pełne ludzkiej pasji i naturalnej magii”. ^[ 77 ] Rupert Brooke skarżył się w Cambridge Review , że Pound uległ wpływowi Walta Whitmana , pisząc w „niemetrycznych, rozwlekłych dziełach, które w jego rękach nie mają nic, co by je wyróżniało”. Przyznał jednak, że Pound miał „wielkie talenty”. ^[ 78 ]

We wrześniu lub około tego czasu Pound wprowadził się do nowych pokoi w Church Walk, przy Kensington High Street , gdzie mieszkał przez większość czasu do 1914 roku. ^[ 79 ] W marcu 1910 roku odwiedził przyjaciela, Waltera Rummela , w Paryżu i został przedstawiony amerykańskiej dziedziczce i pianistce Margaret Lanier Cravens. Chociaż dopiero się poznali, zaproponowała, że ​​zostanie patronką w wysokości 1000 dolarów rocznie i od tamtej pory aż do swojej śmierci w 1912 roku najwyraźniej regularnie wysyłała mu pieniądze. ^[ 80 ]

W czerwcu 1910 roku Pound wrócił na osiem miesięcy do Stanów Zjednoczonych; jego przyjazd zbiegł się z publikacją w Londynie jego pierwszej książki krytyki literackiej, The Spirit of Romance , opartej na notatkach z wykładów z politechniki. ^[ 81 ] W tym czasie napisał Patria Mia , swoje eseje o Stanach Zjednoczonych. ^[ 82 ] W sierpniu przeprowadził się do Nowego Jorku, wynajmując pokoje na Waverly Place i Park Avenue South , naprzeciwko Gramercy Square . ^[ 83 ] Chociaż kochał Nowy Jork, czuł się wyobcowany przez komercjalizację i przybyszów ze Wschodniej i Południowej Europy, którzy wypierali białych protestantów anglosaskich. ^[ 84 ] Niedawno wybudowany Główny Oddział Biblioteki Publicznej w Nowym Jorku uważał za szczególnie obraźliwy. ^[ 85 ] W tym okresie ujawnił się jego antysemityzm; w Patria Mia odniósł się do „odrażających cech” Żydów. ^[ 86 ] Po przekonaniu rodziców do sfinansowania podróży powrotnej do Europy, 22 lutego 1911 roku wypłynął z Nowego Jorku na pokładzie RMS Mauretania . Minęło prawie 30 lat – kwiecień 1939 roku – zanim ponownie odwiedził USA. ^[ 87 ]

Po trzech dniach w Londynie udał się do Paryża, ^[ 88 ] gdzie pracował nad nowym zbiorem poezji, Canzoni (1911), ^[ 89 ] skrytykowanym przez Westminster Gazette jako „afektacja połączona z pedanterią”. ^[ 90 ] W nekrologu Forda Madoxa Forda napisał, że Ford tarzał się po podłodze ze śmiechu na widok jego „sztucznego języka”. ^[ 91 ] Kiedy wrócił do Londynu w sierpniu, wynajął pokój w Marylebone przy Granville Place 2A, a następnie dzielił dom przy Addison Road North 39 , W11 . ^[ 92 ] W listopadzie AR Orage , redaktor socjalistycznego czasopisma New Age , zatrudnił go do pisania cotygodniowej kolumny. ^[ 93 ] Orage pojawia się w The Cantos ( Possum to T. S. Eliot): „ale wszyscy oni, Yeats, Possum i Wyndham / nie mieli gruntu pod nogami. / Orage miał”. ^[ 94 ]

Pound współpracował z New Age od 30 listopada 1911 do 13 stycznia 1921, ^[ 95 ] uczestnicząc w spotkaniach redakcyjnych w piwnicy brudnej herbaciarni ABC w Chancery Lane . ^[ 96 ] Tam i na innych spotkaniach poznał Arnolda Bennetta , Cecila Chestertona , Beatrice Hastings , SG Hobsona , Hulme'a, Katherine Mansfield i H. G. Wellsa . ^[ 95 ] W biurze New Age w 1918 roku poznał również CH Douglasa , brytyjskiego inżyniera, który rozwijał swoją ekonomiczną teorię kredytu społecznego , którą Pound uznał za atrakcyjną. ^[ 97 ] Douglas podobno uważał, że Żydzi stanowią problem i powinni porzucić mesjanistyczny pogląd na siebie jako „rasę dominującą”. ^[ 98 ] Według Colina Holmesa samo New Age publikowało materiały antysemickie. ^[ 99 ] Według Tima Redmana to właśnie w tym środowisku, a nie we Włoszech , Pound po raz pierwszy zetknął się z antysemickimi ideami na temat „lichwy”. ^[ 95 ] „W programie Douglasa” – napisał Christopher Hitchens w 2008 r. – „Pound znalazł swoją prawdziwą muzę: mieszankę folklorystycznego celtyckiego zmierzchu z paranoiczną nienawiścią do gospodarki pieniężnej i złowieszczą podejrzliwością co do starożytnej wiary”. ^[ 100 ]

W maju 1911 r. HD opuściła Filadelfię i udała się do Londynu. Towarzyszyła jej poetka Frances Gregg i matka Gregga; gdy wrócili we wrześniu, HD została. Pound przedstawił ją swoim przyjaciołom, w tym Aldingtonowi, który został jej mężem w 1913 r. Wcześniej wszyscy troje mieszkali w Church Walk w Kensington — Pound pod numerem 10, Aldington pod numerem 8, a Doolittle pod numerem 6 — i codziennie pracowali w czytelni British Museum. ^[ 79 ]

W British Museum Laurence Binyon zapoznał Pounda ze wschodnioazjatyckimi koncepcjami artystycznymi i literackimi, których Pound używał w swojej późniejszej poezji, w tym w japońskich drukach ukiyo-e . ^[ 103 ] Księga gości po raz pierwszy pokazuje Pounda w Prints and Drawings Students' Room (znanym jako Print Room) ^[ 104 ] 9 lutego 1909 r., a później w 1912 i 1913 r. z Dorothy Shakespear, badając sztukę chińską i japońską. ^[ 105 ] Pound pracował wówczas nad wierszami, które stały się Ripostes (1912), próbując odejść od swojej wcześniejszej twórczości. ^[ 106 ] „W 1910 r. nie stworzyłem języka”, napisał lata później. „Nie mam na myśli języka do używania, ale nawet języka do myślenia”. ^[ h ]

W sierpniu 1912 roku Harriet Monroe zatrudniła Pounda jako zagranicznego korespondenta Poetry: A Magazine of Verse , nowego magazynu w Chicago. ^[ 108 ] Pierwsze wydanie z października zawierało dwa jego własne wiersze — „To Whistler, American” i „Middle Aged”. Również w tym samym miesiącu Stephen Swift and Co. w Londynie opublikował Ripostes of Ezra Pound , zbiór 25 wierszy, w tym kontrowersyjne tłumaczenie The Seafarer , ^[ 109 ] które pokazują jego zwrot w stronę języka minimalistycznego. ^[ 79 ] Oprócz twórczości Pounda, zbiór zawiera pięć wierszy Hulme’a. ^[ 110 ]

Ripostes zawiera pierwszą wzmiankę o Les Imagistes : „Jeśli chodzi o przyszłość, Les Imagistes , potomkowie zapomnianej szkoły z 1909 roku, mają ją w swojej pieczy”. ^[ 111 ] Pewnego popołudnia, będąc w herbaciarni British Museum z Doolittlem i Aldingtonem, Pound zredagował jeden z wierszy Doolittle'a i napisał pod nim „HD Imagiste”; ^[ 112 ] opisał to później jako założenie ruchu poetyckiego, Imagisme . ^{[ 113 ] [ i ]} Wiosną lub wczesnym latem 1912 roku, jak napisał Pound w 1918 roku, zgodzili się co do trzech zasad: ^[ 115 ]

1. Bezpośrednie traktowanie „rzeczy”, subiektywne lub obiektywne.
2. Nie używać absolutnie żadnego słowa, które nie wnosi nic do prezentacji.
3. Jeśli chodzi o rytm: komponować zgodnie z sekwencją frazy muzycznej, a nie sekwencją metronomu.

Poetry opublikował Pound's "A Few Don'ts by an Imagist" w marcu 1913. Należy unikać zbędnych słów, szczególnie przymiotników, a także wyrażeń takich jak "mroczne krainy pokoju". Pisał: "To przytępia obraz. Miesza abstrakcję z konkretem. Wynika to z faktu, że pisarz nie zdaje sobie sprawy, że naturalny obiekt jest zawsze odpowiednim symbolem " . Poeci powinni "bać się abstrakcji". ^[ 116 ] Chciał, aby Imagisme "reprezentowało twarde światło, wyraźne krawędzie", pisał później do Amy Lowell . ^[ 117 ]

Przykładem poezji imagistowskiej jest „ In a Station of the Metro ” Pounda, opublikowany w Poetry w kwietniu 1913 roku i zainspirowany doświadczeniem w paryskim metrze . „Wysiadłem z pociągu, chyba, w La Concorde ”, napisał w „How I begin” w T. P.'s Weekly 6 czerwca 1913 roku, „i w tłumie zobaczyłem piękną twarz, a potem, odwracając się nagle, kolejną i kolejną, a potem piękną twarz dziecka, a potem kolejną piękną twarz. Przez cały dzień starałem się znaleźć słowa, aby opisać, co to we mnie wywołało. ... Nie mogłem znaleźć nic poza plamami koloru”. Rok później sprowadził to do jego istoty w stylu japońskiego haiku . ^[ 119 ]

Latem 1913 roku Pound został redaktorem literackim The Egoist , czasopisma założonego przez sufrażystkę Dorę Marsden . ^[ 120 ] Na sugestię W. B. Yeatsa , Pound zachęcił Jamesa Joyce'a w grudniu tego roku do przedstawienia swojej pracy. ^[ 121 ] W poprzednim miesiącu Yeats, któremu pogarszał się wzrok, wynajął Stone Cottage w Coleman's Hatch w Sussex i zaprosił Pounda, aby towarzyszył mu w roli sekretarza. Podczas tej wizyty Yeats zapoznał Pounda z Chamber Music Joyce'a i jego „I hear an Army Charging Upon the Land”. ^[ 122 ] Była to pierwsza z trzech zim, które Pound i Yeats spędzili w Stone Cottage, w tym dwie z Dorothy po jej ślubie z Ezrą w 1914 r. ^[ 123 ] „Pieśń LXXXIII” odnotowuje wizytę: „tak, że przypomniałem sobie hałas w kominie / jakby wiatr w kominie / ale w rzeczywistości był to wujek William  / na dole komponujący / który wydał wielki Pfff / w pysk swego oiye”. ^{[ 124 ] [ j ]}

W swojej odpowiedzi do Pounda, Joyce wyraził zgodę na wykorzystanie „I hear an Army” i załączył Dubliners oraz pierwszy rozdział swojej powieści A Portrait of the Artist as a Young Man . ^[ 122 ] Pound napisał do Joyce’a, że ​​powieść jest „cholernie dobra”. ^[ 125 ] Harriet Shaw Weaver przyjęła ją do The Egoist , które publikowało ją w odcinkach od 2 lutego 1914 r., pomimo sprzeciwu drukarzy wobec słów takich jak „pierd” i „jajka” oraz obaw przed ściganiem za myśli Stephena Dedalusa o prostytutkach. Na podstawie publikacji w odcinkach wydawca, który odrzucił Dubliners , rozważył to ponownie. Joyce napisał do Yeatsa: „Nigdy nie będę w stanie wystarczająco ci podziękować za to, że nawiązałeś ze mną kontakt z twoim przyjacielem Ezrą Poundem, który jest prawdziwym cudotwórcą”. ^[ 126 ]

W tym czasie artykuły Pounda w New Age zaczęły go niepopularny, ku przerażeniu Orage'a. ^[ 127 ] Samuel Putnam poznał Pounda w Paryżu w latach dwudziestych i opisał go jako upartego, sprzecznego, kłótliwego, apodyktycznego, drażliwego i „pozbawionego humoru”; był „amerykańskim mieszkańcem małego miasteczka”, według Putnama. Jego postawa sprawiała mu kłopoty zarówno w Londynie, jak i w Paryżu. ^[ 128 ] Angielki, z ich „w przeważającej mierze wtórnymi” umysłami, były gorsze od Amerykanek, które miały własne umysły, pisał w New Age . Angielskie poczucie tego, co słuszne, opierało się na szacunku do własności, a nie moralności. „[Siedząc] na zgniłej skorupie rozpadającego się imperium”, Londyn stracił swoją energię. Najlepsi autorzy Anglii — Conrad , Hudson , James i Yeats — nie byli Anglikami. Pisarze i krytycy angielscy byli ignorantami – pisał w 1913 r. ^[ 129 ]

