GAZETA WARSZAWSKA - Abp. Viganò: Msza łacińska i Novus Ordo nie mogą współistnieć, to „walka między Chrystusem a szatanem”

Nie byłbym „zaskoczony”, gdyby ci „nadużywający władzy apostolskiej” wkrótce „całkowicie zakazali” Mszy łacińskiej.

I would not be 'surprised' if those 'abusing apostolic authority' soon 'prohibit' the Latin Mass 'altogether.'

Abp. Viganò: The Latin Mass and Novus Ordo cannot coexist, this is a ‘battle between Christ and Satan’

I would not be 'surprised' if those 'abusing apostolic authority' soon 'prohibit' the Latin Mass 'altogether.'

(LifeSiteNews) — The following is an essay by Archbishop Carlo Maria Viganò on the current debate about Traditionis Custodes.

“THE ONE THREAD BY WHICH

THE COUNCIL HANGS”

A response to Reid, Cavadini, Healy, and Weinandy.

Et brachia ex eo stabunt,

et polluent sanctuarium fortitudinis,

et auferent juge sacrificium:

et dabunt abominationem in desolationem.

And arms shall stand on his part,

and they shall defile the sanctuary of strength,

and they shall place there the abomination unto desolation.

Dan 11: 31

I have followed with interest the ongoing debate about Traditionis Custodes and Father Reid’s comment (here) in which he refutes Cavadini, Healy, and Weinandy, without however reaching a solution to the problems identified. With this contribution, I would like to indicate a possible way out of the present crisis.

Vatican II, not being a dogmatic Council, did not intend to define any doctrinal truth, limiting itself to reaffirming indirectly – and in an often equivocal form – doctrines previously defined clearly and unequivocally by the infallible authority of the Magisterium. It was unduly and forcibly considered as “the” Council, the “superdogma” of the new “conciliar church,” to the point of defining the Church in relation to that event. In the conciliar texts there is no explicit mention of what was later done in the liturgical sphere, passing it off as the fulfillment of the Constitution Sacrosanctum Concilium. On the other hand, there are many critical issues with the so-called “reform,” which represents a betrayal of the will of the Council Fathers and of the pre-conciliar liturgical heritage.

We should rather ask ourselves what value to give to an act that is not what it wants to seem: that is, if we can morally consider as “Council” an act that, beyond its official premises – that is, in the preparatory schemes formulated at length and in detail by the Holy Office – showed itself to be subversive in its unmentionable intentions and malicious in the means to be employed by those who, as it turned out, intended to use it for a purpose totally opposite to what the Church instituted the Ecumenical Councils for. This premise is indispensable in order to be able to evaluate objectively also the other events and acts of governance of the Church that derive from it or that refer to it.

Allow me to explain. We know that a law is promulgated on the basis of a mens, that is, of a very precise purpose, which cannot be separated from the entire legal system in which it is born. These at least are the foundations of that Law which the wisdom of the Church acquired from the Roman Empire. The legislator promulgates a law with a purpose and formulates it in such a way that it is applicable only for that specific purpose; he will therefore avoid any element that could make the law equivocal with respect to its addressee, its purpose, or its result. The convocation of an ecumenical Council has as its purpose the solemn convocation of the Bishops of the Church, under the authority of the Roman Pontiff, to define particular aspects of doctrine, morals, liturgy or ecclesiastical discipline. But what each Council defines must in any case fall within the scope of Tradition and cannot in any way contradict the immutable Magisterium, because if it did so it would go against the purpose that legitimizes authority in the Church. The same applies to the pope, who has full, immediate and direct power over the whole Church only within the confines of his mandate: to strengthen his brothers and sisters in the Faith, to feed the lambs and sheep of the flock that the Lord has entrusted to him.

In the history of the Church, until Vatican II, it has never happened that a Council could de facto cancel the Councils that preceded it, nor that a “pastoral” Council – a ἅπαξ of Vatican II – could have more authority than twenty dogmatic Councils. Yet it happened, amidst the silence of the majority of the episcopate and with the approval of five roman pontiffs, from John XXIII to Benedict XVI. In these fifty years of permanent revolution, no pope has ever questioned the “magisterium” of Vatican II, nor has he dared to condemn its heretical theses or clarify its equivocal ones. On the contrary, all the popes since Paul VI have made Vatican II and its implementation the programmatic fulcrum of their pontificates, subordinating and binding their apostolic authority to the conciliar diktats. They have distinguished themselves through a clear distancing from their predecessors and a marked self-referentiality from Roncalli to Bergoglio: their “magisterium” begins with Vatican II and ends there, and the successors proclaim their immediate predecessors as saints for the sole fact of having convoked, concluded, or applied the Council. Theological language has also adapted to the ambiguity of the conciliar texts, going so far as to adopt as defined doctrines things that before the Council were considered heretical: we may think of the secularism of the State, today taken for granted and praiseworthy; the irenic ecumenism of Assisi and Astana; or the parliamentarism of the Commissions, the Synod of Bishops, and the “synodal path” of the German Church.

All this stems from a postulate that almost everyone takes for granted: that Vatican II can claim the authority of an ecumenical council, before which the faithful are supposed to suspend all judgment and humbly bow their heads to the will of Christ, infallibly expressed by the Sacred Pastors, even if in a “pastoral” and not dogmatic form. But this is not the case, because the Sacred Pastors may be being deceived by a colossal conspiracy that has as its purpose the subversive use of a Council.

