„Prawo przeciwko nienawiści do Żydów jest zazwyczaj początkiem końca dla Żydów”.
—Joseph Goebbels, pamiętnik (19 kwietnia 1943) [1]
+
Bardzo dobry i wysoce aktualny tekst-odtrutka na epidemię politycznej poprawności, która zatruwa resztki rozumu wśród Polaków.
(Oryginalna wersja angielska poniżej)
Warto zwrócić uwagę na zwykłą etymologię:
Wprawdzie język nie zawsze kieruje się prawami logiki, ale istotnie czasownik nawidzieć (tak!) istniał i był w powszechnym użyciu aż do XVIII w. W Słowniku języka polskiego S.B. Lindego odnajdujemy jego definicję 'rad widzieć kogoś', 'kochać się w nim' i przykłady użyć: „Lubią go obiedwie, a ta, ta młodsza, pasjami go nawidzi”, „Dobrego gospodarza każdy nawidzi, chwali”. Dlaczego właśnie ten czasownik zaginął, a jego antonim tak dobrze się miewa – nie umiem odpowiedzieć. Zachęcam do posługiwania się tym zapomnianym słowem: przyjemniej jest przecież nawidzieć ludzi, niż ich nienawidzi(e)ć.
Serdecznie pozdrawiam
Krystyna Długosz-Kurczabowa, Uniwersytet Warszawskihttps://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/kiedys-nawidziec-teraz-nienawidzic;3767.html
— to w okresie, kiedy bezmyślnie przyjmujemy do naszego środowiska obcojęzyczne pojęcia, to jako definicje nowych dogmatów naszego postępującego autoupodlenia.
Red. Gazeta Warszawska
+
„Nienawiść” to takie brzydkie słowo. I takie młodzieńcze słowo. Przywodzi na myśl stereotypową ośmiolatkę, która krzyczy „Nienawidzę cię!” matce, kiedy nie wolno jej dołączyć do miejscowego noclegu. Słowo to jest najczęściej używane na wpół żartobliwie – „Nienawidzę Jankesów!”, „Nienawidzę brokułów!”, itd. – lub do opisania jakiegoś znienawidzonego zadania („Nienawidzę sprzątania łazienki”). Lub może być użyty do efektu retorycznego. Jednak użycie tego terminu w kontekście „mowy nienawiści” jest głupie, młodzieńcze i formalnie pozbawione sensu. Możemy nie lubić kogoś lub jakiejś grupy, być przez nich odpychanym lub chcieć się od nich odciąć. Ale nienawidzić ich? Poważnie – jaka dojrzała osoba jest dziś gotowa otwarcie i szczerze powiedzieć komukolwiek „nienawidzę cię”? Tylko osoba bardzo niepewna lub bardzo przygnębiona mogłaby zrobić coś takiego. To oznaka słabości.
On the True Meaning of Hate Speech “A law against Jew-hatred is usually the beginning of the end for the Jews.” ‘Hate’ is such an ugly word. And such a juvenile word. It calls to mind the stereotypical eight-year-old girl who screams “I hate you!” to her mother when she is not allowed to join the local sleep-over. The word is most often used half-jokingly—“I hate the Yankees!”, “I hate broccoli!”, etc.—or to describe some detested task (“I hate cleaning the bathroom”). Or it can be used for rhetorical effect. But the use of the term in the context of ‘hate speech’ is silly, juvenile, and formally meaningless. We may dislike someone or some group, or be repulsed by them, or wish to dissociate from them. But to hate them? Seriously—what mature individual today is willing to openly and earnestly say “I hate you” to anyone? Only a highly insecure or severely distressed person would do such a thing. It’s a sign of weakness. And yet today, hate seems to be the ethos of the moment. More specifically, we seem to be surrounded by talk of ‘hate speech’ in the mass media. To judge by various headlines and liberal pundits, hate speech would appear to be among the greatest dangers of modern existence—on par with racism and “White supremacy,” and greater than political corruption, international terrorism, global pandemics, financial instability, environmental decline, overpopulation, or uncontrollable industrial technology. Most European countries have legal prohibitions against various forms of hate speech, however ill-defined, as do Canada and Australia. Even in the US there is increasing pressure to create legal sanction for some such concept, the First Amendment notwithstanding. I take this whole topic very personally. It’s no secret that I’ve written harshly against Jews and other minorities. It’s no secret that I prefer living in a White community and a White nation. I have no need to apologize for any of this. And yet, for these very reasons, some people find it appropriate to call me a ‘hater’: “Dalton hates the Jews”; “he hates Blacks,” “he hates Latinos,” etc., etc. But I state here, for the record, that nothing is further from the truth. I hate no one. I may dislike certain people, I may find them malevolent and malicious, I may want them punished, and I may want to separate myself from them; but this does not mean that I hate them. In this era of “hate crimes” and “hate speech laws,” this requires some explanation. As usual, we should start by knowing what we are talking about. What, exactly, is it to ‘hate’? The word has ancient origins, deriving from the Indo-European kədes and Greek kedos. Originally, and surprisingly, it meant simply ‘strong feelings’ in a neutral sense, rather than something negative. In fact, the Old Irish word caiss includes both love and hate. But the negative connotation emerged with the Germanic khatis (later, hass), the Dutch haat, and eventually became ingrained in the English ‘hate.’ The standard dictionary definition typically runs something like this: “intense or extreme dislike, aversion, or hostility” toward someone or something. As such, the word is fairly innocuous; I can hate my job, hate asparagus, and even hate my boss. But this is not at issue. We are more concerned about hate as a mindset, and specifically as oriented toward classes of people, or increasingly, toward certain privileged ideologies. But we immediately confront a major problem here: Hate is a feeling, and feelings are indelibly subjective. And anything that is completely subjective cannot be quantified in objective terms. No one can say with certainty that “Dalton hates X.” Only I can say, “I hate X,” precisely because it is my own feeling. If there is one thing that I insist upon, it is complete sovereignty over my own feelings. No one else will ever dictate how I feel about anything. And even if I say “I hate X,” how does anyone else know that I really feel the hatred? They don’t. Maybe I’m being sarcastic. Maybe I’m joking. Maybe I’m just trying to cause a stir. No one will ever know my actual feelings except me—precisely because they are my own. No one will ever know if I am expressing “real” hatred, or just pretending. (Does that even matter?) The point here is that hatred, because it vanishes into a subjective void that is utterly inaccessible to others, can never be quantified or objectified, and thus can never be the basis for legal enforcement—at least, not in any rational sense. Therefore, the corresponding concept of ‘hate speech,’ viewed as the expression of hatred, likewise melts into thin air. It is, technically, an incoherent concept when put forth as a basis for law. This fact, of course, does not stop corrupt lawmakers around the globe from trying to enforce it, though for very different reasons, as I will explain. So, let’s take a look at how some attempt to define the indefinable. Here is one interesting definition from the Cambridge Dictionary: hate speech is
This is a hugely problematic definition, on several grounds. First, how public is ‘public’? If I tell my neighbor, is that public? If I publish something in a private chat room, is that public? What if I mumble something aloud to a friend while in a shopping mall? Am I responsible if a private email to a colleague gets reposted online? And so on. Second: it involves the “expression of hate,” or “encouragement of violence.” These are two vastly different things. ‘Expression of hate’ is, as I said, functionally meaningless. What, exactly, does it take for something to qualify as an “expression of hate”? Presumably if I say “I hate X,” that counts. But what else? Does “I really, really, really dislike X” count? Does “I’d like to see X die” count? What about “I’d like to see X get very ill”? Does “X is a total scumbag” count? We can see the problems. Incitement to violence is somewhat less ambiguous, but still problematic. Who, for example, is to judge ‘encouragement’? This is another highly subjective term. And how much violence is necessary to qualify? Is a good shove violent? A pie in the face? Tripping someone? Is ‘emotional distress’ violence? What about financial loss? Third, we notice that it’s not violence per se, but rather violence “based on something such as race, religion, sex, or sexual orientation.” This is very odd. What does the phrase “something such as” mean here? The qualifiers mentioned are usually assumed to be intrinsic to the person or group (race, gender)—except that religion, and even sexual orientation, can be changed at the drop of a hat. Therefore, the qualities need not be intrinsic. So what, exactly, is this mysterious criteria, this “something such as,” that is so crucial for the whole concept? The point here is that the whole notion of ‘hate speech,’ like hate itself, dissolves into a subjective void. In objective terms, it is virtually meaningless. How, then, can be it be subject to the force of law? The UN Takes a Shot As if they don’t have enough on their plate already, the United Nations is now highly distressed by the spread of hate speech around the world. Recently, in May 2019, they issued a short statement called “Strategy and plan of action on hate speech.” It included this observation:
