Pobrane i przetłumaczone z:

Электронная библиотека RoyalLib.com

Платонов Олег - Загадка Сионских протоколов

 http://royallib.com/book/platonov_oleg/zagadka_sionskih_protokolov.html

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = ==

OLEG PŁATONOW – ZAGADKA SYJOŃSKICH PROTOKÓŁÓW

Rozdział 2

Najbardziej potworny dokument w historii świata. Nienawiść do ludzkości. Żydzi - „wyższe istoty". Goje to zwierzęta. „Prawo" do rządzenia światem.

Wrogowie Żydów zostaną zniszczeni.

Przejdźmy teraz do rozpatrzenia, być może, najbardziej straszliwego dokumentu w historii świata – do podstawowych praw Talmudu, zebranych w Szulchan Aruch. Te antyludzkie prawa były przyczyną tragedii wielu pokoleń narodu żydowskiego, ponieważ w rzeczywistości przekształciły ich cześć w nieformalną organizację przestępczą, przeciwstawiającą się z powodów rasowych reszcie ludzkości. „Myślę – pisał Fichte – że judaizm jest tak straszny, ponieważ opiera się on i jest stworzony na głębokiej nienawiści do całej ludzkości”. Rasowe, mające nienawistny dla ludzkości  charakter, prawa judaizmu mogą być porównywane jedynie z niektórymi rasistowskimi dokumentami hitlerowskich Niemiec.

Dla pełni i dokładności obrazu i dla późniejszej analizy tych praw będą one przytaczane w dwóch tłumaczeniach – w uogólnionym (a czasem nawet pełnym przekazie) Brimana (pseudonim - Justus) i w dosłownym tłumaczeniu dr K. Eckera (K. Ecker, w swoje pracy łącznie z tłumaczeniem podaje  oryginalny hebrajski tekst), który poprawia pewne niedokładności w tłumaczeniu Brimana. Ogólnie rzecz biorąc, obie opcje są komplementarne i dają wyobrażenie o judeo-talmudycznej  ideologii.

Prawo 1

"Żydowi nie dozwala się sprzedawać akumom (chrześcijanom) odzieży, która ma cycełe (frendzle na krawędziach odzieży noszonej podczas żydowskiej modlitwy porannej, (patrz Księga Liczb. 15, 38)  (1 2 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 20, 2, zaczerpnięte z Talmudu Menahofa, 43, tu i dalej w niniejszym rozdziale wszystkie uwagi należą do tłumaczy Szulchan Aruch)  Nie może Żyd oddawać  akumowi podobnej odzieży nawet w zastaw, lub nawet do chwilowego przechowania w domu akuma, ponieważ wtedy, gdy akuma będzie miał takie ubranie, to trzeba się obawiać, że on może oszukać Żyda, mówiąc, że jest także Żydem i jeśliby Żyd zaufał mu i udał się z nim w podróż, to akuma zabiłby go".  (1 i 2 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 1 i 3 , wzięto z Josepha Nimmuka).

Orah Chaim 20, 2.

„Nie można sprzedawać akumowi zewnętrznego ubioru (rytualnego) z frędzlami, bo może akum przyłączyć się w drodze do Żyda i zabić go. Także zabronione jest dawać akumowi  taki ubiór pod zastaw lub na przechowanie, z wyjątkiem przypadku, gdy jest przekazywany na krótki czas, taki w którym nie dojdzie do takiego zagrożenia".

Prawo 2

„Wszystko, co jest niezbędne do żydowskiego kultu, na przykład wspomniane powyżej frędzle, itp., może wytwarzać tylko Żyd, a nie akuma, ponieważ muszą one być dokonane przez ludzi, zaś akuma nie może być uznawany przez Żydów jako człowiek".

Orah Chaim, 14, 1.

„Frędzle wykonane przez akuma, nie godzi się używać, bo jest napisane: <Objaw synom Izraela> ( Liczb 15, 38), czyli z wyjątkiem akuma ". (1 4  Szulchan Aruch, Orah Chaim, 14, 1, 32, 5, 33, 4, 39, 1 i 2).

Iebamof 61a.

„Grobów akuma nie niszczy, kiedy pochyla się nad nimi, ponieważ mówi się: <Ale ty - moje owce, owce mojego pastwiska, wy jesteście ludźmi>, was nazywa się ludźmi, akumom taka nazwa  nie przysługuje”.  (1 5  Talmud, Iebamof 61).

Prawo 3

„Modlitwę Kadisz (zaczyna się od słów: „Iifgaddal wejifkaddasz", czyli „wstąpił i poświęcił" i stąd pochodzi sama nazwa „Kadisz") dozwala się czytać tylko wtedy, gdy dziesięciu Żydów zgromadzi się razem i to powinno być tak czynione, żeby żadna nieczysta rzecz, taka jak na przykład jakieś ścierwo lub akuma, nie oddzielały Żydów od siebie". (1 6 Szulchan Aruch-, Orah Chaim, 55, 20, został zaczerpnięty z Talmudu Pesachim Tosfaof, 85).

Orah Chaim, 55,20.

„Jeśli dziesięciu (Żydów) znajdzie się w jednym miejscu (razem) i czyta modlitwę  Kadisz, lub modlitwę Kedusza, to jeden z tych, który nie należy do nich, może odpowiadać (mówiąc „Amen "). Niektórzy uważają, że konieczne jest, aby ich, między sobą, nie oddzielało jakieś ścierwo lub akuma”.

Prawo 4

"Kiedy trafi się naprzeciwko akuma z krzyżem, wtedy Żydowi jest surowo zabronione, aby pochył głowę, nawet gdyby w tym momencie się modlił. Nawet jeśli w modlitwie doszedłby do takiego miejsca, w którym powinien skłonić głowę (w modlitwach Żydów istnieje kilka miejsc, w których obowiązkowo muszą pochylić głowę) (1 7 Szułchan-Aruch, Orah Chaim, 113, 8, zaczerpnięte z Aszera i Hagahof Or Zura), to jednak powinien uniknąć tego".

Orah Chaim, 113, 8.

"Kiedy ktoś (nie ulega wątpliwości, że to ma być Żyd) modli się i jemu na spotkanie wychodzi akuma z krzyżem w dłoniach, a on (Żyd) doszedł w modlitwie do tego miejsca, w którym konieczne jest pochylenie głowy w pokłonie, to nie powinien swej głowy pochylać, choćby jego myśli były skierowane wyłącznie  do Boga".

Prawo 5

„A teraz, kiedy w Jerozolimie nie ma ani świątyni, ani ofiary, synowie Aarona najwyższego kapłana, powinni doznawać, wśród rozsianych Żydów, znanych wyróżnień i należnej czci od pozostałych Żydów i zawsze mają oni prawo do błogosławienia (Żydów) w każde święto. Ale kiedy któryś z synów takich rodzin uczyni się akumą, wtedy cała taka  rodzina będzie zhańbiona, a więc i pozbawiona kapłańskiego prawa".^. (1 8 Szulchan Aruch-, Orah Chaim, 128, 41, Haga, został zaczerpnięty z Talmudu Sanhedrynu Mordechaja).

Orah Chaim, 128, 41, Haga.

„Niektórzy ludzie mówią, że kiedy (Cohen) ma córkę, która poszła do akuma lub do domu rozpusty, nikt nie jest zobowiązany do poszanowania jej, ponieważ ona ojca swego splugawiła".

Prawo 6

"Żyd, który stał się akumą jest przeklęty (przeklęty 1 9 – znaczy to samo co usunięty spośród  Żydów, wykluczony z wspólnoty religijnej)  do tego stopnia, że nawet wtedy, gdy ofiaruje świece do synagogi czy coś takiego, to przyjmowanie od niego ofiary jest zakazane. (2 0 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 154, 11, Haga, zaczerpnięty został z Megara Piske 64 Veil). 

Orah Chaim, 154, 11, Haga.

„Jeśli ktoś, kto przeszedł do akumów, daje wosk lub świece woskowe do synagogi, to zabronione jest ich zapalenie".

Prawo 7

„Modlitwa Simun (Żyd czyta ją po obiedzie, na koniec modlitwy błogosławiony jest  gospodarz domu) nie może być odczytywana gdy w domu jest akuma, po to  żeby nie błogosławić akuma"  (2  0 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 154, 11, Haga, zaczerpnięty został z Piske Megara Weil 64).

Orah Chaim, 193, 3 Haga.

„Zwykle nie czyta się ogólnej poobiedniej modlitwy (2 2 po obiedzie) w domu akuma. I myślę, że powodem tego jest fakt, że niemożliwym jest spożywać ustalony obiad (2, 3 Rabini wyróżniają „ustalone jedzenie”(obiad) od jedzenia przypadkowego. Modlitwa Simun odbywa się tylko po jedzeniu ustalonym) w domu akuma z powodu bojaźni przed nim. Stąd wydaje się, że jakby jedli bez tego by był ustalony obiad. Kolejnym powodem jest fakt, że można się bać odwetu, gdy zmienisz tekst modlitwy dziękczynnej  i nie powiesz: "Miłosierny Bóg niech błogosławi panu tego domu".

Prawo 8

„Przy odczuciu każdego dobrego zapachu Żyd jest zobowiązany do przeczytania z Beraha  krótkiej modlitwy dziękczynnej z wyjątkiem przypadków, gdzie wonne przyprawy, czy coś o dobrym zapachu, wyeliminowało już nieprzyjemny zapach, lub gdy kadzidło znalazło się w ręku  nierządnicy, która korzysta z pachnideł, aby zachęcić ludzi do grzechu, czy wreszcie, gdy pachnące substancje przyniesione zostały ze świątyni akumów, wtedy zakazane korzystanie z Berahu do odczytania modlitwy, ponieważ takie kadzidło jest już zanieczyszczone wszeteczną latryną lub świątynią akuma)". (2 4-Szulchan Aruch, Orah Chaim-217, 2, 4 i 5, zaczerpnięty z Talmudu Berahov 51 i 53 oraz z Mainmon Giłhof Berahof przekład 9).

Orah Chaim, 217, 4.

„Nad pachnidłami nierządnicy, jak na przykład nad wiązką ziół wiszących na jej szyi, albo na tymi pachnidłami, które ona trzyma w dłoniach lub w ustach, nie wolno jest czytać modlitwy dziękczynnej, ponieważ zabronione jest nawet wąchać ich zapachu, bo to już może skusić do jej pocałowania lub zbliżyć się zbyt blisko do jej ciała".

Tamże, 217, 5.

„Przy kadzidłach bałwochwalcy nie wolno odczytywać modlitwy dziękczynnej, gdyż jest zabronione nawet ich wąchanie".

 9

„Przechodząc mimo ruin świątyni akumów, każdy Żyd ma obowiązek powiedzieć: „Chwała Tobie, Panie, że wykorzeniłeś stąd ten dom bożków". (02 maja Szulchan Aruch-, Orah Chaim, 224,, 2, zaczerpnięty z Talmudu Berahow 54). Ale kiedy Żyd przechodzi obok nieuszkodzonego jeszcze kościoła, to powinien powiedzieć: "Chwała Tobie, Panie, za to, że powstrzymujesz swój gniew nad złoczyńcami". (2 6 Szulchan Aruch-, Orah Chaim,, zaczerpnięty z Talmudu, tamże, 58).

„A kiedy on zobaczy 600.000 Żydów razem (2 9 liczba Izraelczyków w czasie wyjścia z Egiptu (Wj 12, 37) to zobowiązany jest powiedzieć: „Chwała Tobie, najmądrzejszy Boże", a kiedy zobaczy tłum akumów, to musi powiedzieć: „W wielkim wstydzie była  wasza matką, rumieniła się, gdy was rodziła" (Jr 50, 12). (02 lipca Szulchan Aruch-, Orah Chaim,, zaczerpnięty z Talmudu, tamże, 59). Kiedy Żyd przechodzi obok cmentarza żydowskiego, to powinien powiedzieć: „Chwała Tobie, Panie, że Ty uczyniłeś ich tak prawdziwie", a przed cmentarzem akumów, musi powiedzieć: „W wielkim wstydzie była matka twoja, itd." (2 Szulchan Aruch, 8, Orah Chaim, 224, 2, podjęte NZ Talmud Berahov 58). Kiedy Żyd widzi dobrze zbudowany dom przez akuma, musi powiedzieć: „Dom dumnych zrujnuje Pan", ale kiedy widzi się ruiny domu akuma, musi powiedzieć: „Bóg jest Bogiem zemsty"

Orah Chaim, 224, 1.

„Kto zobaczy Merkurego lub inny obiekt bałwochwalstwa, ten niech powie: <Chwała Tobie, Panie, Boże nasz, Królu wszechświata, za cierpliwość wykazaną przez Ciebie, dla  naruszającym wolę twoją>".

Tamże, 224, 2.

„Kto zobaczy miejsce, gdzie było popełnione bałwochwalstwo i kiedy to miejsce jest w kraju Izraela, to ten musi powiedzieć: <Chwała Tobie, Panie, Boże nasz, Królu wszechświata, który wykorzeniłeś bałwochwalstwo z naszego kraju>, a kiedy tak się dzieje w obcym kraju, to musi on powiedzieć: <Chwała Tobie, Panie, Boże nasz, Królu wszechświata, który wykorzeniłeś  bałwochwalstwo z tego miejsca!> I dalej mówi w obu przypadkach: <Jak Ty wykorzeniłeś go z tego miejsca, tak wyrwij to wszędzie i obróć serca bałwochwalców, aby służyli Tobie!>"

Tamże, 224, 5.

„Kto zobaczy 600.000 (2 9 liczba Izraelczyków w czasie wyjścia z Egiptu (Wj 12, 37) Izraelczyków, powinien powiedzieć: <Chwała Tobie, Panie, Boże nasz, Królu wszechświata, władający ukrytymi tajemnicami>. Ale jeśli to będzie tłum bałwochwalców, to musi powiedzieć: „W wielkim wstydzie była wasza matka, zarumieniła się, gdy was rodziła> (3 0 Talmud (Berahov 58a) daje w tym względzie następujące wyjaśnienie: „Ponieważ ani umysły, ani ich twarze nie przypominają siebie nawzajem"), oto byt tych narodów – pustynia, suchy ląd i step!" (Jer 50, 12).

Tamże, 224, 12.

„Kto zobaczy groby Izraelczyków powinien powiedzieć: „Chwała Tobie ... Któryś prawdziwie stworzył was"(3 1 w pełnym tekście Talmudu (Berahow 586) czytamy: „Niech będzie chwała Temu, który prawdziwie stworzył was, prawdziwie dawał wam pożywienie, prawdziwie wyniósł was, prawdziwie zebrał was i prawdziwie wskrzesi was"), itd., a nad grobami się akumów powinien powiedzieć: <W wielkim wstydzie będzie matka twoja ... >"

Tamże, 224, 11

„Kto zobaczy dom akuma (3 2 na widok domów Izraelczyków mówi się - kiedy w nich zamieszkują: <Chwała Temu, który umocnił granicę wdowy> - patrz Ksiega Przysłów 15, 25), a  jeśli są one opustoszałe, to mówi się -   <Chwała Sędzio prawdziwy> - Orah Chaim, 224, 10), powinien powiedzieć - kiedy dom jest zamieszkały: <Domy dumnych zniszczy Pan> (Prz 15, 25), a jeśli te domy są opustoszałe, to powinien powiedzieć: <Boże mściwy, Panie, Boże mściwy, objaw Siebie!> "(Ps 93, 1).

Prawo 10

„Wieczorem, w wigilię szabasu, każdy Żyd, widząc oświetlenie, ma obowiązek powiedzieć:  „Chwała Tobie, Panie, Twórcy światła", ale tam gdzie światło pochodzi od świątyni akuma, tam, zakazane jest składanie podziękowań Bogu za używanie takiego światła". (3 3 Szulchan Aruch,  Orah Chaim, 298, 5, zaczerpnięte z Tur).

Orah Chaim, 298, 5.

„Nie należy czytać modlitwy dziękczynnej przy świetle bałwochwalców”

Prawo  11

„W sabat jest surowo zabronione Żydowi kupowanie lub sprzedawanie czegokolwiek. Jednak dozwala się w sabat zakupić dom od akuma w Palestynie i w tym przypadku można nawet sporządzać w szabat akt kupna, a to dlatego żeby w Palestynie było o jednego akuma mniej i o jednego Żyda więcej" (3 4-Szulchan Aruch, Orah Chaim, 306, 11; pochodzi z Talmudu Baba kamma, 80, i z Talmudu Gittin, 8).

Orah Chaim, 306, 11.

„W Ziemi Izraela pozwala się zakupić od akuma dom nawet w szabat - i podpisać i złożyć dokument kupna w odpowiednim biurze (3 5  dla umocnienia zakupu), a mianowicie (Haga) w ich biurze, tj. właściwym biurze dla akumów oraz podpisywać dokument w ich języku, ponieważ dokonywania tej czynności, tj wszelkich potwierdzeń aktów w szabas zakazane jest tylko rabinom, (3 6 Prawem  zabronione jest pisać w szabat w języku hebrajskim, zaś pisane w innym języku zabronione jest tylko rabinom), a to z tego powodu żeby ziemia Izraela zwiększała swoje zaludnienie, a oni tego nie zakazywali".

Prawo 12

„Każda praca w szabat, która może uratować Żyda od śmierci, nie tylko jest dozwolona, ale jest nawet obowiązkowa. Kiedy więc zdarzy się, że w szabat  dom lub stos kamieni spadnie na Żyda, wtedy dozwolone jest usunięcie tego stosu i ocalenie życie Żyda, który leży pod nim. Nawet jeśli jakaś liczba akumów leży razem z Żydem pod tą stertą i ratując Żyda uratowalibyśmy i akuma, (co jak zobaczymy później, to uratowanie od śmierci akuma, nawet w dni powszednie (patrz prawo 50), jest uważane za wielki grzech), to dla ratowania Żyda konieczne jest, aby usunąć stos kamieni". (Szulchan Aruch, Orah Chaim, 329, 2, zaczerpnięty z Talmudu Iomma, 84).

Orah Chaim, 329, 2.

„Przy ratowaniu życia nie należy zawracać uwagi na to kim jest większość ratowanych”

Prawo 13

„Żydowskiej położnie jest nie tylko dozwolone, ale ona jest zobowiązana do udzielenia pomocy w szabat Żydówce, a jednocześnie może ona robić wszystko, co w innych okolicznościach byłoby zbezczeszczeniem szabatu. Wręcz przeciwnie, pomoc dla akumce (3 sierpnia Szulchan Aruch-, Orah Chaim, 330, 2, zaczerpnięty z Talmudu płac Aboda 26) (tj. chrześcijance) jest zabronione, nawet (3 9 Tozefot, tamże), gdy jest to możliwe bez czynienia profanacji szabatu, bowiem akumka powinna być traktowana jak zwierzę. (4 0 Talmud traktaty Iebamof, Ketubot i Kiduszin).

Orah Chaim, 330, 2.

„Nie wolno w szabat okazywać pomocy akumce przy porodzie nawet w przypadku, gdy nie dojdzie do naruszenia świętości szabatu”

Prawo 14

„W przeddzień Paschy (ostatnia noc przed Paschą) każdy Żyd ma obowiązek przeczytania modlitwy Szefoh (która wzywa Boga, aby wylał swój gniew na gojów). A jeśli Żydzi czytają tę modlitwę z szacunkiem, to Pan, bez żadnej wątpliwości, usłyszy je i wyśle Mesjasza, który wyleje swój gniew na gojów". (4 1 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 480, Haga, zaczerpnięte z Mehari Breen).