What happened on the global level with Vatican II took place locally with the Synod of Pistoia, in 1786, where the authority of Bishop Scipione de’ Ricci – which he was able to legitimately exercise by convoking a diocesan Synod – was declared null and void by Pius VI for having used it in fraudem legis, that is, against the ratio which presides over and directs every law of the Church: because authority in the Church belongs to Our Lord, who is its Head, who grants it in vicarious form to Peter and his legitimate Successors only within the framework of Sacred Tradition. It is therefore not an impudent hypothesis to suppose that a gathering of heretics could have organized a real coup d’état in the ecclesial body, in order to impose that revolution that with similar methods was organized by Freemasonry, in 1789, against the monarchy of France, and that the modernist Cardinal Suenens praised as having been realized at the Council. Nor is this in conflict with the certainty of Christ’s divine assistance to His Church: non prævalebunt does not promise us the absence of conflicts, persecutions, apostasies; it assures us that in the furious battle of the gates of hell against the Bride of the Lamb, they will not succeed in destroying the Church of Christ. The Church will not be defeated as long as she remains as Her Eternal Pontiff commanded her to be. Moreover, the special assistance of the Holy Spirit upon papal infallibility is not in question when the pope has no intention of using it, as in the case of the approval of the acts of a pastoral Council. From a theoretical point of view, therefore, the subversive and malicious use of a Council is possible; also because the pseudochristi and pseudoprophetæ of which Sacred Scripture speaks (Mk 13:22) could deceive even the elect themselves, including most of the Council Fathers, and with them a multitude of clerics and faithful.

If, therefore, Vatican II was, as is evident, an instrument whose authority and authoritativeness was fraudulently used to impose heterodox doctrines and protestantized rites, we can hope that sooner or later the return to the Throne of a holy and orthodox pontiff will cure this situation by declaring it illegitimate, invalid, and null, like the Conciliabolo of Pistoia. And if the reformed liturgy expresses those doctrinal errors and that ecclesiological approach that Vatican II contained in nuce, errors whose authors intended to make manifest in their devastating scope only after their promulgation, no “pastoral” reason – as Dom Alcuin Reid would like to maintain – can ever justify any maintenance of that spurious, equivocal, favens hæresim rite, so utterly disastrous in its effects on God’s holy people. The Novus Ordo therefore does not deserve any amendment, any “reform of the reform,” but only suppression and abrogation, as a consequence of its irremediable heterogeneity with respect to the Catholic Liturgy, to the Roman Rite of which it would presumptuously claim to be the only expression, and to the immutable doctrine of the Church. “The lie must be refuted, as Saint Paul insists, but those who are entangled in its traps must be saved, not lost,” writes Dom Alcuin: but not to the detriment of revealed Truth and of the honor due to the Most Holy Trinity in the supreme act of worship; because in giving excessive weight to pastorality we end up putting man at the center of sacred action, when he should instead place God there and prostrate himself before Him in adoring silence.

And even if this may arouse astonishment in the proponents of the hermeneutic of continuity conceived by Benedict XVI, I believe that Bergoglio is for once perfectly right to consider the Tridentine Mass as an intolerable threat to Vatican II, since that Mass is so Catholic as to disavow any attempt at peaceful coexistence between the two forms of the same Roman Rite. Indeed, it is an absurdity to be able to conceive of an ordinary Montinian form and an extraordinary Tridentine form for a Rite that, as such, must represent the only voice of the Roman Church – una voce dicentes – with the very limited exception of the venerable rites of antiquity such as the Ambrosian Rite, the Lyonese Rite, the Mozarabic Rite, and the minimal variations of the Dominican Rite and similar rites. I repeat: the author of Traditionis Custodes knows very well that the Novus Ordo is the cultic expression of another religion – that of the “conciliar Church” – with respect to the religion of the Catholic Church of which the Mass of Saint Pius V is a perfect prayerful translation. In Bergoglio there is no desire to settle the disagreement between the lineage of Tradition and the lineage of Vatican II. On the contrary, the idea of provoking a rupture is functional to the exclusion of traditional Catholics, whether clerics or laity, from the “conciliar church” that has replaced the Catholic Church and that barely (and reluctantly) keeps its name. The schism desired by Santa Marta is not that of the heretical synodal path of the German Dioceses, but that of traditional Catholics exasperated by Bergoglian provocations, by the scandals of her Court, by her intemperate and divisive declarations (here and here). To obtain this, Bergoglio will not hesitate to carry to their extreme consequences the principles laid down by Vatican II, to which he unconditionally adheres: to consider the Novus Ordo as the only form of the post-conciliar Roman Rite, and to consistently abrogate any celebration in the ancient Roman Rite as completely alien to the dogmatic structure of the Council.

And it is very true, beyond any possible refutation, that there is no possibility of reconciliation between two heterogeneous, indeed opposed, ecclesiological visions. Either one survives and the other succumbs, or one succumbs and the other survives. The chimera of a coexistence between Vetus and Novus Ordo is impossible, artificial, and deceitful: because what the celebrant does perfectly in the Apostolic Mass leads him naturally and infallibly to do what the Church wants; while what the president of the assembly does in the Reformed Mass is almost always affected by the variations authorized by the rite itself, even if in it the Holy Sacrifice is validly realized. And it is precisely in this that the conciliar matrix of the new Mass consists: its fluidity, its ability to adapt to the needs of the most disparate “assemblies,” to be celebrated both by a priest who believes in transubstantiation and manifests it with the prescribed genuflections and by one who believes only in transignification and gives Communion to the faithful in their hands.

