GAZETA WARSZAWSKA - Falanga Española de las JONS

Falanga Española de las JONS Ten artykuł dotyczy partii politycznej, która istniała od 1934 do 1937. Informacje o partii politycznej założonej w 1976 można znaleźć w artykule Falange Española de las JONS (1976) .

Z narastającym obrzydzeniem patrzymy na te bandy żydowskich dziadów i ich polskojęzycznych pachołków wydzierających sobie nawzajem reszki polskiego majątku narodowego, miejsca medialnego, komunikacji, jakimi są te rzekomo demokratyczne media publiczne. Media te nie są ani demokratyczne, ani narodowe, ani uczciwe lub dziennikarsko profesjonalne, ale i tak pozostają wciąż polską własnością.

Media te są jak Pałac Kultury i Nauki w Warszawie, który chociaż nieestetyczny, to jest częścią naszej historii, pozostaje centrum stołecznym kultury, a przede wszystkim jest naszą narodową własnością, a te drogocenne działki, na których stoi, też są nasze. I tylko żyd lub polskojęzyczny idiota może chcieć to zburzyć, aby móc to łatwiej ukraść, a horrendalny koszt zburzenia przerzucić na barki Narodu.

Poznaj żyda lub idiotę: zapytaj go o Pałac Kultury i Nauki.

W walce o media tak jednym, jak i drugim chodzi jedynie o to, aby mieć je pod swoją kontrolą, a to przez dotychczasowe status-quo korzyści, a to poprzez prywatyzację, rozszarpanie i gratisowe oddanie w obce komercyjne ręce. Ma to być coś między Polsat a TVN. Polski tam nie będzie!

Naród, bezsilny, patrzy na to biernie, nie wspiera ani jednych, ani drugich, to jest słuszne, ale tylko częściowo. Bierność, oddawanie inicjatywy wrogowi, nieudacznikowi, zdrajcy nigdy nie popłaca i prowadzi do katastrofy.

Naród musi się samo-organizować zbrojnie jako bojówki milicyjne, falanga lub podobne.

W Polsce jest cała masa przykładów organizacji bojowych. Te najbardziej znane np. NSZ, ONR, WiN, są nawet jakoś ożywione, ale tak, aby nigdy nie były Narodowi przydatne, ich ew. zarządy są kontrolowane przez sitwy żydowskie, które tam siedzą. Nawet nowoczesna Solidarność, z Gdańska, której przewodzi Piotr Duda, jest organizacją fasadową, a Duda robi wszystko, aby „nic nie było”. Najlepszym tego dowodem jest nie tylko współudział w niszczeniu polskich kopalń, ale przestępcze milczenie wobec walki transportowców czy kmieci. Te dwie ostatnie grupyspołeczne i narodowe są pozbawiane jakiegokolwiek wsparcia.

Dlatego trzeba zrozumieć, że oglądanie się na te obecne większe czy mniejsze organizacje, które powinny wstać z miejsc i włączyć się walkę jest arcyszkodliwe, bo daremne.
Remedium na chorobę jest budowanie oddolnych struktur milicyjnych opartych na ustalonych i znanych środowiskach najbliższych sąsiadów, kuzynów, kolegów ze szkoły czy podobne.

Ta więź organizacyjna musi opierać się na znajomościach, na więzach krwi, na interesie lokalnym.

Podajemy tu, poniżej, przykład hiszpańskiej Falangi, która, co prawda przegrała, ale uratowała Hiszpanię przed najgorszym losem, a może nawet ocaliła Europę – przynajmniej na dziesięciolecia.

Falanga w Hiszpanii, faszyzm we Włoszech czy nacjonalizm integralny Charles'a Maurras´a, który należałoby poszerzyć nawet o jakiś narodowy syndykalizm to wzory dla nas. Ruchy te były pronarodowe, prowytwórcze i dające prawa prospołeczne, a były wymierzone w kapitalizm monopolistyczny. Jako takie były wybitnie antyżydowskie, które oponowały swoimi wpływami elitom europejskim już wtedy prowadzące, nas, całe narody ku zagładzie.

Faktycznie nie trzeba wymyślać koła, ale na nowo rozpocząć, budować narodowe struktury walki,... walki, a nie oporu, bo opór jest formą pasywności.