The key phrases here: “controversial and disputed” (obviously), “any kind of communication” (very broad), “pejorative or discriminatory language” (highly subjective and undefined), and “on the basis of who they are” (mostly intrinsic factors, except for nationality and religion, and possibly “other identity factors”). And then we read the subsequent explanatory paragraph:
So, hate speech per se is not to be prohibited, but rather only a special kind of hate speech—“inciteful (to violence) hate speech.” In other words, only the worst of the worst, apparently. Clarification and elaboration would soon follow. Also, the Foreword to the statement reveals something of the deeper motives at work here. We find, in the opening paragraph, references to “anti-Semitism,” “neo-Nazis,” and the dreaded “White supremacy.” Strange how we inevitably find such terms in any discussion of hate speech; more on this below. Evidently dissatisfied with this short statement, the UN issued a 52-page “detailed guidance” report, under the same name, in September 2020. Here they establish three levels of hate speech: 1) the worst kind: “direct and public incitement to violence” (including to genocide), 2) a grey zone of hate speech to be prohibited based on “legitimate aims” and only as “necessary and proportionate”, and 3) an unrestricted and lawful form that may still be “offensive, shocking, or disturbing.” Level One (“Incitement”) hate speech in turn is based on, and determined by, six conditions:
Level One Hate must satisfy all six criteria, meaning (presumably): a sensitive time or social context, an influential or important speaker, bad intent, provocative style, widely disseminated, and with reasonable probability of harm. Again, all six are required, for Level One status. Levels Two and Three may meet some, or none, of these. The six criteria are elaborated on pages 17 and 18 of the report. Later in the document we find an interesting admission: “The terms ‘hatred’ and ‘hostility’ should be understood to refer to intense and irrational emotions of opprobrium, enmity, and detestation towards the target group” (p. 13). This is actually quite a relief; any opposition to Jews or other minorities, if rational and non-emotional (e.g., fact-based) cannot count as hate speech! Therefore, writings by scholars, academics, or other serious researchers, who build a case based on facts, history, and plausible inference, are under no circumstances engaging in hate speech. This is a huge loophole that somehow slipped past the ideological censors, one which we should be able to use to our advantage. We (some of us, at least) get further relief on the following page, where we read that Level Three (allowable) Hate includes not only “expression that is offensive, shocking, or disturbing” but also covers “denial of historical events, including crimes of genocide or crimes against humanity.” As the UN sees it, so-called Holocaust denial is permissible, or at least non-punishable, hate speech.[2] And in Figure 4 they go further still, stating that Level Three hate “must be PROTECTED” as a form of free expression. This is a remarkable concession. Ah, but there’s a catch: “unless such forms of expression also constitute incitement to hostility, discrimination, or violence under article 20 (2) of the International Covenant on Civil and Political Rights.” This document, written in 1966 and made effective in 1976, includes these words under article 20: “Any advocacy of national, racial or religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence shall be prohibited by law.” So it would seem that, for example, Holocaust “denial” (whatever that means) is not prohibited as long as it avoids any connection to “incitement” of any kind. Presumably discussing it as a historical subject is fine; just don’t implicate anyone today who promotes, exploits, or profits from the conventional Holocaust story. “It’s always about the Jews!” So, let’s get down to the rub. I have a tentative hypothesis that I am willing to put forward: Hate speech is by, for, and about Jews. (Oops—is that hate speech?) That is, that hate speech laws have been invented and promoted by Jews, primarily for their benefit. I further hold that Jews are the master-class haters in world history, and that they understand the power of hatred better than any other people. They have furthermore learned how to project their hatred onto others in service of their own ends, including by trickery and deception. Let me marshal whatever evidence I can, mostly implicit, to build a case for this hypothesis. Start with a little history of Jews and hatred. Perhaps the first explicit connection came way back in 300 BC, in a short writing by Hecateus of Abdera titled “On the Jews.” Only two fragments remain, one of which is relevant: As a result of the Exodus, “Moses introduced a way of life which was, to a certain extent, misanthropic (apanthropon) and hostile to foreigners”.[3] It is striking that, even at that early date, the Jews had a reputation for misanthropy—a hatred of humanity. The same theme recurs in 134 BC, when King Antiochus VII was advised “to destroy the Jews, for they alone among all peoples refused all relations with other races, and saw everyone as their enemy.” The king’s counselor cited “the Jews’ hatred of all mankind, sanctioned by their very laws.”[4] Not only was their hatred notable, so too was the fact that it was “they alone, among all peoples”; the Jews were exceptional haters, it seems. It is worth further expanding on the idea that Jewish hatred is “sanctioned by their very laws”—by which they mean, the Old Testament. We know, of course, that the Jews viewed themselves as “chosen” by the creator of the universe: “For you are a people holy to the Lord your God. The Lord your God has chosen you to be a people for his own possession, out of all the peoples that are on the face of the earth” (Deut 7:6). Clearly, then, everyone else is second-best. We also know that God supposedly gave the Jews a kind of dominion over the other nations of the Earth. The Book of Exodus states, “we [Jews] are distinct…from all other people that are upon the face of the earth” (33:16). Similarly, the Hebrew tribe is “a people dwelling alone, and not reckoning itself among the nations” (Num 23:9). In Deuteronomy (15:6), Moses tells the Jews “you shall rule over many nations”; “they shall be afraid of you” (28:10). There is Genesis: “Let peoples serve you, and nations bow down to you” (27:29); or Deuteronomy, where God promises Jews “houses full of all good things, which [they] did not fill, and cisterns hewn out, which [they] did not hew, and vineyards and olive trees, which [they] did not plant” (6:11). And outside the Pentateuch, we can read in Isaiah: “Foreigners shall build up your walls, and their kings shall minister to you…that men may bring you the wealth of the nations” (60:10–11); or again, “aliens shall stand and feed your flocks, foreigners shall be your plowmen and vinedressers…you shall eat the wealth of the nations” (61:5–6). What is this but explicit misanthropy, sanctioned by God, and sustained “by their very laws”? Around 50 BC, Diodorus Siculus wrote Historical Library where, in the course of discussing the Exodus, he observes that “the nation of Jews had made their hatred of mankind into a tradition” (34,1). A few decades later, Lysimachus remarked that the Hebrew tribe was instructed by Moses “to show good will to no man” and to offer only “the worse advice” to others. And in the early years of the Christian era, the writer Apion commented on the Jewish tendency “to show no goodwill to a single alien, above all to Greeks.”