I would not be surprised, therefore, if, in the very near future, those who are abusing apostolic authority in order to demolish the Holy Church and provoke the mass exodus of “pre-conciliar” Catholics do not hesitate not only to limit the celebration of the ancient Mass, but also to prohibit it altogether, because in that prohibition the sectarian hatred against the True, the Good, and the Beautiful is summarized, which animated the conspiracy of the Modernists since the first Session of their idol, Vatican II. Let us not forget that, consistent with this fanatical and tyrannical approach, the Tridentine Mass was casually abrogated with the promulgation of the Missale Romanum of Paul VI, and that those who continued to celebrate it were literally persecuted, ostracized, made to die with broken hearts, and buried with funerals in the new rite, as if to seal a miserable victory over a past to be definitively forgotten. And in those days no one was interested in the pastoral motivations to derogate from the harshness of canon law, just as today no one is concerned with the pastoral motivations that could induce many bishops to grant that celebration in the ancient rite to which clerics and faithful show particular attachment.

Benedict XVI’s conciliatory attempt, praiseworthy in its temporary effects of liberalization of the Usus Antiquior, was destined to fail precisely because it arose from the illusion of being able to apply the synthesis of Summorum Pontificum to the Tridentine thesis and the antithesis of Bugnini: that philosophical vision influenced by Hegelian thought could not be successful because of the very nature of the Church (and of the Mass), which is either Catholic or not. And which cannot be at the same time firmly anchored to Tradition and also jolted by the waves of the secularized mentality.

For this reason, I am greatly dismayed to read that the Apostolic Mass is considered by Dom Reid as the “expression of that legitimate plurality that is a part of the Church of Christ,” because the plurality of voices is legitimately expressed in an overall symphonic unity, not in the simultaneous presence of harmony and screeching noise. There is a misunderstanding here that must be clarified as soon as possible, and which in all probability will be healed not so much by the timid and composed dissent of those who ask for tolerance for themselves while giving the same tolerance to those who hold diametrically opposed principles, but rather by the intolerant and vexatious action of those who believe they can impose their own will in opposition to the will of Christ the Head of the Church, presuming to be able to govern the Mystical Body like a multinational corporation, as Cardinal Müller correctly pointed out in his recent speech.

And yet, on closer inspection, what is happening today and what will happen in the near future is nothing other than the logical consequence of the premises established in the past, the next step in a long series of more or less slow steps, each of which many have been silent about and have been blackmailed into accepting. Because those who celebrate the Tridentine Mass habitually but continue to celebrate the Novus Ordo from time to time – and I am not talking about priests subject to blackmail but those who were able to decide for themselves or had the freedom to choose – have already yielded in their principles, accepting to be able to equally celebrate either one, as if they were both equivalent, as if – precisely – one was the extraordinary form and the other the ordinary form of the same Rite. And is not this what has transpired, with similar methods, in the civil sphere, with the imposition of restrictions and the violation of fundamental rights, accepted in silence by the majority of the population, terrorized by the threat of a pandemic? Also in those circumstances, with different motivations but with similar purposes, citizens have been blackmailed: “Either get vaccinated or you cannot work, travel, or go to restaurants.” And how many, although knowing that this was an abuse of authority, have obeyed? Do you think that the systems of manipulation of consensus are very different, when those who adopt them come from the same enemy ranks and are led by the same Serpent? Do you think that the Great Reset plan devised by Klaus Schwab’s World Economic Forum has different purposes than those set by the Bergoglian sect? The blackmail will not be about health, but rather doctrinal: one will be asked to accept only Vatican II and the Novus Ordo Missae in order to be able to have rights in the conciliar church; the traditionalists will be branded as fanatics just like those who are called “no-vax.”

If Rome were to proscribe the celebration of the ancient Mass in all the churches of the world, those who believed that they could serve two masters – the Church of Christ and the conciliar church – will discover that they have been deceived, just as happened to the conciliar Fathers before them. At that point they will have to make the choice that they deluded themselves into believing that they could avoid: a choice which will force them either to disobey an illicit order in order to obey the Lord, or else to bow their head to the will of the tyrant while failing in their duties as ministers of God. Let them reflect, in their examination of conscience, about how many have avoided supporting the few, very few of their brother priests who have been faithful to their own Priesthood even though they have been singled out as disobedient or inflexible simply because they foresaw the deception and the blackmail.

Here it is not a question of “dressing up” the Montinian Mass like the Ancient Mass, trying to use vestments and Gregorian chant to hide the pharisaical hypocrisy that conceived it; it is not a question of cutting out the Prex eucharistica II or celebrating ad orientem: the battle must be fought over the ontological difference between the theocentric vision of the Tridentine Mass and the anthropocentric vision of its conciliar counterfeit.

This is nothing other than the battle between Christ and satan. A battle for the Mass, which is the heart of our Faith, the throne onto which the Divine Eucharistic King descends, the Calvary on which the immolation of the Immaculate Lamb is renewed in an unbloody form. It is not a supper, not a concert, not a show to display eccentricities or a pulpit for heresiarchs, and it not a podium for holding rallies.

It is a battle that will be strengthened spiritually in the clandestinity of priests who are faithful to Christ, who are considered to be excommunicated and schismatics, while inside the churches, along with the reformed rite, infidelity, error, and hypocrisy will triumph. And also the absence: the absence of God, the absence of holy priests, the absence of good faithful souls. The absence – as I said in my sermon for the Chair of Saint Peter in Rome (here) – of the unity between the Chair (Cathedra) and the Altar, between the sacred authority of the Shepherds and their very reason for being, following the model of Christ, ready to be the first themselves to ascend Golgotha, to sacrifice themselves for the flock. Whoever rejects this mystical vision of his own Priesthood ends up by exercising his authority without the ratification that comes only from the Altar, the Sacrifice, and the Cross: from Christ Himself who reigns from that Cross over both spiritual and temporal sovereigns as King and High Priest.