Ezra i Dorothy pobrali się 20 kwietnia 1914 roku w kościele St Mary Abbots w Kensington, ^[ 130 ] kościele parafialnym Shakespears, pomimo sprzeciwu jej rodziców, którzy martwili się o dochody Ezry. Jego ustępstwo w sprawie ślubu w kościele pomogło. Roczny dochód Dorothy wynosił 50 funtów, kolejne 150 funtów pochodziło od jej rodziny, ^[ 131 ] a Ezry 200 funtów. ^[ 132 ] Jej ojciec, Henry Hope Shakespear, kazał mu przygotować sprawozdanie finansowe w 1911 roku, które wykazało, że jego głównym źródłem dochodu był jego ojciec. ^[ 133 ] Po ślubie para przeprowadziła się do mieszkania bez łazienki przy 5 Holland Place Chambers, Kensington, tuż obok nowożeńców HD i Aldington. ^[ 131 ] Ten układ nie trwał długo. HD zaniepokoiła się, gdy zobaczyła Ezrę szukającego miejsca do zamieszkania poza budynkiem mieszkalnym dzień przed swoim ślubem. Gdy Dorothy i Ezra wprowadzili się do budynku, Ezra przychodził bez zapowiedzi do HD, aby omówić swoje pisarstwo, co ją denerwowało, częściowo dlatego, że jego pisarstwo dotykało prywatnych aspektów ich związku. Ona i Aldington postanowili przeprowadzić się kilka mil dalej do Hampstead . ^[ 134 ]

Pojawienie się Des Imagistes, An Anthology (1914), zredagowanego przez Pounda, „potwierdziło znaczenie” Imagisme , według Iry Nadela . ^[ 135 ] Opublikowana w amerykańskim magazynie The Glebe w lutym 1914 r. i w kolejnym miesiącu jako książka, była pierwszą z pięciu antologii Imagist i jedyną, która zawierała prace Pounda. ^[ 136 ] Zawierała dziesięć wierszy Richarda Aldingtona , siedem HD , a następnie Flinta, Skipwitha Cannella , Lowella, Carlosa Williamsa, Jamesa Joyce'a („I Hear an Army”, nie jest to przykład Imagismu), sześć Pounda, następnie Hueffera (jak był znany w tamtym czasie), Allena Upwarda i Johna Cournosa . ^[ 137 ]

Niedługo po publikacji ukazała się reklama nowego magazynu Lewisa, Blast, który obiecywał, że będzie obejmował „ kubizm , futuryzm , imagizm i wszystkie istotne formy sztuki nowoczesnej”. ^[ 138 ] Opisany przez Pounda jako „głównie magazyn dla malarzy, w którym ja będę pisał wiersze” ^[ 139 ] i noszący silny wpływ futuryzmu, ^[ 140 ] Blast był magazynem londyńskiego ruchu artystycznego utworzonego przez Lewisa przy współpracy Pounda. Pound nazwał ruch  wortycyzmem . ^[ k ] Wortycyzm obejmował wszystkie sztuki, a w Blast „propaganda imagizmu połączyła się z wortycyzmem”. ^[ 143 ] Ostatecznie Blast został opublikowany tylko dwa razy, w 1914 i 1915 roku. W czerwcu 1914 roku The Times ogłosił nowe Centrum Sztuki Rebel Lewisa poświęcone sztuce wortycyzmu przy 38 Great Ormond Street . ^[ 144 ]  

Lowell, która w 1926 roku miała otrzymać Nagrodę Pulitzera za poezję , była niezadowolona, ​​że ​​tylko jeden z jej wierszy ukazał się w Des Imagistes . Przybyła do Londynu w lipcu 1914 roku, aby wziąć udział w dwóch kolacjach w restauracji Dieudonné w Ryder Street, pierwsza z okazji publikacji Blast , a druga, 17 lipca, z okazji publikacji Des Imagistes . Podczas drugiej kolacji Ford Madox Hueffer ogłosił, że był Imagistem na długo przed Lowellem i Poundem i że wątpi w ich kwalifikacje; jego zdaniem tylko Aldington i HD mogliby rościć sobie prawo do tego tytułu. Podczas kolejnej kłótni Pound odszedł od stołu i wrócił z blaszaną wanną na głowie, sugerując, że jest to symbol tego, co nazwał Les Nagistes , szkoły stworzonej przez wiersz Lowella „W ogrodzie”, który kończy się słowami „Noc, i woda, i ty w swojej białości, kąpiąca się!” Najwyraźniej jego zachowanie pomogło Lowell przekonać ludzi do swojego punktu widzenia, podobnie jak jej oferta sfinansowania przyszłej pracy. ^[ 145 ]

HD i Aldington odchodzili od rozumienia Imagisme przez Pounda , ponieważ zgadzał się on z ideami Lewisa. ^[ 146 ] Lowell zgodziła się finansować coroczną antologię poetów Imagiste , ale nalegała na demokrację; według Aldington „zaproponowała bostońskie przyjęcie herbaciane dla Ezry” i zakończenie jego despotycznych rządów. ^[ 147 ] Zdenerwowany na Lowell, Pound zaczął nazywać Imagisme „Amygism”; ^[ 148 ] ogłosił, że ruch umarł i poprosił grupę, aby nie nazywała siebie Imagistes . Nie akceptując, że był to wynalazek Pounda, odmówili i zanglicyzowali to określenie. ^[ 149 ]

Gdy w sierpniu 1914 roku ogłoszono wojnę, możliwości dla pisarzy zostały natychmiast ograniczone; od wierszy oczekiwano teraz, że będą miały charakter patriotyczny. ^[ 150 ] Dochód Pounda od października 1914 do października 1915 roku wyniósł 42 funty i 10 centów, ^[ 151 ] co najwyraźniej było pięć razy mniej niż w roku poprzednim. ^[ 152 ]

22 września 1914 roku T.S. Eliot przybył z Merton College w Oksfordzie z przedmową Conrada Aikena , aby Pound przeczytał nieopublikowaną „ Pieśń miłosną J. Alfreda Prufrocka ”. ^[ 153 ] 30 września Pound napisał do Harriet Monroe, redaktorki Poetry , że Eliot — który przebywał w Oksfordzie na stypendium Harvardu — „przesłał najlepszy wiersz, jaki do tej pory otrzymałem lub widziałem od Amerykanina... W rzeczywistości sam się wyszkolił i zmodernizował ”. ^[ 154 ] Według Humphreya Carpentera Monroe nie podobała się „bardzo europejska znużenie światem” Prufrocka , ale i tak opublikowała go w czerwcu 1915 roku. ^[ 155 ]

Wiersz Cathay z 1915 roku zawiera 25 przykładów klasycznej chińskiej poezji , którą Pound przetłumaczył na język angielski na podstawie notatek orientalisty Ernesta Fenollosy . Wdowa po Fenollosie, Mary McNeill Fenollosa , przekazała Poundowi notatki swojego męża w 1913 roku, ^[ 157 ] po tym, jak przedstawił je Laurence Binyon. ^[ 158 ] Michael Alexander uważał Cathay za najatrakcyjniejsze dzieło Pounda. ^[ 159 ] Trwa debata na temat tego, czy wiersze należy traktować przede wszystkim jako tłumaczenia, czy też jako wkład w imagizm i modernizację poezji angielskiej. ^[ 160 ] Profesor języka angielskiego Steven Yao argumentował, że Cathay pokazuje, że tłumaczenie nie wymaga gruntownej znajomości języka źródłowego. ^[ l ]

Tłumaczenia Pounda ze staroangielskiego, łaciny, włoskiego, francuskiego i chińskiego były przedmiotem licznych sporów. Według Alexandra, w niektórych kręgach uczyniły go jeszcze bardziej niepopularnym niż oskarżenie o zdradę. ^[ 163 ] Robert Graves napisał w 1955 r.: „[Pound] znał niewiele łaciny, a mimo to przetłumaczył Propercjusza; i mniej greckiego, a mimo to przetłumaczył Alkajosa; i jeszcze mniej anglosaskiego, a mimo to przetłumaczył Żeglarza . Kiedyś zapytałem Arthura Waleya, ile chińskiego zna Pound; Waley zrezygnowany pokręcił głową”. ^[ 164 ]

Pound był załamany, gdy Henri Gaudier-Brzeska , u którego dwa lata wcześniej zamówił rzeźbę przedstawiającą jego samego , zginął w okopach w czerwcu 1915 roku. W odpowiedzi opublikował Gaudier-Brzeska: A Memoir (1916), pisząc: „Wielki duch był wśród nas, a wielki artysta odszedł”. ^[ 165 ] Dwa miesiące przed śmiercią Gaudier-Brzeska napisał do Pounda, że ​​trzyma Cathay w kieszeni, „aby dodać odwagi moim towarzyszom”. ^[ 166 ]

Po publikacji Cathay Pound wspomniał, że pracuje nad długim poematem. Opisał go we wrześniu 1915 r. jako „kryselefantyczny poemat o niezmierzonej długości, który zajmie mnie przez następne cztery dekady, chyba że stanie się nudny”. ^[ 167 ] W lutym 1916 r., gdy Pound miał 30 lat, poeta Carl Sandburg złożył mu hołd w magazynie Poetry . Pound „ciemno plami i delikatnie dotyka”, napisał:

Wszystkie rozmowy o współczesnej poezji, prowadzone przez osoby, które się na tym znają, kończą się wciągnięciem gdzieś Ezry Pounda. Może być wymieniony tylko po to, by zostać przeklętym jako rozpustnik i szyderca, pozer, lekkoduch i włóczęga. Albo może być klasyfikowany jako wypełniający niszę dzisiaj, taką jak Keats w poprzedniej epoce. Chodzi o to, że zostanie wspomniany. ...

 

W międzyczasie, w chłodnym i fioletowym klimacie, Pound kontynuuje tworzenie nowych wierszy, których hasło przewodnie, „Odwaga i wydajność”, widnieje nad jego codziennym programem pracy. Jego geniusz biegnie do różnych szkół i stylów. Nabywa cechy, a następnie je odrzuca. Jedną z jego cech charakterystycznych jest to, że nie ma żadnych cech. Jest nowym wędrowcem piękna, nowym poszukiwaczem dzikich kształtów, w każdej nowej garści pism, które nam oferuje. ^[ 168 ]

W czerwcu, lipcu i sierpniu 1917 roku Pound opublikował pierwsze trzy pieśni jako „Three Cantos” w Poetry . ^{[ 169 ] [ 170 ]} Stał się teraz stałym współpracownikiem trzech czasopism literackich. Od 1917 roku pisał recenzje muzyczne dla New Age jako William Atheling i recenzje artystyczne jako B. H. Dias. ^[ 171 ] W maju 1917 roku Margaret Anderson zatrudniła go jako zagranicznego redaktora Little Review . ^[ 172 ] Pisał także cotygodniowe artykuły dla The Egoist i Little Review ; wiele z tych ostatnich narzekało na prowincjonalizm, co obejmowało bicie dzwonów kościelnych. ^[ 173 ] (Kiedy Pound mieszkał w pobliżu St Mary Abbots, „toczył zaciętą, partyzancką wojnę listów” o dzwonach z wikariuszem, wielebnym RE Pennefatherem, według Richarda Aldingtona.) ^[ 174 ] Ilość pisania go wyczerpała. ^[ 175 ] W 1918 roku, po ataku choroby, która prawdopodobnie była grypą hiszpanką , ^[ 176 ] postanowił przestać pisać dla Little Review . Zwrócił się do wydawcy o podwyżkę, aby zatrudnić maszynistkę, 23-letnią Iseult Gonne , co wywołało plotki, że mieli romans, ale jego prośba została odrzucona. ^[ 177 ]

W czerwcu 1918 r. pojawiło się podejrzenie, że sam Pound napisał artykuł w The Egoist , w którym chwalił swoją własną twórczość, a z odpowiedzi jasno wynikało, że zyskał wrogów. Poeta FS Flint powiedział redaktorowi The Egoist , że „wszyscy mamy dość pana Pounda”. Brytyjskie kręgi literackie były „zmęczone jego wybrykami” i tym, że on sam „nadyma się i puchnie, a także nadyma się wraz ze swoimi przyjaciółmi”, napisał Flint. „Jego twórczość pogarszała się z książki na książkę; jego maniery stawały się coraz bardziej obraźliwe; i chcielibyśmy, żeby wrócił do Ameryki”. ^[ 179 ]