Orah Chaim, 480, Haga.

„Niektórzy mówią, że czytając modlitwę „Wylej gniew Twój, itd. ...” powinno się przeczytać wpierw „Nie na nas, Panie... "./ i otworzyć drzwi, tak aby nie zapomnieć, czym jest to czuwanie w nocy. (4 3 Oznacza to, że jest noc, w której Izraelczycy są chronieni przez Jehowę, tak że nie mają żadnego powodu by bać się demonów (por. Rashi i ABN Ezra do Exodus 12, 42, z Rosz Haszana 11b Talmud, Pesachim 109b). W nagrodę za tę wiarę Mesjasz przyjdzie i wyleje swoją złość na akumów".

Tekst modlitwy Szefoh głosi:

„Wylej gniew Twój na narody (gojów), które nie znają Ciebie i na królestwa, które nie wymawiają Twego imienia i one to pożarły Jakuba i spustoszyły jego mieszkanie"(Ps 78, 6, 7).

„... Wylej Twą wściekłość na nich i niech twój gwałtowny gniew obejmie ich!" (Ps 68, 25).

„Prześladuj ich, Panie, gniewem zniszcz ich spod nieba" (Płacz. 3, 66).

Prawo 15

„W święta, gdy wszelka praca jest zabroniona, zabronione jest i warzenie potraw. Każdy może wytworzyć tyle pożywienia ile on potrzebuje dla siebie. (4 4 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 512, 3 Haga, zaczerpnięte z Beth i Josepha Yerushalmi). Jednak, gdy musi Żyd gotować dla siebie, to dozwolone jest do tego samego garnka dodać i więcej żywności niż to konieczne dla niego samego, a to wtedy gdy planowane jest podanie jadła dla psów, bo jesteśmy zobowiązani, aby dawać pożywienie psom. (4  5 Szulchan Aruch, Orah Chaim-1, zaczerpnięty z Talmudu Betz, str. 21). Dodawanie jadła dla akuma jest surowo zabronione, gdyż nie jesteśmy zobowiązani dawać mu pożywienie".

Orah Chaim, 512, 1.

„W dni świąteczne (4 6 oznacza to, że w dniach Paschy, w święto Pięćdziesiątnicy, w Nowy Rok i Święto Szałasów <dzień pokuty, w którym nie wolno jeść i samym Żydom, oczywiście, to się nie liczy>) nie można gotować do akuma. Dlatego zakazane jest i zapraszanie go, bo wtedy może dojść do gotowana większej ilości pokarmu wyłącznie dla niego. Ale zakazane jest zapraszanie go (Haga) tylko do domu  żydowskiego, a wysłanie do domu akuma przez posłańca, też akuma, jest dozwolone".

„Jednak jest dozwolone pozwalać na spożywanie posiłków wraz ze swym sługą i służebnicą, z posłańcem wysłanym do Żyda, jak i z akumem, który nie zaproszony, sam przyjdzie do domu Żyda, ponieważ wtedy nie istnieje obawa, że dojdzie do uwarzenia zwiększonej ilości strawy dla niego" (Haga). „I dozwolone jest więcej ugotować dla swoich służących i służebnic w tym samym garnku, w którym gotowało się dla siebie, ale warzenie strawy dla innego akuma jest zabronione w każdym przypadku".

„Kiedy Żyd piecze chleb w piecu akuma i jeden z chlebów należy oddać akumowi, to do pełnego  upieczenia chlebów  nie wolno przeznaczyć z góry któregokolwiek z chlebów dla akuma, bo wtedy Żyd piekłby chleb dla tego właśnie akuma, podczas gdy Żyd powinien od początku piec chleb bez specjalnego przeznaczenia chleba dla akuma, a dopiero po upieczeniu oddać  należny mu chleb".

Tamże 512, 2.

„Kiedy żołnierze, (akumowie) dają mąkę Żydowi, żeby upiekł chleb dla nich, to dozwala się  upiec im ten chleb, jeśli nie będą mieli nic przeciwko temu, że da trochę z tego chleba dziecku żydowskiemu". (4 7 Wtedy wygląda to tak, jakby był rzeczywiście chleb <dla żydowskiego dziecka>).

Tamże 512, 3.

„Zabrania się gotować i piec specjalnie dla psów, ale dozwala się brać pożywienie i im dawać”

„Dalej jest dozwolone, aby do tego samego garnuszka, w którym jest gotowane pożywienie dla siebie, dodać pokarm dla psów, nawet jeśli jest coś innego, co mogłoby być podane psu".

Talmud Betz 21b.

„Dlaczego ty uznajesz za konieczne by zaliczyć psy do „was" (tzn. do tych, dla których można gotować), ale wykluczasz z tego akuma? Ja przyłączam się do psów, bo trzeba je nakarmić, a  wykluczam z tego  akumów, ponieważ nie masz obowiązku ich karmienia".

Prawo 16

„Podczas Holgamoeda (żydowskie święto, obchodzone na wiosnę i na jesieni) każda działalność handlowa jest surowo zabronione, ale dozwolone jest w tym czasie stosowanie wobec akumów lichwy" (4 8 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 539, 13, wzięte  z Tur i rabina Aszera).

Orah Chaim, 539, 13.

„Pożyczka pieniędzy na procent dozwolona jest tylko dla akumów, zwyczajowo biorącym od niego (od Żyda) pożyczki, ponieważ mógłby on, w innym wypadku, zrezygnować. Tym z akumów, którzy zwykle nie biorą od niego pożyczek, jest również dozwolone dawanie pożyczek, ale pod warunkiem, że on (Żyd) weźmie procent za pierwszy tydzień  i straci te pieniądze na przyjemności w święto".

Prawo  17

„Kiedy pojawia się gdzieś dżuma, tak że wiele osób pada ofiarą epidemii, to Żydzi muszą gromadzić się w synagodze i nie jedząc i nie pijąc przez cały dzień będą się modlić, aby Pan ulitował się nad nimi i wybawił ich od zarazy. Kiedy pojawi się plaga wśród zwierząt, to wtedy nie należy tego robić, z wyjątkiem takiego przypadku, kiedy dotyczy plaga świń, ponieważ ich wnętrzności są jak wnętrza ludzi, a także kiedy przyszła plaga na akumów". (4 9 Szulchan Aruch, Orah Chaim 576 3, wzięto z Talmudu Ta'anif, 21).

Orah Chaim, 576, 3.

„Kiedy plaga jest wśród świń, to musimy być pokorni, bo świni wnętrza są podobne do wnętrzności człowieka, a na pewno trzeba być pokornym, kiedy pojawia się plaga wśród akumów, a nie wśród Żydów".

Prawo  18

„W święto Aman wszyscy Żydzi powinni czytać modlitwę dziękczynną „Arur Aman", która mówi: <Niech będzie przeklęty Haman i wszyscy akumowie, a nich będzie błogosławiony Mardocheusz i wszyscy Żydzi> (5 0 Szulchan Aruch, Orah Chaim, 690, 16, wzięto z Talmudu Jeruszalmi- Megillah).

Orach-hajnm 690, 16.

„Trzeba mówić: „Niech będzie przeklęty Haman, niech będzie błogosławiony Mordechaj, niech będzie przeklęty Zeresz` (5 1 żona Amana), niech będzie błogosławiona Esfir, niech będą przeklęci wszyscy akumowie, niech będą błogosławieni wszyscy Żydzi!".

Prawo 19

„Każdy Bet-din (tj. postępowanie  sądowe pod przewodnictwem naczelnego rabina) może skazać na śmiertelną kaźnię (5 2 Szulchan Aruch, Hoszen ga-Miszpat, 2 i 1, zaczerpnięty z Talmudu, Sanhedryn, 40), nawet w naszych czasach i ponadto w każdym wypadku, gdy bet-din uzna to za niezbędne, choć to przestępstwo samo w sobie (5 3 Szulchan Aruch, Hoszen ga-Miszpat, wzięte z Maimon Gilhof Sanhedryn, 24) nie zasługiwałoby na karę śmierci".

Hoszen Miszpat ha-2, 1.

„Każdy Bet-din (5 4 Bet-Din, czyli miejsce sądu – własny narodowy, żydowski trybunał sądowy  składał się z co najmniej trzech sędziów, z których przewodniczący powinien być prawnikiem (patrz Hoszen Miszpat HA-3, a). W rzeczywistości, to przewodniczącym z reguły jest starszy rabina, a jego towarzysze najczęściej też są rabinami, ale w skrajnych przypadkach przewodniczący może dobierać i innych), nawet jeśli oni (sędziowie) nie są wyznaczeni  w Palestynie, kiedy widzi, że naród się buntuje (Haga) i że ta chwila tego wymaga, ma prawo do wydawania wyroku śmierci, osądzenia kary grzywny lub też jakiejkolwiek innej kary, nawet w przypadku, gdy nie ma wyraźnych dowodów przestępstwa (Haga). Oni (tj. sędziowie bet-din) mają władzę czynienia tego, co im się podoba, aby położyć kres nieskromnym ludziom".

Prawo 20

„Gdy dwaj Żydzi weszli w spór pomiędzy sobą o pieniądze lub innych rzeczy i będą zmuszeni zwrócić się do sądu, to powinny oni przejść do Beth-Din (przy obecności rabinów) i poddać się rozsądzeniu. (5 5 Szulchan Aruch-, Hoszen Miszpat ha-26, 1, zaczerpnięty z Talmudu Gittin 88). Ale im nie jest dozwolone zwracanie się w takiej sprawie do akuma lub szukania rozsądzenia przez sąd królewski, gdzie sędziowie są akumami. Nawet jeśli prawo akumów jest identyczne z prawem rabinów, to nawet zwracanie się do sadu akumów jest grzechem ciężkim i strasznym bluźnierstwem. Kto jednak narusza te określone wymogi i w poszukiwaniu swojego prawa w sporze z innym Żydem zwraca się do sądu akumów, tego Beth-Din obowiązkowo musi wykluczyć ze wspólnoty (tzn. musi rzucić  na niego przekleństwo) na tak długo, aż nie uwolni swego bliźniego (tj. Żyda) od swojego  roszczenia”  (5 6 Szulchan Aruch-, Hoszen Miszpat, Haga, zaczerpnięty został z Shaalof Utshubof Joseph Colon, 154).

Hoszen Miszpat ha-26, 1.

„Zakazuje się prowadzić proces przed sędziami akuma i to nawet w takich przypadkach, kiedy ich (akumów) postanowienia sądowe są takie same jak w sądach opartych na prawie żydowskim i zabronione to jest nawet w przypadku, gdy obie strony zgadzają się procesować przed ich sądem (sądem akumów). I każdy, kto wyraża zamiar prowadzenia swojej sprawy przed nimi (sędziami akumami) jest uważany za złoczyńcę, tak jakby on przeciwstawił się lub podniósł rękę przeciwko Torze Mojżesza, naszego nauczyciela, niech spoczywa w pokoju". (Haga) „I Bet-Din ma władzę (dzierży w rękach), aby poddać klątwie (anatemie), dopóki on nie usunie ręki akumów ze swego bliźniego (Żyda)".

Prawo  21

„Nie przystoi Żydowi być świadkiem ze strony akuma  przed sądem akumów przeciwko innemu Żydowi  (5 7 Szulchan Aruch-, Hoszen Miszpat ha-28, 3, zaczerpnięty z Talmudu Baba kamma, 113). Dlatego, kiedy akuma żąda oddania swych pieniędzy od Żyda, a Żyd odmawia oddania swego długu akumowi, wtedy innemu Żydowi, który wie, że akum jest na prawie, zabrania się być świadkiem na  korzyść akuma. Kiedy Żyd naruszył ten przepis i staje się świadkiem akuma przeciwko Żydowi, to wtedy Bet-Din zobowiązany jest do wykluczenia go ze społeczności (to jest poddać do anatemie)".

Hoszen Miszpat ha-28, 3.

„Kiedy akumowi przysługuje wierzytelność wobec Żyda, a jest (drugi) Żyd, który mógłby świadczyć za akumem przeciwko Żydowi, a oprócz niego, nie ma innych świadków i akuma   podaje tego Żyda jako swego świadka do składania zeznań korzystnych dla akuma, to jeśli występuje to w miejscu, gdzie przez prawa akumów, pieniądze mogą być przyznawane na podstawie zeznania jednego świadka, Żyda (o którym mowa), wtedy świadczyć dla niego (dla akuma) jest zabronione, ale jeżeli pomimo to, ten Żyd wyda takie świadectwo, to należy nałożyć na niego klątwę".

Prawo  22

"Świadek może być tylko jeden, ten który ma choć trochę człowieczeństwa i honoru, ale kto odrzuca swój honor, na przykład jak ktoś, kto wychodzi nago na ulicę lub ten, który (otwarcie), prosi o litość akuma, kiedy może to zrobić w tajemnicy (tj. uzyskać coś bez rozgłosu na w miarę swych potrzeb), ten  upodabnia się do psa, bo ma swą cześć za nic i dlatego nie może być świadkiem". (5 8 Szulchan Aruch-, Hoszen Miszpat, 34, 18, pochodzi z Talmudu, Sanhedryn, 26 .)

Hoszen Miszpat ha-34, 18.

„Według rabinów pogardzani nie są w stanie zeznawać jako świadkowie. Takimi są, na przykład, ci którzy jedzą publicznie na ulicy na oczach wszystkich, którzy chodzą po ulicach nago, zajmują się  brudną robotą i inni im podobni, którzy w ogóle nie odczuwają wstydu z powodu swego postępowania. Wszyscy tacy powinni być traktowani jak psy, gdyż oni są zawsze gotowi do składania fałszywych zeznań. W tej kategorii należą również ci, którzy publicznie przyjmują  jałmużnę od akumów, choć mają możliwość korzystania z darów od akumów w tajemnicy, oni to stają się godni pogardy i nie zwracają na to swojej uwagi. Wszyscy oni, według rabinów, nie są w stanie do występowania jako świadkowie".

Prawo 23

"Świadkami mogą być tylko ci, którzy są ludźmi. (5 9 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-34, 19 i 22, pochodzące z Talmudu Baba kamma, 14, Aboda, 26 i Majmop Gilhof  Edof, 10)  Jeśli chodzi o akuma lub Żyda, który stał się akumem, i stał się gorszym od zwykłego (od urodzenia) akuma, to ich nie można uznać za ludzi - dlatego ich zeznania pozbawione są jakiegokolwiek znaczenia"(por. prawo 2).

Hoszen Miszpat ha-34, 19.

„Goj i niewolnik nie są w stanie zeznawać jako świadkowie".

Prawo 24

„Kiedy Żyd trzyma w swoich szponach akuma (w wersji chaldejskiej jest wyrażenie „ma'arufija", czyli obdzierać, bezustannie oszukiwać, nie wypuszczając z pazurów), to następnie dozwala się chodzić i innemu Żydowi do tego samego akuma i udzielania mu pożyczek na oprocentowany dług i tak dalej oszukiwać akuma, żeby on w końcu stracił wszystkie swoje pieniądze (6 0 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat 156, Haga 5, zaczerpnięte z Mordechaja i Bababatra Hagahof Maimona Gilhof Shehenim, rozdz. 6). Zasada polega na tym, (6 1 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat 156 , wzięte  z Talmudu Bababatra, 54), że pieniądze akuma są dobrem nie należącym do nikogo i pierwszy, który zechce  ma pełne prawo, aby zawładnąć nimi".

 Hoszen Miszpat ha-156, 5 Haga.

„Kiedy jakiś Żyd ma z akuma „dobrego klienta", to w niektórych miejscowościach uważa się, że  innym Żydom zabronione jest czynienie jemu konkurencji, jak też prowadzenie jakichś spraw z tym akumem, ale są inne miejscowości, gdzie nie sądzi się tak i zezwala innemu Żydowi chodzić do tego akuma, pożyczać mu pieniądze, prowadzić z nim sprawy tak, aby go oszukać i obedrzeć go z jego pieniędzy, ponieważ pieniądze akumów są niczyje (są bez właściciela), a każdy, kto był przy nich jako pierwszy, bierze je w posiadanie. Niektórzy również i to zakazują, tj. całkiem zakazują jednemu Żydowi czynić konkurencję drugiemu Żydowi".

Prawo  25

„Obywatele (tj. Żydzi) jednej wspólnoty mają prawo zakazać kupcom z innych miejscowości  przychodzić do ich miejscowości i sprzedawać towary za niższą cenę, z wyjątkiem przypadku, gdy towary z innych miast są lepsze niż wytworzone przez lokalnych mieszkańców. (6 2 Szulchan Aruch, Hoszen ha-Miszpat 156, 7, Haga, wzięte z Rabbena Asera i Mehari Halewi). Wtedy miejscowi mieszkańcy nie mogą zaprzeczyć temu, że kupujący dostają lepszy towar. Ale może to być, oczywiście, tolerowane tylko wtedy, gdy kupującymi są również Żydzi. (6 3 Szulchan Aruch, Hoszen ha-Miszpat 156, 7, zaadaptowane z Rabbenu Ieruham, 31 i Maggid Miszna Gilhof Szehenim, rozdz. 6). Jednakże, tam gdzie  kupującymi są akumi, możesz zakazać handlu, lepszym towarem, Żydom przyjeżdżającym z innych miast, a to dlatego, że czynić dobro akumom jest grzechem, bowiem przez nas, Żydów, jest uznawane za podstawową zasadę (6 4 Raszi na Księdze Powtórzonego Prawa 14, 21), że można rzucić psu kawałek mięsa, ale nie wolno tego kawałka mięsa darować nohri (tj. chrześcijaninowi), bo pies jest lepszy niż nohri (tj. chrześcijanin)".

Hoszen ha-Miszpat 156, 7, Haga.

„Niektórzy mówią, że prawo, na mocy którego obywatele jednego miasta mogą zakazać obywatelom innego miasta przyjeżdżać do nich z towarami, jest skuteczne tylko wtedy, gdy kupujący nie ponoszą straty, a mianowicie, kiedy zamiejscowi sprzedają towary takie jak miejscowi sprzedawcy i kiedy towary przyjezdnych nie jest lepsze niż tych miejscowych. Ale kiedy przyjezdni sprzedają za mniejszą cenę, lub gdy ich produkt jest lepszy, tak, że nabywcy mają z ich handlu   zysk, to kupcy miejscowi nie mogą zakazać handlu przyjeżdżającym, ale tylko pod warunkiem, że kupującymi będą wyłącznie Żydzi, zaś jeśli korzyści z tego handlu mają mieć akumi, to wtedy  miejscowi Żydzi mogą zakazać handlu przyjezdnym Żydom".

Prawo 26

„Kiedy Żyd w swych sprawach zatrudnia pracownika, z którym zawarł umowę, żeby wszystko co odnajduje pracownik należało do właściciela i ten pracownik oszukał akuma poprzez doprowadzenie akuma do wtórnej płatności spłaconego już wcześniej tego samego długu przez tegoż akuma itp., to zysk z tego należy do właściciela, bo te zyski powinny zostać uznane za  przedmioty znalezione (własność chrześcijan uznawana jest przez Żydów jako dobro do nikogo nie należące - stąd Żydzi mogli zabierać tyle, ile tylko mogą mogli chwycić)". (6 5 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-176, 12 i 38 Haga, zaczerpnięte z Shaalof Utshubof Garashba, 1014).