If this is what Bergoglio wants in order to assert his overwhelming power amidst the clamorous silence of the Sacred College and the episcopate, may he know that he will face firm and decisive opposition from many good souls who are willing to fight for love of the Lord and for the salvation of their own souls, who, at a moment that is so dreadful for the fate of the Church and the world, are determined not to give in to those who wish to cancel the perennial Sacrifice, as if to facilitate the rise of the Antichrist to the leadership of the New World Order. We will soon understand the meaning of the terrible words of the Gospel (Mt 24:15), in which the Lord speaks of the abomination of desolation in the temple: the abominable horror of seeing the treasure of the Mass proscribed, our altars stripped, our churches closed, and our liturgical ceremonies forced into clandestinity. This is the abomination of desolation: the end of the Apostolic Mass.

When the 13-years old Agnes was led to her Martyrdom on January 21, 304, many among the faithful and priests had apostasized the Faith under the persecution of Diocletian. Should we fear the ostracism of the conciliar sect, when a girl has given us such an example of fidelity and fortitude before the executioner? Her heroic fidelity was praised by Saint Ambrose and Saint Damasus. Let us ensure that we, unworthy though we may be, will be able to merit the future praise of the Church while we prepare ourselves for those trials in which we testify that we belong to Christ.

+ Carlo Maria Viganò, Archbishop

21 January 2023

Sanctæ Agnetis Virginis et Martyris

Nie byłbym „zaskoczony”, gdyby ci „nadużywający władzy apostolskiej” wkrótce „całkowicie zakazali” Mszy łacińskiej.

( LifeSiteNews ) — Poniżej znajduje się esej arcybiskupa Carlo Marii Viganò na temat aktualnej debaty na temat Traditionis Custodes.

„JEDYNA nić, przez którą

RADA ZAWIESZA SIĘ”

Odpowiedź dla Reida, Cavadiniego, Healy'ego i Weinandy'ego.

Et brachia ex eo stabunt,

et polluent sanctuarium fortitudinis,

et auferent juge sacrificium:

et dabunt abominationem in desolationem.

I broń stanie po jego stronie,

i zbezczeszczą świątynię mocy,

i postawią tam obrzydliwość na spustoszenie.

Dan 11:31

Z zainteresowaniem śledziłem toczącą się debatę na temat Traditionis Custodes i komentarz ks. Reida ( tutaj), w którym obala on Cavadiniego, Healy'ego i Weinandy'ego , nie znajdując jednak rozwiązania zidentyfikowanych problemów. Tym wkładem chciałbym wskazać możliwe wyjście z obecnego kryzysu.

Sobór Watykański II, nie będąc Soborem dogmatycznym, nie miał zamiaru definiować żadnej prawdy doktrynalnej, ograniczając się do potwierdzenia pośrednio – i często w formie dwuznacznej – doktryn wcześniej zdefiniowanych jasno i jednoznacznie przez nieomylny autorytet Magisterium. Niepotrzebnie i na siłę uważano go za „sobór”, „superdogmat” nowego „soborowego kościoła”, aż do zdefiniowania Kościoła w odniesieniu do tego wydarzenia. W tekstach soborowych nie ma wyraźnej wzmianki o tym, co później zrobiono w sferze liturgicznej, przedstawiając to jako wypełnienie Konstytucji Sacrosanctum Concilium. Z drugiej strony istnieje wiele krytycznych kwestii związanych z tak zwaną „reformą”, która stanowi zdradę woli Ojców Soborowych i przedsoborowego dziedzictwa liturgicznego.

Powinniśmy raczej zadać sobie pytanie, jaką wartość nadać aktowi, który nie jest tym, czym chce się wydawać: to znaczy, czy możemy moralnie uznać za „Sobór” akt, który poza jego oficjalnymi przesłankami – to znaczy w planach przygotowawczych sformułowanych obszernie i szczegółowo przez Święte Oficjum – okazał się wywrotowy w swoich niewymownych intencjach i złośliwy w środkach stosowanych przez tych, którzy, jak się okazało, zamierzali go użyć w celu całkowicie przeciwnym do tego, co ustanowił Kościół rady ekumeniczne ds. Ta przesłanka jest niezbędna, aby móc obiektywnie ocenić także inne wydarzenia i akty zarządzania Kościołem, które z niej wywodzą się lub do niej się odnoszą.

Pozwól mi wyjaśnić. Wiemy, że prawo jest promulgowane na podstawie mens , to znaczy bardzo precyzyjnego celu, którego nie można oddzielić od całego systemu prawnego, w którym się rodzi. Takie przynajmniej są podstawy tego Prawa, które mądrość Kościoła przejęła od Cesarstwa Rzymskiego. Ustawodawca ogłasza ustawę w jakimś celu i formułuje ją w taki sposób, aby miała zastosowanie tylko do tego konkretnego zamiaru; będzie więc unikał wszelkich elementów, które mogłyby uczynić ustawę niejednoznaczną w odniesieniu do jej adresata, jej celu lub skutku. Celem zwołania Soboru Powszechnego jest uroczyste zwołanie Biskupów Kościoła, pod władzą Biskupa Rzymu, w celu określenia poszczególnych aspektów doktryny, moralności, liturgii lub dyscypliny kościelnej. Ale to, co określa każdy Sobór, musi w każdym przypadku mieścić się w zakresie Tradycji i nie może w żaden sposób sprzeciwiać się niezmiennemu Magisterium, ponieważ gdyby tak było, byłoby to sprzeczne z celem, który legitymizuje władzę w Kościele. To samo dotyczy papieża, który ma pełną, bezpośrednią i bezpośrednią władzę jedynie nad całym Kościołem w ramach swojego mandatu: umacniać swoich braci i siostry w wierze, paść baranki i owce stada, które Pan mu powierzył.

