Św. Kajetan Thiene urodził sie w Vicenzy, w październiku 1480 roku w rodzinie szlacheckiej. Jego Ojcem był hrabia Gaspare Thiene, a matką hrabina Maria Porto. Urodził się jako drugie dziecko. Na chrzcie nadano mu imię Kajetan dla upamiętnienia jego wujka kanonika Kajetana Thiene – wykładowcy na Universytecie Padewskim, który zmarł zaledwie 15 lat przed jego urodzeniem.
Dzieciństwo spędził w Vicenzy, pod mądrym i głęboko chrześcijańskim okiem swej matki. Pierwsze nauki pobierał w swoim mieście, następnie został przyjęty na Uniwersytet Padewski, gdzie 17 lipca 1506 roku uzyskał dyplom Prawa Cywilnego i Kanonicznego.
Pierwszy kontakt Kajetana z Wiecznym Miastem nastąpił natychmiast po ukończeniu nauki; przybył do Watykanu jako protonotariusz papieski. Niestety, zderzenie z Rzymem nie było budujące dla młodego człowieka, nie znalazł tu miasta męczennik. Tak nad tym ubolewał, że pisząc list datowany na 31 lipca 1517 roku do wielebnej siostry Laury Mignani, wyrażał się w ten sposòb: „Polecam Siostry modlitwom to miasto, kiedyś święte, teraz babilońskie“. Trzy lata w Rzymie nie były łatwe dla Kajetana. Pierwszą mszę świętą odprawił w Rzymie w bazylice Santa Maria Maggiore 25 grudnia 1516 roku. W noc Bożego Narodzenia następnego roku, w tym samym kościele, otrzymał mistyczną wizję Bożego Narodzenia, wtedy to w swych ramionach tulił Dzieciątko Jezus.
Kajetan pragnął coś uczynić dla Kościoła , ktòry jak pisał:”jest piękny w sobie samym, lecz sprzedajny w swoich usługach”, pragnął zaprowadzić reformę, zaczynając ją jednak od samego siebie, nie oczekując jej od innych. Wraz z biskupem Giampietro Carafa, neapolitańczykiem (pòźniejszym papieżem Pawłem IV), Bonifacym da Colle, aleksandryjczykiem i Pawłem Consylieri, założył w Rzymie, 14 sierpnia 1524 roku, podczas pontyfikatu Klemensa VII, Zgromadzenie Klerykòw Regularnych, nazwanych potem Teatynami, obierając jako najwyższą regułę ich życia świętą Ewangelie i życie we wspòlnocie, opierające się na apostolskim charyzmacie. Bez wsparcia ze strony ludzi, dzieło to opierać się miało jedynie na Bożej Opatrzności. Niczego nie wymagać i nic nie posiadając: oto protest tego, ktòry będąc bogatym stał się ubogi, by służyć Chrystusowi umęczonemu w ubogich.
Uciekłszy z Rzymu przed straszliwą grabieżą w 1527 roku, święty wraz ze swymi wspòłbraćmi schronił się w Wenecji w kościele San Nicolo dei Tolentini, poświęcając się opiece nad nieuleczalnie chorymi w szpitalu przez niego samego założonym.
Papież Klemens VII zaprosił go do Neapolu, by tam założył dom zakonny. I tak wraz z kilkoma wspòłbraćmi, wsròd ktòrych znalazł sie błogosławiony Jan Marinioni, Kajetan dotarł do tego miasta w sierpniu 1533 roku i w nim pozostał aż do śmierci.
Neapolitańczycy zajęli w sercu świętego szczegòlne miejsce, ktòry nie wahał się ofiarować Panu swojego życia za miasto Neapol, udręczone nienawiścią i bratobòjczą wojną. Zmarł 7 sierpnia 1547 roku. I kiedy po mieście rozeszła się wieść o jego śmierci, neapolitańczycy biegli uczcić jego doczesne szczątki, składając broń i kończąc w ten sposòb krwawe potyczki, ktòre od miesięcy wstrząsały miastem.
Św. Kajetan jest pochowany w Neapolu w bazylice San Paolo Maggiore. Na jego grobie widnieje napis: „ Tu spoczywa ten, ktòry wiele się modlił za swój lud“.