Red. Gazeta Warszawska

Hiszpańska Falanga Rad Narodowej Ofensywy Syndykalistycznej

Falanga Española de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista

Szef KrajowyJosé Antonio Primo de Rivera (pierwszy)
Manuel Hedilla (ostatni) ^[a]ZałożycieleJosé Antonio Primo de Rivera
Ramiro Ledesma
Onésimo RedondoZałożony4 marca 1934 ; 89 lat temuRozpuszczony19 kwietnia 1937 ; 86 lat temuPoprzedzonyFalanga Española
JONSPołączone wFET i de las JONS

SiedzibaMadryt , HiszpaniaGazetaDiario ArribaSkrzydło studenckieSindicato Español UniversitarioSkrzydło kobietSección FemeninaMilicja miejskaFalange de Sangre/Primera Línea ^[1]Skrzydło PracyNarodowo-syndykalistyczna Centrala RobotniczaIdeologiaFaszyzm ^[2]

Roman Dmowski: KOŚCIÓŁ, NARÓD I PAŃSTWO(+Pugna+)... z tych krajów ruch ten rodzi się samoistnie, niezależnie od wpływów zewnętrznych. Charles Maurras, główny twórca i wyraziciel ruchu francuskiego, który w następstwie zajął tak wybitne stanowisko w dziejach ...

Maurras et la pensée d’Action Française(+Pugna+)... przemyślany sposób przyłączać się do wszystkiego, co jest naprawdę wieczne i które musi nieustannie rozwijać się w naszym kraju ". To jest Maurrasa dając tej metody jej wypełniony formularz: empiryzm ...

Organisation armée secrète. OAS(Pospolite Ruszenie)... integral Catholic group formed by Jean Ousset, the personal secretary of Charles Maurras, as an offshoot of the monarchist Action Française. This anti-communist religious organisation was formed of many ...

To Isabel Peralta: młoda faszystowska córka byłego przywódcy PP(+Pugna+)Młoda Falangistka wywołała wielkie kontrowersje po jej antysemickim przemówieniu w akcie hołdu dla poległych z Błękitnej Dywizji 18- letnia Isabel Medina Peralta wywołała wielkie kontrowersje po wygłoszeniu faszystowskiego ...

BENITO MUSSOLINI: DOKTRYNA FASZYZMU(+Pugna+)BENITO MUSSOLINI DOKTRYNA FASZYZMU LWÓW - 1935 NAKŁADEM FILOMATY, LWÓW, SYKSTUSKA 45 Z inicjatywy i pod redakcją Lektoratu języka włoskiego Uniwersytetu J. K. we Lwowie. Przekład autoryzowany ...

Organisation armée secrète. OAS(Pospolite Ruszenie)... integral Catholic group formed by Jean Ousset, the personal secretary of Charles Maurras, as an offshoot of the monarchist Action Française. This anti-communist religious organisation was formed of many ...

Falangizm
Narodowy syndykalizm
TotalitaryzmStanowisko polityczneSkrajna prawica ^[3]HymnCara al SolFlaga partii

Falangizm

Jarzmo i strzały

Faszyzm

Falanga Española de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista ( tłum. hiszpański Falanga Rad Narodowej Ofensywy Syndykalistycznej ; FE de las JONS ) była faszystowską partią polityczną założoną w Hiszpanii w 1934 roku w wyniku połączenia Falangi Española i Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista . FE de las JONS, która stała się główną grupą faszystowską w czasie Drugiej Republiki Hiszpańskiej, ^[4] przestała istnieć jako taka, gdy podczas wojny domowej generał Francisco Franco połączył ją z Wspólnotą Tradycjonalistyczną w kwietniu 1937 r., tworząc podobnie nazwaną Falanga Española Tradicionalista y de las JONS (FET y de las JONS).