W historii Kościoła, aż do Soboru Watykańskiego II, nigdy nie zdarzyło się, aby sobór mógł de facto odwołać poprzednie sobory, ani aby sobór „duszpasterski” – ἅπαξ Soboru Watykańskiego II – nie mógł mieć większego autorytetu niż dwadzieścia soborów dogmatycznych . Stało się to jednak w milczeniu większości episkopatu i za aprobatą pięciu rzymskich papieży, od Jana XXIII do Benedykta XVI. W ciągu tych pięćdziesięciu lat permanentnej rewolucji żaden papież nigdy nie zakwestionował „magisterium” Soboru Watykańskiego II, ani nie odważył się potępić jego heretyckich tez ani wyjaśnić dwuznacznych jego tez. Wręcz przeciwnie, wszyscy papieże od czasów Pawła VI uczynili Sobór Watykański II i jego realizację programowym punktem kulminacyjnym swoich pontyfikatów, podporządkowując i wiążąc swój apostolski autorytet soborowemudyktaty . Wyróżnili się wyraźnym dystansem od swoich poprzedników i wyraźnym samoodniesieniem od Roncallego do Bergoglio: ich „magisterium” zaczyna się od Soboru Watykańskiego II i tam się kończy, a następcy ogłaszają swoich bezpośrednich poprzedników świętymi tylko dlatego, że zwołali Sobór Watykański , zawarła lub zastosowała Radę. Język teologiczny dostosował się również do dwuznaczności tekstów soborowych, posuwając się tak daleko, że przyjął jako zdefiniowane doktryny rzeczy, które przed Soborem uważano za heretyckie: możemy pomyśleć o sekularyzmie państwa, który jest dziś uważany za oczywisty i godny pochwały; ireniczny ekumenizm z Asyżu i Astany; czy też parlamentaryzm komisji, Synodu Biskupów i „ścieżki synodalnej” Kościoła niemieckiego.

Wszystko to wynika z postulatu, który prawie wszyscy przyjmują za pewnik: aby II Sobór Watykański mógł domagać się autorytetu soboru powszechnego, przed którym wierni powinni zawiesić wszelkie osądy i pokornie pochylić głowy przed wolą Chrystusa, nieomylnie wyrażoną przez Świętych Pasterzy, nawet jeśli w formie „duszpasterskiej” , a nie dogmatycznej. Ale tak nie jest, ponieważ święci pasterze mogą zostać oszukani przez kolosalny spisek, którego celem jest wywrotowe wykorzystanie soboru.

To, co wydarzyło się na poziomie światowym podczas II Soboru Watykańskiego, miało miejsce lokalnie podczas Synodu w Pistoi w 1786 r., gdzie władza biskupa Scipione de' Ricci – którą mógł zgodnie z prawem wykonywać poprzez zwołanie synodu diecezjalnego – została uznana za nieważną przez Piusa VI za to, że użył go in oszustwo legis , to znaczy wbrew ratio , które przewodniczy i kieruje każdym prawem Kościoła: ponieważ władza w Kościele należy do Naszego Pana, który jest jego Głową, który udziela go w zastępczej formie Piotrowi i tylko jego prawowici następcyw ramach Świętej Tradycji. Dlatego nie jest bezczelną hipotezą przypuszczać, że zgromadzenie heretyków mogło zorganizować prawdziwy zamach stanu w organie kościelnym, aby narzucić rewolucję, którą podobnymi metodami zorganizowała masoneria w 1789 r. Francji, i które modernista kardynał Suenens chwalił jako zrealizowane na soborze. Nie stoi to również w sprzeczności z pewnością boskiej pomocy Chrystusa dla Jego Kościoła: non praevalebunt nie obiecuje nam braku konfliktów, prześladowań, odstępstw; zapewnia nas o tym w zaciekłej bitwie bram piekielnychprzeciwko Oblubienicy Baranka, nie uda im się zniszczyć Kościoła Chrystusowego. Kościół nie zostanie pokonany tak długo, jak pozostanie taki, jak nakazał mu jego Wieczny Papież. Co więcej, szczególna asystencja Ducha Świętego w kwestii nieomylności papieża nie wchodzi w rachubę, gdy papież nie ma zamiaru jej użyć, jak w przypadku zatwierdzenia aktów soboru duszpasterskiego. Z teoretycznego punktu widzenia możliwe jest zatem wywrotowe i złośliwe wykorzystanie soboru; także dlatego, że pseudochristi i pseudoprophetæ , o których mówi Pismo Święte (Mk 13:22), mogli zwieść nawet samych wybranych, w tym większość Ojców Soboru, a wraz z nimi rzesze duchownych i wiernych.