Hoszen Miszpat ha-176, 12, Haga.

„Kiedy ktoś (właściciel firmy) umówi się z kimś, że ten ma obracać jego pieniędzmi i wszystko co uzyska ma należeć do właściciela i on, ten pracownik, otrzyma od akuma powtórnie już wcześniej spłacony dług, to te pieniądze mają być zaklasyfikowane jako „rzecz znaleziona", bowiem każdy zapłacony weksel nie jest niczym innym jak kawałkiem papieru. Dlatego więc, kto przyjął ponownie takie pieniądze od akuma, nie jest zobowiązany wypłacenia ich swemu zwierzchnikowi, a nawet jest to wyraźnie dozwolone (tj. niedopuszczenie do powrotu pieniędzy nie-Żydowi)".

Prawo  27

„Kiedy Żyd wyśle do akuma posłańca po pieniądze, a ten oszuka akuma i zabierze od niego  więcej niż powinien, to te pieniądze należą do posłańca (6 6 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-183, 7, Haga, zaczerpnięte z Mordechaja z Talmudu Ketubot).

Hoszen Miszpat ha-183, 7.

„Kiedy ktoś wysyła posłańca, aby uzyskać pieniądze od akuma i ten popełnia błąd i daje mu więcej niż powinien, to wtedy całość nadmiernie wypłaconych posłańcowi pieniędzy należy do posłańca, ale tylko wtedy, gdy posłaniec wiedział o pomyłce akuma dającego mu pieniądze przed oddaniem tych pieniędzy swojemu zwierzchnikowi, a kiedy nie wiedział o pomyłce akuma i już oddał pieniądze zwierzchnikowi, to wszystkie te pieniądze należą do tego ostatniego".

Prawo 28

„Kiedy Żyd prowadzi jakaś sprawę z akumem i przyjdzie inny Żyd i pomaga jemu oszukać   akuma, i to wszystko jedno jak: czy da fałszywą wagę, zastosuje podstęp w wyliczeniach, to wtedy obaj  Żydzi powinien podzielić się tak uzyskanym ...zyskiem". (6 7 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-183, 7, Haga, został zaczerpnięty z Talmudu Ketubot Mordechaja).

Hoszen Miszpat ha-183, 7, Haga.

„Gdy ktoś ma do czynienia z akumem i inny Żyd przychodzi i pomaga mu zwodząc akuma w ustalaniu wagi lub liczby, to następnie oni dzielą zysk między sobą i to obojętnie, czy pomagał mu za pieniądze, czy za darmo".

Prawo  29

„Kiedy Żyd wysyła posłańca do akuma z pieniędzmi by ten spłacił akumowi dług i posłaniec z  chwilą przybycia do akuma zorientuje się, że akuma zapomniał o długu, wówczas posłaniec  powinien zwrócić pieniądze temu Żydowi, który posłał owego posłańca, a posłańcowi już nie wolno wyjaśniać, że wypłacił te pieniądze chrześcijaninowi, bo chciał uczcić imię Boże i żeby  akumi mówili: <Żydzi są to jednak wciąż porządni ludzie>. Coś takiego posłaniec może zrobić tylko ze swoimi pieniędzmi, a do rozrzucania czyichś pieniędzy nie ma on żadnego prawa". (6 8 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat, 183, 8, zaczerpnięte z Shaalof Utszubof Megaram Rothenburg).

Hoszen Miszpat ha-183, 8.

„Ruben posłał Szymona, by ten kupił mu ubranie na kredyt. Gdy nastał termin spłaty długu Ruben dał Szymonowi wymagane pieniądze, aby ten zapłacił dług, ale okazało się, że sprzedawca ubrania zapomniał o długu. Wtedy Szymon powinien oddać Rubenowi jego pieniądze i nie ma prawa powiedzieć: <Chcę zachować jakiś czas pieniądze u siebie w domu, bo może trochę później, akuma przypomni sobie o długu>, jak też nie może powiedzieć: <Chcę uświęcić imię Pana i oddać pieniądze akumowi".

Prawo  30

„Kiedy Żyd sprzeda coś innemu Żydowi, jakąś ruchomość lub nieruchomość, i okaże się, że sprzedawca ukradł te rzeczy, a właściciel tych rzeczy odebrał je z powrotem, to następnie sprzedający jest zobowiązany do zwrotu pieniędzy kupującemu, (6 9 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-225, 1 i 2, zaczerpnięty z Talmudu Baba Mecija, 15), bo nie powinien popełniać kradzieży. Jeśli zaś on ukradł te rzeczy od akuma i akuma odbierze je, sprzedający nie jest zobowiązany do zwrotu pieniędzy kupującemu". (7 0 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-225, 1 i 2, zaczerpnięty z Talmudu Bababatra, 45).

Hoszen Miszpat ha-225, 1.

„Każdy sprzedający ziemię, niewolnika lub jakieś mienie ruchome odpowiada za zobowiązania wynikające z prawnej przynależności wyżej wymienionych przedmiotów, i tak na przykład, jeśli ktoś przyszedł i z winy sprzedawcy odebrał z rąk kupującego przedmiot sprzedany, to kupujący wraca do sprzedawcy i odbiera całą kwotę, która zapłacił sprzedającemu, ponieważ zakupiona rzecz  została odebrana z powodu leżącego po stronie sprzedawcy".

Hoszen Miszpat ha-225, 2.

„Ale kiedy od kupującego odebrał zakupioną rzecz akuma - czy to na mocy dekretu królewskiego, czy też decyzją ich sędziów, to sprzedający nie jest zobowiązany do zwrotu pobranych pieniędzy. Nawet jeśli akuma mówi, że sprzedawca ukradł lub obrabował go, a śledztwo będzie się opierało na świadczenia tylko innych akumów, to wtedy sprzedający nie ma żadnego obowiązku, ponieważ taki wyrok jest wymuszeniem i sprzedający nie jest zobowiązany do zrekompensowania tego, co zostało odebrane siłą".

Prawo  31

„Jest surowo zabronione Żydowi oszukiwanie swojego bliźniego (tj. Żyda) i uważane jest za oszustwo, kiedy on pozbawia go jednej szóstej jego jakiejś cenności. (7 1 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-225, 1 i 2, 227, zaczerpnięty z Talmudu, Baba Mecija, 49) .

„Kto oszukał swego sąsiada, musi zwrócić mu wszystko. (7 2 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-225, 26, został zaczerpnięty z Talmudu Berahowv 13). Jest rzeczą oczywistą, że wszystko to odbywa się tylko wśród Żydów. Oszukanie Akuma przez Żyda jest dozwolone i Żyd nie powinien zwracać akumowi  tyle, na ile go oszukał, ponieważ Pismo Święte mówi: „Nie oszukuj swego bliźniego brata". Akuma nie jest naszym bratem, lecz przeciwnie, jak już mówi o tym prawo 25: (7 3 wzięto z Raszi do Pwt. 14, 21), są oni gorsi od psów! ".

Hoszen Miszpat ha-227, 1.

„Zabrania się oszukiwać swego bliźniego (tj. Żyda) tak przy zakupach, jak i przy sprzedaży, a każdy oszust, obojętnie czy sprzedawca, czy kupujący, łamie ten zakaz."

Hoszen Miszpat ha-227, 2.

„Jakiego rozmiaru powinna być ustalona suma, żeby zaistniała konieczność dokonania zwrotu? Ma to być jedna szósta wartości. Na przykład, jeśli ktoś sprzedaje coś o wartości 6 za 5, lub wartego 7 za 6, czy wartego 5 za 6, jak też wartego 6 za 7 - to wszystko jest oszustwem. Chociaż zakup jest ważny, ale oszust powinien zapłacić pieniądze w tej wielkości na jaką sumę i wszystkie zwrócić oszukanemu".

Hoszen Miszpat ha 227, 26.

\

„Ale w odniesieniu do akumów nie istnieje oszustwo (dla nadmiernego wzbogacenia), bo mówi się: „Nie oszukuj jednego ze swoich braci", (7 4 to jest Żyda, ja wynika z rabinicznej interpretacji i  tu   nie ma mowy o akumie). Jednakże, akuma, gdy oszuka Żyda jest zobowiązany, według naszego żydowskiego prawa, do zwrotu wszystkiego, co uzyskał oszukując, żeby nie miał  żadnych korzyści z oszukania Żyda". (7 5 Ponieważ i Żyd powinien zwrócić pieniądze innemu Żydowi).

Prawo  32

„Kiedy Żyd wynajął dom od innego Żyda, wtedy trzeci Żyd ma prawo przyjść i za najem dać więcej niż w pierwszy najemca i wynająć dom dla siebie. Kiedy właścicielem domu jest akum, to Żyd, dający więcej za najem, niech będzie potępiony [wyrażenie tu zastosowane jest zwrotem chaldejskim i brzmi - „Menuda", a to oznacza, że dotknięty klątwą nie może chodzić do synagogi tak długo dopóki rabin nie zwolni go z niewoli przekleństwa], ten, z którego winy akuma uzyskuje większy dochód”. (7 6 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat 237,1,Haga, wzięty z Meharam Padja, 41).

Hoszen Miszpat ha-237, 1, Haga.

„I są tacy, którzy piszą, że pod groźbą klątwy, rzucanej przez rabina Gerszona, zakazane jest czynienie konkurencji przy wynajmowaniu domów od akumów".

Prawo  33

„Jest obowiązkiem dla Żydów wypełnianie wszystkiego, co napisał chory w testamencie, z wyjątkiem przypadku, gdy polecił wykonać coś grzesznego. Zgodnie z tym, jeśli chory w swoim, testamencie zapisze coś akumowi, to tego nie powinno się wykonywać, ponieważ, jak zobaczymy później, uważany jest za wielki grzech dawanie czegokolwiek akumowi". (7 7 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-256, 3 , zaczerpnięte z Maimon Sehiyya Hilhof, rozdz. 9).

Hoszen Miszpat ha-256, 3.

„Nie można słuchać chorego, gdy mówi by dać akumowi prezent, bo to jest tak jakby polecał ten chory czynić grzech swoimi pieniędzmi"

Prawo 34

„Żyd, który znalazł coś, i czy to będzie przedmiot ożywiony, czy też nieożywiony, jest zobowiązany do zwrotu znalezionej rzeczy jej właścicielowi. Jest całkowicie zrozumiałe (08 lipca Szulchan Aruch-, Hoszen Miszpat ha-259, 1, zaczerpnięte z Talmudu, Baba Metzia, 26), że to odnosi się tylko do Żyda, który coś stracił. Kiedy znaleziona rzecz należy do akuma, to Żyd, nie tylko że nie jest zobowiązany do zwrotu znalezionej rzeczy, ale wręcz przeciwnie, uważa się za grzech ciężki zwracanie czegokolwiek akumowi, chyba to się robi w tym celu, żeby akumowie mówili: : <Żydzi, to porządni ludzie>”. (7 9 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha, 266, 1, zaczerpnięte z Talmudu Baba kamma, 113).

Hoszen Miszpat ha-259, 1.

„Kto zobaczy rzecz zgubioną przez Żyda, ten zobowiązany jest poczynić starania aby zwrócić zgubioną rzecz do właściciela, bo jest napisane: <Musisz wrócić ją z powrotem>".

Hoszen Miszpat ha-266, 1.

„Rzecz zgubioną przez akuma, dozwala się zatrzymać przy sobie (nie oddając), ponieważ jest powiedziane: „Zgubioną przez brata", a to znaczy, że kto oddaje zgubę akumowi, ten popełnia wielki grzech. Ale jeśli on zwraca zgubę akumowi dla uświęcania Imienia Bożego, aby chwalono  Żydów i stwierdzali, że Żydzi , to są uczciwi ludzie, to zwrócenie zguby akumowi jest godne pochwały".

Prawo 35

„Kiedy Żydowi padnie zwierze juczne pod ciężarem ładunku lub obciążenia wozu, i kied                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               y już wcześniej padały zwierzęta z wyczerpania pod ciężarem tegoż ładunku, to wtedy jest on zobowiązany przyjść z pomocą przewoźnikowi lub woźnicy oraz, w zależności od potrzeb, pomóc usunąć lub załadować ładunek, bowiem każdy Żyd musi udzielić takiej pomocy, tak swojemu bratu jak i zwierzęciu (8 0 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha, 272, 1, zaczerpnięte z Talmudu, Baba Metzia, 32). On jest do tego zobowiązany wtedy, gdy ładunek jest Żyda, a zwierzę akuma lub odwrotnie, gdy zwierzę jest własnością Żyda, a ładunek - akuma. (8 1 Szulchan Aruch-, Hoszen Miszpat ha-8 i 9, zaczerpnięte z Talmudu, Baba Mecija 32). Ale gdy zwierzęta są własnością akuma i ładunek jest  własnością akuma, to nie ma mowy o współczuciu i litości zarówno w stosunku do właściciela ładunku, a także o tych zwierząt, i w tym przypadku, żaden Żyd nie jest zobowiązany do udzielania pomocy właścicielowi jakiegokolwiek ładunku lub zwierzęcia".

Hoszen Miszpat ha-272, 1.

„Kto spotka swego bliźniego na drodze i jego (tego bliźniego) zwierze, który padło pod niesionym ciężarem, obojętnie czy ciężar był proporcjonalny, czy nadmierny, ten jest zobowiązany do uwolnienia zwierzęcia od ciężaru, ponieważ jest napisane: <Musisz mu pomóc>".

Hoszen Miszpat ha-272, 8.

„Kiedy zwierzę, padłe pod ładunkiem, należy do akuma, a ładunek do Żyda, to w wypadku, gdy akuma sam jest  poganiaczem swojego zwierzęcia, Żyd nie jest do niczego zobowiązany . Ale kiedy akuma nie jest poganiaczem wtedy pojawia się konieczność pomocy przy rozładunku i zmniejszenia obciążeń zwierzęcia, bo wtedy Żyd jest w trudnej sytuacji".

Hoszen Miszpat ha-272, 9.

„I tak samo wtedy, gdy zwierzę jest własnością Żyda, a ładunek akuma, Żydzi są zobowiązani do zdejmować i obciążać ładunkiem, bo Żyd jest wtedy w trudnym położeniu. Ale kiedy zwierzę i  ładunek należy do akuma, to Żyd nie ma obowiązku zajmować się tym, chyba że jest sytuacja mogąca wywołać nienawiść do Żyda".

Prawo 36

„Kiedy Żyd dłużny jest akumowi pieniądze i ten Akum umrze, to Żydowi  zabronione jest  zwrócenie pieniędzy spadkobiercom, oczywiście pod warunkiem, że żaden inny Akuma nic nie wie o tym, że Żyd pozostał dłużnikiem zmarłego akuma. Ale kiedy choć co najmniej jeden akuma wie o tym, to Żyd jest zobowiązany do wypłacenia pieniędzy spadkobiercom, a to dlatego, żeby akumi nie mogli powiedzieć: <Żydzi są oszustami>" (8 2  Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-283, 1, Haga, wzięto z Mordechau Talmud Kidduszin).

Hoszen Miszpat ha-283, 1, Haga.

„Żyd, który jest cokolwiek dłużny akumowi, gdy ten jest umierającym i żaden z akumów o tym długu nic nie wie, nie ma obowiązku wypłacenia długu  spadkobiercom".

Prawo 37

"Żyd jest zabroniona kradzież czegokolwiek od drugiego Żyda jak i od goja (nie-Żyda), ale oszukiwanie goja, jak na przykład ogłupianie go w rachunkach (w chaldejskim oryginale użyto   słowa:" ta'uf "- oszustwo) czy też nie zwracać gojom długów jest dozwolone, tylko trzeba wtedy uważać, żeby takie postępowanie nie zostało ujawnione i nie było skalane Imię Pana" (8 3 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-283, 1, Haga, został zaczerpnięty z Talmudu Baba kamma 113 oraz z Tyr).

Hoszen Miszpat ha-348, 2.

„Każdy, kto kradnie, chociażby wartość skradzionego nie przekraczała grosza, łamie przykazanie: „Nie kradnij"- i nie jest ważne jest czy to pieniądze Żyda, czy pieniądze goja, ważnego czy mniej ważnego człowieka, którego okradziono" (Haga). <Doprowadzić akuma do pomyłki i oszukać go w obliczeniach, czy też nie wypłacić jemu swojego długu, jest dozwolone, ale tylko pod warunkiem, że akuma nie zdaje sobie z tego sprawy, tak aby nie sprofanować Imienia Bożego. Niektórzy mówią, że nie wolno oszukiwać, tak zwyczajnie i po prostu, akumów, lecz należy tak czynić (tym się posługiwać), kiedy sam akuma się pomyli> ".

Prawo  38

„Kiedy Żyd zakupi jakąś rzecz od złodzieja  i sprzeda ją innemu Żydowi i przyjdzie trzeci Żyd, i mówi, że ta rzecz jest jego własnością i zabiera ją sobie, to wtedy sprzedawca jest zobowiązany zwrócić pieniądze kupującemu. Ale jeśli akuma przychodzi do kupującego i powie, że ta rzecz jest jego własnością, to tej rzeczy nie wolno zwrócić akumowi. Jeśli akum wniesie sprawę o kradzież do ich sądu (sądu akumów) i odzyska swoją rzecz z nakazu sądowego, sprzedający nie jest zobowiązany do zwrotu pieniędzy kupującemu (8 4 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-356, 10, został zaczerpnięty z Talmudu Mordechaja Baba kamma), bowiem ten, którzy kupił od złodzieja nie popełnił błędu, ponieważ przedmiot kupiony był skradziony od akuma)."

Hoszen Miszpat ha-356, 10, Haga.

„Kiedy Żyd kupuje coś od złodzieja i sprzedaje to innemu Żydowi i pochodzi to od akuma i oświadcza, że jest to jemu skradzione i odbiera rzecz skradzioną od kupującego zgodnie z ich  (akumów) prawami, to złodziej, jeżeli tylko jest znany, musi to kupujący od złodzieja  zwrócić pieniądze temu drugiemu Żydowi, ale jeśli złodziej nie jest znany jako taki, to kupujący od złodzieja pierwszy Żyd nie jest zobowiązany do zwrotu pieniędzy kupującemu od niego kradziony przedmiot, ponieważ w prawie jest powiedziane: < A może akum łże>”.

Prawo 39

„Kiedy Żyd – odkupił monopol (który odkupił od państwa monopol państwowy na obszar całego miasta, a nawet na jeszcze większy region za określoną kwotę pieniędzy), to wtedy drugi Żyd nie może czynić jemu uszczerbku w interesach (np. przez chciwość czy też przemyt), ale kiedy odkupujący monopol jest  - akuma, to czynienie uszczerbku w interesach akuma jest dozwolone, bo  to jest tak, jakby nie płacić swoich długów (8 5 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha, 369, 6, zaczerpnięty z Tyr), a to niepłacenie długów, jak widzieliśmy powyżej (ustawa 37), jest dozwolone".

Hoszen Miszpat ha-369, 6.

„A także, jeśli Żyd odkupił od króla komorę celną, wtedy jest grabieżca tego Żyda ten, kto zajmuje się kontrabandą. ( 6 8 do tego Haga mówi, że nawet wtedy nie wolno jego oszukiwać, gdy wiadomo, że Żyd odkupujący cło uzyskuje więcej niż jest to przewidziane ustawą, gdyż jest to tak samo, jak okradanie grabieżcy (też Żyda), a to jest zakazane). Kiedy komora celna została odkupiona przez akuma, to dozwolone jest zajmowanie się kontrabandą przez Żydów, bo to samo, jak nie płacić długów akumom i takie postępowanie jest dozwolone w miejscach, gdzie nie ma obawy zbezczeszczenia Imienia Bożego”.