Wczesna historia _ _

W 1934 r. Falanga Española (FE) połączyła się z Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista (JONS) Onésimo Redondo i Ramiro Ledesma , stając się „Falange Española de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista”. W trakcie kampanii wyborczej w 1933 r. i po niej zamordowano członków zarówno Falangi, jak i JONS; 9 lutego 1934 r. Matías Montero został zamordowany podczas sprzedaży gazet falangistycznych, stając się męczennikiem małego ruchu. ^[5] Do czerwca 1934 roku dziesięciu z nich zginęło, zamordowanych głównie przez socjalistów, ale także przy udziale anarchistów; Socjaliści nie mieli zamiaru pozwolić na rozwój ruchu faszystowskiego w Hiszpanii, obawiając się, że taki ruch ich zmiażdży, jak to miało miejsce w Niemczech i Włoszech. Falangiści początkowo stawiali opór bezskutecznie (co spowodowało wyśmiewanie ich przez resztę prawicy), ale ostatecznie utworzyli własne szwadrony śmierci. Po tym, jak dziesiąty faszysta, Juan Cuéllar, został zabity, a jego zwłoki znęcano się w Madrycie w dniu 10 czerwca 1934 r. podczas konfrontacji z socjalistami, Falangiści zaatakowali grupę Młodzieży Socjalistycznej, zabijając młodą kobietę, Juanitę Rico, której zarzucono molestowanie zwłoki i poważnie raniąc dwóch innych socjalistów. Rico odbył huczny pogrzeb i został okrzyknięty „pierwszą ofiarą faszyzmu w Hiszpanii”. ^[6] Wyglądało na to, że zabójcy Rico działali z własnej inicjatywy, nie informując o tym swoich przełożonych, po czym wkrótce nastąpiła eskalacja przemocy; José Antonio musiał przyłożyć nogę, aby uniemożliwić niektórym Falangistom zamordowanie Indalecio Prieto i wysadzenie siedziby socjalistów w Madrycie. ^[7]

Partia była początkowo zorganizowana jako triumwirat utworzony przez Ramiro Ledesmę, Ruiza de Aldę i José Antonio Primo de Rivera, natomiast drugie stanowisko Sekretarza Generalnego powierzono Raimundo Fernández-Cuesta . ^[8] Przyciągnęła znaczną liczbę wybitnych intelektualistów, w tym Pedro Mourlane Michelena, Rafael Sánchez Mazas , Ernesto Giménez Caballero , Eugenio Montes, José María Alfaro, Agustín de Foxa, Luys Santa Marina, Samuel Ros, Jacinto Miquelarena i Dionisio Ridruejo . ^[9]

Martin Blinkhorn [ es ] rozpoznał co najmniej cztery różne nurty ideologiczne w Falangi, partii w pewnym stopniu ekumenicznej, od fuzji aż do wypędzenia Ledesmy: konserwatyzm propagowany przez monarchistów , takich jak Francisco Moreno Herrera, markiz Eliseda; autorytarny katolicyzm Onésimo Redondo ; radykalny (i antyklerykalny ) syndykalizm narodowy Ramiro Ledesmy; oraz charakterystyczny elitarny rewitalizm José Antonio Primo de Rivera. ^[10]

W październiku 1934 r. kierownictwo zjednoczyło się pod przewodnictwem Jefe Nacional (przywódcy krajowego) w osobie José Antonio i opracowało program polityczny znany jako „27 punktów”. ^[11]

W listopadzie 1934 r. markiz Elisedy, sponsor finansowy partii, opuścił Falangę z powodu nieporozumień z propozycjami partii dotyczącymi stosunków państwo-Kościół, które uznał za „szczerze heretyckie”. Jego odejście pozostawiło partię bez głównego aparatu dochodowego i propagandowego. ^[12]

Utrzymywały się wewnętrzne napięcia wokół projektu programu politycznego. Walka o władzę pomiędzy Ramiro Ledesmą, który opowiadał się za radykalną i antykapitalistyczną wizją; i José Antonio Primo de Rivera , który miał poglądy bardziej konserwatywne i arystokratyczne , ostatecznie doprowadziło do wydalenia Ledesmy w styczniu 1935 r. ^[13] Partia miała również trudności z osiągnięciem wypłacalności gospodarczej. Choć w zasadzie otrzymywał wsparcie od wielkich finansistów i właścicieli ziemskich, nie wystarczało to aż do 1935 roku, kiedy włoski reżim faszystowski dotował go co miesiąc kwotą 50 000 lirów. Dotację zmniejszono o połowę i wycofano po słabych wynikach wyborów w 1936 r. ^[14]