[5] Again, repeated observations of Jewish hatred toward Gentile humanity. The most insightful ancient critique, though, comes from Roman historian Tacitus. His works Histories (100 AD) and Annals (115 AD) both record highly damning observations on the Hebrew tribe. In the former, the Jews are described as “a race of men hateful to the gods” (genus hominum invisium deis, V.3). Somewhat later, he remarks that “the Jews are extremely loyal toward one another, and always ready to show compassion, but toward every other people they feel only hate and enmity” (hostile odium, V.5). But his most famous line comes from his later work, Annals. There he examines the Great Fire of Rome in 64 AD, and Nero’s reaction to it. Nero, says Tacitus, pinned the blame in part on the Christians and Jews—“a class of men loathed for their vices.” The Jews “were convicted, not so much on the count of arson as for hatred of the human race” (odio humani generis, XV.44). Clearly this was the decisive factor, certainly in Tacitus’ eyes and perhaps in all of Rome: that the Jewish odio humani generis, hatred of humanity, was a sufficient crime to banish and even slay them. I could go on, but the message is clear: The ancient world viewed the Jews as exceptional haters. I could also cite, for example, Philostratus circa 230 AD (“The Jews have long been in revolt not only against the Romans, but against all humanity”) or Porphyry circa 280 AD (The Jews are “the impious enemies of all nations”)—but the point is made. Importantly, this impression carried on for centuries in Europe, into the Renaissance, the Reformation, and even through to the present day. Martin Luther’s monumental work On the Jews and Their Lies (1543) includes this passage: “Now you can see what fine children of Abraham the Jews really are, how well they take after their father [the Devil], yes, what a fine people of God they are. They boast before God of their physical birth and of the noble blood inherited from their fathers, despising all other people.”[6] Two centuries later, circa 1745, Jean-Baptiste de Mirabaud wrote that “The Jews…were hated because they were known to hate other men.”[7] And then we have Voltaire’s entry on “Jews” in his famous Philosophical Dictionary, which reads as follows:
British historian Edward Gibbon stated the following in his classic work of 1788, The History of the Decline and Fall of the Roman Empire:
A similar observation came from the pen of German philosopher Johann Fichte in 1793:
Who, then, are the master haters in all of history? Particularly striking are the words of Nietzsche. A long series of negative comments on the Jews began in 1881 with his book Daybreak, where he observes in passing (sec. 377) that “The command ‘love your enemies’ had to be invented by the Jews, the best haters there have ever been.” So it would seem that the Jews are truly best at something after all: hatred. Then in The Gay Science (1882), Nietzsche sarcastically notes that the Jews are indeed ‘chosen’ people, precisely because “they had a more profound contempt for the human being in themselves than any other people” (sec. 136). But the most stunning discourse appears in Nietzsche’s work of 1887, On the Genealogy of Morals, where he offers a detailed analysis of hatred from the Judeo-Christian perspective. In short, Jewish hatred is manifested most visibly in their rabbis, religious men, and their priests. Sanctioned by God, priestly hate is the deepest and most profound; it is the hatred of those without tangible power. Jewish hatred then metastasized in Christianity, taking form as its nominal opposite, namely, love. The First Essay is a masterpiece of literature and philosophy; I quote it at length:
On this view, Christian ‘love’ grows out of Jewish ‘hate,’ like the crown of the tree from its roots. The Jews (and Paul specifically), the master haters, purveyors of the “deepest and most sublime hatred” that has ever existed, created the idea of a saviour who loves everyone. They did so as cover for their hatred of humanity, and as an enticement into their Jewish-inspired worldview—one of a Jewish man-god (Jesus), of Jehovah the Almighty, of heaven and hell. These destructive and nihilistic “values and innovations” could only be foisted upon a humanity that was detested. Christianity was thus the greatest manifestation of Jewish hatred ever conceived. Nietzsche summarizes his thesis concisely in section 16:
The nihilistic Christian values—based on a mythical God and an unknowable and perhaps nonexistent future life—managed to undermine and ultimately displace the superior Greco-Roman values that had flourished for 800 years and created the foundation of all of Western civilization. Only an overthrow of Judeo-Christianity and a return to classic, aristocratic values can save humanity at this point. The quoted passage refers, of course, to Tacitus. We can’t leave the Genealogy without brief mention of a fascinating and humorous allegory on hatred that Nietzsche offers in section 13. There he compares the situation between lowly (Judeo-Christian) haters and the strong and noble (Roman) aristocrats to the opposition that might exist between baby lambs and some nasty predator (Raubvogel), like an eagle. The lambs are innocently and peacefully munching grass in a field, but live in constant fear of a predator who may, at any time, swoop in and snatch them up. The weak lambs are haters; they hate those birds of prey. But the noble eagles don’t hate at all. Nietzsche explains:
The noble don’t hate; they rule and dominate. Only the weak hate. The weak haters furthermore seek to portray the strong and noble in the harshest possible terms: “evil,” “killers,” “sinners.” But this is ludicrous, of course. The strong are just doing what is appropriate to their nature. The haters might then try to confuse the strong, to guilt them into changing their behavior, to get them to become ‘weak’ and ‘good’ like the haters themselves. But this would be the death of them, just as a life of munching grass—so pleasant for a lamb—would mean death for an eagle. Nietzsche emphasizes this very point:
Today, weak and lowly haters—Jews, Jewish-inspired Christians, and Jewish lackeys in the media—have been working hard to convince the strong and noble that they are bad, evil, bigoted, racist, and supremacist. And to the extent that they have succeeded, it has been the death of noble humanity. We must resist this tendency with all our might. Hate Speech in the Twentieth Century With growing wealth and financial clout, and with a 2,000-year history of skill in hatred under their belts, organized Jewry began to press the case for legal sanctions against their opponents. With the flood of Jewish immigrants around the turn of the century, it is perhaps not surprising that Jewish legal advocacy took hold in the US. In the first two decades, a number of major pro-Jewish groups emerged, including the American Jewish Committee (1906), the Anti-Defamation League (1913), the American Jewish Congress (1918), and the American Civil Liberties Union (1920). All these groups were de facto anti-hate speech advocates, even if the federal legal apparatus did not really exist at that point. Their focus was on so-called “group libel,” a novel legal concept that was formulated specifically to benefit Jewish interests. Meanwhile, across the ocean, Jews were making better legal progress in the proto-Soviet Union. The rise of Jewish Bolsheviks from around 1900, including Leon Trotsky and the quarter-Jewish Vladimir Lenin, brought a new concern with anti-Semitism to the Russian Empire. When they took power in the February Revolution of 1917, they immediately set to work to make life better for Russian Jews. Pinkus (1990) explains that these Bolsheviks “issued a decree annulling all legal restrictions on Jews” in March 1917.[11] He adds that, unsurprisingly, “Even before the October [1917] Revolution, Lenin and the Bolshevik Party were hostile to anti-Semitism. Lenin castigated it in the strongest terms on a number of occasions.” As soon as July 1918, the Soviet Council issued a decree (though without legal enforcement) stating that “the anti-Semitic movement and the anti-Jewish pogroms are a deadly menace to the Revolution”; all Soviet workers are called upon “to fight this plague with all possible means”.[12] Lenin himself continued to press his pro-Jewish propaganda; in one short but notable speech of March 1919, he said:
As (non-Jew) Joseph Stalin rose to power in the 1920s, he found it expedient to continue working with the Soviet Jews and generally defended their status. Consequently, that decade became a sort of ‘golden age’ for Jews; it saw the emergence of the likes of Lazar Kaganovich, Yakov Sverdlov, Lev Kamenev, Karl Radek, Leonid Krasin, Filipp Goloshchekin, and Yakov Agranov—all high-ranking Jews in the Soviet hierarchy.[13] Partly because of this governmental dominance, anti-Semitism among the Russian masses continued to percolate. Eventually, “in 1927, a decision was reached to take drastic steps to repress anti-Semitism.”[14] Various forms of propaganda were employed, including books, pamphlets, plays, and films; the process culminated in harsh legal action against anti-Jewish hate, up to and including the death penalty. Stalin confirmed this in writing in 1931:
The Jewish Golden Age in the Soviet Union lasted until the late 1930s, when Stalin inaugurated a retrenchment of Jewish power, apparently in response to the National Socialist stance.[15] But the Soviet (and Bolshevik) philo-Semitic policies of the 1920s and 1930s were not lost on Hitler. He and Goebbels were relentless, and justified, in their critiques of “Jewish Bolshevism” as a dominant threat to Germany and Europe. Goebbels in particular noted the growing push for ‘hate speech’ and ‘hate crime’ laws in defense of Jews in both the USSR and the UK; for him, this was proof of (a) a deep-seated and imminent mass uprising against the Jews, and (b) an over-playing of their legal authority. Anti-hate laws are a sign of desperation; they indicate that the end-game is near. In a revealing diary entry of 19 April 1943, Goebbels writes:
The following month, in his published essay “The War and the Jews,” Goebbels commented on the legal situation in the USSR—the very law that Stalin described above, and that was still in force some 13 years later:
The status of anti-Semitic hate speech laws was of importance to Goebbels right to the very end. In his last major essay, “Creators of the World’s Misfortunes” (1945), he reiterated the significance of the Soviet law:
Even at the bitter end, this theme still impressed Goebbels. In one of his final diary entries, he wrote:
And indeed, they have succeeded, at least in part. The postwar German Volksverhetzung and the Austrian Verbotsgesetz both stand as among the most embarrassing legal capitulations to Jewish interests in the Western world. Thus we clearly see the origins of hate speech legislation in the twentieth century: it was first constructed by Jews and their sycophants (like Stalin), both in the US and in the Soviet Union, to quell any looming opposition to their power structure. So intent were they on stifling objection to Jewish rule that they were willing to kill those who opposed them. To the Present Day With the growing dominance of Jewish influence in American government over the past five decades, and ongoing influence in Europe, calls to restrict and punish any anti-Jewish commentary via hate speech laws have become ever more strident. The U.S. government—or at least the Republicans—have so far mostly resisted such efforts, but social media has come around to the philosemitic stance. Facebook and Facebook-owned Instagram, Twitter, and Google-owned YouTube, have all taken it upon themselves to censor hate speech, especially of the anti-Semitic variety. Google has altered its search algorithms to de-rank offensive and “hate” sites. All this is perfectly understandable, given the huge Jewish presence atop Big Tech; we need only mention Mark Zuckerberg, Sergei Brin, Larry Page, Larry Ellison, Michael Dell, Sheryl Sandberg, Safra Katz, Susan Wojcicki, Steve Ballmer, Brian Roberts, Marc Benioff, Craig Newmark, and Jeff Weiner, for starters. Parallel to Big Tech censorship, Jewish advocacy groups like the SPLC and the ADL continue to press civil cases against those ‘haters’ who they believe have violated the rights or reputation of some aggrieved party. The SPLC has a section of its website dedicated to “anti-Semitism and hate speech,” and the ADL—well, that’s their raison d’etre. Third-party lawsuits and tech censorship serve the purpose of implementing de facto pro-Jewish hate speech policies, at least within the U.S. Conclusion But to come full circle: I began this piece with a discussion about the logical vagueness and incoherence of the concept of hate speech. Clearly, though, many powerful, Jewish-inspired corporations and politicians find the concept useful. For them, in the most basic and practical terms, it becomes quite simple: Hate speech is any speech that Jews hate. Yes, they may claim to hate anti-Muslim speech or anti-Black speech, but this is so only because it is a necessary corollary to anti-Jewish hate speech. The Jews are not so stupid today as to push for uniquely Jewish, “anti-anti-Semitism” laws; those are a thing of the past. Today, such laws require cover language that, at least in theory, includes other “oppressed” groups. Jews and their defenders must appear universal and fair—when in reality most seem to have utter contempt for virtually all non-Jewish groups (there’s that “hatred of humanity” again). Hate speech is any speech that Jews hate. Consider: If you hate what I say, who’s the hater? It’s you, not me. The fact that you may not like what I’m saying does not make me a hater. It makes you the hater. And if you happen to be a champion, master-class, world-historical hater, well then—it’s all hate to you. Thomas Dalton, PhD, has authored or edited several books and articles on politics, history, and religion, with a special focus on National Socialism in Germany. His works include a new translation series of Mein Kampf, and the books Eternal Strangers (2020), The Jewish Hand in the World Wars (2019), and Debating the Holocaust (4th ed, 2020), all available at www.clemensandblair.com. For all his writings, see his personal website www.thomasdaltonphd.com. [1] Reprinted in Goebbels on the Jews (2019; T. Dalton, ed), p. 199. This and most other books cited below are available at www.clemensandblair.com. [2] For the record, I am no denier. I believe that there was a Holocaust of the mid-20th century: it was called World War Two, and some 60 million people died as a result of Jewish-instigated actions both here and in Europe. Jewish fatalities seem to have numbered around 500,000, according to the major revisionists. For more on these issues, see my books The Jewish Hand in the World Wars (2019) and Debating the Holocaust (4th ed, 2020). [3] Eternal Strangers (2020; T. Dalton, ed), p. 16. [4] Emilio Gabba, “The growth of anti-Judaism,” in The Cambridge History of Judaism (vol. 2, 1984; Cambridge University Press), p. 645. [5] Eternal Strangers, pp. 19, 21, and 25, respectively. [6] On the Jews and Their Lies (2020, T. Dalton, ed; Clemens & Blair), p. 53. [7] Eternal Strangers, p. 68. [8] Eternal Strangers, pp. 70-71. [9] The History of the Decline and Fall of the Roman Empire (1788/1974, vol. 2; AMS Press), p. 3. See also Eternal Strangers, p. 59. [10] Eternal Strangers, p. 78. [11] Benjamin Pinkus, The Jews of the Soviet Union (1990; Cambridge University Press), p. 84. [12] In Pinkus, p. 85. [13] The parallels to the Biden regime are striking; see my recent piece “Confronting the Judeocracy.” [14] Pinkus, p. 86. [15] Postwar, Stalin’s purging of high-ranking Jews accelerated, resulting in a decade-long period of virtual state-sponsored anti-Semitism, ending only with Stalin’s death in 1953. [16] Goebbels on the Jews, p. 199. [17] Ibid., pp. 206-207. [18] 4 April 1945, in Goebbels on the Jews, p. 255. |