W numerze Poetry z marca 1919 r. opublikowano wiersze Pounda z serii Propertius ^[ 180 ] , które wydawały się być tłumaczeniem łacińskiego poety Sekstusa Propercjusza ^[ m ] . Harriet Monroe, redaktorka Poetry , opublikowała w kwietniu 1919 r. list profesora łaciny, W. G. Hale'a , który znalazł w tekście „około siedemdziesięciu błędów”; stwierdził, że Pound jest „niezwykle nieświadomy łaciny”, że „wiele z tego, co każe swojemu autorowi powiedzieć, jest niezrozumiałe” i że „gdyby pan Pound był profesorem łaciny, nie zostałoby mu nic oprócz samobójstwa” (dodając „Nie radzę tego”). ^[ 181 ] Pound odpowiedział Monroe: „Koci mocz i jeżozwierze!! Ta rzecz nie jest tłumaczeniem bardziej niż moje „Altaforte ” lub Omar Fitzgeralda ” . Jego list kończył się słowami „W ostatecznym współczuciu”. Monroe zinterpretował jego milczenie jako rezygnację z pracy w magazynie Poetry . ^[ 182 ]

W 1919 roku Pound uznał, że nie ma powodu, aby pozostać w Anglii. Według Aldingtona stał się „gwałtownie wrogi” wobec Anglii, ^[ 185 ] czując, że jest „wykluczony ze wszystkiego” poza New Age , ^[ 186 ] i dochodząc do wniosku, że Brytyjczycy są nieczuli na „zwinność umysłową w jakiejkolwiek formie”. ^[ 187 ] „Zniweczył swoje szanse na zostanie dyrektorem literackim Londynu — do czego niewątpliwie aspirował”, napisał Aldington w 1941 roku, „przez własną ogromną pychę, głupotę i złe maniery”. ^[ 185 ]

Opublikowany przez John Rodker 's The Ovid Press w czerwcu 1920 r. ^[ 188 ] wiersz Pounda Hugh Selwyn Mauberley pożegnał go z Londynem, a w grudniu Poundowie wynajmowali swoje mieszkanie i przygotowywali się do przeprowadzki do Francji. ^[ 189 ] Składający się z 18 krótkich części wiersz Mauberley opisuje poetę, którego życie stało się jałowe i pozbawione sensu. Rozpoczyna się satyryczną analizą londyńskiej sceny literackiej, zanim przejdzie do krytyki społecznej, ekonomii i wojny. Tutaj po raz pierwszy w jego twórczości pojawia się słowo lichwa . Tak jak Eliot zaprzeczał, że jest Prufrockiem, Pound zaprzeczał, że jest Mauberleyem. ^[ 190 ] W 1932 r. krytyk FR Leavis , ówczesny dyrektor studiów anglistyki w Downing College w Cambridge , nazwał Mauberleya „wielką poezją, jednocześnie tradycyjną i oryginalną. Pozycja pana Pounda jako poety opiera się na niej i opiera się bezpiecznie”. ^[ 191 ]

13 stycznia 1921 r. Orage napisał w New Age : „Pan Pound strząsnął kurz Londynu ze swoich stóp, nie okazując zbyt dobitnego gestu obrzydzenia, ale przynajmniej nie okazując wdzięczności temu krajowi. ... [On] miał ożywczy wpływ na kulturę w Anglii; odcisnął swoje piętno na niejednej sztuce, literaturze, muzyce, poezji i rzeźbie; a całkiem sporo ludzi i ruchów zawdzięcza swoją inicjację jego ofiarnemu bodźcowi...” ^[ 192 ]

Mimo wszystko jednak pan Pound, podobnie jak wielu innych, którzy dążyli do rozwoju inteligencji i kultury w Anglii, narobił sobie więcej wrogów niż przyjaciół, a znacznie potężniejszych wrogów niż przyjaciół. Większość prasy została mu celowo zamknięta przez spisek; jego książki od jakiegoś czasu są ignorowane lub spisywane; a on sam zmuszony jest żyć za znacznie mniej niż wystarczyłoby na utrzymanie marynarki wojennej. Jego los, jak powiedziałem, nie jest niezwykły... Ogólnie rzecz biorąc, Anglia nienawidzi ludzi kultury, dopóki nie umrą. ^{[ 192 ] [ o ]}

Poundowie osiedlili się w Paryżu około kwietnia 1921 roku, a w grudniu przenieśli się do niedrogiego mieszkania na parterze przy 70 bis fr:Rue Notre-Dame-des-Champs . ^[ 194 ] Pound zaprzyjaźnił się z Marcelem Duchampem , Fernandem Légerem , Tristanem Tzarą i innymi przedstawicielami ruchu dadaistycznego i surrealistycznego , a także z Basilem Buntingiem . ^[ 195 ] Został przedstawiony amerykańskiej pisarce Gertrude Stein , która mieszkała w Paryżu. Kilka lat później napisała, że ​​go lubiła, ale nie uważała go za zabawnego; był „objaśniaczem wsi, doskonałym, jeśli byłeś wsią, ale jeśli nią nie byłeś, to nie”. ^[ 196 ]

Zbiór wierszy Pounda pt. Poems 1918–1921 został opublikowany w Nowym Jorku przez Boni and Liveright w 1921 roku. W grudniu tego roku Ernest Hemingway , wówczas 22-letni, przeprowadził się do Paryża ze swoją żoną Hadley Richardson i listami polecającymi od Sherwooda Andersona . ^[ 197 ] W lutym 1922 roku Hemingwayowie odwiedzili Poundów na herbatę. ^[ 198 ] Chociaż Pound był o 14 lat starszy, mężczyźni zostali przyjaciółmi; Hemingway przyjął status ucznia i poprosił Pounda o zredagowanie jego opowiadań. ^[ 199 ] Pound przedstawił go swoim kontaktom, w tym Lewisowi, Fordowi, Johnowi Peale Bishopowi , Malcolmowi Cowleyowi i Derekowi Patmore'owi , podczas gdy Hemingway próbował nauczyć Pounda boksu. ^[ 200 ] W przeciwieństwie do Hemingwaya Pound nie był pijakiem i wolał spędzać czas w salonach ^[ 201 ] lub na budowaniu mebli do swojego mieszkania i regałów na książki do księgarni Shakespeare and Company należącej do Sylvii Beach . ^[ 202 ]

Eliot wysłał Poundowi rękopis Ziemi jałowej w 1922 roku. Pound zredagował go, dodając komentarze w rodzaju „zdecyduj się”, ^[ 202 ] i skrócił o połowę. Eliot napisał w 1946 roku: „Chciałbym myśleć, że rękopis z usuniętymi fragmentami zniknął bezpowrotnie; z drugiej jednak strony chciałbym, aby niebieski ołówek na nim został zachowany jako niezbity dowód krytycznego geniuszu Pounda”. ^[ 203 ] Jego dedykacja w Ziemi jałowej brzmiała: „Dla Ezry Pounda / il miglior fabbro ” („lepszego rzemieślnika”), z pieśni 26 Czyśćca Dantego . ^[ 204 ]

Pound miał 36 lat, gdy latem 1922 roku w Paryżu poznał 26-letnią amerykańską skrzypaczkę Olgę Rudge. ^[ 205 ] Poznali się w salonie prowadzonym przez amerykańską dziedziczkę Natalie Barney w jej 300-letnim domu przy Rue Jacob 20, w pobliżu Boulevard Saint-Germain . ^[ 206 ] Oboje obracali się w różnych kręgach towarzyskich: Rudge była córką bogatej rodziny metalowej z Youngstown w stanie Ohio , mieszkała w paryskim apartamencie swojej matki na prawym brzegu , gdzie spotykała się z arystokratami, podczas gdy przyjaciółmi Pounda byli głównie zubożali pisarze z lewego brzegu . ^[ 207 ]

Dwa razy dłuższe od Raju utraconego i 50 razy dłuższe od Ziemi jałowej , 800-stronicowe The Cantos Pounda („Pieśń I” do „Pieśni CXVI”, ok. 1917–1962) stały się dziełem jego życia. ^[ str ] Jego nekrolog w The Times opisał go nie jako wielki poemat z powodu braku struktury, ale jako wielką improwizację: „[I]erwująca forma pozwala na okazjonalne, a we wczesnych Pieśniach i w Pizańskich Pieśniach nie tak okazjonalne, wtargnięcie fragmentów wielkiej poezji, gorąca i paląca lawa przebijająca się przez pęknięcia w stosach nudnego rumowiska ” . ^[ 209 ]

Pierwsze trzy pieśni zostały opublikowane w czasopiśmie Poetry w czerwcu, lipcu i sierpniu 1917 r. ^[ 169 ] , ale w 1922 r. Pound porzucił większość swojej pracy i zaczął od nowa. ^[ 211 ] Wczesne pieśni, „Ur-Cantos”, stały się „Pieśnią I” nowego dzieła. ^[ 212 ] W listach do ojca w 1924 i 1927 r. Pound powiedział, że Pieśni były jak mieszanka głosów, które słyszysz, gdy przekręcasz pokrętło radia, ^[ s ] i „[d]aczej podobne lub niepodobne do podmiotu, odpowiedzi i kontrpodmiotu w fudze ”:

Człowiek AA Live schodzi do świata umarłych.

CB „Powtórka w historii”.

BC Magiczna chwila lub moment metamorfozy, przebicie się z codzienności do „świata boskiego lub trwałego”. Bogowie itd. ^[ 214 ]

Nawiązując do amerykańskiej, europejskiej i orientalnej sztuki, historii i literatury, dzieło jest również autobiograficzne. ^[ 215 ] Zdaniem badacza Pounda, Carrolla F. Terrella, jest to wspaniały poemat religijny, opisujący podróż ludzkości z piekła do raju, „objawienie, w jaki sposób boskość objawia się we wszechświecie... rodzaj inteligencji, która sprawia, że ​​wiśniowy kamień staje się drzewem wiśniowym”. ^[ 216 ] Poeta Allen Tate argumentował w 1949 r., że jest to „w ogóle o niczym... głos, ale nie temat”. ^[ 217 ] Odpowiadając na A Draft of XXX Cantos (1930), FR Leavis skrytykował jego „brak formy, gramatyki, zasady i kierunku”. ^[ 218 ] Brak formy stał się powszechną krytyką. ^{[ 219 ] [ t ]} W ostatniej kompletnej pieśni, „Pieśń CXVI” (116, po raz pierwszy opublikowana w Paris Review w 1962 r.), Pound napisał, że nie mógł „zrobić tego w spójną całość”, ^[ 221 ] choć kilka wersów dalej, odnosząc się do wszechświata: „wszystko jest spójne / nawet jeśli moje notatki nie są spójne”. ^[ 222 ] Według badacza Pounda, Waltera Baumanna, półbogiem z „Pieśni CXVI” – „A ja nie jestem półbogiem” – jest Herakles z Kobiety z Trachis Sofoklesa (450–425 p.n.e.), który przed śmiercią wykrzykuje (według tłumaczenia Pounda): „CHWAŁA, / WSZYSTKO SPOCZYWA”. ^[ q ] „Pieśń CXVI” kończy się wersami „trochę światła, jak trzcina / by przywrócić świetność”. ^[ 224 ]

Poundowie nie byli zadowoleni z Paryża. Dorothy narzekała na zimy, a stan zdrowia Ezry był kiepski. ^[ 225 ] Podczas jednej z kolacji na Place de l'Odéon , gość- surrealista będący pod wpływem narkotyków próbował dźgnąć Pounda nożem w plecy; Robert McAlmon zmagał się z napastnikiem, a goście zdołali odejść przed przybyciem policji. ^[ 226 ] Dla Pounda wydarzenie to podkreśliło, że ich czas we Francji dobiegł końca. ^[ 227 ] Postanowili przeprowadzić się w spokojniejsze miejsce, wyjeżdżając w październiku 1924 r. do nadmorskiego miasteczka Rapallo w północnych Włoszech. ^[ 228 ] Hemingway napisał w liście, że Pound „oddał się małemu załamaniu nerwowemu” podczas pakowania, co doprowadziło do dwóch dni w Szpitalu Amerykańskim w Paryżu w Neuilly . ^[ 229 ] W tym okresie rodzina Poundów żyła z dochodów Dorothy, uzupełnianych dywidendami z akcji, w które zainwestowała. ^[ 230 ]