Partia była republikańska , modernistyczna , broniła klas niższych i sprzeciwiała się zarówno oligarchii , jak i komunizmowi , ale nigdy nie zyskała takiej popularności, jaką wykazują ruchy faszystowskie w innych częściach Europy. ^[15] Z tych powodów Falanga została odrzucona przez inne prawicowe partie w hiszpańskich wyborach powszechnych w 1936 roku . Otrzymała zaledwie 0,7% głosów i nie zdobyła ani jednego mandatu w Kortezach . Przekroczyła jedynie jeden procent głosów w pięciu prowincjach, najlepiej radząc sobie w prowincjach Valladolid i Kadyks , gdzie uzyskała od 4 do 5%. ^[16] Falanga, która na początku lat trzydziestych prawdopodobnie nigdy nie przekroczyła dziesięciu tysięcy członków, straciła zwolenników w okresie poprzedzającym hiszpańską wojnę domową, pozostawiając rdzeń młodych, oddanych aktywistów, z których wielu należało do organizacji studenckiej Sindicato Español Universitario . ^[17] Program Falangistów pozostawał pod silnym wpływem katolicyzmu, ale partia pragnęła rozdziału między kościołem a państwem; Falanga nie miała zamiaru narzucać katolicyzmu milionom hiszpańskich niewierzących. ^[18] Falangiści byli w pewnym sensie antykonserwatywni, ponieważ podczas gdy większość hiszpańskiej konserwatywnej prawicy odmawiała jakichkolwiek reform i broniła własności prywatnej na wszystkich poziomach, Falangiści opowiadali się za niektórymi nacjonalizacjami (takimi jak bankowość i usługi publiczne), a także gospodarczymi i reforma społeczna; Falanga broniła „legalnego” kapitalizmu produkcyjnego, potępiając jednocześnie to, co uważali za kapitalizm lichwiarski, finansowy i spekulacyjny. Pogląd ten był zgodny z własnością prywatną, ale nie z nadużyciami popełnianymi wobec klas niższych, które według Falangi należy ocalić od nędzy, w jakiej żyły (odnosząc się szczególnie do bezrolnych chłopów i robotników dziennych). Partia nie pragnęła zatem lewicowej rewolucji, ale złagodzenia biedy i zakończenia walki klasowej poprzez wykorzystanie nowej, pionowej, syndykalistycznej struktury pod Falangą. Partia chciała przyciągnąć ludzi ze wszystkich klas społecznych, niezależnie od tego, czy byli członkami organizacji lewicowych, czy nie; Falanga postrzegała konflikt między partiami politycznymi jako konsekwencję liberalizmu i demokracji. Mieli nadzieję, że to zjednoczenie uczyni Hiszpanię ponownie potężną i umożliwi Hiszpanii rozpoczęcie dalszych imperialnych przejęć. ^[19]Jednak historyk Stanley Payne argumentuje, że Falanga nie miała zamiaru faktycznie podbijać terytorium (de Rivera uważał, że era podbojów dobiegła końca), ale zamiast tego ich koncepcja imperium w rzeczywistości oznaczała zwiększenie hiszpańskiej potęgi kulturowej, szczególnie w Ameryce Łacińskiej, gdzie Hiszpania mógłby działać jako swego rodzaju latynoski przywódca kulturalny. Istniała także perspektywa utworzenia swego rodzaju federacji z Portugalią. ^[18]

Partia posiadała milicję, Primera Línea ^[20] i szczegółowy podręcznik szkoleniowy, prawdopodobnie przygotowany przez emerytowanego podpułkownika Luisa Arrendondo, który zawierał instrukcje dotyczące wojny partyzanckiej. Choć Falanga nie była wówczas przygotowana na tak poważną działalność, dokument odbił się szerokim echem i przekonał hiszpańską lewicę, że faszyzm stanowi w Hiszpanii poważne zagrożenie. ^[21] Falanga posiadała także własny wywiad, Servicio de Información del Movimiento. ^[22] Grupa miała dostęp do różnorodnej broni palnej i materiałów wybuchowych. ^[23] Kilka miesięcy przed rozpoczęciem wojny kilku oficerów artylerii rozpoczęło szkolenie wojskowe bojowników Falangistów. ^[24]