Prawo 40

„Kiedy Żyd zajmuje stanowisko służbowe muhasa, (tj. państwowego poborcy podatkowego, lub  inspektora celnego) - innymi słowami, kiedy on nie kupił prawa w celu pobierania podatków dla siebie), a zbiera podatki dla państwa, to nie wolno mu używać przemocy wobec innego Żyda. Dlaczego? Ponieważ król (dla którego od zbiera podatki) jest gojem i niezapłacenie podatku jest tym samym, jak niewypłacanie gojom swoich długów, a to właśnie jest dozwolone, jak widzieliśmy (ustawa por. 37) - stąd Żyd nie powinien zmuszać do tego innego Żyda. Ale kiedy wyznaczony urzędnik (Żyd) obawia się, że król dowie się o tym, to wtedy może on zastosować przymus w stosunku do drugiego Żyda".(8 7 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-369, 6, Haga, zaczerpnięty z Rabbenu Nizim w Talmud, Nebarim, rozdz. 4).

Hoszen Miszpat ha-369, 6, Haga.

„Są tacy, którzy twierdzą, że nawet tam, gdzie urzędnikiem jest Żyd, ale jeśli on nie odkupił komory  celnej,  by zbierać cło tylko dla siebie, a zbiera podatki dla króla, to choć zabronione jest jemu zajmować się kontrabandą na podstawie lokalnych przepisów, to tym nie mniej, gdy ktoś przemyca zakazane towary, to celnik Żyd nie powinna zmusić przemytnika Żyda do zapłaty cła, bo niezapłacenie cła jest tym samym, jak i niepłacenie swoich długów akumom, co jest dozwolone. Ale kiedy celnik-Żyd boi się króla w przypadku ujawnienia takiego swego postępowania,  to   oczywiście, może tego przemytnika-Żyda zmusić do zapłacenia cła".

Prawo 41

„Prawo państwowe musi być wykonane, ale tutaj rzecz idzie o takie prawa, na podstawie których państwo uzyskuje dochody. (8 8 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-369, 6, 11, Haga, zaczerpnięty z Ry Cołon, 188 .) Ale nawet i wśród przepisów podatkowych znajdują się i takie, na podstawie których nie wszyscy podlegają bezwzględnej egzekucji cła i to są te, które odnoszą się do ziemi (tj.  podatków ziemskich i podatków budowlanych), ale reszty podatków i prawa akcyzowego nie należy wykonać. Podatku ziemskiego i budowlanego nie można nie zapłacić, bo ziemia należy do panującego i on może oświadczyć, że pozwala nam żyć na swojej ziemi tylko wtedy, gdy zapłacimy mu podatek od nieruchomości". (9 0 tak, że "wszystkie prawa Żydów nie były nadmierne". Zasada „prawo państwa jest prawem i dla Żydów", oczywiście, można znaleźć zastosowanie tylko wtedy, gdy nie jest sprzeczna z jakimkolwiek prawem, Szulchan Aruch).

Hoszen Miszpat ha-369, 11, Haga.

„Kiedy w miejscowości, w której prowadzone są sprawy w sądach według praw akumów, ktoś ożenił się i jego żona zmarła, a nawet wtedy ojciec zmarłej i reszta jej spadkobierców nie ma prawa powiedzieć: <Każdy, kto pojął swoją żonę, zgodził się z porządkiem prawnym kraju zamieszkania  i my zdecydowaliśmy się prowadzić swoje sprawy zgodnie z prawem akumów, tak więc zgadzamy się z tym, że  maż po swojej żonie nic nie dziedziczy itp.>. Tu państwowe prawo nie może mieć zastosowania, bowiem jest to prawo dzięki, któremu cesarz uzyskuje dochód lub sprawa dotyczy udoskonaleń obywatelskich. Ale nie możemy osądzać w prywatnych sprawach powodując się  prawami akumów, bo w przeciwnym razie wszystkie prawa żydowskie byłyby zbędne".

Hoszen Miszpat ha-369, 8, Haga.

Prawo  42

„Zabrania się Żydom grać z sobą kubkami, jak też oszukać innych Żydów w grach w karty lub kości lub  w inne gry umożliwiające oszukiwanie, bo wszystko to jest grabieżą i rabunkiem, a grabienie  Żydów jest zabronione. Z akumem może grać kubkami i w kości". (9 1 Szulchan Aruch-, Hoshen Miszpat ha-370, 3, zaczerpnięte z Maimon Gilhof Gezela, rozdz. 6).

Hoshen Miszpat ha-370, 1.

„Są sprawy, które są zabronione przez rabinów, ponieważ kwalifikują się one pod pojęcie „rabunek" i ten, którzy nie stosuje się do tych zakazów, ustalonych przez rabinów, jest rozbójnikiem tak, jak na przykład, ci, którzy puszczają gołębie i ci, którzy grają w kości".

Hoshen Miszpat ha-370, 3.

„Jest i taki, który mówi, że gra z akumem w kości  nie jest kradzieżą, ale nadal jest grzechem, a mówią tak ponieważ są zaangażowani w drobiazgi".

Prawo  43

„Kiedy Żyd sprzedał coś akumowi i wziął za to więcej niż było to warte, a inny Żyd przychodzi do akuma i mówi mu, że zakupił te rzecz za drogo, w czego następstwie akuma oddał zakupiony przedmiot, to następnie drugi Żyd ma obowiązek zapłacić pierwszemu Żydowi (sprzedającemu) różnicę między wartością i ceną tego przedmiotu za jaka był ten przedmiot sprzedawany akumowi . (9 2 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-386, 3, zaczerpnięte z Meharam Merseburg).

Podobnie, gdy Żyd pożyczy akumowi pieniądze na wysoki procent, a drugi Żyd przychodzi do akuma i oferuje mu pieniądze za niższe oprocentowanie, to ten drugi Żyd jest „rasza”(tj. Bezbożnik) i ten Żyd jest zobowiązany do wypłacenia pierwszemu Żydowi całej tej nadwyżki, którą uzyskałby od akuma, jeżeliby ten akuma nie wziął pieniędzy od drugiego Żyda". (9 3 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-386.3. pochodzi z Rabbenu Ieruham Netub, 31, część II).

Hoshen Miszpat ha-386, 3, Xara.

„Jest ktoś, kto pisze, że kiedy Ruben sprzedał cokolwiek akumowi i kiedy wtedy przychodzi  Simon i mówi akumowi, że rzecz sprzedana nie jest warta tyle, to Simon powinien zrekompensować Rubenowi jego straty”.

„Kiedy Ruben wypożyczył akumowi pieniądze na procent i przychodzi Szymon i mówi akumowi, że chce pożyczyć mu na bardziej umiarkowany procent i akuma oddaje Rubenowi jego   pieniądze z powrotem, to potem Simon może tak pożyczyć te pieniądze tak, jak to tylko przyczyni się do utraty zysków. Niemniej jednak Simon jest bezbożnikiem".

Prawo  44

„Kiedy prawo wymaga zapłacenia królowi podatków w naturze (wino, słoma itp.) i któryś z Żydów uniknie od tego obowiązku, a inny Żyd doniesie na niego i w rezultacie tego donosu zostanie pierwszy Żyd zmuszony do zapłaty należności podatkowej, to wówczas żydowski donosiciel musi wszystkie odebrane w taki sposób produkty naturalne (jak i, oczywiście, inne szkody, a także nałożone kary), wyrównać w pełnej wysokości pierwszemu Żydowi". (9 4 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-388, 2, zaczerpnięte z Maimon Gilhof Hobel  Umaccik, rozdz.  8 )

Hoshen Miszpat ha-388, 2.

"Gdy cesarz rozkazał by mu dostarczono wino lub słomę, czy też podobne rzeczy, i donosiciel    doniesie mu, że zapasy wina i słomy lub podobnych rzeczy <Ma ten i ów i w takim a takim miejscu> i pójdą tam poborcy podatków i zabiorą te rzeczy (te zapasy), to donosiciel jest zobowiązany do zrekompensowania strat ograbionemu".

Prawo  45

„Nawet w naszych czasach dozwala się zabić muzjera, tj. człowieka, który chwali się, że zamierza złożyć donos na kogoś, tak że oskarżony donosem może zostać ukarany fizycznie (np. więzieniem) lub utratą mienia (karą pieniężną) i to nawet na niewielką sumę. Po raz pierwszy  mówi się mu: <Nie donoś>. A kiedy on stawia opór i powtarza: <A ja i tak doniosę> , to nie tylko dopuszczalne jest, ale jest dobrą rzeczą, aby go zabić, a ten będzie błogosławiony, który pierwszy zada mu śmiertelny cios. (9 5 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-388, 10, zaczerpnięty został z Baba kamma, 117). A kiedy nie ma czasu na to, by go ostrzec, wtedy dozwala się go, natychmiast i bez ostrzeżenia, zabić".

Hoszen Miszpat ha-388, 10.

„Zdrajcę wolno zabijać w każdym miejscu, nawet w naszych czasach. Dozwala się aby go zabić zanim on zdąży dokonać donosu, on sam skazał się na śmierć, gdy tylko powiedział: <Doniosę  na takiego, lub owego, tak żeby on poniósł stratę na ciele, lub na pieniądzach, nawet gdyby była to strata niewielkich pieniędzy>. Trzeba go ostrzec i powiedzieć: <Nie donoś>, ale kiedy jest  uparty i mówi: <Nie, ja i tak doniosę>, to wtedy najlepszym wyjściem jest – zabić go, a każdy, kto go zabije pierwszy, dostąpi zaszczytów" (Haga). „A jeśli nie ma czasu na udzielanie mu ostrzeżenia, to i udzielenie ostrzeżenia nie jest konieczne. Są tacy, którzy mówią, że powinno się zabijać  zdrajcę tylko wtedy, gdy nie ma możliwości ratunku od niego przez jeden z jego członków (ciała). Jednak, gdy jest to możliwe by uzyskać ratunek od jego donosu przez jeden z jego członków, na przykład, wyciąć mu język lub wydłubać oczy, to zakazane jest zabijanie jego, ponieważ taki zdrajca nie jest bardziej szkodliwy niż pozostali prześladowcy".

Prawo 46

„Kiedy ktoś z trzykrotnie donosił do akuma na Żyda i chociażby następnie obiecywał poprawę  i że już  nie będzie donosić, to należy szukać drogi i sposobu, żeby go usunąć ze świata. (09 czerwca Szulchan Aruch-, Hoshen ha-Miszpat 388, 15, zaczerpnięty został z Shaalof Utshubof Ry Sheshef bar, 239, Mehudash, 62). Wydatki przeznaczone na jego zlikwidowanie, muszą zapłacić ci Żydzi, którzy zamieszkują w danym mieście (miejscu zdarzenia). (9 6 Szulchan Aruch, Hoszen Miszpat ha-16, zaczerpnięte z Szałłof  Szaałof Utshubof Rabbi  Aszer Kełał 6 § 21 Mehudasz 6).

Hoshen Miszpat ha-388, 15.

„Kiedy o kimś ustalono (9 8 przesłuchać świadków o tym trzeba w jego nieobecności, a ich zeznania nie muszą być całkiem zgodne), że on już trzykrotnie zdradził Żyda lub jego pieniądze akumom, to musimy szukać sposobów i środków aby usunąć go z tego świata". (9 9 Tak więc, zwykłe zabójstwo nie jest konieczne).

Hoshen Miszpat ha-388, 16.

„W wydatkach poniesionych na to, aby usunąć zdrajcę z tego świata, powinny uczestniczyć wszyscy mieszkańcy danej miejscowości, nawet i ci którzy płacą swoje podatki (przypisane) gdzie indziej".

Prawo  47

„Kiedy wół Żyda ubodzie woła akuma, wtedy Żyd nie jest zobowiązany do zadośćuczynienia akumowi za jego straty (1, 00 Szulchan Aruch-, Hoshen Miszpat ha-406, 1, zaczerpnięty z Talmudu Baba kamma, 37), ponieważ Biblia mówi (Księga Wyjścia 21, 35): <Jeśli czyjeś wół ubodzie wołu sąsiada jego> itd., to przecież akuma nie jest sąsiadem moim (w sensie bliźniego). Ale gdy, przeciwnie, wół żydowski pobodzie woła akuma, to akuma jest zobowiązany do zadośćuczynienia Żydowi jego  straty, a to dlatego, że jest wół akuma". (1 01 Szulchan Aruch, Hoszen ha-Miszpat, zaczerpnięte z Maimon Gilhof Hobel  Umatstsik, rozdz. 8, 5).

Hoshen Miszpat ha-406, 1.

"Kiedy byk Żyda ubodzie byka akuma, to on (Żyd-gospodarz) jest wolny od zadośćuczynienia, a kiedy byk akuma ubodzie byka Żyda, to nie jest ważne czy byk akuma był pobudzony, czy nie, tak i tak akuma właściciel byka musi zrekompensować poniesione szkody".

Prawo 48

„Kiedy w Palestynie pola należały do Żydów, to w tym czasie nie wolno było trzymać mniejsze  zwierzęta, ponieważ w konsekwencji tego mogło dojść do strat u bliźniego, ponieważ zwierzęta te są w zwyczaju szukanie pożywienia na polach innych ludzi. Jednak w Syrii, jak wszędzie, gdzie pola nie należą do Żydów, każdy Żyd mógł swobodnie trzymać i mniejsze zwierzęta. Wręcz przeciwnie, w naszych czasach, kiedy w Palestynie pola już nie należą do Żydów, zezwala się Żydom utrzymać owce również i tutaj".

Hoshen Miszpat ha-409, 1.

Prawo 49

«Trzymać złego psa, który gryzie ludzi, nie wolno trzymać Żydowi, jeżeli ten pies nie zostanie  przywiązany na łańcuchu. Ten zakaz obowiązuje tylko tam, gdzie żyją tylko Żydzi. 1 (1 02 tamże zaś, 409, 3; wzięte z Talmudu Baba kamma, 82). Przeciwnie, gdzie mieszkają i akumy2, (1 03 tam zaś, Haga; wzięte z Hagachof Alfazi)  tam Żydowi pozwala się trzymać takiego złego psa bez uwiązania na łańcuchu”.

Choszen ha-Miszpat 409, 3.

„Zabronione jest trzymać złego psa, jeżeli ten pies nie jest przywiązany żelaznym łańcuchem. Ale w mieście, które jest w pobliży granicy, to zezwala się trzymać takiego pasa, gdy jest on przywiązany łańcuchem w dzień; nocą może on być puszczany z łańcucha”. (Haga). „Niektórzy twierdzą, że teraz, gdy my żyjemy pośród akumów, to należy zezwolić trzymać psa bez łańcucha - w każdym razie należy podejrzeć jak ludzie zwyczajnie to robią i tak postępować. Jednak jeżeli pies jest na tyle groźny, że można obawiać się szkody dla ludzi, to wydaje się, że trzymanie takiego pasa powinno być zakazane, chyba, że on będzie uwiązany na łańcuchu”.

Prawo 50

„Od tej pory, kiedy Sanhedryn i świątynia (w Jerozolimie) już nie istnieją, wyroki śmierci nie mogą być ferowane (przez Sanhedryn, to jest przez sędziów Rady Najwyższej), jak to było wcześniej. Rabinackie zaś sądy mogą skazywać na karę śmierci tylko według prawa 19. Niezależnie od tego, oprócz pozwolenia na zabijanie muziera (patrz prawo 45), zabójstwo i bez wyroku sądu rabinackiego staje się dobrą sprawą w następujących przypadkach 4

1. a) (1 04 tu przede wszystkim wskazywany jest przypadek, którego ze względu na wymogi błogosławionej przyzwoitości my przywieść nie możemy):
2. b) Żyd dokonuje dobrej sprawy, kiedy zabija apikoriesa. Kiedy Żyd może dokonać takiego zabójstwa publicznie - niech dokona on go! 5 (1 05 Szułchan-Aruch, Choszen ha-Miszpat 425, 5; wzięte z Talmudu Aboda zara. Za apikoriesa uważa się Żyda wolnomyśliciela, niewierzącego, kpiarza itp., który przeczy nauczaniu Izraela i pyszni się swoją niewiarą, podobnie jak i ten, kto zrobił się akumem). Ale, kiedy ze strachu przed władzami państwowymi tego zrobić nie można, wtedy on powinien pomyśleć o sposobie jak po kryjomu wygryźć apikoriesa ze świata. 6 (1 06 Szułchan-aruch, Choszen ha-Miszpat 425, 5; wzięte z Talmudu Kidduszyn, 82).

„Chociaż Żydowi nie stawia się bezwzględnego obowiązku zabijania akuma, z którym on żyje bez  konfliktów, to niemniej  nie pozwala się ratować akuma od śmierci”.

Choszen ha-Miszpat 425,5,Haga

„Nad wszystkimi, którzy z wyroku Bet-din zasługują na śmierć, my teraz nie posiadamy takiej władzy, by karać ich 39 uderzeniami bicza (albo rózgami), wypędzać i zabijać ich, albo bić, a tylko powinniśmy wyłączać i usuwać ich z wspólnoty. Ale to tylko według prawa. Jeżeli niemniej jednak Bet-din dopatrzy się, że chwila tego wymaga, ażeby zabezpieczyć się (w wiadomych sprawach), to oni (sędziowie żydowscy) mogą karać w każdy dowolny sposób … Wszystko to odnosi się do takiej kary śmierci, kiedy wyrok Bet-dinu jest niezbędny. Odwrotnie, nad tymi, którzy mogą być zabici i bez wyroku Bet-dinu, kara śmierci może być wykonana i teraz, jak my to niżej przedstawimy”.

Choszen ha - Miszpat 425, 5.

„Żyd-wolnomyśliciel, to jest ten, który uczestniczy w nabożeństwach akumów, albo złośliwie grzeszy, nawet jeśliby tylko zjadł mięso od padłego bydła, albo nie nosił ubrania z wełny i lnu na złość, ten jest takim samym wolnomyślicielem jak i ten, który odrzuca Torę i proroków Izraela – i tych wszystkich zabijać jest dobrą sprawą. Kiedy mamy władzę i można ich zabić ogólnonarodowym mieczem, wtedy niech to dokona się; jeśli zaś takiej władzy nie mamy, to ich należy omotywać wszelkimi sposobami, tak ażeby doprowadzić ich do śmierci. Na przykład, kiedy zobaczysz, że jeden z takich wpadł do studni i przy studni znajduje się drabina, wtedy pospiesz się i odciągnij drabinę od studni mówiąc: „Oto mam wielki kłopot, muszę zdjąć mego syna z dachu, ja drabinę ci zaraz przyniosę z powrotem“ itp. Ale nie przyczyniamy się do śmierci akumom, z którymi żyjemy w spokoju i tym, którzy pasą drobne bydło na polach w Izraelu, które należą do Żydów itp., jednak zabronione jest  ratowanie ich (od śmierci)”.

Prawo 51

„Zwierzęta, zabite przez akuma albo przez Żyda, który uczynił się akumem, powinno być uważane przez Żydów za padlinę”. 7  (1 07 Szułchan-aruch, Iorie die'a 2, 1; wzięte z Talmudu Chułlin, 13).

Iorie die'a 2, 1.