Będąc w ciąży z Poundem, Olga Rudge podążyła za parą do Włoch, gdzie w lipcu 1925 roku urodziła córkę, Marię , w szpitalu w Brixen . Rudge i Pound umieścili dziecko u niemieckojęzycznej wieśniaczki w Gais w Południowym Tyrolu , której własne dziecko zmarło i która zgodziła się wychowywać Marię za 200 lirów miesięcznie. ^[ 231 ] Pound podobno uważał, że artyści nie powinni mieć dzieci, ponieważ jego zdaniem macierzyństwo rujnuje kobiety. Według Hadley Richardson , wziął ją na bok, zanim ona i Hemingway opuścili Paryż i udali się do Toronto, aby urodzić dziecko, mówiąc jej: „Cóż, równie dobrze mogę pożegnać się z tobą tutaj i teraz, ponieważ [dziecko] całkowicie cię zmieni”. ^[ 232 ]

Pod koniec grudnia 1925 roku Dorothy wyjechała na wakacje do Egiptu, wracając 1 marca ^[ 233 ] , a w maju Poundowie i Olga Rudge opuścili Rapallo i udali się do Paryża, aby wziąć udział w półprywatnym koncercie w Salle Pleyel wystawiającym Le Testament de Villon , jednoaktową operę skomponowaną przez Pounda („prawie bezmelodyjną”, według Carpentera) z muzykami Agnes Bedford i George’em Antheilem . ^{[ 234 ] [ u ]} Pound zatrudnił dwóch śpiewaków do występu; Rudge grał na skrzypcach, Pound na instrumentach perkusyjnych, a wśród publiczności byli Joyce, Eliot i Hemingway. ^[ 236 ]

Para pozostała w Paryżu po przedstawieniu; Dorothy była w ciąży i chciała, aby dziecko urodziło się w amerykańskim szpitalu. Hemingway towarzyszył jej tam taksówką podczas narodzin syna, Omara Pounda , 10 września 1926 r. ^[ 237 ] (Ezra był wielbicielem przekładu Omara Chajjama autorstwa Fitzgeralda .) ^[ 238 ] Następnego dnia Ezra podpisał akt urodzenia w ratuszu w Neuilly i napisał do ojca: „przybyło następne pokolenie (mężczyzn). Zarówno D, jak i on wydają się mieć się dobrze”. ^[ 237 ] Ezra sam trafił do amerykańskiego szpitala na badania i, jak powiedział Oldze, na „małą operację”. ^[ 239 ] Dorothy zabrała Omara do Anglii, gdzie została na rok i od tego czasu odwiedzała go każdego lata. Początkowo wysłano go do Felpham w Sussex, do byłego dyrektora Norland College , gdzie kształcono opiekunki do dzieci, ^[ 240 ] a później został pensjonariuszem w Charterhouse . ^[ 241 ] Kiedy Dorothy spędzała lato w Anglii z Omarem, Ezra spędzał czas z Olgą. ^[ 242 ] Ojciec Olgi pomógł jej kupić dom w Wenecji w 1928 roku, ^[ 243 ] a od 1930 roku wynajmowała także najwyższe piętro domu w Sant'Ambrogio, Caso 60, niedaleko Pounds w Rapallo. ^[ 244 ]

W 1925 roku nowy magazyn literacki This Quarter poświęcił swój pierwszy numer Poundowi, w tym hołdy od Hemingwaya i Joyce'a. ^[ 245 ] W swoim artykule „Homage to Ezra” Hemingway napisał, że Pound „poświęca może jedną piątą swojego czasu pracy na pisanie poezji i w tych dwudziestu procentach wysiłku pisze dużą i wybitną część naprawdę wielkiej poezji, jaka została napisana przez jakiegokolwiek żyjącego lub zmarłego Amerykanina — lub jakiegokolwiek żyjącego lub zmarłego Anglika, lub jakiegokolwiek Irlandczyka, który kiedykolwiek pisał po angielsku”. ^[ 246 ]

Resztę czasu poświęca na rozwijanie majątku, zarówno materialnego, jak i artystycznego, swoich przyjaciół. Broni ich, gdy są atakowani, sprawia, że ​​pojawiają się w magazynach i wychodzą z więzienia. Pożycza im pieniądze. Sprzedaje ich zdjęcia. Organizuje dla nich koncerty. Pisze o nich artykuły. Przedstawia ich bogatym kobietom. Nakłania wydawców, by brali ich książki. Siedzi z nimi całą noc, gdy twierdzą, że umierają i jest świadkiem ich testamentu. Pokrywa im koszty leczenia szpitalnego i odwodzi ich od samobójstwa. A na koniec kilku z nich powstrzymuje się od zadźgania go nożem przy pierwszej okazji. ^[ 246 ]

Wbrew pozytywnej opinii Hemingwaya na temat Pounda, Richard Aldington powiedział w tym roku Amy Lowell, że Pound został w Anglii prawie zapomniany: „gdy reszta z nas idzie w górę, on idzie w dół”, napisał. ^[ 247 ] W USA Pound zdobył nagrodę poetycką Dial w wysokości 2000 dolarów w 1927 roku ^[ 248 ] za tłumaczenie konfucjańskiego klasyka Great Learning . ^[ 249 ] Wykorzystując pieniądze z nagrody, w marcu uruchomił własny magazyn literacki The Exile , ale ukazały się tylko cztery numery. W pierwszym roku odniósł sukces, a do jego publikacji przyczynili się Hemingway, EE Cummings , Basil Bunting, Yeats, William Carlos Williams i Robert McAlmon . ^[ 250 ] Według biografa J. J. Wilhelma, najsłabsze prace Pounda składały się z chaotycznych artykułów wstępnych na temat konfucjanizmu lub pochwał Lenina. ^[ 251 ] W tym samym roku rodzice odwiedzili go w Rapallo, widząc go po raz pierwszy od 1914 roku. Jego ojciec przeszedł na emeryturę, więc sami przeprowadzili się do Rapallo i zajęli mały dom, Villa Raggio, na wzgórzu nad miastem. ^[ 252 ]

Antysemityzm Pounda można prześledzić co najmniej do 1910 roku, kiedy napisał w Patria Mia , swoich esejach dla New Age : „Tylko Żyd może zachować swoje odrażające cechy, pomimo warunków klimatycznych”. Zdanie to usunięto z wydania z 1950 roku. ^[ 86 ] W 1922 roku najwyraźniej nie podobało mu się, że tak wielu Żydów pisało do The Dial , ^[ 253 ] a w 1939 roku, kiedy czytał swoje poezję na Harvardzie , mówiono, że włączył do programu wiersze antysemickie, ponieważ uważał, że wśród publiczności byli Żydzi . ^{[ 254 ] [ v ]}

Przyjaciółka Pounda, pisarka Lina Caico, napisała do niego w marcu 1937 r., prosząc go o wykorzystanie swoich kontaktów muzycznych, aby pomóc niemiecko-żydowskiemu pianiście w Berlinie, który nie miał wystarczająco dużo pieniędzy na życie z powodu ustaw norymberskich . Zazwyczaj chętny do pomocy kolegom artystom, Pound odpowiedział (w końcu): „Trafiłeś w czuły punkt... Niech spróbuje z Rothschildem i niektórymi skurwysynami, którzy mordują 10 milionów Anglosasów w Anglii”. ^[ 257 ] Mimo to zaprzeczył, że jest antysemitą; powiedział, że lubi Spinozę , Montaigne'a i Alexandra del Mara . „Do czego zmierzam”, pisał do Jacksona Mac Lowa , „to, że jakiś Żyd mógłby przypiąć mi etykietkę antysemity, JEŚLI zaniedbałby masę moich pism”. ^{[ 258 ] [ w ]}

Pound doszedł do wniosku, że I wojna światowa została wywołana przez kapitalizm finansowy, który nazywał „lichwą” ^[ 3 ] i że winę ponoszą Żydzi. Uważał, że rozwiązanie leży w idei kredytu społecznego CH Douglasa . ^[ 97 ] Pound kilkakrotnie użył terminu Leihkapital (kapitał pożyczkowy), utożsamiając go z Żydami. ^[ 260 ] Hitler użył tego samego terminu w Mein Kampf (1926). ^{[ 261 ] [ x ]} „Twoim wrogiem jest Das Leihkapital” – napisał Pound w radiowym skrypcie z 1942 roku skierowanym do Wielkiej Brytanii – „międzynarodowy, wędrowny kapitał pożyczkowy. Twoim wrogiem nie są Niemcy, twoim wrogiem są pożyczone pieniądze. I lepiej byłoby zostać zarażonym tyfusem... niż zostać zarażonym tą ślepotą, która uniemożliwia ci zrozumienie, JAK jesteś podkopywany... Wielki Żyd jest tak związany z tym Leihkapital, że nikt nie jest w stanie odszyfrować tego omletu”. ^[ 263 ] Argumentowano, że bez „lichwy” i Żydów nie byłoby konfliktu klasowego. ^[ 264 ]

Oprócz przedstawiania swoich idei ekonomicznych w setkach artykułów i w The Cantos , Pound pisał ponad 1000 listów rocznie przez całe lata 30. ^[ 265 ] Od 1932 roku napisał 180 artykułów dla The New English Weekly , czasopisma o kredytach społecznych założonego przez AR Orage, oraz 60 dla Il Mare , gazety w Rapallo. ^[ 266 ] Napisał do Billa Birda , że ​​prasa w Paryżu jest kontrolowana przez Comité des forges . Znalazł się również pod wpływem Charlesa Maurrasa , który przewodził skrajnie prawicowej Action Française . ^[ 267 ]

W grudniu 1932 roku Pound poprosił o spotkanie z Mussolinim po tym, jak został zatrudniony do pracy nad scenariuszem filmu o włoskim faszyzmie . Pound prosił o spotkanie z Mussolinim wcześniej — Olga Rudge zagrała prywatnie dla Mussoliniego 19 lutego 1927 roku — ale tym razem udzielono mu audiencji. ^[ 268 ] Spotkali się 30 stycznia 1933 roku w Palazzo Venezia w Rzymie, w dniu mianowania Hitlera kanclerzem Niemiec . ^[ 269 ]

Kiedy Pound wręczył Mussoliniemu kopię A Draft of XXX Cantos , Mussolini podobno powiedział o fragmencie, który Pound zaznaczył, że nie jest on po angielsku. Pound powiedział: „Nie, to mój pomysł na sposób, w jaki kontynentalny Żyd mówiłby po angielsku”, na co Mussolini odpowiedział „Jak zabawne” ( divertente ). ^[ 270 ] Pound próbował omówić 18-punktowy szkic swoich teorii ekonomicznych. ^[ 270 ] (Daniel Swift pisze, że historia ta była „opowiadana i opowiadana na nowo, a w każdej wersji szczegóły się zmieniały”.) ^[ 271 ] Pound zapisał spotkanie w „Canto XLI”. ^[ 272 ]

Pound napisał do C. H. Douglasa, że ​​„nigdy nie spotkał nikogo, kto by tak szybko rozumiał moje pomysły jak szef”. ^[ 273 ] Spotkanie to sprawiło, że poczuł, że stał się osobą wpływową, pisze Redman, kimś, kogo konsultowała głowa państwa. ^[ 274 ] Gdy wrócił do Rapallo, na stacji powitała go orkiestra miejska. ^[ 270 ]

Zaraz po spotkaniu Pound zaczął pisać ABC ekonomii i Jeffersona i/lub Mussoliniego: L'Idea Statale Fascism as I Have Seen It (1935). Ta ostatnia była gotowa pod koniec lutego, ^[ 276 ] , chociaż miał kłopoty ze znalezieniem wydawcy. W 1942 Pound powiedział Królewskiemu Urzędowi Finansów Włoch, że napisał książkę w celach propagandowych w interesie Włoch. ^[ 277 ] Napisał artykuły chwalące Mussoliniego i faszyzm dla The Criterion T. S. Eliota w lipcu 1933, New York World Telegram w listopadzie 1933, Chicago Tribune 9 kwietnia 1934, ^[ 278 ] i w 65 artykułach dla British-Italian Bulletin , wydawanego przez Ambasadę Włoch w Londynie. ^[ 279 ]