Męskiemu członkowi Falangi towarzyszyła pomocniczka, Sección Femenina . Ta ostatnia organizacja zależna, kierowana przez siostrę José Antonio, Pilar, liczyła pod koniec wojny domowej ponad pół miliona członków i zapewniała usługi opiekuńcze i wsparcie siłom nacjonalistycznym. ^[25] Wiosną 1936 r., kiedy policyjne prześladowania Falangi (w tym Sekcji Kobiet) osiągnęły swój szczyt, Rivera określił organizację jako jedyną sekcję Falangi, która pozostała w dużej mierze nienaruszona i okazała się kluczowa w reorganizacji Falangę w prawdziwy ruch podziemny. Sekcja Kobiet zbierała pieniądze dla więźniów Falangistów i ich rodzin, rozpowszechniała tajną propagandę, a także przekazywała wiadomości od uwięzionych przywódców zewnętrznym bojownikom. ^[26]

Po wyborach w 1936 r. między Falangą a jej wrogami wybuchła większa przemoc. Chociaż Rivera początkowo sądził, że nowy rząd może przeprowadzić „rewolucję narodową” i nakazał swoim bojownikom powstrzymanie się od wrogich działań przeciwko rządowi, nie trwało to długo. ^[27] 6 marca zginęło czterech członków związku zawodowego Falangistów CONS, którzy nie poparli lewicowego strajku. 11 marca dwóch studentów prawa, jeden Falangista, a drugi karlista, zostało zastrzelonych rzekomo przez Młodzież Socjalistyczną. Ponieważ w ciągu pięciu dni zginęło sześć osób związanych z Falangą, Falanga wzięła odwet i 13 marca kilku faszystowskich bandytów próbowało zabić Luisa Jiméneza de Asúa, znanego przywódcę socjalistów i profesora prawa, który był także jednym z autorów Konstytucja Republikańska. Choć przeżył, członek jego policyjnej eskorty został śmiertelnie ranny. ^[28] 16 kwietnia Falangiści otworzyli ogień z pistoletów maszynowych przeciwko robotnikom w centrum Madrytu, zabijając trzy osoby i raniąc czterdziestu. ^[29] Podczas rządów Frontu Ludowego zginęło sześćdziesięciu siedmiu Falangistów, w porównaniu do czterdziestu jeden w ciągu poprzednich dwóch lat. Z kolei Falanga zabiła sześćdziesięciu czterech lewicowców, głównie socjalistów i komunistów. ^[30] Aby przetrwać w obliczu wzmożonych prześladowań ze strony rządu, ruch przyjął strukturę komórkową w stylu komunistycznym, składającą się z trzech członków na komórkę. ^[20] Jednym z powodów, dla których organizacja przetrwała, był duży napływ nowych członków – do Falangi dołączyło 15 000 członków organizacji młodzieżowej CEDA, JAP (choć była to niewielka liczba w porównaniu z całkowitą liczbą członków JAP wynoszącą 225 000). ^[31]

Lewicowy rząd Frontu Ludowego prześladował Falangę i 6 lipca 1936 r. uwięził markiza Estella. Z kolei Falanga przyłączyła się do spisku mającego na celu obalenie Drugiej Republiki Hiszpańskiej , wspierając bunt wojskowy ostatecznie kierowany przez Francisco Franco i kontynuując to przez całą wojnę domową w Hiszpanii .

Wraz z wybuchem wojny domowej w lipcu 1936 r. Falanga walczyła po stronie frakcji nacjonalistycznej przeciwko Drugiej Republice Hiszpańskiej , szybko powiększając się z kilku tysięcy do kilkuset tysięcy. ^[32] Wiele osób dołączyło do Falangi w obawie przed prześladowaniami – byli lewicowcy i centryści pospieszyli do przyłączenia się i próbowali odwrócić podejrzenia co do swojej lojalności, będąc bardziej faszystowskimi niż faktyczni faszyści. Masowy napływ oportunistów zalał „stare koszule” – prawie połowa przedwojennych weteranów zginęła w początkowej fazie buntu, a kilku jego kluczowych przywódców zginęło lub zostało schwytanych, w związku z czym spuchnięte członkostwo okazało się niezwykle niewygodne dla organizacja. ^[29]