„Bydło, zabite przez  nochri, powinno być uważane za zdechłe, nawet jeśli on (nochri) nieletni albo jeżeli on nie jest bałwochwalcą i jeżeli go obserwowali inni (Żydzi)”.

Prawo 52

„Żydowi jest zabronione zarzynanie zwierzęcia, które jeszcze nie przeszło 8 dni od urodzenia. I kiedy przyjdzie do Żyda akum i proponuje mu sprzedaż młodego zwierzęcia i uporczywie twierdzi, że  to zwierzę przeżyło ponad 8 dni od urodzenia, to  wtedy Żyd nie powinien akumowi wierzyć, dlatego, że akumowie są łgarzami i oszustami”. 8 (1 08 Szułchan-aruch, Iorie die'a 15; wzięte z Szaałof Utszubof Raszba; coś podobne spotyka się w Szułchan-aruchie wiele razy). -

Iorie die'a 15, 3.

„Nie wolno wierzyć akumowi, który sprzedaje małe koźlęta, i o których on mówi, że już mają one 8 dni od urodzenia”.

Prawo 53

„Zabrania się Żydowi brać nochrif (chrześcijankę) za mamkę-żywicielkę, jeżeli za mamkę może on mieć Żydówkę, a to dlatego, że natura i charakter mamki-żywicielki zazwyczaj przechodzą na dziecko. To od nochrif dziecko głupieje i nabiera niedobrych właściwości”. 9 (1 09 Szułchan-aruch, Iorie die'a 81, 7, Haga; wzięte z Rabbienu Nizim w Talmudzie Aboda zara).

Iorie die'a 81, 7, Haga.

„Nie można dopuścić, żeby dziecko karmiła nochrif, kiedy można mieć mamkę-Żydówkę, dlatego że mleko nochrif zamyka serce ¹⁰ (1 10 « zamknąć serce » ma w rabinackim języku znaczenie zrobić go niedostępnym każdej nauce) i tworzy w dziecku złą naturę. Dlatego żywicielka, a nawet gdy taką mamką-żywicielka jest Żydówka, nie powinny spożywać żadnego zakazanego jadła, a i dziecku   nie powinno podawać się takiego zakazanego jedzenia, ponieważ takie pożywienie wywołuje u dziecka groźne następstwa”.

Prawo 54

„Rabini zabronili jeść chleb upieczony przez piekarza-akuma, ¹¹ (1 11 Szułchan-aruch, Iorie die'a 112, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 35), albo w ogóle jakiekolwiek pożywienia przygotowanego przez akuma, jak też  pić u niego napoje alkoholowe, ¹² (1 12 Szułchan-aruch, Iorie die'a 114, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 31) , ponieważ przy okazji picia napoi alkoholowych mogą powstać społeczno-przyjacielskie stosunki.  Jednak tam, gdzie nie ma żydowskiego piekarza, tam zezwala się kupować chleb i u piekarza-chrześcijanina ¹³ (1 13 Szułchan-aruch, Iorie die'a 2; wzięte z Jeruszlmi), ale bynajmniej nie od osoby właściciela, gdyż wtedy już nie ma poważnego powodu do takich obaw.  Tym nie mniej Żydowi pozwala się zatrudniać akumkę (chrześcijankę) jako kucharkę ¹⁴ (1 14 tam zaś 113, 4, Haga, wzięte z Aruch Kiełał, 43), kiedy ona gotuje potrawy w obecności i pod nadzorem i kierownictwem Żydówki, a najlepiej byłoby, gdyby akumka gotowała przy współpracy z Żydówką”.

Iorie die'a 112, 1.

„Rabini zabronili jeść chleb u akumów, żeby nie doszło do zbratania się z nimi” (Haga). „to jest zabronione nawet i wtedy, gdy nie ma obawy, by doszło do takiego zbratania”.

Iorie die'a 112, 2.

„Są kraje, gdzie sprawa ta jest traktowana łagodniej i gdzie kupują chleb od piekarza-akuma, (od niego samego) tam, gdzie nie ma żydowskiego piekarza, dlatego że istnieje taka potrzeba” (Haga). „I są tacy, które mówią, że nawet w miejscowości, gdzie można nabyć chleb od Żyda, dozwala się  na kupowanie chleba od piekarza-chrześcijanina.  Ale nie ma nikogo, kto pozwalałby na nabywanie chleba bezpośrednio od właściciela-piekarza, a to dlatego, że przyczyna zakazu leży w zapobieganiu zbliżenia (zbratania) z piekarzem-akumem i jeżeli ktokolwiek jadłby chleb od piekarza-właściciela piekarni, to prędzej, czy później, jadłby chleb razem z nim”.

Iorie die'a 113, 4.

„Istnieje i taki (nauczyciel w Talmudzie), który pozwala spożywać pokarmy już ugotowane  przez nasze (nie żydowskie) służące; ale jest też ktoś, który zabrania tego, nawet wtedy, kiedy już jadło przygotowała (ugotowała) służąca akumka” (Haga). „Jednak jeżeli już przygotowała (ugotowała), to można opierać się na tych, którzy pozwalają na to i zwyczajnie nawet tak po prostu  dozwalają (nie żydowskim) sługom i służebnicom gotować w żydowskim domu, tak jakby nawet  nikt z  żydowskiej rodziny, chociaż cokolwiek, nie musiał pokręcić się koło kuchni”.

Iorie die'a 114, 1.

„Wszystkie napoje alkoholowe akumów są zabronione, a to dlatego, żeby nie doszło do zbratania się  z nimi (akumami). Jednakże picie takich napitków jest zabronione tylko w tym samym miejscu, gdzie akumi je sprzedają. W tych miejscach, gdzie akumi pozwalają wziąć napoje z sobą i wypić je w domu, takie zakazy picia napoi alkoholowych nie obowiązują”

Prawo 55

„Żydowi nie dozwala się handlować nieczystymi przedmiotami (na przykład, świniami, przedmiotami ze świątyni itp. jak to zobaczymy dalej), ale odebrać ich od akuma (to jest nie jako rzecz kupowaną, ale jako zdobycz pod pozorem zapłacenia wymyślonego długu) dozwala się , ponieważ zawsze jest dobrą sprawą - urwać co niecoś akumowi”. ¹⁵ (1 15 Szułchan-aruch, Iorie die'a 117, 1, Haga; co dotyczy handlu wzięto z Miszny Szebuof, paragraf. 7, Miszna 3; co zaś odnosi się do odebrania rzeczy od akuma, to jest wzięte z Raszba).

Iorie die'a 117, 1.

„Nawet kiedy dozwolone jest korzystanie z takiej rzeczy, która zabroniona jest prawem i   zabronione jest handlowanie nią, to po pierwsze musi ona być przeznaczona do jedzenia. (Haga). „A także dozwolone jest przyjmowanie nieczystych rzeczy od akumow na spłatę długów, bowiem jest wszystko jedno w jaki sposób ratujesz cokolwiek z ich rąk”.

Prawo 56

„Kiedy Żyd kupił u akuma naczynia stołowe, obojętnie czy są one z metalu, czy z gliny, to wtedy on powinien je umyć do czysta, dlatego że akumy (w żydowskim sensie) są nieczyści. ¹⁶ (1 16 Szułchan-aruch, Iorie die'a 120, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 26).  Nawet kiedy Żyd sprzeda akumowi  swoje naczynia ¹⁷ (1 17 tam zaś, 11; wzięte z Toziefot) i akum przyniesie je z powrotem, to Żyd zobowiązany znowu je umyć do czysta, ponieważ przez dotknięcie akuma już kalały się”.

Iorie die'a 120, 1.

„Kiedy ktokolwiek kupi u akuma stołowe naczynia z metalu, albo szkła, albo naczynia wewnątrz ocynowane, bądź też i całkiem nowe, to wtedy on powinien je umyć w dużym zbiorniku wodnym  (albo też w studni), mającym 40 miar wody”.

Iorie die'a 120, 11.

„Żyd, który sprzeda akumu naczynia stołowe i odkupi je od niego z powrotem, powinien je umyć”.

Sabbat, 145 b.

„Dlaczego akumowie są brudni?  Dlatego że oni jedzą mięso zwierząt zakazane Żydom”.

Prawo 57

„Zabroniony Żydowi pić wino z butelki albo szklanki, których dotykał akum, a to dlatego, że takim dotknięciem akuma wino zostało sprofanowane”. ¹⁸ (1 18 Szułchan-aruch, Iorie die'a 123, 1, Haga; wzięte z Tur). (to prawo posiada jeszcze i szczególny cel – miało uchronić Żydów przed społecznymi stosunkami z chrześcijanami. ¹⁹ (1 19 tam zaś; wzięte z Toziefot w Talmudzie Aboda zara, 2).

Iorie die'a 123, 1.

„Zabroniono uzyskiwać pożytek z wina, o którym nie wiadomo, czy pochodzi ono od narodów, które oddają cześć bałwanom, czy też nie od takich.  Ten zakaz zaś jak najbardziej obowiązuje  i w przypadku dotykania się akumów do naszego wina” (Haga). „trzeba tu obawiać się tego, że to wino    przeznaczone było do składania ofiary bałwanom. Ale obecnie, kiedy narody już nie mają zwyczaju  wylewać wino na ofiarę bałwanom, niektórzy podobno twierdzą, że kiedy goj dotknie się do naszego wina, to nie ma sensu zakazywać uzyskiwania pożytku z takiego wina, a tylko zabronione jest picie go”.

Prawo 58

„Żydowi zabronione jest uzyskiwanie jakiegokolwiek zadowolenia albo korzyści, które mógłby uzyskać od świątyni akumow i tak, na przykład, nie wolno mu korzystać z woskowych świec, dywanów albo ubrania, w które duchowny przyobleka się podczas nabożeństwa (tzn. nie to ubranie, które on zwyczajnie nosi jak osoba prywatna), gdy te przedmioty już znajdowały się wewnątrz  świątyni akumów, albo w ogóle były tam w użyciu. ²⁰ (1 20 Szułchan-aruch, Iorie die'a 139, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 40).  Żydowi też nie dozwala się sprzedawać duchownemu księgi liturgiczne ²¹ (1 21 Szułchan-aruch, Iorie die'a 15; wzięte z Ziefier Micwot Gadoł), śpiewniki kościelne. Sprzedawanie zaś tych rzeczy osobom świeckim jest dozwolone. Jeżeli jednak Żyd przemoże się i nie podejmie nawet i takiej sprzedaży, to on będzie błogosławiony.  Dalej, zabronione Żydowi pożyczać pieniądze na budowę i nawet na  dokonanie wystroju wewnętrznego świątyni akumów ²² (1 22 Szułchan-aruch, Iorie die'a 139; wzięte z Talmudu Nedarim 62) i jeszcze bardziej od tego nie zezwala się handlować ²³ (1 2 3zułchan-aruch, Iorie die'a 151, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 73 ) przedmiotami, które były stosowane w takiej świątyni'.

„Także nie powinien Żyd dawać albo sprzedawać akumowi wody ²⁴ (1 24 Szułchan-aruch, Iorie die'a 139, Haga; wzięte z Toraf Adam Wiechawwa Nietib, 17), kiedy mu wiadomo, że tą wodą będą dokonywać chrztu; poza tym jest zabronione sprzedawanie kadzidła, przeznaczonego do użytku w świątyni. ²⁵ (1 25 Szułchan-aruch, Iorie die'a 139, Haga; wzięte z Mordiechai, Talmud Aboda zara).   Kiedy, jednak, w tej samej miejscowości jest akum, który już sprzedaje” takie przedmioty, które stosowane są w jego świątyni, wtedy i Żydowi dozwala się handlować nimi, ażeby akum nie uzyskiwał stąd pieniędzy.  Nawet kiedy cokolwiek ze wspomnianych przedmiotów, które Żydzi uważają za nieczyste, zostanie przemieszane wśród ²⁶ (1 26 Szułchan-aruch, Iorie die'a paragraf 140; wzięte z Talmud Aboda zara, 74) tysięcy innych przedmiotów tego zaś wyglądu i kiedy jest  wzbronione Żydowi uzyskiwać jakiekolwiek zadowolenie, rozkosz albo korzyść od tego tysiąca przedmiotów.  Żydowi w równej mierze nie wolno uzyskiwać jakiejkolwiek korzyści nawet z popiołów ²⁷ (Szułchan-aruch, Iorie die'a paragraf 142; wzięte z Talmudu Bieca, 39) takich rzeczy nawet ze spalonej świątyni akumów”.

Iorie die'a 139, 1.

„Każde uzyskiwanie pożytku od bałwanów jest zabronione, a przy tym tak od nich samych, jak  i z przedmiotów, którym oddawany jest przez bałwanów pokłon, podobnie jak i z ich ozdób i ofiar przynoszonych do świątyni, bądź z podobnych przedmiotów zrobione przez akumów albo Żydów”.

Iorie die'a 139, 11.

„Ubranie, które wkładają duchowni, kiedy oni udają się do domu bałwanów, jest ich własnym ubraniem, a nie ubraniem bałwanów i nie ma potrzeby niszczenia tych ubrań. Ale jest też inny nauczyciel Talmudu, który jednak uważa zniszczenie takich ubrań za niezbędne (Haga).  Ale to, co oni wsadzają na siebie dla samego bałwochwalstwa nosi nazwę ubrania bałwanów i wymaga ono  zniszczenia”.

Iorie die'a 139, 15, Haga

„Niektórzy mówią, że zabronione jest sprzedawanie ich książek akumom, kiedy te książki, używane są do śpiewu przy bałwochwalstwach; a inne mówią, że zabronione jest  sprzedawanie tych książek tylko duchownym, a nie pozostałym akumom.  Ale, kto w tym jest nieustępliwym  (tj. nie sprzedaje tych książek nawet innym akumom), ten będzie błogosławiony.  Inne zabraniają także sprzedawania im pergaminu i czerniła dla pisania ich religijnych książek. A jeszcze inni mówią, że jest zabronione dawanie pożyczki (w pieniądzach) na budowę świątyń akumów, albo na ozdobę świątyni,  albo też na trzymanie tam służących.  Tym bardziej zabronione jest sprzedawanie do ich świątyń rzeczy wykorzystywanych przez ich służby, na przykład patelni; a kto nie zrobi tego, ten będzie szczęśliwy. Nie powinno się oprawiać książek akumów, z wyjątkiem książek sędziów i pisarzy, ale, kiedy istnieje niebezpieczeństwo wrogości, wtedy trzeba, przynajmniej na ile to być może, uchylać się z tego”.

Iorie die'a 151, 1.

„Rzeczy, wyznaczone do posługiwania się nimi jako przedmiotami bałwochwalstwa w znanej miejscowości, nie można sprzedawać miejscowym bałwochwalcom” (Haga). „Zabronione jest sprzedawanie akumom wody, kiedy wiesz, że z niej zamierzają zrobić wodę do chrztu”.

Iorie die'a 151,1 (Haga).

„Ale tylko duchownemu albo innemu akumowi, o którym wiadomo jest, że on przyniesie  kadzidło w ofierze bałwochwalstwu, nie można sprzedawać kadzidła; każdemu zaś innemu akumowi jest taka sprzedaż dozwolona. Zakaz sprzedawania im rzeczy, których oni używają w czasie ich bałwochwalczych nabożeństw, obowiązuje tylko wtedy, kiedy u nich nie ma innych sprzedawców takich rzeczy, albo kiedy oni nie mogą kupić ich gdzieś indziej. Ale kiedy oni mogą dostać je gdzieś indziej, wtedy dozwala się  sprzedawać im owe rzeczy wszystkie”.

Iore de`a 140

„Bałwany, którym oddają pokłonu, podobnie jak i składane im ofiary, nawet znikome, są zabronione. Gdyby te rzeczy, lub cokolwiek z nich, zmieszały się z tysiącami innych przedmiotów tego samego rodzaju, to wszystkie w ogóle te przedmioty są zabronione”.

Iore de'a 142, 1.

„Zgodnie z tym, że zabronione jest uzyskiwanie korzyści z bałwanów, zabronione jest i wszystko co przynosi zadowolenie, a które oni mogą dostarczyć. Nawet kiedy ich dobra zostały spalone, zabronione jest korzystanie z ich zwęgleń i popiołów; jednak rozkoszować się  ich pożarem  dozwala się”.

Prawo 59

„Żydowi jest zabronione posiadać zadowolenie albo korzyść z jakiegokolwiek krzyża albo też religijnego wyobrażenia, które on znajduje w wsiach, przy drogach albo w niewielkich miasteczkach, a to dlatego, że te przedmioty są wystawione w celu oddawania im pokłonu i jako takie są nieczyste dla Żyda.  Ale, kiedy on znajduje ich w dużych miastach, gdzie je zrobiono nie dla pokłonu, a tylko dla ozdoby, wtedy on nie musi stosować tego prawa.  Ale, z drugiej strony, wspomniany zakaz obejmuje każdy krzyż, przed którym zginają akumi kolana”. ²⁸ (1 28 Szułchan-aruch, Iorie die'a 141, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 40).

Iorie die'a 141, 1.

„Wszystkie wyobrażenia, znajdujące się po wsiach, są zabronione, dlatego że one, bez wątpienia, zrobione są dla bałwanów; ale te, które znajdują się w dużych miastach mogą pozwolić, dlatego że one, z pewnością, wykonane tylko dla ozdoby. Jednak w przypadku, gdy te ozdoby są umieszczone są nad bramami miasta i kiedy w rękach wyobrażanego widzimy kij, ptaka, kulę, miecz, koronę albo pierścień należy te wyobrażenia usunąć”. (Haga). „Przedstawianie krzyża, przed którym padają na kolana, trzeba uważać za bałwana i zniszczenie jego nie jest potrzebne, ale krzyż, który sobie wieszają na szyję, na pamiątkę, nie nosi nazwy bałwana i jest dozwolony”.

Prawo 60

„Żydowi surowo zabronione jest uzyskiwanie jakiegokolwiek zadowolenia albo korzyści ze świątyni akumów ²⁹ (1 29 Szułchan-aruch, Iorie die'a 142, 10; wzięte z Talmudu Piesachim, 26), na przykład nie dozwolone jest spacerowanie latem w jego cieniu, słuchania gry na organach ³⁰ (1 30 Szułchan-aruch, Iorie die'a 15; wzięte z Rabbienu Ijerucham) albo podziwiać piękno jego obrazów z celem odczuwania rozkoszy przy tym”.

Iorie die'a 142, 10.

„Cień pogańskiego domu zabroniony jest,  tak wewnątrz jego, jak i na cztery łokcie przed jego drzwiami, ale przybywania w cieniu takiego budynku od jego tyłu  jest dozwolone.  Jednak dozwala się przechodzić w cieniu wewnątrz takiego budynku wewnątrz świątyni, jeżeli to miejsce zostało zabrane ogółowi mieszkańców, jako że przedtem biegła tam droga, a później postawili tam dom bałwanów.  Ale, kiedy pogański dom stoi przy samej drodze, wtedy przechodzenie przez jego wnętrze jest zabronione.  Inne nawet zabraniają tego bezwarunkowo”.

Iorie die'a 142, 15.

„Zabronione jest słuchanie instrumentów muzycznych służących bałwochwalstwu, jak też  oglądanie ich ozdób z zamierzeniem odczuwania zadowolenie na ich widok (Haga), ale, kiedy nie pragniesz z tego zadowolenia, wtedy to jest dozwolone”.

