4 kwietnia 2019, w Warszawie zmarł ś. † p. Albin Siwak.
Murarz Albin Siwak był jednym z nielicznych polskich historyków okresu powojennego.Tytuł magistra historii czy profesura nie daje laurów historyka.
Historia jest jednym z najgorszych wrogów żydostwa, dlatego polin żadnych historyków nie rodzi, a jeśli już, to umierają oni śmiercią nagłą - to najczęściej.
Nadmieniamy jeden fakt arcyważny: Albin Siwak miał oryginały czy kopie dokumentów dotyczące historii zbrodni żydowskich na Polsce. Teraz, po śmierci Albina Siwaka, dokumenty te będą przypuszczalnie zniszczone przez żydów.
Albin Siwak - Cześć Jego Pamięci!
Redakcja Gazeta Warszawska
+
Albin Siwak (ur. 27 stycznia 1933 w Wołominie, zm. 4 kwietnia 2019 w Warszawie) – polski robotnik, murarz, polityk i związkowiec komunistyczny. Członek Biura Politycznego KC PZPR w latach 1981–1986.
Spis treści
- 1Życiorys
- 1.1Wczesne lata
- 1.2Działalność społeczna i polityczna w PRL
- 1.3Działalność po 1989
- 2Życie prywatne
- 3Ordery i odznaczenia
- 4Publikacje
- 5Przypisy
- 6Bibliografia
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Wołominie. W 1935 razem z rodziną przeprowadził się na warszawską Pragę. Jego ojciec był mistrzem budowlanym oraz członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, matka pracowała jako gospodyni domowa[1]. Okres okupacji niemieckiej spędził wraz z rodziną w Warszawie[2]. Po zakończeniu wojny wraz z ojcem wyjechał na Ziemie odzyskane, gdzie w wiosce Lutry jego ojciec otrzymał stanowisko wójta[1][3]. Ukończył siedem klas szkoły podstawowej. W 1950 wyjechał w poszukiwaniu pracy do Warszawy[4]. Został skierowany do brygady murarskiej na MDM-ie. Szybko stał się przodownikiem pracy i awansowano go na brygadzistę w Zakładzie Robót Montażowych Kombinatu Budownictwa Miejskiego „Warszawa-Wschód”. Należał do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”[2]. W jej szeregach pracował przy budowie Nowej Huty. Był wielokrotnie wyróżniany wysokimi odznaczeniami państwowymi także po zakończeniu innych większych budów, w których brał udział. Ogłoszono go także Człowiekiem roku w TVP (1979).
Działalność społeczna i polityczna w PRL[edytuj | edytuj kod]
Działacz związków zawodowych. W 1968 wstąpił do PZPR. Był delegatem na VIII, IX i X Zjazd[2]. W latach 1972–1981 pełnił funkcję I sekretarza POP w Zakładzie Robót Montażowych Kombinatu Budowlanego „Warszawa Wschód” (pracował tam od 1953)[2]. Był członkiem Komitetu Warszawskiego, a od 1978 należał do jego egzekutywy[2]. W latach 1980–1982 był wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego Niezależnego Związku Zawodowego Budowlanych, Przemysłu Budowlanego i Spółdzielczości Mieszkaniowej. W 1979 Kongres Związków Zawodowych wybrał go na członka Światowej Federacji Związków Zawodowych.
6 października 1980 został zastępcą członka Komitetu Centralnego. Od lipca 1981 członek KC. W latach 1981–1986 członek Biura Politycznego. W latach tych jednocześnie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Skarg i Interwencji w KC PZPR[1]. W 1986 został wiceprezesem Budowlanego Klubu Sportowego SKRA. Był inicjatorem budowy pomnika „Poległym w Służbie i Obronie Władzy Ludowej” w Warszawie[2]. Od 1986 pełnił funkcję radcy ambasady PRL w Trypolisie. W 1987 został wybrany przewodniczącym komitetu ds. trwałego upamiętnienia Polaków poległych w II wojnie światowej w obronie Tobruku i okolicznych miejscach[1]. Odwołany ze stanowiska dyplomatycznego w 1990 przez szefa MSZ, Krzysztofa Skubiszewskiego.
Działalność po 1989[edytuj | edytuj kod]
Był członkiem SLD, z którego został usunięty po konflikcie z Leszkiem Millerem. Związał się także ze Stronnictwem Narodowym „Ojczyzna”. Będąc na emeryturze zajął się głównie działalnością pisarską. Mieszkał w Rembertowie. Był członkiem zarządu Społecznego Komitetu Obrony Symboli Pamięci Ofiar Wojen[5][6].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Syn Józefa i Czesławy z domu Mielczarek[1]. Był żonaty, ojciec trójki dzieci[7].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
- Złotym Krzyż Zasługi (1974)[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1969)
- Brązowy Krzyż Zasługi (1957)
- Złota Syrenka za Odbudowę Stolicy (1971)
- Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”
- Złota Odznaka „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”
- Złota Odznaka „Zasłużony działacz związkowy”
- Złota Odznaka „Zasłużony wychowawca młodzieży” (1980)
- Złota Odznaka „Zasłużony dla KBM Warszawa Wschód”
- Złoty Medal „Za Obronę Miejsc Pamięci Narodowej” (1987, przyznany przez Radę Ochrony Pomników Męczeństwa)
- Medal 100 Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1983)[8]
- Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR, 1985)[9]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Od łopaty do dyplomaty. Wydawnictwo Projekt, Warszawa 2000. ISBN 83-87168-21-1
- Rozdarte życie. Wydawnictwo Projekt, Warszawa 2000. ISBN 83-87168-23-8
- Trwałe ślady. Wydawnictwo Żywe Kamienie, Toruń 2002. ISBN 83-923800-2-5
- Historie niewiarygodnie prawdziwe z zakątka Warmii. Wydawnictwo Regionalista, Olsztyn 2009. ISBN 978-83-927282-3-8[10]
- Bez strachu tom I, Printed by Europa, 2008.
- Bez strachu tom II, Warszawa 2009. ISBN 978-83-930071-2-7.
- Bez strachu tom III, Warszawa 2011. ISBN 978-83-930071-3-4
- Chciałbym dożyć takich dni, Warszawa 2013. ISBN 978-83-930071-4-1
- Syndrom gotowanej żaby, Warszawa 2015. ISBN 978-83-930071-1-0
- Utajniony wyrok, Warszawa 2018. ISBN 978-83-930071-6-5
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Skocz do:a b c d e f g ALBIN SIWAK o sobie. www.aferyprawa.eu. [dostęp 2018-12-22].
- ↑ Skocz do:a b c d e f Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-12-19].
- ↑ Ochrzcili mnie betonem i ciemniakiem. gazetaolsztynska.pl. [dostęp 2019-02-28].
- ↑ Albin Siwak: To ja puściłem szczura o stanie wojennym, polskatimes.pl, 22 lipca 2011 [dostęp 2019-02-28].
- ↑ SPOŁECZNY KOMITET OBRONY SYMBOLI PAMIĘCI OFIAR WOJEN, rejestr.io [dostęp 2019-02-28].
- ↑ Społeczny Komitet Obrony Symboli Pamięci Ofiar Wojen, krs-pobierz.pl [dostęp 2019-02-28].
- ↑ Od łopaty do dyplomaty, fakty.interia.pl [dostęp 2019-02-28].
- ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 1 (107), styczeń-marzec 1984, str. 116
- ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 4 (114), październik-grudzień 1985, str. 265
- ↑ Historie niewiarygodnie prawdziwe z zakątka Warmii, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-01-04].