A jednak dzisiaj nienawiść wydaje się być etosem chwili. Mówiąc dokładniej, wydaje się, że w środkach masowego przekazu otacza nas rozmowa o „mowie nienawiści”. Sądząc po różnych nagłówkach i liberalnych ekspertach, mowa nienawiści wydaje się być jednym z największych zagrożeń współczesnego istnienia – na równi z rasizmem i „białą supremacją” i większym niż korupcja polityczna, międzynarodowy terroryzm, globalne pandemie, niestabilność finansowa, upadek środowiska , przeludnienie lub niekontrolowana technologia przemysłowa. W większości krajów europejskich obowiązują prawne zakazy dotyczące różnych form mowy nienawiści, jakkolwiek źle zdefiniowane, podobnie jak Kanada i Australia. Nawet w USA istnieje rosnąca presja, aby stworzyć sankcje prawne dla niektórych takich koncepcji, pomimo Pierwszej Poprawki. Cały ten temat traktuję bardzo osobiście. Nie jest tajemnicą, że pisałem ostro przeciwko Żydom i innym mniejszościom. Nie jest tajemnicą, że wolę żyć w Białej społeczności i Białym Narodzie. Nie muszę za to przepraszać. A jednak, właśnie z tych właśnie powodów, niektórzy uważają za stosowne nazywanie mnie „nienawistnikiem”: „Dalton nienawidzi Żydów”; „on nienawidzi Murzynów”, „on nienawidzi Latynosów” itd., itd. Ale dla porządku stwierdzam, że nic nie jest dalsze od prawdy. Nikogo nie nienawidzę . Mogę nie lubić niektórych ludzi, mogę ich uznać za wrogich i złośliwych, mogę chcieć ich ukarać i mogę chcieć oddzielić się od nich; ale to nie znaczy, że ich nienawidzę. W erze „przestępstw z nienawiści” i „przepisów dotyczących mowy nienawiści” wymaga to pewnego wyjaśnienia. Jak zwykle powinniśmy zacząć od poznania tego, o czym mówimy. Czym właściwie jest „nienawidzić”? Słowo to ma starożytne pochodzenie, wywodzące się z indoeuropejskiego kədes i greckiego kedos . Pierwotnie, co zaskakujące, oznaczało to po prostu „silne uczucia” w neutralnym sensie, a nie coś negatywnego. W rzeczywistości staroirlandzkie słowo „ caiss” obejmuje zarówno miłość, jak i nienawiść. Ale negatywne skojarzenia pojawiły się wraz z germańskim khatis (później hass ), holenderskim haat , a ostatecznie zakorzeniły się w angielskim „hate”. Standardowa definicja słownikowa zazwyczaj brzmi mniej więcej tak: „intensywna lub skrajna niechęć, niechęć lub wrogość” wobec kogoś lub czegoś. Jako takie słowo to jest dość nieszkodliwe; Mogę nienawidzić swojej pracy, szparagów, a nawet szefa. Ale to nie jest problem. Bardziej martwi nas nienawiść jako sposób myślenia , a konkretnie jako zorientowana na klasy ludzi lub w coraz większym stopniu na pewne uprzywilejowane ideologie. Ale od razu stajemy przed poważnym problemem: nienawiść jest uczuciem , a uczucia są nieusuwalnie subiektywne. A wszystko, co jest całkowicie subiektywne, nie może być skwantyfikowane w kategoriach obiektywnych. Nikt nie może powiedzieć z całą pewnością, że „Dalton nienawidzi X”. Tylko ja mogę powiedzieć „nienawidzę X”, właśnie dlatego, że to moje własne odczucie. Jeśli jest jedna rzecz, na którą nalegam, to jest nią całkowita suwerenność nad moimi własnymi uczuciami. Nikt inny nigdy nie będzie dyktował, jak się czuję o niczym. A nawet jeśli powiem „Nienawidzę X”, skąd ktokolwiek inny może wiedzieć, że naprawdę czuję nienawiść? Nie. Może jestem sarkastyczny. Może żartuję. Może po prostu próbuję wywołać zamieszanie. Nikt nigdy nie pozna moich prawdziwych uczuć oprócz mnie – właśnie dlatego, że są one moimi własnymi . Nikt nigdy się nie dowie, czy wyrażam „prawdziwą” nienawiść, czy tylko udaję. (Czy to w ogóle ma znaczenie?) Chodzi o to, że nienawiść, ponieważ znika w subiektywnej pustce, która jest całkowicie niedostępna dla innych, nigdy nie może być skwantyfikowana ani zobiektywizowana, a zatem nigdy nie może być podstawą egzekwowania prawa – przynajmniej w żadnym racjonalnym sensie. Dlatego odpowiednie pojęcie „mowy nienawiści”, postrzeganej jako wyraz nienawiści, również rozpływa się w powietrzu. Jest to technicznie niespójna koncepcja, gdy jest przedstawiana jako podstawa prawa. Fakt ten oczywiście nie powstrzymuje skorumpowanych prawodawców na całym świecie przed próbami jego egzekwowania, chociaż z zupełnie innych powodów, jak wyjaśnię. Przyjrzyjmy się więc, jak niektórzy próbują zdefiniować to, co niedefiniowalne. Oto jedna interesująca definicja ze słownika Cambridge: mowa nienawiści
Jest to bardzo problematyczna definicja z kilku powodów. Po pierwsze, jak publiczny jest „publiczny”? Jeśli powiem sąsiadowi, czy to jest publiczne? Jeśli opublikuję coś w prywatnym czacie, czy jest to publiczne? Co jeśli mamrotę coś głośno do przyjaciela w centrum handlowym? Czy ponoszę odpowiedzialność, jeśli prywatny e-mail do współpracownika zostanie ponownie opublikowany online? I tak dalej. Po drugie: obejmuje „wyrażanie nienawiści” lub „zachęcanie do przemocy”. To dwie zupełnie różne rzeczy. „Wyrażanie nienawiści” jest, jak powiedziałem, funkcjonalnie bez znaczenia. Czego dokładnie potrzeba, aby coś kwalifikowało się jako „wyrażenie nienawiści”? Prawdopodobnie jeśli powiem „Nienawidzę X”, to się liczy. Ale co jeszcze? Czy liczy się „Naprawdę, naprawdę, naprawdę nie lubię X”? Czy liczy się „Chciałbym zobaczyć, jak umiera X”? A co z „Chciałbym, żeby X bardzo chorował”? Czy liczy się „X to totalna szumowina”? Widzimy problemy. Podżeganie do przemocy jest nieco mniej dwuznaczne, ale nadal problematyczne. Kto na przykład ma oceniać „zachętę”? To kolejny bardzo subiektywny termin. A ile przemocy jest konieczne, aby się zakwalifikować? Czy dobre pchnięcie jest gwałtowne? Ciasto w twarz? Potykać kogoś? Czy przemoc jest „emocjonalna”? A co ze stratą finansową? Po trzecie, zauważamy, że nie jest to przemoc per se, ale przemoc „oparta na czymś takim jak rasa, religia, płeć lub orientacja seksualna”. To bardzo dziwne. Co oznacza tutaj wyrażenie „coś takiego”? Przyjmuje się zwykle, że wspomniane kwalifikatory są nieodłączne od osoby lub grupy (rasa, płeć) – z tym wyjątkiem, że religię, a nawet orientację seksualną można zmienić w mgnieniu oka. Dlatego te cechy nie muszą być nieodłączne. Czym więc właściwie jest to tajemnicze kryterium, to „coś takiego”, które jest tak kluczowe dla całej koncepcji? Chodzi o to, że całe pojęcie „mowy nienawiści”, podobnie jak sama nienawiść, rozpływa się w subiektywnej pustce. W kategoriach obiektywnych jest to praktycznie bez znaczenia. Jak zatem może podlegać mocy prawa? ONZ robi strzał Jakby nie mieli już wystarczająco dużo na talerzu, ONZ jest teraz bardzo zaniepokojona rozprzestrzenianiem się mowy nienawiści na całym świecie. Niedawno, w maju 2019 r., wydali krótkie oświadczenie zatytułowane „ Strategia i plan działania w sprawie mowy nienawiści ”. Zawierał tę obserwację:
Kluczowe frazy tutaj: „kontrowersyjny i sporny” (oczywiście), „każdy rodzaj komunikacji” (bardzo szeroki), „język pejoratywny lub dyskryminujący” (wysoce subiektywny i niezdefiniowany) oraz „na podstawie tego, kim są” (głównie czynniki wewnętrzne, z wyjątkiem narodowości i religii oraz ewentualnie „inne czynniki tożsamości”). A potem czytamy kolejny akapit wyjaśniający:
Tak więc mowa nienawiści per se nie ma być zakazana, a jedynie specjalny rodzaj mowy nienawiści – „podżeganie (do przemocy) mowy nienawiści”. Innymi słowy, najwyraźniej tylko najgorsze z najgorszych. Wkrótce nastąpią wyjaśnienie i rozwinięcie. Również przedmowa do oświadczenia ujawnia coś z głębszych motywów, które tu działają. W akapicie otwierającym znajdujemy odniesienia do „antysemityzmu”, „neo-nazistów” i budzącej postrach „białej supremacji”. Dziwne, jak nieuchronnie znajdujemy takie terminy w każdej dyskusji na temat mowy nienawiści; więcej na ten temat poniżej. Najwyraźniej niezadowolony z tego krótkiego oświadczenia, ONZ wydała 52-stronicowy raport „ szczegółowych wytycznych ”, pod tą samą nazwą, we wrześniu 2020 r. W tym miejscu ustanawiają trzy poziomy mowy nienawiści: 1) najgorszy rodzaj: „bezpośrednie i publiczne podżeganie do przemocy” (w tym ludobójstwa), 2) szara strefa mowy nienawiści, która ma być zabroniona na podstawie „uzasadnionych celów” i tylko jako „konieczna i proporcjonalna”, oraz 3) nieograniczona i zgodna z prawem forma, która nadal może być „obraźliwa, szokująca” lub niepokojące”. Z kolei mowa nienawiści na poziomie pierwszym („podżeganie”) opiera się i jest określona przez sześć warunków:
Poziom pierwszy nienawiści musi spełniać wszystkie sześć kryteriów, co oznacza (przypuszczalnie): wrażliwy czas lub kontekst społeczny, wpływowy lub ważny mówca, złe zamiary, prowokacyjny styl, szeroko rozpowszechniony i z rozsądnym prawdopodobieństwem wyrządzenia krzywdy. Ponownie, wszystkie sześć są wymagane do uzyskania statusu Level One. Poziomy drugi i trzeci mogą spełniać niektóre z nich lub żaden z nich. Sześć kryteriów omówiono na stronach 17 i 18 raportu. W dalszej części dokumentu znajdujemy interesujące stwierdzenie: „Pojęcia „nienawiść” i „wrogość” należy rozumieć jako odnoszące się do intensywnych i irracjonalnych emocji hańby, wrogości i niechęci wobec grupy docelowej” (s. 13). To właściwie ulga; wszelki sprzeciw wobec Żydów lub innych mniejszości, jeśli racjonalny i pozbawiony emocji (np. oparty na faktach) nie może liczyć się jako mowa nienawiści! Dlatego pisma uczonych, akademików lub innych poważnych badaczy, którzy budują sprawę na podstawie faktów, historii i wiarygodnych wniosków, w żadnym wypadku nie angażują się w mowę nienawiści. To ogromna luka, która jakoś prześlizgnęła się przez ideologiczną cenzurę, którą powinniśmy umieć wykorzystać na swoją korzyść. My (przynajmniej niektórzy z nas) odczuwamy dalszą ulgę na następnej stronie, gdzie czytamy, że poziom trzeci (dopuszczalny) nienawiść obejmuje nie tylko „wyrażenie, które jest obraźliwe, szokujące lub niepokojące”, ale obejmuje również „zaprzeczenie wydarzeniom historycznym, w tym zbrodnie ludobójstwa lub zbrodnie przeciwko ludzkości”. Według ONZ tak zwane negowanie Holokaustu jest dopuszczalne, a przynajmniej niekaralne, mowa nienawiści. [2] A na rysunku 4 idą jeszcze dalej, stwierdzając, że nienawiść na poziomie trzecim „musi być CHRONIONA” jako forma swobody wypowiedzi. To niezwykłe ustępstwo. Ach, ale jest pewien haczyk: „ chyba że takie formy wypowiedzi stanowią również podżeganie do wrogości, dyskryminacji lub przemocy na podstawie art. 20 ust. 2Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych ”. Dokument ten, napisany w 1966 r. i wprowadzony w życie w 1976 r., zawiera następujące słowa w artykule 20: „Wszelkie popieranie nienawiści narodowej, rasowej lub religijnej, które stanowi podżeganie do dyskryminacji, wrogości lub przemocy jest prawnie zabronione”. Wydawałoby się więc, że na przykład „negowanie” Holokaustu (cokolwiek to oznacza) nie jest zabronione, o ile unika jakiegokolwiek związku z „podżeganiem” jakiegokolwiek rodzaju. Przypuszczalnie dyskusja na ten temat jako na temat historyczny jest w porządku; po prostu nie mieszaj dzisiaj nikogo, kto promuje, wykorzystuje lub czerpie zyski z konwencjonalnej historii Holokaustu. „Zawsze chodzi o Żydów!” Więc przejdźmy do pocierania. Mam wstępną hipotezę, którą jestem gotów postawić: mowa nienawiści jest przez, za io Żydach . (Ups – czy to mowa nienawiści?) To znaczy, że przepisy dotyczące mowy nienawiści zostały wymyślone i promowane przez Żydów, głównie dla ich korzyści. Dalej twierdzę, że Żydzi są mistrzami nienawiści w historii świata i że rozumieją siłę nienawiści lepiej niż jakikolwiek inny naród. Ponadto nauczyli się, jak przenosić swoją nienawiść na innych w służbie ich własnym celom, w tym podstępem i oszustwem. Pozwolę sobie zebrać wszelkie możliwe dowody, w większości dorozumiane, aby zbudować argumentację dla tej hipotezy. Zacznij od małej historii Żydów i nienawiści. Być może pierwszy wyraźny związek pojawił się już w 300 rpne, w krótkim piśmie Hekateusza z Abdery zatytułowanym „O Żydach”. Pozostały tylko dwa fragmenty, z których jeden jest istotny: W wyniku Exodusu „Mojżesz wprowadził sposób życia, który był do pewnego stopnia mizantropijny ( apantropon ) i wrogi wobec cudzoziemców”. [3] Uderzające jest to, że nawet w tak wczesnym okresie Żydzi mieli reputację mizantropii – nienawiści do ludzkości. Ten sam temat powraca w 134 rpne, kiedy królowi Antiochowi VII doradzono „zniszczenie Żydów, ponieważ oni sami spośród wszystkich narodów odrzucali wszelkie stosunki z innymi rasami i postrzegali wszystkich jako swoich wrogów”. Doradca króla przytoczył „nienawiść Żydów do całej ludzkości usankcjonowaną samymi ich prawami”.[4] Godna uwagi była nie tylko ich nienawiść, ale także fakt, że byli „oni sami wśród wszystkich narodów”; Wydaje się, że Żydzi byli wyjątkowymi hejterami. Warto dalej rozwinąć ideę, że nienawiść żydowska jest „usankcjonowana przez ich prawa” – przez co rozumieją Stary Testament. Wiemy oczywiście, że Żydzi uważali się za „wybranych” przez stwórcę wszechświata: „Albowiem jesteście ludem świętym Panu, Bogu waszemu. Pan, twój Bóg, wybrał cię na swój lud, ze wszystkich ludów, które są na powierzchni ziemi” (Pwt 7,6). Najwyraźniej więc wszyscy pozostali są na drugim miejscu. Wiemy również, że Bóg rzekomo dał Żydom rodzaj panowania nad innymi narodami Ziemi. Księga Wyjścia mówi: „my [Żydzi] różnimy się… od wszystkich innych ludzi, którzy są na powierzchni ziemi” (33:16). Podobnie plemię hebrajskie jest „ludem mieszkającym samotnie, a nie zaliczającym się do narodów” (Lb 23:9). W Powtórzonego Prawa (15:6), Mojżesz mówi Żydom „będziecie panować nad wieloma narodami”; „Będą się ciebie bali” (28:10). Istnieje Księga Rodzaju: „Niech ci służą narody, a narody oddają ci pokłon” (27:29); lub Powtórzonego Prawa, gdzie Bóg obiecuje Żydom „domy pełne wszelkiego dobra, których [nie] napełnili, i cysterny wykute, których [nie] nie ciosali, oraz winnice i drzewa oliwne, których [nie] sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyć… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? „Będą się ciebie bali” (28:10). Istnieje Księga Rodzaju: „Niech ci służą narody, a narody oddają ci pokłon” (27:29); lub Powtórzonego Prawa, gdzie Bóg obiecuje Żydom „domy pełne wszelkiego dobra, których [nie] napełnili, i cysterny wykute, których [nie] nie ciosali, oraz winnice i drzewa oliwne, których [nie] sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyć… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? „Będą się ciebie bali” (28:10). Istnieje Księga Rodzaju: „Niech ci służą narody, a narody oddają ci pokłon” (27:29); lub Powtórzonego Prawa, gdzie Bóg obiecuje Żydom „domy pełne wszelkiego dobra, których [nie] napełnili, i cysterny wykute, których [nie] nie ciosali, oraz winnice i drzewa oliwne, których [nie] sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyć… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? a narody oddają ci pokłon” (27:29); lub Powtórzonego Prawa, gdzie Bóg obiecuje Żydom „domy pełne wszelkiego dobra, których [nie] napełnili, i cysterny wykute, których [nie] nie ciosali, oraz winnice i drzewa oliwne, których [nie] sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyć… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? a narody oddają ci pokłon” (27:29); lub Powtórzonego Prawa, gdzie Bóg obiecuje Żydom „domy pełne wszelkiego dobra, których [nie] napełnili, i cysterny wykute, których [nie] nie ciosali, oraz winnice i drzewa oliwne, których [nie] sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyli… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? których [oni] nie ciosali, winnice i drzewa oliwne, których [oni] nie sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyć… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? których [oni] nie ciosali, winnice i drzewa oliwne, których [oni] nie sadzili” (6:11). Poza Pięcioksięgiem możemy przeczytać w Księdze Izajasza: „Cudzoziemcy odbudują wasze mury, a ich królowie będą wam służyć… aby ludzie przynieśli bogactwa narodów” (60:10-11); lub znowu: „obcy staną i będą karmić wasze trzody, cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winnicami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winnicami… będziecie spożywać bogactwa narodów” (61:5–6). Czymże jest ta wyraźna mizantropia, usankcjonowana przez Boga i podtrzymywana „przez ich prawa”? Około 50 roku pne Diodorus Siculus napisał Bibliotekę Historyczną, gdzie w trakcie omawiania wyjścia z Egiptu zauważa, że „naród żydowski przekształcił swoją nienawiść do ludzkości w tradycję” (34,1). Kilkadziesiąt lat później Lizymach zauważył, że plemię hebrajskie zostało pouczone przez Mojżesza, aby „nikomu nie okazywać dobrej woli”, a innym udzielać tylko „najgorszych rad”. A we wczesnych latach ery chrześcijańskiej pisarz Apion skomentował żydowską tendencję „nie okazywania dobrej woli ani jednemu obcemu, a przede wszystkim Grekom”. [5] Ponownie, powtarzające się obserwacje żydowskiej nienawiści wobec gojowskiej ludzkości. Jednak najbardziej wnikliwa starożytna krytyka pochodzi od rzymskiego historyka Tacyta. Jego dzieła Historie (100 ne) i Roczniki (115 ne) zawierają bardzo obciążające obserwacje na temat plemienia hebrajskiego. W pierwszym przypadku Żydów określa się jako „rasę