Prawo 61

„Jeszcze bardziej srogo jest zabronione Żydowi budować dla siebie dom obok świątyni akumów.  Ale, kiedy w jego posiadaniu już znajduje się taki dom obok świątyni akumów i ten dom ulegnie ruinie, wtedy przy budowaniu nowego domu Żyd powinien odsunąć nową budowa o niewielki skrawek od świątyni, a ten odstęp napełnić ludzkimi odchodami”. ³¹ (1 31 Szułchan-aruch, Iorie die'a 143, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 47).

Iorie die'a 143, 1.

„Kiedy ktoś posiada dom, który styka się z domem bałwanów i jego dom ulegnie runie, wtedy jest zabronione postawienie go na jego dawnym miejscu.  Jak więc Żyd ma postąpić?  Niech on niewiele odsunie miejsce nowej budowli od domu bałwanów i zbuduje dom od nowa, a ten  niewielki odstęp niech wypełni tarniną albo ludzkimi odchodami, tak żeby domowi bałwanów nie ustępować większego obszaru”.

Prawo 62

„Od należącego do świątyni akumów mienia (nieruchomych majątków, ziemi, domów i podobnych) Żydowi nie dozwala się odczuwać zadowolenie albo czerpać korzyść, kiedy dochód z tego ma iść na liturgiczne cele.  Kiedy zaś z dochodu korzysta duchowieństwo osobiście, wtedy Żydowi pozwala się wyciągać stąd pożytek, ale pod warunkiem, że to jego nic nie kosztuje”. ³² (1 32 Szułchan-aruch, Iorie die'a 143, 3; wzięte z Talmudu Aboda zara, 54).

Iorie die'a 143, 3.

„Kiedy do bałwanów należy ogród albo kąpielisko i dochód z nich uzyskują duchowni, wtedy dozwala się korzystać z nich bezpłatnie; czerpanie zaś korzyści z opłat jest wzbronione” (Haga).  „Niektórzy twierdzą,  że nie jest zabronione uzyskiwać korzyść z nich, kiedy dochód należy do duchownych, z wyjątkiem przypadku kiedy ogród albo kąpielisko znajduje się na podwórcu  pogańskiego domu.  Kiedy zaś ogród lub kąpielisko rozmieszczone jest nie przed tym właśnie domem, to, chociażby dochód szedł dla duchownych, dozwolone jest korzystanie z nich, byle dochód nie należał do samej świątyni bałwanów.  I na tej łagodniejszej  interpretacji prawa można się oprzeć”.

Prawo 63

„Surowo jest zabronione Żydowi uczestniczyć w zbiórce środków przeznaczonych na świątynię akumów.  Zresztą, ten zakaz obowiązuje tylko wtedy, gdzie świątynia samodzielnie dysponuje  swoim mieniem, a zatem wydaje dawane sobie ofiary nie inaczej, jak tylko dla siebie.  Kiedy zaś  mieniem duchowym dysponuje samo państwo, wtedy dozwala się brać udział w zbiórce pieniędzy,  bo wtedy można po cichu pomyśleć, że dajesz własne pieniądze państwu, a ono, mówi się, może użyć te dary i na inne potrzeby”. ³³ (1 33 Szułchan-aruch, Iorie die'a 143, 6; wzięte z Jeruszlmi Aboda zara, paragraf 4.)

Iorie die'a 143, 6.

„Zbieraczom, zbierającym jałmużny dla bałwanów, nie należy dawać niczego” (Haga). „Jednak to zabronione jest tylko wtedy, kiedy dary bezpośrednio są przeznaczone na potrzeby świątyni, ale kiedy one dostają się najpierw do skarbu państwa, chociażby ze skarbu państwa były kupowane potrzebne rzeczy dla świątyni, to wtedy zakaz dawania podarków już nie obowiązuje”.

Prawo 64

„Dobrą jest sprawą, żeby świątynie akumów, a podobnie jak i wszystko, co do nich należy albo do nich jest zrobione, każdy Żydzi, jak tylko jest to możliwe, starał się niszczyć i spalić, a popiół po nich rozsiewać na wszystkie wiatry, albo i rzucać do wody.  Dalej, każdemu Żydowi stawia się w za obowiązek, by każdą świątynię akumów wytępił i nadawał im haniebne nazwy”. ³⁴ (1 34 Szułchan-aruch, Iorie die'a 146, 14 i 15; wzięte z Talmudu Aboda zara, 46, i Majmon Giłchof Aboda zara, paragraf 7).

Iorie die'a 146, 14.

„Każdy, kto zobaczy bałwany uczyni dobrą sprawę, kiedy one spali i zniszczy.  A jak?  Niech on spali i zrujnuje te bałwany, a popiół po nich niech on rozwieje z wiatrem, lub rzuci do morza” (Haga). „To zaś najbardziej odnosi się do sprzętów i do wszystkiego, co zrobione dla nich, dlatego że powiedziane jest: <zniszczcie wszystkie miejsca … >”.

Iorie die'a 146, 15.

„Trzeba starać się o wytępienie bałwanów i trzeba nazywać ich haniebnymi imionami”.

Prawo 65

„Żydowi, który coś obiecuje pod przysięgą w imieniu świątyni (kościoła, cerkwi) akumów, należy dać 39 uderzeń kijem, a zresztą w ogóle zabronione jest używanie  nazwy takiej świątyni, powinno być dla jej określania używane tylko jak najbardziej haniebne nazwy.  Nawet i święta akumów nie można nazywać ich nazwami własnymi imionami własnymi, z wyjątkiem tych świąt, których nazwa pochodzi od imion ludzi (na przykład: święto Piotra i Pawła, Andrzeja itp.). ³⁵ (1 35 Szułchan-aruch, Iorie die'a 147, 1 i 2; wzięte z Talmudu Sanhedrin, 60 i 63).

Żydowi dozwolone jest szydzenie z akuma, mówiąc: „Niech pomoże ci twój Bóg!” albo „Niech pobłogosławi on twoje sprawy” przy tym Żyd powinien pomyśleć po cichu: <Bóg akumów (tj. w oczach Żyda bałwochwalców) nie może dokonać nic - więc i akum nie będzie błogosławiony>. (Stąd jest oczywistym, że życzenie pobytu w raju, składane przez  Żyda akumowi, staje się tylko drwiną i szyderstwem)”. (Szułchan-aruch, Iorie die'a 147, 1 i 2; wzięte z Majmonida)

Iorie die'a 147, 1.

„Kto daje ślubowanie albo zaklina się imieniem bałwanów, ten otrzymuje 39 uderzeń; także jest zabronione nazywaniem ich po imieniu, bądź to niezbędne albo nie niezbędne”.

Iorie die'a 147, 2.

„Takie nazwy świąt akumów, które mają nazwy od imion ludzi, można używać nie dodając temu żadnego znaczenia”.

Iorie die'a 147, 5.

„Pozwolone jest naśmiewać się z bałwanów” (Haga.). „Pozwala się mówić akumowi: „Twój Bóg niech da ci pomoc!“ albo „Niech twój Bóg poszczęści twoim sprawom!>”. 

Prawo 66

„Żydowi zabronione jest udzielania  pożyczki akumowi. Jak też w ogóle mieć z nim do czynienia na trzy dni przed jednym z jego (akuma) świąt, a to dlatego, że akum mógłby takim sposobem dostarczyć sobie coś, co sprawi mu radość w jego święto. ³⁷ (1 37 Szułchan-aruch, Iorie die'a 148, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 6, Toziefot i Raszbam). Jednak pożyczanie pieniędzy na wysokie lichwiarskie procenty ³⁸ (1 38 Szułchan-aruch, Iorie die'a 148, 1; wzięte z Wież) nie jest zakazane, a to dlatego, żeby samo zadowolenie ze świątecznych zakupów przypadało mu nie w smak ze względu na czekające męczarnie przy rozliczaniu spłat”.

Iorie die'a 148, 1.

„Do trzech dni przed świętami bałwochwalców jest zabronione kupowanie od nich albo sprzedawanie im rzeczy, które mogą być przechowane do święta. Niemniej jednak pozwala się  sprzedawać im rzeczy, które nie można przechować do święta, jak na przykład - warzywa albo ugotowane potrawy.  Jest też zabronione pożyczanie im cokolwiek, jak też branie od nich  pożyczek, podobnie jak i dawanie im pieniędzy bez procentów, albo pobieranie od nich pieniędzy  w podobny sposób i, wreszcie, dokonywać im wypłat, albo też przyjmować od nich takowe, kiedy posiadasz w ręku pokwitowanie albo rękojmię.  Jednak jeżeli dług wynika z ustnego zobowiązaniu można pozwolić sobie na zapłacenie takiego długu, a to dlatego, że to jest tak samo dobre, jak  ratunek czegoś z rąk akumów. Ale w naszych czasach, kiedy ręce oni mają silne można dopuszczać, żeby płacili nawet pisemnie potwierdzone długi, gdyż i to jest tak, jak by coś  uratować z ich rąk.  Kiedy zaś pożyczka jest udzielana na procent, w szczególności pod zastaw, wtedy można jej udzielać, dlatego że (już bez żadnej wątpliwości) ona powinna być oceniana jak coś, co jest ratowane z ich rąk”.

Prawo 67

„Zabronione jest Żydowi dawać akumowi prezenty w któreś  z jego świąt; dozwolone jest to tylko wtedy, kiedy Żyd wie, że akum jest niewierzący.  Podobnie Żydowi jest zabronione przyjmowanie prezentów od akuma w jego święto.  Ale, kiedy Żyd boi się, żeby przez jego odmowę nie obędzie się bez niedobrych następstw, wtedy on może przyjąć podarunek, ale zaraz po tym po kryjomu wyrzucić prezent”. ³⁹ (1 39 Szułchan-aruch, Iorie die'a 148, 5 i 6; wzięte z Talmudu Aboda zara, 65 i 8).

„Dzień, w którym akumowie otrzymują nowego króla (dzień wstępu na tron albo wyboru), Żydzi powinni liczyć ten dzień na równi ze zwykłymi świętami akumów (tj. Żydzi nie powinni robić im prezentów albo robić z nimi gieszefty, chyba że mają oni możliwość oszukania akumów itp. ) ».

Iorie die'a 148, 5.

„Jest zabronione posyłanie akumowi prezentów w ich święto, za wyjątkiem kiedy jest znane, że on nie wierzy w bałwany i nie służy im osobiście.  I także nie dozwolone jest przyjmowanie prezentów od akuma, kiedy on posyła prezent w swoje święto.  Ale, kiedy można obawiać się niechęci, wtedy niech Żyd przyjmie dar i po kryjomu, w obecności akuma rzuci prezent do dołu albo w inne podobne miejsce, gdzie prezent zniknie”.

Iorie die'a 148, 6.

„Dzień, w który akumowie zbierają się dla wyboru króla i przynoszą ofiary oraz wysławiają swojego Boga, liczy się (tylko) ich świętem i za równe pozostałym świętom akumów”.

Prawo 68

„Zabronione jest Żydowi w święto akuma chodzić do niego do domu, żeby nie być zmuszonym do witania się z nim.  Ale, kiedy akum spotyka Żyda na ulicy, wtedy zezwala się Żydowi na  witanie się z nim, jednak z zaznaczeniem sytuacji przymusowej, np. z odpowiednim grymasem lub skrzywieniem warg (w oryginalnym tekście - "z słabymi wargami i ciężką głową“)”. ⁴⁰ (1 40 Szułchan-aruch, Iorie die'a 148, 9; wzięte z Talmudu Gittin, 62).

Iorie die'a 148, 9.

„Zabronione jest udawać się do domu akuma w jego święto i kłaniać się mu. Kiedy zaś on znajdzie się naprzeciw ciebie poza domem, wtedy przywitanie z nim jest dozwolone, tylko trzeba zrobić to cichym głosem i z ciężką głową”.

Prawo 69

„Żydowi bezwarunkowo zabrania się odpowiadać akumowi pozdrowieniem: „Pokój tobie! “ - albo też podobnym pozdrowieniem (bo Żydzi myślą, że temu przypadnie w udziale pokój, komu na jego pozdrowienie odpowiadają życzeniem: „Pokój tobie!“).  Zgodnie z tym, Żydowi sugeruje się, że kiedy on zobaczy akuma, to powinien skłonić się pierwszy, ażeby akum nie zdążył pierwszy go powitać i nie zmusiłby Żyda do odpowiadania w taki sposób jakby domagał, Boże uchowaj, żeby akum otrzymał błogosławieństwo”. ⁴¹ (1 41 Szułchan ‑ aruch, Iorie die'a 148, 10; wzięte z Talmudu Gittin, 62).

Iorie die'a 148, 10.

„Zawsze jest zabronione odpowiadanie na ukłon akuma, dlatego radzą kłaniać się mu jako pierwszy, ażeby nie zaczął kłaniać się akum i nie zmusił do odpowiadania na jego ukłon”.

Prawo 70

„Jest uważane za dobrą sprawę, kiedy Żyd trzyma się na uboczu od świątyni akumów, przynajmniej na 4 łokcie (na przykład, kiedy jego droga biegnie obok). ⁴² (1 42 Szułchan-aruch, Iorie die'a 150, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 12 i 17) zgodnie z tym, nader surowo jest zabronione Żydowi pochylać głowę przed taką świątynią, choćby, na przykład, kiedy drzazga ⁴³ (1 43 Szułchan-aruch, Iorie die'a 150, 2; wzięte z Talmudu Абода зара, 12 и 17) wbiła mu się w stopę, albo też kiedy upuścił pieniądze na ziemię i jest w tym momencie zmuszony do nachylenia się. W takim razie on powinien obrócić się do świątyni plecami.   Kiedy przy otworze wodnego źródła znajdują się chrześcijańskie obrazy albo symbole ⁴⁴, (1 44 Szułchan-aruch, Iorie die'a 148 3; wzięte z Талмуда Абода зара, 12 и 17) wtedy Żydowi nie dozwala się pić z tego źródła wody, a to dlatego, że to wyglądałoby, z chwilą gdy pochylał się do otworu źródła, na jak gdyby, pochylając się do otworu, chciałby oddać pokłon obrazowi albo  symbolowi przy źródle”. 

Iorie die'a 150, 1.  

„Dobrą sprawą jest  oddalanie się od drogi bałwanów na 4 łokcie”.

Iorie die'a 150, 2.

„Jeżeli komu wbiła się drzazga w stopę przed wyobrażeniami bałwanów albo też upuścił pieniądze przed nimi, wtedy on nie powinien pochylać się, żeby wyjąć tę drzazgę albo podnieść pieniądze, a to dlatego, że to wygląda, jak gdyby on pochylał się przed tymi bałwanami. Wtedy on powinien przykucnąć albo obrócić się plecami lub bokiem do bałwanów i wtedy niech on wyjmie drzazgę z nogi albo podniesie pieniądze z ziemi”.

Iorie die'a 150, 3.

„Kiedy woda wycieka z samej twarzy bałwana, to nie przykładaj swoich ust do jego ust by, pić wodę, a to dlatego, że to ma wtedy taki wygląd, jak gdybyś ty całował bałwana”.

Prawo 71

„Żydowi zabroniony zdejmować kapelusz przed królami albo duchownymi, którzy na ubraniu mają krzyż albo którzy noszą takowy na piersi, ażeby nie wyglądało to na, że on oddaje pokłon przed krzyżem. ⁴⁵ (1 45 Szułchan-aruch, Iorie die'a 150, 3, Haga; wzięte z Tierumof Gadieszen paragraf 197).  Jednak, żeby nie naruszać zewnętrznej przyzwoitości, on musi zdjąć swoje nakrycie głowy wcześniej, w chwili gdy tylko zobaczy ich twarze (więc i krzyż), albo też powinien on, niby  przypadkowo, w ich obecności upuścić pieniądze i nachylić się, żeby je podnieść (jego zachowanie, więc, powinno posiadać wygląd, jak gdyby on okazywał takim osobom swój szacunek, w rzeczywistości zaś on ma całkiem inny zamiar) ».

Iorie die'a 150, 3, Haga.

„Przed monarchami albo duchownymi, którzy posiadają krzyż na swoim ubraniu albo noszą na piersi obraz, jak tego wymaga obyczaj władców, nie można kłaniać się albo zdejmować kapelusza, chyba że uczyni się to w taki sposób, że nie bardzo wiadomo z jakiego powodu Żyd pochyla się. Można to zrobić,  na przykład, naumyślnie upuszczając pieniądze na ziemię i podnosząc je, albo też trzeba stanąć wcześniej, zanim oni się zbliżą i w ogóle trzeba zdejmować kapelusz i robić ukłon przed ich zbliżeniem”.

Prawo 72

„Zabronione jest Żydom w kwartale miasta, albo na ulicy, gdzie mieszkają Żydzi, wynajmować albo sprzedawać domy trzem akumom, ażeby nie doszło do takiej sytuacji, żeby kwartał albo ulica stały się chrześcijańskie. ⁴⁶ (1 46 Szułchan-aruch, Iorie die'a 151, 9 i 10; wzięte z Talmudu Aboda zara, 19). Sprzedaż domu jednemu albo dwóm akumom wcześniej nie była zakazana, ale tylko pod warunkiem, że domy te miały  posłużyć jako spichlerze, a nie do zamieszkania, bo gdyby tam akumi zamieszkali, to niechybne postawiliby w tych domach swoje bałwany“. ⁴⁷ (1 47 Szułchan-aruch, Iorie die'a 151, 9 i 10, Haga; wzięte z Tur) Jednak teraz, kiedy takich przeznaczeń domów już nie bywa, to Żydom dozwala się wynajmować albo sprzedawać  domy jednemu albo dwóm akumom i do zamieszkania”.

Iorie die'a 151, 9.

„Nie sprzedaje się i nie wynajmuje się domów trzem akumom jednocześnie w żydowskim kwartale miasta, ale jednemu albo dwóm można sprzedawać albo wynajmować domy w dowolnej liczbie, jeżeli nie obawiamy się tego, że akum sprzeda dom albo wynajmie go innym”.

Iorie die'a 151, 10.

„Ale i tam, gdzie pozwala się wynajmować domy, pozwolono oddawać domy pod składy, a nie pod mieszkanie, dlatego że akum stale trzyma w swoim mieszkaniu bałwany (Haga). Tym nie mniej w naszych czasach jest zwyczaj wynajmowania domów akumom i pod mieszkanie, dlatego że oni już nie mają zwyczaju przywozić do swoich domów bałwanów”.

Prawo 73

„Jest uważane za duży grzech podarowanie czegokolwiek akumowi, ⁴⁸ (1 48 Szułchan-aruch, Iorie die'a 151, 11; wzięte z Talmudu Aboda zara, 20.) tym nie mniej dla świętego pokoju ⁴⁹ (1 49 Szułchan-aruch, Iorie die'a 12; wzięte z Talmudu Gittin, 20) dozwala się dawać jałmużnę biednym wśród akumów, odwiedzać ich chorych, oddawać ostatnią posługę ich zmarłym i pocieszać krewnych zmarłego, ażeby akumi mogli pomyśleć, że Żydzi są im przyjaźni, gdy tak z nimi współdziałają”.

Iorie die'a 151, 11.

„Zabronione jest Żydowi dawać bezpłatnie prezent nieznajomemu osobiście akumowi”. 

Iorie die'a 151, 12.  

„Dozwala się dawać jałmużnę ich biednym, odwiedzać ich chorych, chować i opłakiwać  ich zmarłych i pocieszać noszących żałobę dla pokoju i zgody”.