Antysemityzm Pounda pogłębił się wraz z wprowadzeniem we Włoszech ustaw rasowych w 1938 r. ^[ y ] poprzedzonych publikacją w lipcu tego roku Manifestu Rasowego . Mussolini wprowadził ograniczenia wobec Żydów, którzy musieli się rejestrować. Żydzi zagraniczni tracili włoskie obywatelstwo, a 18 września 1938 r. Mussolini ogłosił judaizm „nieprzejednanym wrogiem faszyzmu”. ^[ 281 ]

Kiedy Olivia Shakespear zmarła w październiku 1938 roku w Londynie, Dorothy poprosiła Ezrę o zorganizowanie pogrzebu, podczas którego po raz pierwszy od ośmiu lat zobaczył ich 12-letniego syna Omara. Odwiedził Eliota i Wyndhama Lewisa , którzy wykonali słynny portret leżącego Pounda . ^[ 282 ]

Wierząc, że może powstrzymać zaangażowanie Ameryki w II wojnę światową, Pound w kwietniu 1939 roku popłynął do Nowego Jorku na pokładzie statku SS Rex w apartamencie pierwszej klasy. ^{[ 283 ] [ z ]} Udzielając wywiadów na pokładzie w tweedowej marynarce, powiedział reporterom, że Mussolini chciał pokoju. ^[ 283 ] W Waszyngtonie wziął udział w sesji Kongresu, siedząc w części galerii zarezerwowanej dla krewnych (z powodu Thaddeusa Colemana Pounda ). ^[ 284 ] Lobbował u senatorów i kongresmenów, ^[ 285 ] zjadł lunch z polskim ambasadorem, ostrzegając go, aby nie ufał Anglikom ani Winstonowi Churchillowi, ^[ 286 ] i poprosił o spotkanie z prezydentem, ale powiedziano mu, że to niemożliwe. ^[ 284 ]

Wziął udział w czytaniu poezji na Harvardzie, gdzie zgodził się na nagranie przez Department of Speech, ^[ 287 ] a w lipcu otrzymał honorowy doktorat od Hamilton College, wraz z komentatorem radiowym HV Kaltenbornem . Kaltenborn, którego Pound nazywał wówczas Kaltensteinem, wygłosił antyfaszystowskie przemówienie po lunchu („dyktatury umrą, ale demokracje będą żyć”), które Pound przerwał głośno do tego stopnia, że ​​według jednej relacji prezydent college'u musiał interweniować. ^[ 288 ] Pound opisał to lata później Wyndhamowi Lewisowi: „To był dzień music hallowy, ze sceną/ tylko na Kawledg Komencement wd/ jeden gnojek w ustach strzelał do tego rodzaju gaduły/ że fahrt Kaltenbourne”. ^{[ 289 ] [ aa ]} Kilka dni później Pound odpłynął z powrotem do Włoch na SS Conte di Savoia . ^[ 291 ]

Między majem a wrześniem 1939 roku Pound napisał 12 artykułów dla Japan Times (został ich „włoskim korespondentem”), ^[ 292 ] w których zamieścił między innymi stwierdzenie, że „demokracja jest obecnie definiowana w Europie jako „kraj rządzony przez Żydów ” ”. ^[ 293 ] Omówił w nich „zasadniczą uczciwość celów wojennych Hitlera” i napisał, że Churchill był zniedołężniałą fasadą dla Rothschildów. ^[ 294 ]

Gdy we wrześniu 1939 roku wybuchła wojna, Pound rozpoczął kampanię pisania listów do polityków, do których zwrócił się kilka miesięcy wcześniej. ^[ 295 ] 18 czerwca 1940 roku, po upadku Francji , napisał do senatora Burtona K. Wheelera : „Przeczytałem rozporządzenie, zgodnie z którym do USA mają być wpuszczani tylko ci cudzoziemcy, którzy są uznawani za użytecznych itd. Najbrudniejsi Żydzi z Paryża, Blum??” Wyjaśnił, że wszyscy oni są ospą. ^[ 296 ] Do swojego wydawcy, Jamesa Laughlina , napisał, że „Roosevelt reprezentuje żydostwo” i zakończył słowami „Heil Hitler”. ^[ 286 ] Zaczął nazywać Roosevelta „Jewsfeldt” lub „Śmierdzącym Rooosensteinem”. ^[ 293 ] W Meridiano di Roma porównał Hitlera i Mussoliniego do Konfucjusza . ^[ 294 ] W gazecie Oswalda Mosleya Action napisał on, że Anglicy byli „rasą niewolników rządzoną przez ród Rothschildów od czasu Waterloo”. ^[ 293 ] W maju 1940 roku, według historyka Matthew Feldmana , brytyjski rząd uważał Pounda za „głównego dostawcę informacji dla BUF [ Brytyjskiego Związku Faszystów ] z zagranicy”. ^[ 297 ] Jego agent literacki w Nowym Jorku, John J. Slocum , namawiał go, aby powrócił do pisania poezji i krytyki literackiej; zamiast tego Pound wysyłał Slocumowi manifesty polityczne, których ten odmówił opublikowania w Stanach Zjednoczonych. ^[ 298 ]

Między 23 stycznia 1941 ^[ 300 ] a 28 marca 1945, w tym podczas Holokaustu we Włoszech , Pound nagrał lub skomponował setki audycji dla włoskiego radia, głównie dla EIAR (Radio Rzym), a później dla stacji radiowej we Włoskiej Republice Socjalnej , marionetkowym państwie nazistowskich Niemiec w północnych i środkowych Włoszech. ^[ 301 ] Nadawany w języku angielskim, a czasami po włosku, niemiecku i francusku, ^[ 302 ] program EIAR był transmitowany do Anglii, Europy Środkowej i Stanów Zjednoczonych. ^[ 303 ]

Tytułując siebie „Dr Ezra Pound” (jego jedynym doktoratem był doktorat honoris causa Hamilton College), ^[ 304 ] atakował Stany Zjednoczone, Roosevelta, rodzinę Roosevelta, Churchilla i Żydów. Chwalił Hitlera, zalecał eugenikę , aby „zachować najlepszych przedstawicieli rasy” ^[ 305 ] i nazywał Żydów „brudem”. ^[ 306 ] Transmisje były monitorowane przez United States Foreign Broadcast Monitoring Service , a 26 lipca 1943 r. Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Dystryktu Kolumbii oskarżył Pounda zaocznie o zdradę stanu . ^[ 307 ] Według Feldmana w archiwach Pounda na Uniwersytecie Yale znajdują się pokwitowania 195 wypłat z włoskiego Ministerstwa Kultury Popularnej od 22 kwietnia 1941 do 26 stycznia 1944. W ciągu 33 miesięcy Pound otrzymał 250 000 lirów (wówczas równowartość 12 500 dolarów; 185 000 dolarów w 2013 roku). ^[ 308 ]

W dniach 9–10 września 1943 r. niemiecka Wehrmacht zajęła północne i środkowe Włochy. Hitler mianował Mussoliniego przywódcą faszystowskiego państwa marionetkowego, Włoskiej Republiki Socjalnej lub Republiki Salò. ^[ 309 ] Pound nazwał ją „Republiką Utopii”. ^[ 310 ] Oficerowie SS zaczęli koncentrować Żydów w obozach przejściowych przed deportacją do Auschwitz-Birkenau . ^[ 311 ] W Rzymie, gdy rozpoczęła się okupacja niemiecka, Pound udał się na północ do Gais , pieszo i pociągiem, aby odwiedzić córkę, podróżując około 450 mil (720 km). ^{[ 312 ] [ ab ]} Około 23 listopada 1943 r. spotkał się w Salò z Fernando Mezzasomą , nowym ministrem kultury popularnej . Pound napisał do Dorothy z Salò, pytając, czy mogłaby zdobyć radio skonfiskowane Żydom, aby przekazać je Rudge'owi, aby Rudge mógł pomóc mu w pracy. ^[ 314 ]

Od 1 grudnia 1943 r. Pound zaczął pisać scenariusze dla nowej stacji radiowej w stanie. ^[ 315 ] Następnego dnia zasugerował Alessandro Pavoliniemu , sekretarzowi Partii Republikańskiej i Faszystowskiej , aby księgarnie zostały prawnie zobowiązane do wystawiania niektórych książek, w tym Protokołów mędrców Syjonu (1903), dokumentu Ochrany , który miał być żydowskim planem zdominowania świata. „Aresztowanie Żydów wywoła falę bezużytecznego miłosierdzia” — napisał Pound — „stąd potrzeba rozpowszechniania Protokołów. Intelektualiści są zdolni do pasji trwalszej niż emocjonalna, ale muszą zrozumieć powody konfliktu”. ^[ 316 ] 26 stycznia 1945 roku w scenariuszu zatytułowanym „Corpses of Course” dla programu Jerry's Front Calling Pound napisał: „Dlaczego nie miałoby być jednego wielkiego fasoli; wymazującego Sieffa, Kuhna, Loeba, Guggenheima, Stinkenfingera i resztę nazalowych bleaterów?” ^[ 317 ]

W maju 1944 roku niemieckie wojsko, próbując zabezpieczyć wybrzeże przed aliantami, zmusiło Poundów do opuszczenia ich nadmorskiego apartamentu w Rapallo. Od tego czasu aż do końca wojny para mieszkała z Rudge w jej domu nad Rapallo w Sant' Ambrogio. ^[ 318 ] Brakowało żywności, kawy, gazet, telefonów i listów. ^[ 319 ] Według Rudge, Ezra i Dorothy spędzali noce słuchając BBC . [ ^{320 ] Oprócz} scenariuszy radiowych Pound pisał dla gazety Il Popolo di Alessandria . Chciał pisać dla bardziej renomowanego Corriere della Sera w Mediolanie, ale redaktor uznał jego włoski za „niezrozumiały”. ^[ 321 ]

Mussolini i jego kochanka, Clara Petacci , zostali zastrzeleni przez włoskich partyzantów 28 kwietnia 1945 roku. Ich ciała wystawiono na Piazzale Loreto w Mediolanie, znieważono je przez tłum, a następnie pozostawiono wiszące do góry nogami. ^[ 323 ] „Tak więc Ben i la Clara a Milano / za pięty w Mediolanie”. ^[ 324 ] 3 maja uzbrojeni partyzanci przybyli do domu Rudge'a i zastali Pounda samego. Zabrał konfucjański tekst Cztery księgi oraz słownik chińsko-angielski i został zabrany do ich kwatery głównej w Zoagli , ^[ 325 ] a następnie na jego prośbę do kwatery głównej Korpusu Kontrwywiadu USA w Genui , gdzie został przesłuchany przez agenta FBI Franka L. Amprina. ^[ 326 ]

Pound poprosił o wysłanie depeszy do Harry'ego S. Trumana, aby pomóc w negocjacjach „sprawiedliwego pokoju” z Japonią. Chciał wygłosić ostatnią audycję zatytułowaną „Ashes of Europe Calling”, w której zalecałby nie tylko pokój z Japonią, ale także amerykańskie zarządzanie Włochami, utworzenie państwa żydowskiego w Palestynie i pobłażliwość wobec Niemiec. Jego prośby zostały odrzucone, a scenariusz został przesłany do J. Edgara Hoovera . ^[ 327 ] Kilka dni później Amprin zabrał ponad 7000 listów, artykułów i innych dokumentów z domu Rudge'a jako dowody. ^[ 328 ] 8 maja, w dniu kapitulacji Niemiec , Pound przekazał Amerykanom kolejne oświadczenie:

Nie jestem antysemitą i rozróżniam między żydowskim lichwiarzem a Żydem, który uczciwie pracuje, aby zarobić na życie.