Jeśli zatem Sobór Watykański II był, jak widać, narzędziem, którego autorytet i autorytatywność zostały oszukańczo wykorzystane do narzucenia heterodoksyjnych doktryn i sprotestantyzowanych obrzędów, możemy mieć nadzieję, że wcześniej czy później powrót na tron świętego i ortodoksyjnego papieża uleczy to sytuacji, uznając ją za bezprawną, nieważną i nieważną, jak Conciliabolo z Pistoi. A jeśli zreformowana liturgia wyraża te doktrynalne błędy i to eklezjologiczne podejście, które Sobór Watykański II zawierał in nuce , błędy, których autorzy zamierzali ujawnić w swoim niszczycielskim zakresie dopiero po ich ogłoszeniu, nie ma żadnego „duszpasterskiego” powodu – jak chciałby utrzymywać Dom Alcuin Reid – może kiedykolwiek usprawiedliwić utrzymywanie tego fałszywego, dwuznacznego favens hæresimobrzędu, tak całkowicie katastrofalnego w skutkach dla świętego ludu Bożego. Novus Ordodlatego nie zasługuje na żadną poprawkę, żadną „reformę reformy”, a jedynie zniesienie i zniesienie, w wyniku jej nieodwracalnej heterogeniczności w odniesieniu do liturgii katolickiej, do rytu rzymskiego, którego zuchwale twierdziłby, że jest jedynym wyrazem i niezmiennej doktryny Kościoła. „Kłamstwo musi zostać obalone, jak nalega św. Paweł, ale ci, którzy są uwikłani w jego pułapki, muszą zostać zbawieni, a nie zgubieni”, pisze Dom Alcuin, ale nie ze szkodą dla objawionej Prawdy i czci należnej Trójcy Przenajświętszej w najwyższym akcie kultu; ponieważ przywiązując nadmierną wagę do duszpasterstwa, w końcu stawiamy człowieka w centrum świętego działania, podczas gdy on powinien raczej umieścić tam Boga i paść przed Nim na twarz w adorującej ciszy.

I nawet jeśli może to wzbudzić zdumienie zwolenników hermeneutyki ciągłości wymyślonej przez Benedykta XVI, to uważam, że Bergoglio ma choć raz zupełną rację, uznając Mszę Trydencką za nie do zniesienia zagrożenie dla Soboru Watykańskiego II, ponieważ ta Msza jest tak katolicka, że wyrzekają się wszelkich prób pokojowego współistnienia dwóch form tego samego rytu rzymskiego. Rzeczywiście, absurdem jest wyobrażanie sobie zwykłej formy montinowskiej i nadzwyczajnej formy trydenckiej dla obrządku, który jako taki musi reprezentować jedyny głos Kościoła rzymskiego – una voce dicentes– z bardzo ograniczonym wyjątkiem czcigodnych obrzędów starożytności, takich jak ryt ambrozjański, ryt lyoński, ryt mozarabski oraz minimalne odmiany rytu dominikańskiego i podobnych obrzędów. Powtarzam: autor Traditionis Custodes doskonale wie, że Novus Ordojest kultowym wyrazem innej religii – „Kościoła soborowego” – w odniesieniu do religii Kościoła katolickiego, którego Msza św. Piusa V jest doskonałym modlitewnym tłumaczeniem. W Bergoglio nie ma chęci rozstrzygnięcia sporu między linią Tradycji a linią Soboru Watykańskiego II. Wręcz przeciwnie, idea sprowokowania zerwania jest funkcjonalna w celu wykluczenia tradycyjnych katolików, czy to duchownych, czy świeckich, z „soborowego kościoła”, który zastąpił Kościół katolicki i który z trudem (i niechętnie) zachowuje swoją nazwę. Schizma, której pragnęła Święta Marta, nie jest schizmą heretyckiej drogi synodalnej niemieckich diecezji, ale schizmą tradycyjnych katolików rozdrażnionych prowokacjami bergogliańskimi, skandalami jej dworu, jej nieumiarkowanymi i dzielącymi deklaracjami( tutaj i tutaj ). Aby to osiągnąć, Bergoglio nie zawaha się pociągnąć do skrajnych konsekwencji zasad ustanowionych przez Sobór Watykański II, których bezwarunkowo przestrzega: uznać Novus Ordo za jedyną formę posoborowego rytu rzymskiego i konsekwentnie znosić wszelkie celebracja w starożytnym rycie rzymskim jako całkowicie obca dogmatycznej strukturze Soboru.

I jest bardzo prawdziwe, poza wszelkim możliwym obaleniem, że nie ma możliwości pojednania między dwiema heterogenicznymi, wręcz przeciwstawnymi wizjami eklezjologicznymi. Albo jeden przeżyje, a drugi zginie, albo jeden zginie, a drugi przeżyje. Chimera współistnienia Vetus i Novus Ordojest niemożliwe, sztuczne i oszukańcze: ponieważ to, co celebrans robi doskonale we Mszy Apostolskiej, prowadzi go w sposób naturalny i nieomylny do czynienia tego, czego chce Kościół; podczas gdy na to, co przewodniczący zgromadzenia robi we Mszy Reformowanej, prawie zawsze wpływają zmiany dozwolone przez sam ryt, nawet jeśli w nim Najświętsza Ofiara jest ważnie realizowana. I właśnie na tym polega soborowa matryca nowej Mszy: jej płynność, zdolność dostosowania się do potrzeb najbardziej odmiennych „zgromadzeń”, które mają być celebrowane zarówno przez kapłana, który wierzy w przeistoczenie, jak i manifestuje to poprzez przepisanych przyklęknięć i przez tego, kto wierzy tylko w przeistoczenie i udziela wiernym Komunii na ich ręce.