„Akumowi, z którym jest ci znajomym, można dawać podarunki, bo to wygląda tak, jakbyś mu to sprzedawał”. ⁵⁰ (1 50 Toziefot do Aboda zara, 20 a).

Prawo 74

„Zabronione jest  Żydowi chwalić akuma pod jego nieobecność, na przykład mówiąc: „Co za piękny mężczyzna!“ (kiedy ten człowiek ma piękny wygląd zewnętrzny) ⁵¹ (1 51 Szułchan-aruch, Iorie die'a 151, 14; wzięte z Talmudu Aboda zara, 20), ale jeszcze i tysiąc raz surowiej jest zabronione rozsławiać jego cnoty, na przykład mówiąc: „Jakiż on dobry człowiek!", albo „Jaki on uczony!“, albo „Jaki on mądry człowiek!“ i t. d.  Kiedy, jednak, wysławiając fizyczne piękno akuma, Żyd świadomy jest, że  tym oddaje chwałę Bogu za to, że stworzył taką piękną istotę, wtedy wygłaszanie takich pochwał jest dozwolone  ⁵² (1 52 Szułchan- aruch, Orach-chajim 225, 10; wzięte z Talmudu Jeruszałmi Bierachow), dlatego że Żyd może chwalić Boga i za piękno zwierzęcia, a to znaczy, że i  akuma”.

Iorie die'a 151, 14.

„Przy opowiadaniu o akumach zabronione jest wyrażać się, jak na przykład: „Jaki on jest piękny“, ale o wiele bardziej jest zakazane wzmiankować z pochwałą o jego czynach albo zachwalać jego cechy fizyczne i umysłowe, mówiąc, że są godne miłości.  Ale, kiedy przy wygłaszaniu takich pochwał  świadomy jesteś, że wysławiasz  Świętego Boga myśląc przy tym - Sława Bogu, że uczynił tak wspaniałe stworzenie - wtedy dozwala się wygłaszać takie pochwały”.

Orach-chajim 225, 10.

„Kto zobaczy piękne drzewo albo wspaniałe stworzenie, bądź to będzie nawet akum albo inne zwierzę, powinien mówić: „Chwała ci, o Boże, Boże nasz, Władco Wszechświata, że u ciebie jest to podobne w Twoim świecie“.

Prawo 75

„Żydowi zabronione jest branie udziału w weselnej uczcie akuma, nawet kiedy jest możliwość wzięcia z sobą własnych potraw i swojego lokaja (tzn. żeby jeść koszernie), dlatego że stąd mogłyby zaistnieć społecznie przyjacielskie stosunki (a tego właśnie Żyd powinien wszelkimi sposobami unikać), ale kiedy akum posyła Żydowi do domu żywego ptaka albo ptaka lub inne zwierzę  zarżnięte przez Żyda, to wtedy Żydowi dozwala się zjeść to u siebie w domu”.  ⁵³ (1 53 Szułchan-aruch, Orach-chajim 225, 10, Iorie die'a 152, 1 i 2; wzięte z Talmudu Aboda zara, 8).

Iorie die'a 152, 1.

„Kiedy akum urządza obiad na weselu swojego syna albo swojej córki, to Żydowi jest zabronione jeść tam cokolwiek, nawet kiedy on przyniesie swoje potrawy i jego własny lokaj te potrawy kosztuje i usługuje mu”.

Iorie die'a 152, 2.

„Kiedy akum, wyprawiając wesele posyła Żydowi do jego domu drób albo rybę, wtedy zezwala się to jeść” (Haga). „A także pozwala się jeść, kiedy on posyła Żydowi do domu wołowinę od bydlęcia zabitego według prawa (żydowskiego)”.

Prawo 76

„Zabronione jest  Żydowi oddawać swoje dziecko do  szkoły chrześcijańskiej albo do mistrza- chrześcijanina do nauki jakiego bądź rzemiosłu, dlatego że akumi (chrześcijanie) sprowadziliby dziecko na złą drogę. Żyd nigdy nie powinien zostawać z akumem sam na sam, dlatego że akumi są krwiożercami.  Kiedy Żyd i akum idą po schodach w górę albo na dół, wtedy w pierwszym przypadku Żyd powinien starać się być pierwszym, a w drugim - ostatnim (więc, zawsze wyżej od chrześcijanina), bo inaczej akum mógłby zabić Żyda, gdyby ten stał poniżej.  Dalej, Żydowi nie wolno pochylać się w obecności akuma, dlatego że inaczej akum mógłby odrąbać mu głowę.  Tak samo zabronione jest Żydowi mówić prawdę, gdy akum zapyta, gdzie on idzie, ażeby akum nie podkradł się do niego i nie zabił go”. ⁵⁴ (1 54 Szułchan-aruch, Iorie die'a 153, 2 i 3; wzięte z Talmudu Aboda zara, 22 i 25.)

Iorie die'a 153, 1, Xara.

„Nie wolno powierzać im (akumom) dziecka dla jakiejkolwiek nauki, jak i albo dla nauki jakiego bądź rzemiosłu, dlatego że oni nakłonią dziecko do herezji (tj. do chrześcijaństwa)”.

Iorie die'a 153, 2.

„Nie wolno Żydowi przebywać sam na sam z akumem, dlatego że oni są podejrzani o krwi rozlew”.

Iorie die'a 153, 3.

„Kiedy Żyda spotka  w drodze akum, który ma u boku miecz, wtedy niech Żyd da mu iść od prawej strony (Haga), kiedy zaś akum ma kij w ręku, wtedy niech on idzie od lewej strony.  Skoro oni razem pójdą po schodach w górę albo na dół, to Żyd nigdy nie powinien być niżej od akuma, a akum wyżej od Żyda (Haga); a Żyd powinien zawsze trzymać go (akuma) nieco na prawo i nigdy nie powinien pochylać się przed nim.  Czy spyta akum: „Gdzie idziesz?“, to Żyd, jeżeli ma zamiar  iść jedną milę, powinien powiedzieć: „Dwie mile“.

Prawo 77

„Jest wzbronione żywicielce-Żydówce karmić dziecko akuma, nawet kiedy jej płacą, dlatego że ona tym pomagałaby wychować akuma. ⁵⁵ (1 55 Szułchan-aruch, Iorie die'a 154, 2 3; wzięte z Talmudu Aboda zara, 26.) Ale kiedy ona czuje silne bóle od nadmiaru mleka i to ostatnie może przynieść jej szkodę, to wtedy na takie karmienia dziecka akuma jej się pozwala. ⁵⁶ (1 56 Szułchan-aruch, Iorie die'a 153, 2 i 3, Haga 2; wzięte z Hagachof Aszer w Talmudzie Aboda zara.) Zabrania się Żydowi także  uczyć akuma jakiego bądź rzemiosłu, z którego on mógłby mieć utrzymanie”

Iorie die'a 154, 2.

„Żydówka nie powinna karmić dziecko akuma, nawet za opłatą.  Tylko kiedy ona posiada nadmiar mleka i to sprawia jej bóle, wtedy dozwala się jej na karmienie takiego dziecka.  Zabronione jest uczyć akuma jakiego bądź  rzemiosłu »

Prawo 78

„Zabronione jest Żydowi leczyć się bez opłaty u lekarza-akuma, albo u aptekarza-akuma, ponieważ, trzeba przewidywać, że nieopłacony lekarz lub aptekarz otruliby go. Za opłatą zaś pozwala się korzystać z akumów-lekarzy albo aptekarzy, dlatego że oni wtedy wystrzegają się  od trucia Żyda, bo nie chcą zaszkodzić swojej reputacji”. ⁵⁷ (1 57 Szułchan-aruch, Iorie die'a 155, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 27.)

Iorie die'a 155, 1.

„Ranę albo chorobę, chociażby były nawet niebezpieczne tak, że z ich powodu wypada sprofanować sobotę, nie można dawać leczyć takiemu akumowi , którego doświadczenie nie ma powszechnego uznania, gdyż boimy się rozlewu krwi.  Nawet kiedy wątpliwe jest, czy chory zostanie przy życiu, czy umrze, to i tak nie wolno leczyć się u niego, ale kiedy chory z pewnością ma umrzeć, wtedy można u tego lekarza-akuma leczyć się, dlatego że niepotrzebna jest wiedza o  godzinie życia i to nie jest warte uwagi.  Kiedy zaś on (akum) tylko zawiadomi, że taki lub inny środek medyczny, w danym przypadku, zadział dobrze lub niedobrze, wtedy można zdać się na niego, ale nie należy u niego kupować tych leków”. (Haga). „Niektórzy zaś mówią, że  wszystko to jest zabronione, kiedy akum leczy za darmo, ale kiedy on za to bierze honorarium, to można się u niego leczyć, gdyż on boi się uszczerbku na swoich dochodach”.

Prawo 79

„Zakazuje się Żydowi przy chorobie groźnej dla życia posłużyć się nieczystym osobnikiem  (tj. tym, którego  według prawa on zobowiązany jest do uważania za nieczystego i używanie tego, co w ogóle jest zabronione), i myśleć, że można  oczekiwać stąd uzdrowienia.  Ale i w takim razie pozostaje niedozwolonym używanie dla swojego uzdrowienia tego, co należy (w sensie żydowskim) do najbardziej nieczystego, a mianowicie do świątyni akumów (chrześcijańskiego kościoła)”. ⁵⁸ (1 58 Szułchan-aruch, Iorie die'a 155, 3; Haga; wzięte z Aruch Kiełał, 32.)

Iorie die'a 155, 3.

„Gdzie życie w niebezpieczeństwie, tam można leczyć się przy pomocy rzeczy zakazanych nawet w ten sposób jak je używają zwyczajnie, a kiedy nie ma niebezpieczeństwa dla życia, wtedy zabronione jest korzystanie z tych rzeczy takim sposobem jakim je używają zwyczajnie, jednak dozwala się na korzystanie z nich tak, jak ich nie używają zwyczajnie” ⁵⁹ (1 59 to znaczy: z rzeczy, które zwyczajnie jedzą, pozwala się Żydowi, kiedy choroba nie grozi niebezpieczeństwem jego życia, zrobić sobie np. plaster i położyć na ranę; on nawet może je zjeść, tylko trzeba dodawać do nich cokolwiek, np. gorzkiego, ażeby nie dało się wyczuć dawnego smaku  tego pożywienia (patrz: Mamon,  Giłchof jezodie ha-tora, rozdziały 5, 8) (Haga).  „Dozwala się spalić nieczyste zwierzę albo inną zakazaną rzecz i podawać do pożycia, żeby wrócić do zdrowia nawet takiego chorego, u którego nie istnieje niebezpieczeństwo utraty życia. Nie można choremu podawać drzewa i popiołu z tego drzewa, gdy to drzewo należy lub pochodzi od bałwochwalców. ⁶⁰ (1 60 tj. chory nie może korzystać nawet z popiołu  takich rzeczy, które należą do bałwochwalców)”.

Prawo 80

„Surowo jest zabronione Żydowi dawać akumowi strzyc sobie włosy (na głowie albo brodzie), dlatego że akum mógłby przeciąć mu gardło; to strzyżenie jest dozwolone tylko wtedy, gdy jest obecnych przy tym kilku Żydów, albo też kiedy przed strzyżonym jest lustro, w którym on może  natychmiast zauważyć zły zamiar akuma przecięcia mu gardła i jak najszybciej uciec”. ⁶¹ (1 61 Szułchan-aruch, Iorie die'a 156, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 27 i Toziefot, w tym samym miejscu.)

Iorie die'a 156, 1.

„Nie wolno strzyc się u akuma, z wyjątkiem, kiedy przy tym są obecni ludzie (Żydzi)”.  (Haga).  „A niektórzy wzmacniają to prawo jeszcze tak, że nawet, gdy są obecni przy strzyżeniu inni ludzie, dozwolone jest takie strzyżenie lub golenie brzytwą ⁶² (1 62 tu, oczywiście, mowa idzie nie o brodzie, dlatego że każdy Żydzi, golący sobie brodę brzytwą, dokonuje pięciu grzechów jednocześnie: po dwa za każdą szczękę i jeden za podbródek (patrz.: Talmud Makkot, 20 a); najwidoczniej sprawa dotyczy włosów na szyi) u akuma tylko wtedy, kiedy patrzysz w lustro”..

Prawo 81

„Żyd nie jest zobowiązany do bezwzględnego obowiązku zabijania akuma, z którym on żyje w warunkach pokoju; jednak surowo jest zabronione ratować, takiego nawet akuma, od śmierci, na przykład, gdyby on wpadł do wody i obiecywał dać wszystko co posiada za ratunek. ⁶³ (1 63 Szułchan-aruch, Iorie die'a 158, 1; wzięte z Majmona i z Talmudu Aboda zara, 26.) Dalej, zabronione jest Żydowi leczyć akuma nawet za pieniądze, poza tym przypadkiem, kiedy można obawiać się, że wskutek tego u akumów powstanie nienawiść skierowana przeciwko Żydom. W tym przypadku dozwala się  leczyć akuma i za darmo, jeżeli Żyd nie może uchylić się od podjęcia tego leczenia. ⁶⁴ (1 64 Szułchan-aruch, Iorie die'a 158, 1; Haga; wzięte z Toziefot i Mordiechai w Talmudzie Aboda zara, a także z Ziefier Micwot Gadoł).  Jeszcze dalej, dozwala się Żydowi wypróbowywać na akumie działania lekarstw w sensie czy przyniesie to lekarstwo zdrowie, czy śmierć. Wreszcie, Żyd zwyczajnie jest  zobowiązany do zabijania takiego Żyda ⁶⁵ (1 65 Szułchan-aruch, Iorie die'a 158, 1; Haga 2; wzięte z Toziefot, z tegoż miejsca), który ochrzcił się i przeszedł do akumów, a już oczywiście najbardziej surowym zakazem jest objęte ratowanie takiego Żyda od śmierci”.

Iorie de'a 158, 1.

„Tym z akumów, z którymi nie znajdujemy się w stanie wojny, a podobnie jak i tym, którzy wypasają trzodę chlewną Izraela w Palestynie, kiedy pola w większej części należą do Izraela, nie sprawia się śmierci; jednak jest zabronione ratowanie ich, kiedy oni są bliscy śmierci.  Na przykład, kiedy zobaczysz, że jeden z ich wpadł do morza, to nie ratuj go nawet, gdy on za to chce zapłacić.  Zgodnie z tym ich nie można i leczyć nawet za pieniądze, z wyjątkiem tego przypadku, kiedy można obawiać się niechęci (Haga), ponieważ wtedy dozwala się leczyć nawet bezpłatnie, kiedy nie można uchylić się od tego.  A także dozwolone jest wypróbowywanie na akumie lekarstwa, czy jest ono pożyteczne”.

Iorie de'a 158, 2, Haga.

„Odstępców, przyłączających się do akumów i kalających się wśród nich bałwochwalstwem, jak i samych akumów, równych tym, którzy, na zło Izraelowi, do akumów się przyłączają, takich zrzuca się i nie wyjmuje”.

Prawo 82

„Surowo zabrania się Żydowi pożyczać pieniądze innemu Żydowi na procent (na wysoki procent), i odwrotnie, dozwala się pożyczać pieniądze na lichwiarski procent akumowi, jak też  Żydowi, który uczynił się akumem, dlatego że w Piśmie Świętym mówi się: „Ty zobowiązany jesteś do zamieszkania twojemu bratu razem z tobą“.  Akum zaś nie jest uważany za brata. ⁶⁶ (1 66 Szułchan-aruch, Iorie die'a 159, 1; wzięte z Talmudu Baba Miecyja, 70).

Iorie die'a 159, 1.

„Według prawa Tory dozwala się pożyczać pieniądze akumowi na  procent, ale rabini pozwolili brać tylko tak wysokie procenty, jakie niezbędne są dla życia.  W naszych czasach dozwala się na udzielanie pożyczek na wszelkie sposoby.

Iorie die'a 159, 2.

„Dozwolone jest pożyczać odstępcy na procent, ale zabronione jest brać od niego takowe pożyczki”.

Prawo 83

„Zabrania się Żydowi dostosowywać się do sposobu życia akumow, a odwrotnie, on powinien dokładać wszystkie swoje starania do tego, żeby wyróżniać się od nich, na przykład ubraniem, noszeniem włosów, w życiu domowym i t. d.  A najbardziej zakazuje się jemu nosić takie ubranie, które ma w sobie cokolwiek specyficznie chrześcijańskiego (krzyże itp.), ⁶⁷ (1 67 Szułchan-aruch, Iorie die'a 178, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 29, a także z Zifra Achrie mof i Majmon Giłchof Aboda zara, paragraf. 1) ale, kiedy pewne chrześcijańskie stany mają własne ubranie, na przykład lekarze albo rzemieślnicy, wtedy i żydowskiemu lekarzowi albo rzemieślnikowi pozwala się  ⁶⁸ (1 68 Szułchan-aruch, Iorie die'a 178, 1; Haga; wzięte z Szaałof Utszubof Miechari Koołon, 88.) nosić takowe ubranie, jeżeli dzięki temu on może uzyskiwać pieniądze”.

Iorie die'a 178, 1.

„Nie powinien żyć według obyczajów akumów (Haga) i nie należy czynić się podobnym do nich. Nie można wkładać takiego ubrania, które oni noszą, albo nosić swoje włosy tak, jak oni noszą swoje; nie można budować budynków podobnych do świątyń akumów”. (Haga). „Tym nie mniej, kiedy oni stosują coś dla swojego pożytku, na przykład, kiedy u nich każdy doświadczony lekarz nosi określony strój, po którym poznaje się uznanego, dobrego lekarza, wtedy Żydom - lekarzom dozwolone jest noszenie podobnego ubrania”.

Prawo 84

„U Żydów istnieje prawo, według którego w oznaczony czas oni powinni dokonywać oczyszczenia przez obmywanie się wodą.  Kiedy, dokonawszy tego oczyszczenia, oni spotkają cokolwiek nieczystego, albo wzbudzającego uczucie wstrętu, albo akuma, wtedy oni powinni przeprowadzić ponowne oczyszczenie, ponieważ nawet tylko sam widok nieczystej rzeczy, albo akuma, bez każdego dotykania się do nich, już profanuje. ⁶⁹ (1 69 Szułchan-aruch, Iorie die'a 198, 48, Haga; wzięte z Szaarie Dura.)

Iorie die'a 198, 48, Haga.

„Kobieta powinna troszczyć się o to, żeby zaraz przy wyjściu z kąpieliska napotkała, (przed innymi ludźmi) swoją przyjaciółkę, ażeby najpierw nie doszło do spotkania z nieczystą rzeczą albo z akumem. Jeżeli zaś coś podobnego zdarzy się, wtedy bogobojna kobieta powinna oczyścić się jeszcze raz”.