Hitler i Mussolini byli prostymi ludźmi z tego kraju. Uważam, że Hitler był świętym i niczego nie chciał dla siebie. Uważam, że został oszukany przez antysemityzm i to go zrujnowało. To był jego błąd. Kiedy zobaczysz „bałagan”, w jaki wpadają Włochy, eliminując Mussoliniego, zrozumiesz, dlaczego ktoś mógł wierzyć w niektóre z jego wysiłków. ^[ 330 ]

Tego samego dnia powiedział amerykańskiemu reporterowi, Eddowi Johnsonowi, że Hitler był „Joanną d'Arc... Podobnie jak wielu męczenników, miał skrajne poglądy”. Mussolini był „bardzo ludzkim, niedoskonałym charakterem, który stracił głowę”. ^[ 331 ] 24 maja został przeniesiony do Centrum Szkolenia Dyscyplinarnego Armii Stanów Zjednoczonych na północ od Pizy, gdzie umieszczono go w jednej z obozowych stalowych klatek o wymiarach 6 na 6 stóp (1,8 na 1,8 m) na zewnątrz, przykrytych papą, oświetlanych nocą reflektorami. Inżynierowie wzmocnili jego klatkę w nocy przed jego przybyciem, obawiając się, że sympatycy faszyzmu mogliby spróbować go wydostać. ^[ 332 ]

Pound żył w izolacji w upale, śpiąc na betonie, pozbawiony ćwiczeń i komunikacji, poza codziennym dostępem do kapelana. ^[ 333 ] Po trzech tygodniach przestał jeść. ^[ 332 ] Zapisał to, co wydawało się załamaniem w "Pieśni LXXX", gdzie Odyseusz zostaje uratowany przed utonięciem przez Leukotheę : "czy płynąłeś w morzu pasa powietrza / przez eon nicości, / kiedy tratwa się rozbiła i wody mnie zalały". ^[ 334 ] Personel medyczny wyniósł go z klatki w następnym tygodniu. 14 i 15 czerwca został zbadany przez psychiatrów, po czym został przeniesiony do własnego namiotu. ^[ 335 ] Zaczął pisać, tworząc szkic tego, co stało się znane jako Pizańskie pieśni . ^[ 336 ] Istnienie dwóch arkuszy papieru toaletowego pokazujących pierwsze dziesięć wersów "Pieśni LXXIV" ołówkiem sugeruje, że zaczął ją pisać, będąc w klatce. ^[ 337 ]

Pound powrócił do Waszyngtonu 18 listopada 1945 r., dwa dni przed rozpoczęciem procesów norymberskich . ^[ 338 ] Podpułkownik PV Holder, jeden z eskortujących go oficerów, napisał w oświadczeniu, że Pound był „intelektualnym 'wariatem ' ”, który zamierzał prowadzić własną obronę. ^[ 339 ] Dorothy nie chciała na to pozwolić; Pound napisał w liście: „Powiedz Omarowi, że faworyzuję obrońcę, który napisał biografię J. Adamsa i przetłumaczył Konfucjusza . W przeciwnym razie skąd MÓGŁBY wiedzieć, o czym jest ta książka?” ^[ 340 ]

Został postawiony przed sądem 27 listopada pod zarzutem zdrady stanu ^[ ac ] , a 4 grudnia umieszczono go w zamkniętym pokoju na oddziale psychiatrycznym szpitala Gallinger . ^[ 342 ] Trzech psychiatrów wyznaczonych przez sąd, w tym Winfred Overholser , dyrektor szpitala St. Elizabeths , orzekło, że nie nadaje się on psychicznie do wzięcia udziału w procesie. Uznali go za „nienormalnie pompatycznego  ... wylewnego i wylewnego w manierach, wykazującego presję mowy , dyskursywność i rozproszenie uwagi ”. ^[ 343 ] Czwarty psychiatra wyznaczony przez prawnika Pounda początkowo uznał go za psychopatę , co czyniłoby go zdolnym do wzięcia udziału w procesie. ^[ 344 ]

21 grudnia 1945 r., jako sprawa nr 58,102, został przeniesiony do Howard Hall, oddziału o zaostrzonym rygorze szpitala St. Elizabeths, gdzie przetrzymywano go w pojedynczej celi z judaszami. ^[ 345 ] Odwiedzający byli wpuszczani do poczekalni na 15 minut na raz, podczas gdy pacjenci krążyli i krzyczeli. ^[ 346 ] Rozprawa w dniu 13 lutego 1946 r. zakończyła się stwierdzeniem, że jest „chory na umyśle”; krzyczał w sądzie: „Nigdy nie wierzyłem w faszyzm, do cholery; jestem przeciwny faszyzmowi”. ^[ 347 ] Adwokat Pounda, Julien Cornell , zażądał jego zwolnienia na rozprawie w styczniu 1947 r. ^[ 348 ] Jako kompromis Overholser przeniósł go do wygodniejszego Cedar Ward na trzecim piętrze wschodniego skrzydła budynku St. Elizabeths' Center. ^[ 349 ] Na początku 1948 roku został przeniesiony ponownie, tym razem do większego pokoju w Chestnut Ward. ^[ 350 ]

Tytell pisze, że Pound czuł się w swoim żywiole w Chestnut Ward. ^[ 351 ] W końcu zatroszczono się o niego, pozwolono mu czytać, pisać i przyjmować gości, w tym Dorothy, przez kilka godzin dziennie. ^[ 352 ] (W październiku 1946 roku Dorothy została wyznaczona na osobę i majątek, która miała zarządzać jego „osobą i majątkiem”.) ^[ 353 ] W jego pokoju znajdowała się maszyna do pisania, półki na książki od podłogi do sufitu i kawałki papieru wiszące na sznurku pod sufitem z pomysłami na Pieśni . ^[ 351 ] Z małej wnęki na oddziale zrobił swój salon, w którym przyjmował przyjaciół i osobistości literackie. ^{[ 352 ] [ ad ]} Doszło do tego, że odmówił dyskusji na temat jakichkolwiek prób jego uwolnienia. ^[ 355 ]

James Laughlin z New Directions miał Cantos LXXIV–LXXXIV, znane jako The Pisan Cantos , gotowe do publikacji w 1946 roku i dał Poundowi egzemplarz przedpremierowy, ^[ 357 ] ale Laughlin wstrzymał się, czekając na odpowiedni moment na publikację. Grupa przyjaciół Pounda — T. S. Eliot, E. E. Cummings, WH Auden , Allen Tate i Joseph Cornell — spotkała się z Laughlinem w czerwcu 1948 roku, aby omówić, jak doprowadzić do wydania Pounda. Zaplanowali przyznanie mu pierwszej Nagrody Bollingena , nowej krajowej nagrody poetyckiej z nagrodą pieniężną w wysokości 1000 dolarów ufundowaną przez rodzinę Mellon . ^[ 351 ]

Komitet przyznający nagrody składał się z 15 członków Biblioteki Kongresu , w tym kilku zwolenników Pounda, takich jak Eliot, Tate, Conrad Aiken, Katherine Anne Porter i Theodore Spencer . ^[ ae ] Pomysł polegał na tym, że Departament Sprawiedliwości znalazłby się w nie do utrzymania sytuacji, gdyby Pound wygrał ważną nagrodę i nie został zwolniony. ^[ 351 ] Laughlin opublikował The Pisan Cantos 20 lipca 1948 r. ^[ 359 ] , a w lutym następnego roku nagrodę otrzymał Pound. ^{[ 360 ] [ af ]} Były dwa głosy sprzeciwu, Katherine Garrison Chapin i Karl Shapiro ; ten drugi powiedział, że nie może głosować na antysemitę, ponieważ sam jest Żydem. ^[ 362 ] Pound najwyraźniej przygotował oświadczenie — „Brak komentarza z Bug House” — ale zamiast tego postanowił zachować milczenie. ^[ 363 ]

Wybuchło zamieszanie. ^[ 364 ] Pittsburgh Post-Gazette zacytował krytyków, którzy stwierdzili, że poezja nie może „przekształcić słów w robaki, które zjadają ludzką godność i nadal być dobrą poezją”. ^[ 365 ] Robert Hillyer , laureat Nagrody Pulitzera i prezes Poetry Society of America , zaatakował komisję w The Saturday Review of Literature , ^[ 366 ] mówiąc dziennikarzom, że „nigdy nie zobaczył niczego godnego podziwu, ani jednego wersu, w Pound”. ^[ 367 ] Kongresmen Jacob K. Javits zażądał wszczęcia dochodzenia w sprawie komisji przyznającej nagrody. Był to ostatni raz, kiedy Biblioteka Kongresu przyznała nagrodę. ^[ 362 ]

Podczas konferencji przypadków w St. Elizabeths 28 stycznia 1946 r. sześciu psychiatrów doszło do wniosku, że Pound ma psychopatyczne zaburzenie osobowości, ale nie jest psychotyczny . Obecny podczas spotkania, postanowił położyć się na podłodze, podczas gdy psychiatrzy go przesłuchiwali. ^[ 368 ] W 1952 r. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne opublikowało swój pierwszy Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-1), a St. Elizabeths zaczęło diagnozować pacjentów zgodnie z jego definicjami. W lipcu 1953 r. psychiatra dodał do notatek Pounda, że ​​prawdopodobnie ma narcystyczne zaburzenie osobowości . Główną cechą osobowości Pounda, jak napisał, był jego „głęboki, niewiarygodny, nadmiernie odzwyczajający (sic) narcyzm”. Zaburzenie osobowości , w przeciwieństwie do stanów powodujących psychozę, nie jest uważane za chorobę psychiczną , a diagnoza uczyniłaby Pounda zdolnym do stanięcia przed sądem. 31 maja 1955 roku na prośbę dyrektora szpitala Winfreda Overholsera zmieniono diagnozę na „zaburzenie psychotyczne niezróżnicowane”, które jest klasyfikowane jako choroba psychiczna. ^[ 369 ] W 1966 roku, po opuszczeniu szpitala St. Elizabeths, u Pounda zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową . ^[ 370 ]

Przebywając w St. Elizabeths, Pound często odmawiał rozmowy z psychiatrami, których nazwiska uważał za żydowskie (psychiatrów nazywał „kikiatrystami”), ^[ 371 ] i najwyraźniej powiedział Charlesowi Olsonowi : „We Włoszech byłem syjonistą, ale teraz jestem za pogromami, po tym, czego doświadczyłem tutaj (SLiz)”. ^[ 372 ] Radził gościom, aby przeczytali Protokoły mędrców Syjonu i każdego gościa, którego nie lubił, nazywał Żydem. ^[ 373 ] W listopadzie 1953 roku napisał do Olivii Rossetti Agresti, że Hitler został „ugryziony przez brudną żydowską manię panowania nad światem, jak zwykłeś podkreślać/ tę NAJGORSZĄ z niemieckich chorób przenieśli yr/ zidiociali i brudni biblijni bękarty. Adolf był wolny od bakterii kikizmu/, która dotyczy niemal wszystkich innych trucizn. [sic], ale nie udało mu się opracować szczepionki przeciwko temu”. ^[ 374 ]

Pound zaprzyjaźnił się z Eustace'em Mullinsem , najwyraźniej związanym z Aryan League of America i autorem biografii z 1961 roku pt. This Difficult Individual, Ezra Pound . ^[ 375 ] Jeszcze bardziej szkodliwa była jego przyjaźń z Johnem Kasperem , członkiem Ku Klux Klanu , który po sprawie Brown v. Board of Education (orzeczeniu Sądu Najwyższego USA z 1954 roku nakazującym desegregację rasową w szkołach publicznych) założył oddział Rady Obywatelskiej , Seaboard White Citizens' Council w Waszyngtonie. ^[ 376 ] Członkowie musieli być biali, popierać segregację rasową i wierzyć w boskość Jezusa. ^[ 377 ] Kasper napisał do Pounda, po tym jak podziwiał go na uniwersytecie, i obaj zostali przyjaciółmi. ^[ 378 ] W 1953 roku Kasper otworzył skrajnie prawicową księgarnię „Make it New” przy Bleecker Street 169 w Greenwich Village , [ ^379 ] w której oknie eksponowano prace Pounda. ^[ 380 ] Przy współpracy Pounda, on i inny wielbiciel Pounda, T. David Horton, założyli Square Dollar Series, wydawnictwo przedrukowujące książki Pounda i inne, które on aprobował. ^[ 381 ]

Stawało się coraz bardziej oczywiste, że Pound uczył Kaspera jego pro-segregacyjnego aktywizmu. ^[ 382 ] W styczniu i lutym 1957 r. New York Herald Tribune opublikował serię artykułów na temat ich relacji, po czym FBI zaczęło fotografować gości Pounda. ^[ 383 ] W jednym z artykułów twierdził, że niektóre broszury Kaspera miały, jak to ujął John Tytell , „wyraźnie poundowski wydźwięk”. ^{[ 384 ] [ ag ]} Kasper został uwięziony w 1956 r. za przemówienie, które wygłosił w Clinton w stanie Tennessee, ^[ 385 ] i przesłuchiwano go w sprawie zamachu bombowego na szkołę Hattie Cotton w Nashville w 1957 r. ^[ 386 ] Po tym, jak Pound opuścił szpital w 1958 r., mężczyźni utrzymywali ze sobą kontakt; napisał do Kaspera 17 kwietnia 1959 r.: „Antysemityzm jest kartą w programie wroga, nie graj nią. ... Oni polegają na tym, że ją zagrasz”. ^[ 387 ]