ludzi nienawidzących bogów” ( gens hominum invisium deis , V.3). Nieco później zauważa, że „Żydzi są wobec siebie niezwykle lojalni i zawsze gotowi okazywać współczucie, ale wobec każdego innego narodu czują tylko nienawiść i wrogość” ( wrogie odium , V.5). Ale jego najsłynniejsza linia pochodzi z jego późniejszej pracy, Annals. Tam bada Wielki Pożar Rzymu w 64 AD i reakcję Nerona na niego. Neron, jak mówi Tacyt, przypisał winę po części chrześcijanom i Żydom — „klasa ludzi nienawidzących swoich wad”. Żydzi „zostali skazani nie tyle za podpalenie, ile za nienawiść do rasy ludzkiej” ( odio humani generis , XV.44). Najwyraźniej był to decydujący czynnik, z pewnością w oczach Tacyta i być może w całym Rzymie: że żydowskie odio humani generis , nienawiść do ludzkości, było wystarczającą zbrodnią, by ich wygnać, a nawet zabić. Mógłbym kontynuować, ale przesłanie jest jasne: starożytny świat postrzegał Żydów jako wyjątkowych hejterów. Mógłbym też przytoczyć np. Filostratus około 230 rne („Żydzi od dawna buntują się nie tylko przeciwko Rzymianom, ale przeciwko całej ludzkości”) lub Porfir ok. 280 r. (Żydzi są „bezbożnymi wrogami wszystkich narodów” ) — ale o to chodzi. Co ważne, wrażenie to trwało przez wieki w Europie, aż do renesansu, reformacji, a nawet do dnia dzisiejszego. Monumentalne dzieło Marcina Lutra O Żydach i ich kłamstwach (1543) zawiera następujący fragment: „Teraz możesz zobaczyć, jakimi naprawdę wspaniałymi dziećmi Abrahama są Żydzi, jak dobrze traktują swojego ojca [Diabła], tak, jaki wspaniały naród Boga są. Chlubią się przed Bogiem swoim fizycznym narodzinami i szlachetną krwią odziedziczoną po ich ojcach, gardząc wszystkimi innymi ludźmi”. [6] Dwa wieki później, około 1745, Jean-Baptiste de Mirabaud napisał, że „Żydzi… byli nienawidzeni, ponieważ znani byli z nienawiści do innych ludzi”. [7] A potem mamy wpis Woltera o „Żydach” w jego słynnym Słowniku Filozoficznym, który brzmi następująco:
Brytyjski historyk Edward Gibbon w swoim klasycznym dziele z 1788 r. „Historia schyłku i upadku Cesarstwa Rzymskiego” stwierdził, co następuje :
Podobna obserwacja wyszła spod pióra niemieckiego filozofa Johanna Fichte w 1793 roku:
Kim zatem są mistrzowie nienawiści w całej historii? Szczególnie uderzające są słowa Nietzschego. Długa seria negatywnych komentarzy na temat Żydów rozpoczęła się w 1881 r. od jego książki Przedświt , w której mimochodem zauważa (s. 377), że „Przykazanie 'kochaj swoich wrogów' musieli wymyślić Żydzi, najlepsi nienawidzący w historii być." Wydawałoby się więc, że Żydzi naprawdę są w czymś najlepsi: w nienawiści. Następnie w The Gay Science (1882) Nietzsche sarkastycznie zauważa, że Żydzi są rzeczywiście narodem „wybranym”, właśnie dlatego, że „mieli w sobie głębszą pogardę dla istoty ludzkiej niż jakikolwiek inny naród” (s. 136). Ale najbardziej oszałamiający dyskurs pojawia się w dziele Nietzschego z 1887 r. O genealogii moralności , gdzie oferuje szczegółową analizę nienawiści z perspektywy judeochrześcijańskiej. Krótko mówiąc, nienawiść żydowska jest najbardziej widoczna w ich rabinach, zakonnikach i ich kapłanach. Uświęcona przez Boga nienawiść kapłańska jest najgłębsza i najgłębsza; jest to nienawiść tych, którzy nie mają namacalnej mocy. Nienawiść żydowska przerzuciła się następnie na chrześcijaństwo, przybierając postać swego nominalnego przeciwieństwa, mianowicie miłości. Pierwszy esej to arcydzieło literatury i filozofii; Przytaczam to obszernie:
Z tego punktu widzenia chrześcijańska „miłość” wyrasta z żydowskiej „nienawiści”, jak korona drzewa od korzeni. Żydzi (a zwłaszcza Paweł), mistrzowie nienawiści, szerzyciele „najgłębszej i najbardziej wzniosłej nienawiści”, jaka kiedykolwiek istniała, stworzyli ideę zbawiciela, który kocha wszystkich. Zrobili to jako przykrywkę dla swojej nienawiści do ludzkości i jako pokusę do ich inspirowanego przez Żydów światopoglądu — jednego z żydowskiego boga-człowieka (Jezusa), Jehowy Wszechmogącego, nieba i piekła. Te destrukcyjne i nihilistyczne „wartości i innowacje” można było narzucić jedynie znienawidzonej ludzkości. Chrześcijaństwo było zatem największym przejawem żydowskiej nienawiści, jaki kiedykolwiek wymyślono. Nietzsche podsumowuje zwięźle swoją tezę w rozdziale 16:
Nihilistyczne wartości chrześcijańskie – oparte na mitycznym Bogu i niepoznawalnym i być może nieistniejącym przyszłym życiu – zdołały podważyć i ostatecznie zastąpić wyższe wartości grecko-rzymskie, które kwitły przez 800 lat i stworzyły podwaliny całej zachodniej cywilizacji. Tylko obalenie judeochrześcijaństwa i powrót do klasycznych, arystokratycznych wartości może w tym momencie uratować ludzkość. Cytowany fragment odnosi się oczywiście do Tacyta. Nie możemy pominąć Genealogii bez krótkiej wzmianki o fascynującej i humorystycznej alegorii nienawiści, którą Nietzsche przedstawia w sekcji 13. Porównuje tam sytuację między skromnymi (judeochrześcijańskimi) nienawiściami a silnymi i szlachetnymi (rzymskimi) arystokratami z opozycją. które mogą istnieć między małymi jagniątkami a jakimś paskudnym drapieżnikiem ( Raubvogel ), takim jak orzeł. Jagnięta niewinnie i spokojnie przeżuwają trawę na polu, ale żyją w ciągłym strachu przed drapieżnikiem, który w każdej chwili może wpaść i je porwać. Słabe jagnięta to nienawidzący ; nienawidzą tych ptaków drapieżnych. Ale szlachetne orły wcale nie nienawidzą. Nietzsche wyjaśnia:
Szlachetni nie nienawidzą; rządzą i dominują. Tylko słaba nienawiść. Co więcej, słabi nienawidzący starają się przedstawiać silnych i szlachetnych w najostrzejszych możliwych terminach: „zło”, „zabójcy”, „grzesznicy”. Ale to oczywiście śmieszne. Silni po prostu robią to, co jest właściwe ich naturze. Hejterzy mogą wtedy próbować zmylić silnych, obwiniać ich, aby zmienili swoje zachowanie, aby stali się „słabi” i „dobrzy” jak sami nienawidzący. Ale to byłaby ich śmierć, tak jak życie na żuciu trawy – tak przyjemne dla baranka – oznaczałoby śmierć dla orła. Nietzsche podkreśla to właśnie:
Dzisiaj słabi i pokorni nienawidzący – Żydzi, zainspirowani przez Żydów chrześcijanie i żydowscy lokaje w mediach – ciężko pracują, aby przekonać silnych i szlachetnych, że są źli, źli, bigoterzy, rasiści i suprematorzy. A do tego stopnia, w jakim im się udało, była to śmierć szlachetnego człowieczeństwa. Musimy z całych sił oprzeć się tej tendencji. Mowa nienawiści w XX wieku Wraz z rosnącym bogactwem i wpływami finansowymi, z 2000-letnią historią umiejętności nienawiści za pasem, zorganizowane żydostwo zaczęło domagać się sankcji prawnych przeciwko swoim przeciwnikom. Wraz z zalewem żydowskich imigrantów na przełomie XIX i XX wieku, nie jest chyba zaskakujące, że żydowskie adwokatury zajęły miejsce w Stanach Zjednoczonych. W pierwszych dwóch dekadach pojawiło się wiele głównych grup prożydowskich, w tym Amerykański Komitet Żydowski (1906), Liga Przeciw Zniesławieniu (1913), Amerykański Kongres Żydów (1918) i Amerykańska Unia Swobód Obywatelskich (1920). ). Wszystkie te grupy były de factozwolennicy mowy nienawiści, nawet jeśli federalny aparat prawny w tamtym momencie tak naprawdę nie istniał. Skupili się na tak zwanym „zniesławieniu grupowym”, nowatorskiej koncepcji prawnej, która została sformułowana specjalnie z myślą o korzyściach dla żydowskich interesów. Tymczasem za oceanem Żydzi czynili lepsze postępy prawne w protosowieckim Związku Radzieckim. Powstanie żydowskich bolszewików od około 1900 roku, w tym Lwa Trockiego i ćwierć-żydowskiego Władimira Lenina, przyniosło Imperium Rosyjskiemu nowe zaniepokojenie antysemityzmem. Kiedy przejęli władzę podczas rewolucji lutowej 1917 r., natychmiast zabrali się do pracy, aby poprawić życie rosyjskich Żydów. Pinkus (1990) wyjaśnia, że ci bolszewicy „wydali dekret anulujący wszelkie prawne ograniczenia dotyczące Żydów” w marcu 1917 r. [11] Dodaje, że nic dziwnego, że „Jeszcze przed rewolucją październikową [1917] Lenin i partia bolszewicka byli wrogo nastawieni do antysemityzmu. Lenin wielokrotnie krytykował to w najostrzejszych słowach”. Już w lipcu 1918 r. Rada Radziecka wydała dekret (choć bez prawnego egzekwowania) stwierdzający, że „ruch antysemicki i antyżydowskie pogromy są śmiertelnym zagrożeniem dla rewolucji”; wszyscy radzieccy robotnicy są wezwani „do walki z tą plagą wszelkimi możliwymi środkami”. [12] Sam Lenin nadal propagował swoją prożydowską propagandę; w jednym krótkim, ale godnym uwagi przemówieniu z marca 1919 roku powiedział:
Gdy (nie-Żyd) Józef Stalin doszedł do władzy w latach dwudziestych, uznał za celowe kontynuowanie współpracy z sowieckimi Żydami i ogólnie bronił ich statusu. W konsekwencji ta dekada stała się dla Żydów rodzajem „złotego wieku”; widział pojawienie się takich jak Lazar Kaganowicz, Jakow Swierdłow, Lew Kamieniew, Karol Radek, Leonid Krasin, Filipp Goloszczekin i Jakow Agranow – wszyscy wysokiej rangi Żydzi w sowieckiej hierarchii. [13] Częściowo z powodu tej dominacji rządu, antysemityzm wśród mas rosyjskich nadal przenikał. Ostatecznie „w 1927 r. podjęto decyzję o podjęciu drastycznych kroków w celu stłumienia antysemityzmu”. [14] Stosowano różne formy propagandy, w tym książki, broszury, sztuki i filmy; proces zakończył się ostrymi działaniami prawnymi przeciwko nienawiści antyżydowskiej,do kary śmierci włącznie . Stalin potwierdził to na piśmie w 1931 roku :
Żydowski złoty wiek w Związku Radzieckim trwał do późnych lat 30., kiedy Stalin zainaugurował ograniczanie żydowskiej władzy, najwyraźniej w odpowiedzi na postawę narodowosocjalistyczną. [15] Ale sowiecka (i bolszewicka) polityka filosemicka lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku nie została stracona na Hitlerze. On i Goebbels byli nieugięci i usprawiedliwieni w swojej krytyce „żydowskiego bolszewizmu” jako dominującego zagrożenia dla Niemiec i Europy. Goebbels w szczególności zwrócił uwagę na rosnący nacisk na prawo „mowy nienawiści” i „przestępstwa z nienawiści” w obronie Żydów zarówno w ZSRR, jak iw Wielkiej Brytanii; dla niego był to dowód (a) głęboko zakorzenionego i nieuchronnego masowego powstania przeciwko Żydom oraz (b) przeceniania ich władzy prawnej. Prawa anty-nienawiść są oznaką desperacji; wskazują, że koniec gry jest bliski. W odkrywczym wpisie do pamiętnika z 19 kwietnia 1943 r. Goebbels pisze:
W następnym miesiącu w opublikowanym eseju „Wojna i Żydzi” Goebbels skomentował sytuację prawną w ZSRR – to samo prawo, które opisał powyżej Stalin, a które nadal obowiązywało jakieś 13 lat później:
Status antysemickich przepisów dotyczących mowy nienawiści miał dla Goebbelsa znaczenie do samego końca. W swoim ostatnim dużym eseju „Twórcy nieszczęść świata” (1945) powtórzył znaczenie prawa sowieckiego:
Nawet na gorzkim końcu ten temat wciąż imponował Goebbelsowi. W jednym z ostatnich wpisów do pamiętnika napisał:
I rzeczywiście, przynajmniej częściowo się udało. Powojenny niemiecki Volksverhetzung i austriacki Verbotsgesetz są jednymi z najbardziej żenujących legalnych kapitulacji wobec żydowskich interesów w świecie zachodnim. W ten sposób wyraźnie widzimy początki ustawodawstwa dotyczącego mowy nienawiści w XX wieku: zostało ono po raz pierwszy skonstruowane przez Żydów i ich pochlebców (takich jak Stalin), zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak iw Związku Radzieckim, aby stłumić wszelką nadciągającą opozycję wobec ich struktury władzy. Byli tak zajęci tłumieniem sprzeciwu wobec żydowskich rządów, że byli gotowi zabić tych, którzy się im sprzeciwiali. Po dziś dzień Wraz z rosnącą dominacją wpływów żydowskich w rządzie amerykańskim w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat oraz utrzymującymi się wpływami w Europie, wezwania do ograniczenia i ukarania wszelkich antyżydowskich komentarzy za pomocą przepisów dotyczących mowy nienawiści stają się coraz bardziej ostre. Rząd Stanów Zjednoczonych – a przynajmniej Republikanie – jak dotąd w większości opierał się takim wysiłkom, ale media społecznościowe przyjęły stanowisko filosemickie. Facebook i należący do Facebooka Instagram , Twitter i należący do Google YouTube podjęły się cenzurowania mowy nienawiści, zwłaszcza tej antysemickiej. Google zmienił swoje algorytmy wyszukiwaniado obniżenia rangi witryn obraźliwych i „nienawiść”. Wszystko to jest całkowicie zrozumiałe, biorąc pod uwagę ogromną obecność Żydów na szczycie Big Tech; na początek wystarczy wspomnieć Marka Zuckerberga, Sergeia Brina, Larry'ego Page'a, Larry'ego Ellisona, Michaela Della, Sheryl Sandberg, Safra Katz, Susan Wojcicki, Steve'a Ballmera, Briana Robertsa, Marca Benioffa, Craiga Newmarka i Jeffa Weinera. Równolegle do cenzury Big Tech, żydowskie grupy wsparcia, takie jak SPLC i ADL, nadal wnoszą sprawy cywilne przeciwko tym „nienawistnikom”, którzy ich zdaniem naruszyli prawa lub reputację jakiejś pokrzywdzonej strony. SPLC ma sekcję swojej strony internetowej poświęconą „antysemityzmowi i mowie nienawiści”, a ADL — cóż, to jest ich racja bytu . Procesy sądowe prowadzone przez osoby trzecie i cenzura technologiczna służą wdrożeniu de facto prożydowskiej polityki mowy nienawiści, przynajmniej w Stanach Zjednoczonych Wniosek Ale żeby zatoczyć koło: zacząłem ten artykuł od dyskusji o logicznej niejasności i niespójności pojęcia mowy nienawiści. Jasne jest jednak, że wiele potężnych, inspirowanych przez Żydów korporacji i polityków uważa tę koncepcję za użyteczną. Dla nich, w najbardziej podstawowych i praktycznych słowach, staje się to całkiem proste: mowa nienawiści to każda mowa, której Żydzi nienawidzą. Tak, mogą twierdzić, że nienawidzą mowy antymuzułmańskiej lub mowy skierowanej przeciwko Murzynom, ale dzieje się tak tylko dlatego, że jest to koniecznym następstwem antyżydowskiej mowy nienawiści. Żydzi nie są dziś tak głupi, żeby forsować wyjątkowo żydowskie, „antysemickie” prawa; to już przeszłość. Dziś takie prawa wymagają języka przykrywkowego, który przynajmniej teoretycznie obejmuje inne „uciskane” grupy. Żydzi i ich obrońcy muszą wyglądać uniwersalnie i uczciwie – podczas gdy w rzeczywistości większość wydaje się mieć całkowitą pogardę dla praktycznie wszystkich grup nieżydowskich (znowu jest ta „nienawiść do ludzkości”). Mowa nienawiści to każda mowa, której nienawidzą Żydzi. Zastanów się: Jeśli nienawidzisz tego, co mówię, kto jest nienawidzącym? To ty , nie ja. Fakt, że może ci się nie podobać to, co mówię, nie czyni mnie hejterem. To czyni cię hejterem. A jeśli zdarzy ci się być mistrzem, mistrzem klasy mistrzowskiej, hejterem światowej historii, cóż, to wszystko jest nienawiścią do ciebie. Dr Thomas Dalton jest autorem lub redaktorem kilku książek i artykułów na temat polityki, historii i religii, ze szczególnym uwzględnieniem narodowego socjalizmu w Niemczech. Jego prace obejmują nową serię translacji Mein Kampf , a książki wieczny Strangers (2020), The Hand żydowska w wojny światowej (2019) i Debata Holocaust (4 th ed, 2020), wszystkie dostępne na www.clemensandblair. pl . Wszystkie jego pisma można znaleźć na jego osobistej stronie internetowej www.thomasdaltonphd.com . [1] Przedruk w Goebbels on the Jews (2019; T. Dalton, red.), s. 199. Ta i większość innych książek cytowanych poniżej jest dostępna na stronie www.clemensandblair.com. [2] Dla przypomnienia, nie zaprzeczam. Uważam, że w połowie XX wieku doszło do Holokaustu : nazwano go II wojną światową, a około 60 milionów ludzi zginęło w wyniku działań inicjowanych przez Żydów zarówno u nas, jak iw Europie. Według głównych rewizjonistów liczba ofiar śmiertelnych Żydów wynosiła około 500 000. Więcej informacji na temat tych zagadnień, zobacz moje książki The Hand żydowski w wojny światowej (2019) i Debata Holocaust (4 th ed, 2020). [3] Eternal Strangers (2020; T. Dalton, red.), s. 16. [4] Emilio Gabba, „Wzrost antyjudaizmu”, w The Cambridge History of Judaism (t. 2, 1984; Cambridge University Press), s. 645. [5] Eternal Strangers , s. odpowiednio 19, 21 i 25. [6] On the Jews and Their Lies (2020, T. Dalton, red; Clemens i Blair), s. 53. [7] Eternal Strangers , s. 68. [8] Eternal Strangers , s. 70-71. [9] Historia upadku i upadku Cesarstwa Rzymskiego (1788/1974, t. 2; AMS Press), s. 3. Zob. też Eternal Strangers , s. 59. [10] Eternal Strangers , s. 78. [11] Benjamin Pinkus, Żydzi Związku Radzieckiego (1990; Cambridge University Press), s. 84. [12] W Pinkusie, s. 85. [13] Paralele z reżimem Bidena są uderzające; zobacz mój najnowszy artykuł „ Konfrontacja z judeokracją ”. [14] Pinkus, s. 86. [15] Po wojnie, stalinowskie czystki wysokich rangą Żydów przyspieszyły, co zaowocowało trwającym dziesięć lat okresem praktycznie sponsorowanego przez państwo antysemityzmu, który zakończył się dopiero śmiercią Stalina w 1953 roku. [16] Goebbels o Żydach , s. 199. [17] Tamże, s. 206-207. [18] 4 IV 1945, w Goebbels o Żydach , s. 255.
|
https://www.theoccidentalobserver.net/2021/07/05/on-the-true-meaning-of-hate-speech/