Nie zdziwiłbym się zatem, gdyby w najbliższej przyszłości ci, którzy nadużywają władzy apostolskiej w celu zburzenia Kościoła Świętego i sprowokowania masowego exodusu „przedsoborowych” katolików, nie zawahali się nie tylko ograniczyć celebrację starożytnej Mszy, ale także całkowicie jej zakazać, ponieważ w tym zakazie streszcza się sekciarska nienawiść do Prawdy, Dobra i Piękna, która ożywiała spisek modernistów od pierwszej sesji ich idola, II Soboru Watykańskiego. Nie zapominajmy, że zgodnie z tym fanatycznym i tyrańskim podejściem, Msza trydencka została przypadkowo zniesiona wraz z ogłoszeniem Missale RomanumPawła VI i że ci, którzy nadal ją celebrują, byli dosłownie prześladowani, odrzucani, skazani na śmierć ze złamanymi sercami i pogrzebani w pogrzebach w nowym rycie, jakby przypieczętowali żałosne zwycięstwo nad przeszłością, która ma zostać ostatecznie zapomniana. I w tamtych czasach nikogo nie interesowały motywacje duszpasterskie, by odstąpić od surowości prawa kanonicznego, tak jak dzisiaj nikogo nie interesują motywacje duszpasterskie, które mogły skłonić wielu biskupów do udzielenia tej celebracji w dawnym rycie, do której duchowni i wierni pokaż konkretny załącznik.

Pojednawcza próba Benedykta XVI, godna pochwały ze względu na tymczasowe skutki liberalizacji Usus Antiquior , była skazana na niepowodzenie właśnie dlatego, że wynikała z iluzji możliwości zastosowania syntezy Summorum Pontificum do trydenckiej tezy i antytezy Bugniniego: że filozofia wizja, na którą wpłynęła myśl heglowska, nie mogła się powieść ze względu na samą naturę Kościoła (i Mszy), który albo jest katolicki, albo nie. I które nie mogą być jednocześnie mocno zakotwiczone w Tradycji i wstrząsane falami zsekularyzowanej mentalności.

Z tego powodu jestem bardzo zaniepokojony, gdy czytam, że Msza Apostolska jest uważana przez Dom Reida za „wyraz tej prawowitej wielości, która jest częścią Kościoła Chrystusowego”, ponieważ wielość głosów jest prawnie wyrażona w ogólnej symfonicznej jedność, a nie jednoczesna obecność harmonii i zgrzytu. Zachodzi tu nieporozumienie, które należy jak najszybciej wyjaśnić i które według wszelkiego prawdopodobieństwa zostanie wyleczone nie tyle przez nieśmiały i opanowany sprzeciw tych, którzy proszą o tolerancję dla siebie, dając taką samą tolerancję tym, którzy są diametralnie przeciwni. zasad, ale raczej przez nietolerancyjne i dokuczliwe działanie tych, którzy wierzą, że mogą narzucić własną wolę wbrew woli Chrystusa Głowy Kościoła,

A jednak, przy bliższym przyjrzeniu się, to, co dzieje się dzisiaj i co wydarzy się w najbliższej przyszłości, nie jest niczym innym jak logiczną konsekwencją przesłanek ustalonych w przeszłości, kolejnym krokiem w długiej serii mniej lub bardziej powolnych kroków, z których każdy o których wielu milczyło i zostało szantażowanych, aby je zaakceptować. Ponieważ ci, którzy zwyczajowo odprawiają Mszę trydencką, ale nadal odprawiają Novus Ordood czasu do czasu – i nie mówię tu o księżach poddanych szantażowi, ale o tych, którzy mogli sami o sobie decydować lub mieli swobodę wyboru – ustąpili już w swoich zasadach, godząc się na to, by móc celebrować jednakowo jednego i drugiego, jakby oba były równoważne, tak jakby – dokładnie – jeden był formą nadzwyczajną, a drugi formą zwyczajną tego samego rytu. I czyż nie to, co zaszło, podobnymi metodami, w sferze obywatelskiej, z nałożeniem ograniczeń i łamaniem praw podstawowych, milcząco akceptowane przez większość społeczeństwa, terroryzowanego groźbą pandemii? Również w tych okolicznościach, z różnych motywacji, ale z podobnymi celami, obywatele byli szantażowani: „Albo się zaszczep, albo nie możesz pracować, podróżować, chodzić do restauracji”. I ile, chociaż wiedząc, że było to nadużycie władzy, posłuchali? Czy uważasz, że systemy manipulacji konsensusem są bardzo różne, gdy ci, którzy je przyjmują, pochodzą z tych samych wrogich szeregów i są prowadzeni przez tego samego Węża? Czy sądzisz, że plan Wielkiego Resetu opracowany przez Światowe Forum Ekonomiczne Klausa Schwaba ma inne cele niż te wyznaczone przez sektę Bergoglian? Szantaż nie będzie dotyczył zdrowia, ale raczej doktrynalny: ktoś zostanie poproszony o zaakceptowanie tylko Soboru Watykańskiego II i Soboru Watykańskiego kiedy ci, którzy je adoptują, pochodzą z tych samych szeregów wroga i są prowadzeni przez tego samego Węża? Czy sądzisz, że plan Wielkiego Resetu opracowany przez Światowe Forum Ekonomiczne Klausa Schwaba ma inne cele niż te wyznaczone przez sektę Bergoglian? Szantaż nie będzie dotyczył zdrowia, ale raczej doktrynalny: ktoś zostanie poproszony o zaakceptowanie tylko Soboru Watykańskiego II i Soboru Watykańskiego kiedy ci, którzy je adoptują, pochodzą z tych samych szeregów wroga i są prowadzeni przez tego samego Węża? Czy sądzisz, że plan Wielkiego Resetu opracowany przez Światowe Forum Ekonomiczne Klausa Schwaba ma inne cele niż te wyznaczone przez sektę Bergoglian? Szantaż nie będzie dotyczył zdrowia, ale raczej doktrynalny: ktoś zostanie poproszony o zaakceptowanie tylko Soboru Watykańskiego II i Soboru WatykańskiegoNovus Ordo Missae , aby móc mieć prawa w Kościele soborowym; tradycjonaliści zostaną napiętnowani jako fanatycy, tak jak ci, których nazywa się „nie-szczepionkami”.