Między końcem 1955 a początkiem 1957 roku ^[ 388 ] Pound napisał co najmniej 80 niepodpisanych lub pseudonimowych artykułów – „często brzydkich”, zauważa Swift – dla New Times of Melbourne, gazety związanej z ruchem na rzecz kredytu społecznego . Noel Stock, jeden z korespondentów Pounda i jego wczesnych biografów, pracował dla tej gazety i publikował tam artykuły Pounda. ^[ 389 ] Stock, wówczas 24-letni reporter radiowy, napisał pierwszy list do Pounda w szpitalu po przeczytaniu Pizańskich pieśni . ^[ 390 ]

W kwietniu 1956 roku Pound napisał w New Times : „Nasi wiktoriańscy przodkowie byliby bardzo zgorszeni myślą, że ktoś mógłby nie mieć swobody studiowania odziedziczonych cech rasowych” i „Niektóre rasy są retencyjne, głównie w odniesieniu do najmniej pożądanych elementów swojej barbarzyńskiej przeszłości”. Był „żydowsko-komunistyczny spisek”, który porównał do kiły. Równość została odrzucona jako „antybiologiczny nonsens”. ^[ 391 ] „We Włoszech nie było pieców gazowych”, napisał w kwietniu 1956 roku; miesiąc później odniósł się do „zamieszania wokół Hitlera”. ^[ 392 ] 10 sierpnia 1956 roku: „Doskonale wiadomo, że zamieszanie wokół „desegregacji” w Stanach Zjednoczonych rozpoczęli Żydzi”. Zamiast tego Ameryka potrzebowała „dumy rasowej”. ^[ 391 ] Używając pseudonimów, wysyłał swoje artykuły bezpośrednio do Stocka, tak że redaktor gazety mógł nie zdawać sobie sprawy, że wszystkie zostały napisane przez Pounda. Stock wysyłał Poundowi kopie opublikowanych artykułów, które rozsyłał swoim zwolennikom. ^[ 393 ] Podobny materiał zamieszczał w innych publikacjach, w tym Edge , ^[ 394 ] założonym przez Stocka w październiku 1956 r. ^[ 395 ] Stock nazywał Edge magazynem „międzynarodowego poundowskiego podziemia”. ^[ 390 ]

Przyjaciele Pounda nadal próbowali wyciągnąć go z St. Elizabeths. W 1948 roku, w celu przedstawienia jego audycji radiowych jako nieszkodliwych, Olga Rudge samodzielnie opublikowała sześć z nich (wyłącznie na tematy kulturalne) jako If This Be Treason . ^[ 396 ] Odwiedziła go dwukrotnie, w 1952 i 1955 roku, ale nie udało jej się przekonać go, aby był bardziej stanowczy w sprawie swojego uwolnienia. ^[ 397 ] W 1950 roku napisała do Hemingwaya, aby poskarżyć się, że przyjaciele Pounda nie zrobili wystarczająco dużo. Hemingway i Rudge nie lubili się. ^[ 398 ] Powiedział Dorothy w 1951 roku, że „osobą, która ma najmniej sensu ... we wszystkim tym jest Olga Rudge”. ^[ 399 ] W tym, co John Cohassey nazwał „kontrolowaną, zgrzytliwą reakcją”, Hemingway odpowiedział Rudge’owi, że wybaczyłby Poundowi, gdyby mógł, ale że Pound „popełnił dość poważny błąd, zdradzając swój kraj, i tymczasowo musi leżeć w łóżku, które sam sobie pościelił”. Zakończył słowami: „Aby być jeszcze bardziej bezpośrednim, zawsze kochałem Dorothy i nadal tak jest”. ^[ 398 ]

Cztery lata później, wkrótce po otrzymaniu Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1954 r., Hemingway powiedział magazynowi Time : „Uważam, że byłby to dobry rok na wypuszczanie poetów”. ^[ 400 ] Poeta Archibald MacLeish poprosił go w czerwcu 1957 r. o napisanie listu w imieniu Pounda. Hemingway uważał, że Pound nie przestanie składać niestosownych oświadczeń i zawierać przyjaźni, ale i tak podpisał list MacLeisha i obiecał przekazać Poundowi 1500 dolarów po jego uwolnieniu. ^[ 401 ] W wywiadzie dla Paris Review na początku 1958 r. Hemingway powiedział, że Pound powinien zostać uwolniony, a Kasper uwięziony. ^[ 402 ]

Kilka publikacji rozpoczęło kampanię w 1957 r. Le Figaro opublikował apel zatytułowany „The Lunatic at St Elizabeths”. The New Republic , Esquire i The Nation poszły w jego ślady. The Nation argumentował, że Pound był „chorym i okrutnym starcem”, ale miał prawa. ^[ 403 ] W 1958 r. MacLeish zatrudnił Thurmana Arnolda , prestiżowego prawnika, który ostatecznie nie pobierał żadnych opłat, aby złożył wniosek o oddalenie aktu oskarżenia z 1945 r. Overholser, dyrektor szpitala, poparł wniosek oświadczeniem, w którym stwierdził, że Pound jest trwale i nieuleczalnie chory psychicznie, a jego odosobnienie nie ma żadnego celu terapeutycznego. ^[ 404 ] Wniosek został rozpatrzony 18 kwietnia 1958 r. przez sędziego głównego Bolithę Lawsa , który w 1945 r. skazał Pounda na pobyt w szpitalu St. Elizabeths. Departament Sprawiedliwości nie sprzeciwił się wnioskowi, ^[ 405 ] a Pound został zwolniony 7 maja. ^[ 406 ]

Pound i Dorothy przybyli do Neapolu na pokładzie SS  Cristoforo Colombo 9 lipca 1958 r., gdzie Pound został sfotografowany, jak oddaje faszystowski salut czekającej prasie. ^[ 408 ] Na pytanie, kiedy został wypisany ze szpitala psychiatrycznego, odpowiedział: „Nigdy nie byłem. Kiedy opuściłem szpital, byłem nadal w Ameryce, a cała Ameryka to przytułek dla umysłowo chorych”. ^[ 409 ] Towarzyszyła im młoda nauczycielka, którą Pound poznał w szpitalu, Marcella Spann, rzekomo pełniąca funkcję jego sekretarki. ^[ 410 ] Wysiadając w Genui, grupa przybyła trzy dni później do Schloss Brunnenburg , niedaleko Merano w Południowym Tyrolu , aby zamieszkać z jego córką Marią, ^[ 411 ] gdzie Pound po raz pierwszy spotkał swoje wnuki. ^{[ 412 ] [ ah ]} Dorothy zazwyczaj ignorowała jego romanse, ale wykorzystała swoją władzę prawną nad jego tantiemami, aby upewnić się, że Spann zostanie odesłany do Stanów Zjednoczonych w październiku 1959 r. ^[ 414 ]

W grudniu 1959 roku Pound pogrążył się w depresji. ^[ 415 ] Według pisarza Michaela Recka, który odwiedził go kilkakrotnie w St. Elizabeths, ^[ 416 ] Pound był odmienionym człowiekiem; mówił niewiele i nazywał swoją pracę „bezwartościową”. ^[ 417 ] W wywiadzie udzielonym Donaldowi Hallowi w Rzymie w 1960 roku dla Paris Review powiedział: „Ty — znajdź mnie — we fragmentach”. Przez trzy dni, które zajęło mu przeprowadzenie wywiadu, chodził w tę i z powrotem, nigdy nie kończąc zdania, raz tryskając energią, raz opadając, a w pewnym momencie zdawał się być bliski załamania. Hall powiedział, że było jasne, że „wątpił w wartość wszystkiego, co zrobił w swoim życiu”. ^[ 418 ]

Jego bliscy uważali, że cierpi na demencję i w połowie 1960 roku, gdy stracił na wadze, spędził trochę czasu w klinice. Wrócił do zdrowia, ale na początku 1961 roku miał infekcję dróg moczowych. Dorothy nie czuła się na siłach, by się nim opiekować, więc zamieszkał z Olgą Rudge, najpierw w Rapallo, a potem w Wenecji; Dorothy przeważnie mieszkała w Londynie z Omarem. ^[ 419 ] W 1961 roku Pound wziął udział w spotkaniu w Rzymie na cześć Oswalda Mosleya , który odwiedzał Włochy. ^{[ 420 ] [ ai ]} Jego zdrowie nadal się pogarszało, a jego przyjaciele umierali: Wyndham Lewis w 1957 r., Ernest Hemingway w 1961 r. (Hemingway zastrzelił się), EE Cummings w 1962 r., William Carlos Williams w 1963 r. i TS Eliot w 1965 r. ^[ 423 ] W 1963 r. powiedział w wywiadzie dla Grazia Livi: „Psuję wszystko, czego się dotknę. ... Przez całe życie wierzyłem, że nic nie wiem, tak, nic nie wiem. I tak słowa stały się pozbawione znaczenia”. ^[ 423 ] Uczestniczył w pogrzebie Eliota w Londynie i odwiedził wdowę po W. B. Yeatsie w Dublinie (Yeats zmarł w 1939 r.).

W 1966 roku został przyjęty do szpitala psychiatrycznego Genoa School of Medicine na ocenę po operacji prostaty. W jego notatkach napisano, że miał opóźnienie psychomotoryczne , bezsenność, depresję i uważał, że został „skażony drobnoustrojami”. ^[ 424 ] Według psychiatry, który go leczył, Pound był wcześniej leczony elektrowstrząsami . Tym razem podano mu imipraminę i zareagował dobrze. Lekarze zdiagnozowali chorobę afektywną dwubiegunową . ^[ 370 ] Dwa lata później wziął udział w otwarciu wystawy w Nowym Jorku, na której prezentowano jego wersję Ziemi jałowej Eliota z niebieskim tuszem . ^[ 425 ] Następnie udał się do Hamilton College i otrzymał owację na stojąco. ^[ 426 ]

Biograf Pounda, Michael Reck, twierdził, że spotkał się z Poundem w restauracji Pensione Cici w Wenecji w 1967 roku, ^[ 416 ] podczas którego Pound powiedział Allenowi Ginsbergowi i Peterowi Russellowi , że jego własne wiersze to „wiele dwuznaczności” i nie mają sensu, a jego pisarstwo to „bałagan”, „głupie i ignoranckie przez cały czas”. Reck napisał o spotkaniu w Evergreen Review w następnym roku. „W wieku siedemdziesięciu lat zdałem sobie sprawę, że zamiast być wariatem, jestem idiotą” – miał powiedzieć Pound. „Wyglądał bardzo ponuro” i prawie nie mówił: „Nie ma nic trudniejszego niż rozmowa z Poundem w dzisiejszych czasach” – napisał Reck. ^[ 427 ]

Według Recka Pound złożył starannie sformułowane odrzucenie swojego antysemityzmu. Kiedy Ginsberg zapewnił Pounda, że ​​„pokazał nam drogę”, miał odpowiedzieć: „Wszystko, co dobrego zrobiłem, zostało zepsute przez złe intencje — zaabsorbowanie nieistotnymi i głupimi rzeczami”. Reck kontynuował: „Następnie bardzo powoli, z naciskiem, z pewnością świadomy tego, że Ginsberg jest Żydem: „Ale najgorszym błędem, jaki popełniłem, było to głupie, podmiejskie uprzedzenie do antysemityzmu ” . ^{[ 428 ] [ aj ]}

Matthias Koehl , amerykański neonazista, który twierdził, że spotkał się z Poundem podczas jego pobytu w szpitalu St. Elizabeths, podważył te twierdzenia, pisząc w 1990 r., że:

Ezra Pound, którego znałem, był radośnie niepokutujący, stanowczy w swoich przekonaniach i niezłomnie wierny zasadom, których przestrzegał przez całe życie. Ani razu nie dał najmniejszej wskazówki, że żałuje czegokolwiek, co zrobił lub powiedział w latach 30. i 40. — nie wyłączając jego sławnych poglądów na kwestię żydowską. W rzeczywistości jego celne odniesienia do dowolnej liczby nikczemnych praktyk żydowskich nie pozostawiały wątpliwości co do jego stanowiska w tej konkretnej kwestii... Nie mogąc zaprzeczyć oczywistej wielkości literackiego giganta, ale zaniepokojony, aby „inne idee” Pounda nie zyskały akceptacji, [Ginsberg] stosuje jeden z najstarszych trików w książce: próbuje sprawić, aby sam mistrz się wycofał. Ale mistrz — „il miglior fabbro” — powiedział co innego! ^[ 431 ]