Falanga, poprzez swojego przywódcę i współzałożyciela, José Antonio Primo de Riverę, współpracowała w różnych spiskach i militarnych próbach obalenia Republiki. W ostatnich miesiącach, w obliczu spisku, który miał doprowadzić do już trwającego powstania, i przy praktycznie wykluczeniu Falangi, Primo de Rivera aktywnie starał się, aby odegrała ona bardziej zdecydowaną rolę. W kontakcie ze spiskowcami z więzienia w Alicante, w którym był osadzony, przeplatał komunikaty nawołujące do szybkiego powstania z warunkami przyłączenia się do spisku, których wojsko nie spełniło. Wreszcie w oświadczeniu z 17 lipca wezwano jego organizacje do przyłączenia się do zamachu stanu i przyjęcia roli pomocniczej. Dowództwo partii spoczywało na Manuelu Hedilli , byłym mechaniku, ponieważ wielu przywódców pierwszego pokolenia nie żyło lub było uwięzionych przez Republikanów. Wśród nich był Primo de Rivera, który był więźniem rządowym. W rezultacie wśród przywódców nazywano go el Ausente („Nieobecny”). Po skazaniu na śmierć 18 listopada 1936 r. José Antonio Primo de Rivera został stracony 20 listopada 1936 r. (data znana od tego czasu w Hiszpanii jako 20-N ) w więzieniu republikańskim, co nadało mu status męczennika wśród Falangistów. To skazanie i wyrok był możliwy dzięki utracie immunitetu parlamentarnego po tym, jak w ostatnich wyborach jego partia nie uzyskała wystarczającej liczby głosów. Hedilla odegrała ważną rolę w zajęciu miasta Corunna, sprowadzając dobrze uzbrojonych Falangistów, aby pomogli rebeliantom w zabezpieczeniu miasta, i biorąc udział w jednych z najgorszych represji tamtej wojny. Jednak później stał się jednym z najbardziej zagorzałych krytyków zabójstw nacjonalistów, argumentując, że zniechęciło to robotników do ich sprawy – w Wigilię Bożego Narodzenia 1936 r. powiedział Falangi, aby nie prześladowała robotników, którzy „głosowali na lewicę z głodu lub rozpaczy. Wszyscy Wiedzcie, że w wielu miastach byli – i są – prawicowcy, którzy są gorsi od czerwonych”. Jednak te oświadczenia wzbudziły w oczach hiszpańskiej prawicy Hedillę i innych lewicowych Falangistów wysoce podejrzliwymi. ^[33] Powstało napięcie między lewym i prawym skrzydłem Falangi, a ambasador Niemiec zachęcił Hedillę do przeciwstawienia się przejęciu organizacji przez klasę średnią. W nocy 16 kwietnia 1937 r. zwolennicy Hedilli (choć nie sam Hedilla) próbowali przejąć siedzibę Falangistów w Salamance od prawicowców pod wodzą Sancho Dávili, co doprowadziło do strzelaniny wokół Plaza Mayor, w wyniku której zginęło dwóch Falangistów i zapanował porządek. zostanie przywrócona przez Gwardię Cywilną. ^[29] 18 kwietnia Hedilla zorganizował spotkanie w radzie Falangi, podczas którego został wybrany na przywódcę. ^[29]

Po przejęciu władzy przez Francisco Franco 19 kwietnia 1937 r. zjednoczył pod swoim dowództwem Falangę z karlistowską Comunión Tradicionalista na mocy dekretu zjednoczeniowego , tworząc Falange Española Tradicionalista y de las JONS ( FET y de las JONS ), którego oficjalną ideologią byli Falangiści 27 punto – zmniejszono po zjednoczeniu do 26. Chociaż karlistom wypadło gorzej w tym wymuszonym związku, Franco słusznie wywnioskował, że będą bardziej posłuszni i mniej nastawieni politycznie, co sprawi, że będzie to mniej niepokojące. ^[29] Mimo to partia była w istocie szeroko zakrojoną koalicją nacjonalistyczną, ściśle kontrolowaną przez Franco. Części pierwotnej Falangi (w tym Hedilla) i wielu karlistów nie przystąpiły do zjednoczonej partii. Franco próbował przejąć kontrolę nad Falangą po starciu między Hedillą a jego głównymi krytykami w grupie, legitymistami Agustína Aznara i Sancho Dávila y Fernándeza de Celisa , które groziło wykolejeniem nacjonalistycznego wysiłku wojennego. ^[34] Nowy mundur składał się z czerwonego beretu karlistowskiego i niebieskiej koszuli falangistów. ^[29] Chociaż Falanga była coraz bardziej zintegrowana z armią nacjonalistyczną, udało jej się zachować własną tożsamość; ich mundury i korespondencja zachowały własne insygnia falangistów, podczas gdy tradycyjny termin presente! było używane w odniesieniu do poległych towarzyszy w raportach i dziennikach. ^[35]