Gdyby Rzym zakazał odprawiania starożytnej Mszy we wszystkich kościołach świata, ci, którzy wierzyli, że mogą służyć dwóm panom – Kościołowi Chrystusowemu i kościołowi soborowemu – odkryją, że zostali oszukani, tak jak stało się to z Ojcowie soborowi przed nimi. W tym momencie będą musieli dokonać wyboru, którego łudzili się, wierząc, że mogą uniknąć: wyboru, który zmusi ich albo do nieposłuszeństwa bezprawnemu rozkazowi, aby być posłusznymi Panu, albo do pochylenia głowy przed wolą Pana. tyrana, zaniedbując swoje obowiązki sług Bożych. Niech w swoim rachunku sumienia zastanowią się nad tym, jak wielu unika wspierania nielicznych,

Tutaj nie chodzi o „przebieranie” Mszy montinowskiej tak, jak Mszę starożytną, o próbę użycia szat liturgicznych i chorału gregoriańskiego, aby ukryć faryzejską hipokryzję, która ją zrodziła; nie chodzi o wycięcie Prex eucharistica II ani celebrację ad orientem : bitwa musi toczyć się o różnicę ontologiczną między teocentryczną wizją Mszy trydenckiej a antropocentryczną wizją jej soborowej podróbki.

To nic innego jak walka Chrystusa z szatanem. Bitwa o Mszę, która jest sercem naszej Wiary, tron, na który zstępuje Boski Eucharystyczny Król, Kalwarię, na której odnawia się ofiarowanie Niepokalanego Baranka w bezkrwawej postaci. To nie wieczerza, nie koncert, nie pokaz dziwactw ani ambona dla herezjarchów, ani podium do organizowania wieców.

Jest to walka, która zostanie duchowo wzmocniona w ukryciu księży wiernych Chrystusowi, uznanych za ekskomunikowanych i schizmatyków, podczas gdy wewnątrz kościołów, wraz ze zreformowanym obrządkiem, zatriumfuje niewierność, błąd i hipokryzja. A także nieobecność: nieobecność Boga, nieobecność świętych kapłanów, nieobecność dobrych i wiernych dusz. Brak – jak powiedziałem w moim kazaniu na Katedrze św. Piotra w Rzymie (tutaj) – jedności między Katedrą ( cathedra ) i Ołtarz, między świętą władzą pasterzy a ich prawdziwym powodem, dla którego na wzór Chrystusa byli gotowi jako pierwsi wejść na Golgotę, aby poświęcić się za trzodę. Kto odrzuca tę mistyczną wizję własnego Kapłaństwa, w końcu sprawuje swoją władzę bez zatwierdzenia, które pochodzi tylko z Ołtarza, Ofiary i Krzyża: od samego Chrystusa, który króluje z tego Krzyża zarówno duchowymi, jak i doczesnymi władcami jako Król i Najwyższy. Kapłan.

Jeśli tego właśnie chce Bergoglio, aby umocnić swoją przytłaczającą władzę pośród wrzaskliwej ciszy Świętego Kolegium i episkopatu, niech wie, że spotka się ze stanowczym i zdecydowanym sprzeciwem wielu dobrych dusz, które są gotowe walczyć z miłości do Pana i o zbawienie własnej duszy, którzy w chwili tak strasznej dla losów Kościoła i świata są zdecydowani nie ustępować tym, którzy chcą odwołać odwieczną Ofiarę, jakby dla ułatwienia powstania Antychrysta do przywództwa Nowego Porządku Świata. Wkrótce zrozumiemy znaczenie straszliwych słów Ewangelii (Mt 24,15), w których Pan mówi o ohydzie spustoszenia w świątyni: odrażający horror widoku zakazanego skarbu Mszy, ogołoconych z naszych ołtarzy, zamkniętych kościołów i wymuszonych potajemnych ceremonii liturgicznych . To jest obrzydliwość spustoszenia: koniec Mszy apostolskiej.

Kiedy 21 stycznia 304 13-letnia Agnieszka została doprowadzona do męczeństwa, wielu spośród wiernych i księży odstąpiło od wiary pod prześladowaniami Dioklecjana. Czy powinniśmy obawiać się ostracyzmu sekty soborowej, kiedy dziewczyna dała nam przed katem taki przykład wierności i męstwa? Jej heroiczną wierność wychwalali św. Ambroży i św. Damazy. Zadbajmy o to, abyśmy, choćby nie godni, byli w stanie zasłużyć na przyszłą pochwałę Kościoła, przygotowując się do tych prób, w których świadczymy, że należymy do Chrystusa.

+ Carlo Maria Viganò, arcybiskup

21 stycznia 2023 r

Sanctæ Agnetis Virginis et Martyris

https://www.lifesitenews.com/opinion/abp-vigano-the-latin-mass-and-novus-ordo-cannot-coexist-this-is-a-battle-between-christ-and-satan/