Krótko przed jego śmiercią w 1972 r. komitet Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk , do którego należał jego wydawca James Laughlin, zaproponował przyznanie Poundowi Medalu Emersona-Thoreau . Po burzy protestów rada akademii sprzeciwiła się temu stosunkiem głosów 13 do 9. ^[ 432 ] W przedmowie do tomu swojej prozy wydawnictwa Faber & Faber napisał w lipcu: „W zdaniach odnoszących się do grup lub ras należy używać słowa „oni” z wielką ostrożnością. w sprawie LICHWY: / Byłem rozkojarzony, biorąc symptom za przyczynę. / Przyczyną jest CHCIWOŚĆ”. ^[ 433 ]

W dniu swoich 87. urodzin, 30 października 1972 r., był zbyt słaby, aby opuścić sypialnię. Następnej nocy przyjęto go do Szpitala Cywilnego San Giovanni e Paolo w Wenecji, gdzie zmarł we śnie 1 listopada z powodu „nagłej blokady jelit ”. ^[ 434 ] Zaalarmowana telegramem Dorothy Pound, mieszkająca w domu opieki niedaleko Cambridge w Anglii, poprosiła o protestancki pogrzeb w Wenecji. Telegramy zostały wysłane za pośrednictwem ambasad amerykańskich w Rzymie i Londynie oraz konsulatu w Mediolanie, ale Rudge nie zmieniła planów, które już ustaliła na poranek 3 listopada. Omar Pound poleciał do Wenecji tak szybko, jak mógł, z Peterem du Sautoy z Faber & Faber, ale przybył za późno. ^[ 435 ] Czterech gondolierów ubranych na czarno przewiozło ciało Pounda na miejski cmentarz w Wenecji, cmentarz San Michele , gdzie po nabożeństwie protestanckim został pochowany w protestanckiej części cmentarza, w pobliżu Diagilewa i Strawińskiego , którzy spoczywają w sąsiedniej prawosławnej części, wraz z innymi chrześcijanami niebędącymi katolikami. ^[ 436 ] Według Hugh Kennera , Pound chciał zostać pochowany w Idaho z popiersiem autorstwa Henriego Gaudiera-Brzeski na grobie. ^[ 437 ] Dorothy Pound zmarła w Anglii w następnym roku w wieku 87 lat. Olga Rudge zmarła w 1996 roku w wieku 100 lat i została pochowana obok Pounda. ^[ 425 ]

Po otrzymaniu Nagrody Bollingena w 1949 roku przyjaciele Pounda starali się go zrehabilitować. ^[ 440 ] Wydawnictwo New Directions Jamesa Laughlina opublikowało jego Selected Poems ze wstępem Eliota i ocenzurowanym wyborem The Cantos . Ralph Fletcher Seymour opublikował Patria Mia (napisaną około 1912 roku), aby pokazać, że Pound był amerykańskim patriotą. ^[ 441 ] W reklamach, artykułach w czasopismach i wstępach krytycznych przyjaciele i wydawcy Pounda przypisywali jego antysemityzm i faszyzm chorobie psychicznej. ^[ 442 ]

Badaczka literatury Betsy Erkkila pisze, że nikt nie odegrał ważniejszej roli w rehabilitacji Pounda niż Hugh Kenner , ^[ 443 ] którego Marshall McLuhan przedstawił Poundowi w St. Elizabeths w maju 1948 roku, gdy Kenner miał 25 lat. ^[ 444 ] W swojej poezji Ezry Pounda (1951) Kenner przyjął nowokrytyczne podejście, w którym liczyło się tylko samo dzieło. ^[ 445 ]

New Directions i Faber & Faber opublikowały w 1953 roku Ezra Pound: Translations ze wstępem Kennera, a w kolejnym roku Literary Essays of Ezra Pound ze wstępem Eliota. ^[ 441 ] Pierwsza rozprawa doktorska na temat Pounda została ukończona w 1948 roku, a do 1970 roku ukazywało się ich około dziesięć rocznie. The Pound Era (1971) Kennera, który pominął faszyzm, antysemityzm, II wojnę światową, zdradę i nagrodę Bollingena, skutecznie utożsamił Pounda z modernizmem. ^[ 446 ] Badacz Pounda, Leon Surette, argumentował, że podejście Kennera było hagiograficzne . W tym podejściu uwzględnił Paideuma: A Journal Devoted to Ezra Pound Scholarship autorstwa Carroll F. Terrell ^[ 447 ] , założone w 1972 r. i redagowane przez Kennera i Evę Hesse ^{[ 443 ] [ ak ]} , a także dwutomowe dzieło Terrella A Companion to the Cantos of Ezra Pound (1980–1984). ^[ 447 ] W 1971 r. Terrell założył National Poetry Foundation, aby skupić się na Poundzie, i zorganizował konferencje na jego temat w latach 1975, 1980, 1985 i 1990. ^[ 449 ]

Po biografii Eustace'a Mullinsa , This Difficult Individual, Ezra Pound (1961), nastąpiła Life of Ezra Pound (1970) autorstwa Noela Stocka. Były reporter, Stock był jednym z wydawców artykułów Pounda w gazetach w latach 50., w tym jego antysemityzmu. ^[ 450 ] The Genesis of Ezra Pound's Cantos (1976) Ronalda Busha stała się pierwszym krytycznym studium The Cantos . ^[ 451 ] W latach 80. pojawiło się kilka znaczących biografii: trzytomowe dzieło JJ Wilhelma (1985–1994), zaczynając od The American Roots of Ezra Pound ; Ezra Pound: The Solitary Volcano (1987) Johna Tytella ; i 1005-stronicowa A Serious Character (1988) Humphreya Carpentera . Trzytomowa książka A. Davida Moody’ego Ezra Pound: Poet (2007–2015) łączy biografię z krytyką literacką. ^[ 452 ]

Badania analizujące związki Pounda ze skrajną prawicą obejmują : „Genealogię demonów” (1988) Roberta Casillo ; „Ezrę Pounda i włoski faszyzm” (1999) Tima Redmana ; „Pounda w czyśćcu” (1999) Leona Surette’a ; ^[ 453 ] „ Ezrę Pounda, faszystowską propagandę, 1935–45” (2013) Matthewa Feldmana oraz „ Johna Kaspera i Ezrę Pounda” (2015) Aleca Marsha.

Duża część spuścizny Pounda opiera się na promowaniu niektórych z najbardziej znanych pisarzy modernistycznych początku XX wieku, szczególnie w latach 1910–1925. ^[ 454 ] Oprócz Eliota, Joyce’a, Lewisa, Frosta, Williamsa, Hemingwaya, HD, Aldingtona i Aikena, zaprzyjaźnił się i pomagał Cummingsowi, Buntingowi, Fordowi, Marianne Moore , Louisowi Zukofsky’emu , Jacobowi Epsteinowi , Margaret Anderson , George’owi Oppenowi i Charlesowi Olsonowi . ^[ 455 ]

Poza tym jego spuścizna jest mieszana. Był silnym lirykiem z „słuchem” do słów; ^[ 456 ] jego nekrolog w Timesie mówi, że miał „nieskazitelne wyczucie rytmu ”. ^[ 209 ] Według Iry Nadela „odwrócił poetycki metrum, styl literacki i stan długiego poematu”. Nadel przytoczył znaczenie edycji Ziemi jałowej przez Pounda , publikacji Ulissesa i swojej roli w rozwoju imagizmu. ^[ 457 ] Hugh Witemeyer argumentował, że imagizm był „prawdopodobnie najważniejszym pojedynczym ruchem” w poezji anglojęzycznej XX wieku, ponieważ wpłynął na wszystkich czołowych poetów pokolenia Pounda i dwóch pokoleń po nim. ^[ 458 ] Jak pisał Hugh Kenner w 1951 roku, chociaż żaden z wielkich współczesnych pisarzy nie był mniej czytany niż Pound, nikt nie potrafił „wciąż i nieustannie trafiać z większą pewnością, poprzez samo piękno języka” do ludzi, którzy w przeciwnym razie woleliby rozmawiać o poetach, niż ich czytać. ^[ 459 ]

Przeciwko temu Robert Conquest argumentował w 1979 r., że krytycy byli odpowiedzialni za promowanie Pounda pomimo jego „minimalnego talentu”, który został „rażąco wyolbrzymiony”. ^[ 460 ] „Jest to oskarżenie nie tyle przeciwko fantastycznej arogancji Pounda”, pisał, „co przeciwko ciasnemu umysłowemu obskurantyzmowi wydziałów języka angielskiego i krytycznego establishmentu, którzy ustanowili system apologetyki, którego najbardziej przebiegły jezuita XVII wieku by się wzbraniał”. ^[ 461 ] Według Samuela Putnama , ci, którzy szanowali poezję Pounda, byli mniej skłonni szanować jego prozę lub pracę jako krytyka. ^[ 462 ]

Oburzenie jego współpracą z państwami Osi było tak głębokie, że zdominowało dyskusję. „Nie może spotkać sztuki większe nieszczęście”, napisał Arthur Miller w grudniu 1945 r., „niż to, że Ezra Pound, rzecznik Mussoliniego, powinien zostać powitany z powrotem jako arbiter amerykańskiej literatury...” ^[ 463 ] Przez dziesięciolecia, według Redmana, krytycy argumentowali, że Pound nie był tak naprawdę poetą ani tak naprawdę faszystą, albo że był faszystą, ale jego poezja nie jest faszystowska, albo że istniał zły Pound i dobry Pound. ^[ 464 ] Amerykańska poetka Elizabeth Bishop , laureatka Nagrody Pulitzera z 1956 r. i jedna z jego szpitalnych gości — Pound nazywała ją „Liz Bish” — odzwierciedlała ambiwalencję w swoim wierszu „ Wizyty w St. Elizabeths ” (1957). ^[ 465 ] „To jest czas / tragicznego człowieka / który leży w domu Bedlam”. W miarę rozwoju poematu człowiek tragiczny, nigdy nienazwany, staje się człowiekiem gadatliwym, człowiekiem szanowanym, starym, odważnym, zrzędliwym, okrutnym, zapracowanym, nudnym, poetą, człowiekiem i w końcu nieszczęsnym. ^[ 466 ]

• Jan Amery
• Oś Sally ( Mildred Gillars , Susan Sweney , Rita Zucca )
• Pan Haw-Haw / William Joyce

• Nagrania Ezry Pounda . PennSound. Uniwersytet Pensylwanii.
• „The Four Steps” (nagranie Pound). BBC Home Service, 21 czerwca 1958.
• Hammer, Langdon (luty 2007). Wykład o Ezrze Poundzie . Uniwersytet Yale.
• Sieburth, Richard (15 marca 2013). „The Voice in the Age of Mechanical Reproduction” (omawia nagrania Pound). Woodberry Poetry Room. Harvard University.
• Pier Paolo Pasolini przeprowadza wywiad z Ezrą Poundem Pasolinim w kontraście z Ezrą Poundem

• Towarzystwo Ezry Pounda
• Prace Ezry Pounda w Projekcie Gutenberg
• „Biografie, relacje biograficzne i wspomnienia Ezry Pounda” . The Ezra Pound Society. Zarchiwizowano z oryginału 8 października 2020 r.
• „Listy Ezry Pounda” . The Ezra Pound Society. Zarchiwizowano z oryginału 8 października 2020 r.
• Prace autorstwa Ezry Pounda lub o nim w Internet Archive
• Dzieła Ezry Pounda w LibriVox (audiobooki w domenie publicznej)
• Dokumenty Ezry Pounda , fotografie i dokumenty Williama Birda dotyczące Ezry Pounda . Biblioteka rzadkich książek i rękopisów Beinecke'a. Uniwersytet Yale'a.
• „Wybrane audycje z II wojny światowej” . University of Illinois w Urbana-Champaign.
• „Kolekcja Ezry Pounda” . Uniwersytet Simona Frasera.
• „Kolekcja Ezry Pounda, 1911–1920” . Uniwersytet Emory’ego.
• Dokumenty Ezry Pounda, 1915–1959 . Biblioteki Uniwersytetu Columbia.
• „Ezra Pound” . Federalne Biuro Śledcze.
• „Często żądane rekordy: Ezra Pound” . Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych.
• Archiwa Nowej Ery .