Żadna z pokonanych stron wojny nie poniosła takiej liczby ofiar śmiertelnych wśród swoich przywódców jak Falanga. 60% przedwojennych członków Falangistów straciło życie podczas wojny.

Jednak większość majątku wszystkich pozostałych partii i związków zawodowych została przydzielona partii. W 1938 r. pod dowództwem Falangistów zjednoczyły się wszystkie związki zawodowe.

Notatki [ edytuj ]

^ Sporny zlegitimistas Agustína Aznara i Sancho Dávila y Fernández de Celis .

Referencje [ edytuj ]

^ Muñoz Bolaños, Roberto (2018). „Escuadras de la muerte: militares, Falange y terroryzmo en la II República” . Amnis . 17 (17). doi : 10.4000/amnis.3616 . S2CID 165226646 .
^ Thomàs 2019 , s. 1. 155; Saz Campos 2004 , s. 13. 346 „[było to] ciało świeckie, palegenetyczne i rewolucyjne, a także antyliberalne i antysocjalistyczne, innymi słowy, pomimo swojej specyfiki i pluralizmu (które można znaleźć we wszystkich ruchach tej taśmy), to było całkowicie faszystowskie”.
^ Winkler, Heinrich August (sierpień 2002). Wiek katastrofy: historia Zachodu, 1914–1945 (oprawa twarda). Uniwersytet Yale. ISBN 978-0-300-20489-6.
^ Thomàs 2019 , s. 1. 155.
^ Casanova, Julian. Republika hiszpańska i wojna domowa. Cambridge University Press, 2010, s. 15. 112
^ Payne, Stanley G. Upadek republiki hiszpańskiej, 1933–1936: początki wojny domowej. Yale University Press, 2008, s. 15. 65
^ Tomasz, Joanna Maria. José Antonio Primo de Rivera : Rzeczywistość i mit hiszpańskiego przywódcy faszystowskiego. Tom. 3. Berghahn Books, 2019, s. 141–142
Bibliografia Linki zewnętrzne 187.
^ Zobacz Mónica i Pablo Carbajosa, La Corte Literaria de José Antonio (Crítica; Barcelona, 2003) i Mechtild Albert, Vanguardistas de Camisa Azul tr. Cristina Diez Pampliego i Juan Ramón García Ober (Madryt: Visor Libros, 2003).
^ Blinkhorn 1975 , s. 1. 168.
↑ Quirosa-Cheyrouse y Muñoz 1998 , s. 13. 62.
^ González Calleja 2012 .
^ Preston 2003 , s. 1. 223.
^ Payne, Stanley G. (1995). Historia faszyzmu 1914–1945 . Uniwersytet Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-14874-4.
^ Berdichevsky, Norman (wrzesień 2008). „Franco, faszyzm i Falanga: nie jedno i to samo” . Nowa recenzja angielska. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 14 września 2013 r . Źródło 22 lutego 2009 .
^ Payne 1987 , s. 1. 65.
^ Payne 1987 , s. 1. 62.
^Skocz do:^a^b Payne, Stanley G. Reżim Franco, 1936–1975. Prez. Uniwersytetu Wisconsin, 2011, s. 15. 58
^ Tomasz, Joanna Maria. José Antonio Primo de Rivera: Rzeczywistość i mit hiszpańskiego przywódcy faszystowskiego. Tom. 3. Berghahn Books, 2019, s. 9–11
^Skocz do:^ab^Ruiz , Julius. Czerwony Terror i hiszpańska wojna domowa. Cambridge University Press, 2014, s. 15. 27
^ Payne, Stanley G. Faszyzm w Hiszpanii, 1923–1977. Prez. Uniwersytetu Wisconsin, 1999, s. 15. 107
^ Bale, Jeffrey M. Najciemniejsze strony polityki, I: powojenny faszyzm, tajne operacje i terroryzm. Routledge, 2017.
^ Payne, Stanley G. Faszyzm w Hiszpanii, 1923–1977. Uniwersytet Wisconsin Pres, 1999, s. 106–16
^ Serém, Rúben. „Spisek, zamach stanu i wojna domowa w Sewilli (1936–1939): historia i mit we frankistowskiej Hiszpanii”. Rozprawa doktorska, The London School of Economics and Political Science (LSE), 2012, s. 10-10. 57
^ Payne 1987 , s. 1. 187.
Bibliografia ^ Ruiz, Julius. Czerwony Terror i hiszpańska wojna domowa. Cambridge University Press, 2014, s. 26–27
Bibliografia ^ Ruiz, Julius. Czerwony Terror i hiszpańska wojna domowa. Cambridge University Press, 2014, s. 15. 24
^ Payne, Stanley G. Upadek republiki hiszpańskiej, 1933–1936: początki wojny domowej. Yale University Press, 2008, s. 15. 285
^Skocz do:^a^b^c^d^e^f Beevor, Antony. Bitwa o Hiszpanię: hiszpańska wojna domowa 1936–1939. Hachette Wielka Brytania, 2012.
^ Tomasz, Joanna Maria. José Antonio Primo de Rivera: Rzeczywistość i mit hiszpańskiego przywódcy faszystowskiego. Tom. 3. Berghahn Books, 2019, s. 25. 193
Bibliografia ^ Ruiz, Julius. Czerwony Terror i hiszpańska wojna domowa. Cambridge University Press, 2014, s. 15. 28
^ Payne 1987 , s. 1. 176.
^ Beevor, Antoniusz. Bitwa o Hiszpanię: hiszpańska wojna domowa 1936–1939. Hachette UK, 2012, s. 283–284
^ Paul Preston , Franco , Londyn: 1995, s. 261–6
Bibliografia ^ Bannister, Christopher. „Krzyżowcy i komisarze: studium porównawcze motywacji ochotników do armii ludowej i narodowej podczas hiszpańskiej wojny domowej 1936–1939”. Rozprawa doktorska, 2014, s. 23. 253