Wyniesiony na ołtarze 12 kwietnia 1671 roku przez papieża Klemensa X, dla swojego oderwania od dòbr ziemskich i ufnego powierzenia się w ręce Ojca Niebieskiego, znany jest i wzywany na całym świecie jako “Święty Opatrzności Bożej”.
|
|
Święty Kajetan, prezbiter
Kajetan urodził się w 1480 r. w Vicenza (Italia). Jako młodzieniec udał się na studia do Padwy, gdzie uzyskał doktorat z prawa rzymskiego i kościelnego (1504). W 1506 roku przeniósł się do Rzymu, gdzie na dworze papieskim pełnił funkcję protonotariusza papieskiego. W dwa lata potem został mianowany proboszczem. Taki bowiem był zwyczaj, że świeccy ludzie albo klerycy ze święceniami niższymi otrzymywali parafie, by mogli z nich się utrzymać, chociaż w ich zastępstwie obowiązki duszpasterskie wypełniali kapłani. Kajetan, mimo że nie posiadał jeszcze święceń kapłańskich, nawiedzał szpitale i przytułki dla ubogich. Prowadził bardzo intensywne życie wewnętrzne. Dopiero mając 36 lat przyjął święcenia kapłańskie (1516). Mszę prymicyjną odprawił w bazylice Matki Bożej Większej. Lubił tu przychodzić na modlitwę do kaplicy Żłóbka Pana Jezusa. W nagrodę za to miał otrzymać łaskę niezwykłą, mianowicie objawiła mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem i złożyła mu swojego Syna na ręce. Odtąd Kajetan zaczął wyróżniać się jeszcze większym nabożeństwem do Dzieciątka Jezus. To szczególne nabożeństwo przekazał swoim synom duchowym. Wierzył głęboko w Opatrzność Bożą.
W 1520 roku na wezwanie matki opuścił Rzym i powrócił do rodzinnego miasta Vicenza. Tu oddał się całkowicie pracy apostolskiej: na ambonie, w konfesjonale, w katechizacji ubogiej dziatwy i młodzieży, w odwiedzaniu chorych w szpitalach i ubogich w przytułkach. Dokoła niego zaczęli gromadzić się uczniowie. W trzy lata potem (1523), po załatwieniu spraw rodzinnych, powrócił do Rzymu. Z powodu wielkiej gorliwości zwano go „łowcą dusz”. W rok później otrzymał breve papieskie zatwierdzające nową rodzinę zakonną (1524). Wśród jego pierwszych towarzyszy znaleźli się: Giampietro (Jan-Piotr) Caraffa, biskup Chieti, późniejszy papież Paweł IV, Bonifacy Colli i Paweł Consiglieri. Z nimi jako z pierwszymi współzałożycielami Kajetan złożył uroczystą profesję. Tak powstał nowy zakon Kleryków Regularnych, zwanych pospolicie teatynami.
W 1527 roku cesarz Niemiec i król Hiszpanii – Karol V – z regularną armią hiszpańską najechał Rzym. Ucierpieli na tym również teatyni. Sam Kajetan był przez pewien czas więziony. Druga placówka zakonu została założona w Wenecji. Tam teatyni wyróżnili się i wsławili niezwykłym poświęceniem w posłudze chorym w czasie zarazy w latach 1528-1529. Kajetan zetknął się ze św. Hieronimem Emiliani, który założył także nową rodzinę zakonną dla opieki nad sierocą i opuszczoną dziatwą. W 1547 roku na kapitule generalnej w Rzymie zapadła decyzja przyłączenia się do teatynów rodziny zakonnej pod nazwą somasków, założonej przez św. Hieronima. Unia jednak nie trwała długo, gdyż po śmierci Kajetana obie rodziny zakonne rozeszły się i zaczęły iść własną drogą, wyznaczoną przez Opatrzność.
W tym samym 1547 roku w Neapolu wybuchła wojna domowa. Kajetan miał prosić Boga, by przyjął ofiarę jego życia dla zahamowania rozlewu krwi. Bóg widać przyjął ofiarę swego wiernego sługi, gdyż tego samego roku dnia 7 sierpnia Kajetan zmarł po 67 latach życia. Beatyfikacja sługi Bożego odbyła się w 1629 r. Dokonał jej Urban VIII. Do chwały świętych wyniósł Kajetana Klemens X w 1671 r. On też rozszerzył jego kult na cały Kościół (1673). Relikwie św. Kajetana złożono w okazałym grobowcu w kościele S. Paolo Maggiore w Neapolu.
W ikonografii św. Kajetan przedstawiany jest w zakonnym habicie przepasany rzemieniem, w białych skarpetkach, w birecie, z różańcem w dłoni. Jego atrybutami są m.in.: czaszka, Dziecię Jezus na rękach, krzyż, lilia, otwarta Ewangelia, ptak, zwój.
http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-07b.php3