Bibliografia [ edytować ]

Blinkhorn, Martin (1975). Karlizm i kryzys w Hiszpanii 1931–1939 . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge. ISBN 0-521-20729-0.
Diego González, Álvaro de (1998). „La poesía que promete, la poesía que destruye: la Falange de José Antonio”. Aporty. Revista historii współczesnej . San Sebastián de los Reyes: Actas redakcyjny. 13 (37): 41–56. ISSN 0213-5868 .
González Calleja, Eduardo (2012). „La prensa carlista y falangista durante la Segunda República y la Guerra Civil (1931–1937)” . El Argonauta español (9). doi : 10.4000/argonauta.819 . ISSN 1765-2901 .
Payne, Stanley G. (1987). Reżim Franco 1936–1975 . Madison: Uniwersytet Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-11074-1.
Preston, Paweł (2003). Gołębie wojny . Boston: Northeastern University Press. ISBN 1-55553-560-7.
Quirosa-Cheyrouse y Muñoz, Rafael (1998). Católicos, monárquicos y fascistas en Almería durante la Segunda República . Almería: Universidad de Almería; Instituto de Estudios Almerienses. ISBN 848240119X.
Sanz Hoya, Julián (2008). La constucción de la dictadura franquista en Cantabria: Instituciones, personal politico y apoyos sociales (1937–1951) . Santander i Torrelavega: Universidad de Cantabria; Ayuntamiento de Torrelavega. ISBN 978-84-8102-486-9.
Saz Campos, Ismael (2004). „Faszyzm, faszyzm i rozwój w dyktaturze Franco”. Historia społeczna . 29 (3): 346. doi : 10.1080/0307102042000257629 . ISSN 0307-1022 . S2CID 144311121 .
Tomasz, Joanna Maria (14 maja 2019 r.). „José Antonio Primo de Rivera y el Frente Popular” . Historia y Política (w języku hiszpańskim) (41): 155. doi : 10.18042/hp.41.06 . ISSN 1989-063X .