Prawo 85

„Kiedy Żyd ukradł cokolwiek u akuma, ale przed sądem zaprzecza temu i chcą go zmusić do składania zeznań pod przysięgą, wtedy inni Żydzi, którzy wiedzą o kradzieży, zobowiązani są do potrudzenia się w charakterze pośredników, celem doprowadzenia sprawy do zgodnego porozumienia między Żydem i akumem.  Kiedy zaś takiego porozumienia  nie udaje się osiągnąć, to Żydowi, który nie chce przegrać swej sprawy, a uciec od składania przysięgi też nie może, dozwala się złożyć przysięgę błędnie, a w duchu tę kłamliwą przysięgę zniszczyć, myśląc sobie po cichu, że nie mógł postąpić inaczej.  Jednak prawo to zachowuje swoją siłę tylko w tym przypadku, kiedy akum nie ma możliwości dostarczenia dowodu o kradzieży w inny sposób; kiedy zaś on może dowiedzieć się o niej w inny, dodatkowy sposób, wtedy Żydowi nie wolno składać tej kłamliwej przysięgi, ażeby nie skalało się Imię Pańskie. ⁷⁰ (1 70 Szułchan-aruch, Iorie die'a 329, 1, Haga; wzięte z Hagachof Aszer mudie Szebuof). Jest zasadą, że w tym przypadku, kiedy Żydowi grozi fizyczna kara, dozwala się jemu składać przysięgę kłamliwą, nawet kiedy mogliby mu dowieść krzywoprzysięstwo, a więc kiedy samo Imię Pańskie może być sprofanowane.  Tam zaś, gdzie grozi tylko kara pieniężna, tam składanie kłamliwej przysięgi dozwolone jest tylko w tym przypadku, że zdemaskowanie krzywoprzysiężenia nie może dojść do skutku i więc Imię Pańskie nie będzie sprofanowane”. ⁷¹ (1 71 Beer Chagoła; w tym samym miejscu; wzięte z Haga 232, 14.)

Iorie die'a 329, 1, Haga.

„Kiedy Żyd okradł akuma i tego Żyda przywodzą do przysięgi w obecności innych Żydów, a oni wiedzą, że on ma zamiar, w sposób świadomy, dać fałszywą przysięgę, wtedy oni powinni zmusić go do pogodzenia się z akumem i do nie składania przysięgi kłamliwej, nawet jeśli on jest zmuszony do składania takiej przysięgi, a to dlatego, że taka przysięga skala Imię Pańskie.  Ale kiedy zmuszają go do przysięgi i kiedy po okolicznościach sprawy nie ma zbezczeszczenia Imienia Bożego, wtedy on powinien w sercu swoim ogłosić przysięgę za nieważną, dlatego że on jest zmuszany do niej, jak o tym już powiedziano wyżej, w paragrafie 232”.

KOMENTARZE 

„Patrz  tam (oddzielne № 14 postanowienie w Haga): kiedy grozi kara śmierci, wtedy to nazywają przysięgą z konieczności i nie robią żadnej różnicy w tym, czy dochodzi w tym do zbezczeszczenie Imienia Bożego, czy nie dochodzi do tego, ale gdy grozi tylko kara pieniężna,  to można tylko wtedy składać przynosić fałszywą przysięgę, kiedy nie ma niebezpieczeństwa sprofanowania Imienia Bożego”.

Prawo 86

„Zabronione jest Żydowi dawać jałmużnę albo pożyczać cokolwiek temu, kto odtrąca chociażby tylko jedno prawo, a tym bardziej takiemu Żydowi, który uczynił się akumem, a to dlatego, że Żyd nie ma obowiązku zezwalania takiemu renegatowi żyć. Zresztą, dawać jałmużnę akumowi zezwala się tylko po to, ażeby nie powstawała nienawiść przeciwko Żydom”. ⁷² (1 72 Szułchan-aruch, Iorie die'a 251, 1; wzięte z Talmudu Gittin, 45 i 61.)

Iorie die'a 251, 1.

„Kiedy ktokolwiek, w sposób zamierzony, narusza chociażby jedno prawo Tory i nie wyraża żalu  z tego powodu, wtedy ty nie jesteś zobowiązany do karmienia go, albo do udzielania mu pożyczek (Haga). Jednak dawać jałmużnę biednym nochrim na równi z biednymi Żydami dozwala się – dla świętego spokoju i ciszy”.

Iorie die'a 251, 2.

„Kto z zamierzenia narusza prawo, chociażby tylko jedno prawo, na przykład kto je mięso padłego zwierzęcia tam, gdzie można uzyskać mięso koszerne, to takiego zabrania się wykupywać, kiedy on dostanie się do niewoli”.

 Prawo 87

„Żydowi surowo jest zabronione przyjmowanie jałmużny od akuma ⁷³ (1 73 Szułchan-aruch, Iorie die'a 254, 1 i 2; wzięte z Talmudu Sanhedrin, 27.), a to dlatego, że według poglądów żydowskich, błogosławiony⁷⁴ (1 74 Szułchan=-aruch, Iorie die'a 254, 1 i 2; wzięte z Talmudu Baba - batra, 10.) ten jest przed Boga, kto podaje cedaku, tj. jałmużnę Żydowi.  A więc, pobłogosławiony byłby i akum, gdyby Żyd przyjął od niego jałmużnę (Żydzi właśnie sądzą, że wszyscy chrześcijanie jeszcze istnieją jedynie dlatego, że z drugiej strony takie omyłkowe błogosławieństwo chrześcijan ma wpływ na los Żydów, jako że gdyby Żydzi pozbawili ich i tej możliwości, to szybko chrześcijanie rozbiliby się, jak 'kruche naczynia“, tj. zginęliby do reszty).  Dlatego, kiedy król, albo inny władca gojów (chrześcijan) posyła Żydom pieniądze dla rozdawania wśród ich biednych, wtedy, chociaż nie można zwracać tych pieniędzy z powrotem, żeby nie obrazić króla, ale i nie można rozdawać ich biednym Żydom, a więc należy po kryjomu oddać je biednym chrześcijanom”.

„Kiedy zaś monarcha daje cokolwiek bezpośrednio synagodze, wtedy dozwala się przyjmować ten dar, gdyż wynikające stąd błogosławieństwo nie jest tak ważne.  Jednak od Żyda, który uczynił się chrześcijaninem, nie można przyjmować i tego”. ⁷⁵ (1 75 Szułchan-aruch, Iorie die'a 254, 1 i 2; Haga; wzięte z Toziefot.)

Iorie die'a 254, 1.

„Zabronione jest Żydowi jawnie przyjmować jałmużnę od akuma”.

Iorie die'a 254, 2

„Kiedy nieżydowski król albo książę posyłają Żydom pieniądze, wtedy nie wolno ich odsyłać z powrotem aby nie zakłócać pokoju z królem, należy po kryjomu rozdać te pieniądze biednym akumom, ale tak, by król nie dowiedział się o tym” (Haga). „I  to prawo obowiązuje tylko wtedy, kiedy oni (akumi) dają pieniądze jako jałmużnę, kiedy zaś oni dają cokolwiek dla synagogi, wtedy dozwala się przyjmować od nich te dary, ale nie wolno przyjmować darów dla synagogi od Żyda, który stał się akumem”.

Prawo 88

„Małżeństwa wśród akumów nie posiadają łączącej siły, tj. mogą być wszystkie jednakowo traktowane jak krycie koni.  Dlatego ich dzieci nie są w żadnych człowieczych i rodzicielskich  stosunków  ze swoimi rodzicami. Kiedy zaś rodzic i dzieci uczynili się Żydami, to, na przykład, syn może żenić się ze swoją własną matką.  Zresztą, rabini wypowiedzieli się przeciw zastosowaniu tej zasady w życiu, a to dlatego, ażeby akumi, którzy przyjmą żydostwo, nie mówili, że akumi są pobożniejsi od Żydów, ponieważ u nich (akumów) nie zezwala się synowi żenić się z matką”. ⁷⁶ (1 76 Szułchan-aruch, Iorie die'a 269, 1; wzięte z Talmudu Ijebamof, 22.)

Iorie die'a 269, 1.

„Według prawa prozelita może żenić się ze swoją matką, albo też z siostrą swojej matki, które przyjęły żydostwo. Jednak rabini zabronili tego, ażeby oni (prozielici) nie mówili: „nasza dawna religia była surowszą od dzisiejszej“.

Prawo 89

„U Żydów istniało prawo ustalające, że przy sprzątaniu zbóż należy zostawiać cośkolwiek kłosów na brzegach pól, albo też nie zabierać w pełni pewnej części kłosów na polach przeznaczając je dla biedniejszych Żydów. Ale, od czasu, gdy Żydzi zostali rozsiani między akumami i ich pola znajdują się pośrodku pól akumów, pozostawianie jakiejś cząstki zbiorów na polu jest zabronione, a to dlatego, że (przy utrzymaniu dawnego porządku) mogliby zbierać pozostawione kłosy i biedni z akumów. ⁷⁷ (1 77 Szułchan-aruch, Iorie die'a 332, Haga; wzięte z Tur.)

Iorie die'a 332, Haga

 „Ale teraz już nie robią tego (nie zostawiają kłosów) dlatego, że (teraz) większością  są akumi i gdyby kłosy pozostawiać, to przychodziliby akumi i zabieraliby je”.

Prawo 90

„Wśród 24 przypadków, w których rabin obowiązkowo poddaje Żyda klątwie, znajdują się i następne dwa, nader nie obojętne dla chrześcijan:

114. Przewidując sprzedać swój odcinek ziemi akumowi, Żyd, który ma za sąsiada innego Żyda, zobowiązany jest do wydania temu ostatniemu pisemnego zobowiązania do tego, że bierze na siebie odpowiedzialność za wszystkie przykrości, które dla tego sąsiada Żyda mogą powstać z takiego nowego sąsiedztwa. Jeżeli zaś wziąć na siebie takiej odpowiedzialności on sobie nie życzy, to rabin zobowiązany jest do odłożenia go klątwą, co jest równoznaczne z usunięciem ze wspólnoty . ⁷⁸ (1 78 Szułchan-aruch, Iorie die'a 334, 43; wzięte z Talmudu Baba kamma, 114.)
115. Drugi przypadek już przytoczono w prawie 21 ».

Iorie die'a 334, 43

„W 24 przypadkach Bet-din zobowiązany jest do poddawania Żyda klątwie … na przykład, kiedy ktoś sprzedał akumowi swoją ziemię, wtedy trzeba wyłączyć go, dopóki on nie weźmie na siebie odpowiedzialności za każdą przemoc, którą akum sprawi swojemu żydowskiemu sąsiadowi”.

Prawo 91

„Jeżeli w obecności Żyda umiera inny Żyd, to w chwili, kiedy dusza rozstaje się ciałem, on powinien na znak smutku oderwać u siebie strzęp swojego ubrania, nawet jeśli umierający był grzesznikiem.  Ale, kiedy on jest obecny przy śmierci akuma, albo Żyda, który uczynił się akumem, wtedy dokonać tego wyrażenia smutku jest zabronione, a to dlatego, że Żyd powinien cieszyć się z takich śmierci”. ⁷⁹ (1 79 Szułchan-aruch, Iorie die'a 340, 5; wzięte z Talmudu Moed Katan, 25) „Dalej, zabronione jest Żydowi oddawać ostatnią posługę akumowi ⁸⁰ (1 80 Szułchan-aruch, Iorie die'a 344, 8; wzięte z Talmudu Moed Katan, 25), na przykład towarzyszyć jego prochom do grobu, albo wygłaszać  mowę pogrzebową (patrz. prawo 73), i tylko na takie postępowanie można pozwolić, gdzie to potrzebne jest dla świętego spokoju i nie narażania Żydów na niechęć”.

Iorie die'a 340, 5

„Kto jest obecny kiedy umierają mężczyzna albo kobieta w Izraelu, ten zobowiązany jest do oderwania strzępu od ubrania, jeśli nawet umierający grzeszył wiele razy i z rozmysłem, albo też jeżeli przepuszczał okazje, w których mógł czynić  dobre sprawy, dlatego że były mu one ciężarem. (Haga).  Ale o notorycznym  grzeszniku nie trzeba się troszczyć za wiele, nie mówiąc już o Żydzie, który uczynił się akumem”.

Iorie die'a 340, 8.

      „Nie martwcie się o akumów i o niewolników i nie uczestniczcie im w ostatniej drodze”.

Prawo 92

„Zabronione jest duchownemu żydowskiemu  (patrz prawo 5) dotykać się do martwego człowieka albo nawet być w domu, w którym znajduje się nieboszczyk.  Jednak pod pojęciem „człowiek” należy rozumieć wyłącznie Żyda, dlatego iż powiedziane jest : „Jeżeli człowiek umrze w namiocie, to każdy, kto wejdzie do namiotu jest nieczysty“. (jak w prawach 19, 14).  Wchodzić zaś do domu, w którym umarł akum, żydowskiemu duchownemu zezwala się, a to dlatego, że akumi powinni być traktowani nie jak ludzie, a jak zwierzęta”. ⁸¹ (1 81 Szułchan-aruch, Iorie die'a, 372, 2; wzięte z Talmudu Ijebamof, 61 (patrz prawo 2)

Iorie die'a 372, 2.

„Powinni duchowni być ostrożni i nie chodzić na groby akumów (Haga), chociaż rabini w stosunku do tego zakazu nie są tak bezwzględni”.

Prawo 93

„Kiedy u Żyda akum albo akumka są zatrudnieni w charakterze służącego lub  służącej i ktoś z nich w domu tego Żyda umrze, to wtedy jest zabronione innemu Żydowi pocieszać z powodu tego  śmiertelnego przypadku jak za śmierć człowieka, ale jest mu dozwolone powiedzieć: „Niech wynagrodzi ci Bóg twoją stratę“ jak mówią człowiekowi, któremu zdechł byk albo osioł”. ⁸² (1 82 Szułchan-aruch, Iorie die'a 377, 1; wzięte z Talmudu Bierachow, 16).

Iorie die'a 377, 1.

„Z powodu śmierci sług i służących nie mówi się  słów pociechy ich gospodarzowi, a trzeba powiedzieć mu (gospodarzowi): „Niech wynagrodzi ci Bóg twoją stratę“ - całkowicie tak, jak mówią człowiekowi, kiedy u niego zdechnie byk czy osioł”.

Prawo 94

„Surowo zabronione jest Żydowi robić prezenty akumowi w jego nowy rok, dlatego że akumi patrzą na to, jak na szczęśliwą zapowiedź nowego roku i cieszą się z tego.  Ale, kiedy Żydowi nie da się uchylić od tego zwyczaju, wtedy on powinien wysłać swoje prezenty zawczasu.  Jeżeli zaś, z powodu tego, że on posyła je nie w sam dzień święta, a wcześniej, może ściągnąć na siebie niechęć albo spowodować sobie straty, to mu dozwala się dawać robić prezenty akumom i w sam dzień ich nowego roku”. ⁸³ (1 83 Szułchan-aruch, Iorie die'a 148, 12, Haga; wzięte z Tierumof Gadieszen paragraf 195.)

Iorie die'a 148, 5.

„Zabronione jest posyłanie akumowi prezentu w ich święto, z wyjątkiem przypadku kiedy wiesz, że on (akum) nie wierzy w bałwany i nie służy im osobiście”.

Iorie die'a 148, 12, Haga.

„Dlatego, kiedy wejdziesz do miasta i zorientujesz się, że oni (akumi) cieszą się w swoje święto, wtedy ciesz się i ty z nimi, żeby uniknąć niechęci, dlatego że to jest to samo, co udawanie.  Ale, kto troszczy się o zbawienie swojej duszy ten stara się nie cieszyć się z nimi i jeżeli już tak postąpi, to niech zrobi to tak, by nie ściągnąć na siebie wrogości.  Także w naszych czasach, kiedy pragniesz posłać akumowi prezent w ósmy dzień po Narodzeniu, który oni nazywają nowym rokiem, to raz, oni uważają za dobrą zapowiedź, kiedy otrzymują prezenty w to święto, a dwa, to niezbędne jest posyłanie jemu prezent o ile można poprzedniego dnia od tego dnia; jeśli zaś nie jest to możliwe, to posyłaj prezent i w sam dzień święta”. ⁸⁴ (1 84 Prawdziwe prawo jest nadzwyczaj ważne, jako oczywisty dowód tego, że chrześcijanie są akumami.)

Prawo 95

„Surowo jest zabronione Żydom profanować swoje cmentarze, tj. wydalać na nich znane potrzeby albo wpuszczać tam akumów.  W ogóle zaś nie jest dozwolone Żydom mieć jakiekolwiek   zadowolenie albo odnosić korzyść z żydowskiego cmentarza, ale, kiedy ziemia żydowskiego cmentarza należy do akuma, wtedy dozwolone jest sprzedawanie rzeczy mogące dać zysk z cmentarza (na przykład trawę albo drzewo), żeby z ich pomocą pomału zdobywać go na swoją własność, bo to wielki wstyd dla zmarły Izraelczyków – spoczywać w ziemi akumów”. ⁸⁵ (1 85 Szułchan-aruch, Iorie die'a 368, 1; wzięte z Miechari Weill, 50.)

Iorie die'a 368, 1.

„Na cmentarzu nie można zachowywać się nieprzyzwoicie.  Nie można paść bydła przy  grobach, nie wolno kopać rowów dla ścieku wody, nie urządzają przechadzek i nie kosi się na grobach trawy.  A kiedy ktoś zebrał trawę lub ją skosił, albo kiedy trzeba ją usunąć dla wykopania nowych grobów, wtedy należy ją spalić na tym samym miejscu” (Haga). „Sprzedają wyznaczone  przedmioty, żeby uratować cmentarz z rąk akuma, dlatego że to jest dla czci zmarłych”.

Prawo 96

„Kiedy akum (chrześcijanin) pobiera się na żonę akumkę (chrześcijankę), albo też kiedy Żyd, który przyjął chrześcijaństwo, żeni się z Żydówką, która także uczyniła się chrześcijanką, wtedy ich małżeństwa nie posiadają prawomocnej siły⁸⁶ (1 86 Szułchan-aruch, Ebien ha-ecer 26, 1, Haga; wzięte z Ry Bar Szeszef, paragraf 6, i Tierumof Chadieszen, paragraf 209). Ale  jeżeli akum (chrześcijanin) albo akumka (chrześcijanka) zostali Żydami, to nim dozwala się wstępować w nowy związek małżeński, nie wymagając od nich rozwodu, chociażby do tego czasu przeżyli i dwadzieścia lat razem (patrz prawo 98), a to dlatego, że małżeńskie życie akumów powinna być rozpatrywane nie inaczej jak   rozpusta”. 

Ebien ha-ecer 26, 1, Haga.

„Kiedy akum albo Żyd, który stał się akumem, pobiera się według zasad swojej religii z akumką albo z Żydówką, która uczyniła się akumką i później przeszedł na żydostwo, wtedy nie zwracają  żadnego uwagi na ich dawne śluby i jej (żonie) zezwala się odjeść od niego bez listu rozwodowego, nawet jeśli przeżył on z nią wiele lat – bo to był tylko rozpusta”.

Prawo 97

„Surowo zabronione jest Żydowi bić człowieka sobie bliźniego (tj. Żyda), nawet gdy ten ostatni nawet był grzesznikiem ⁸⁷ (1 87 Szułchan-aruch, Choszen ha-Miszpat 420, 1; wzięte z Talmudu Kietubot, 32, i Sanhedrin, 58.) i kto uderzy  swojego bliźniego (człowieka, tj. Żyda) ten uważany jest za rasza, tj. bezbożnikia i podlega klątwie dopóty, aż nie uzyska wybaczania u swojego bliźniego. Jednak bliskim należy liczyć tylko Żyda, uderzać zaś akuma nie stanowi żadnego grzechu. ⁸⁸ (1 88 Szułchan - aruch, Choszen ha - Miszpat 37; wzięte z Talmudu Baba kamma, 86).  Kiedy akum uczynił się Żydem i Żyd uderzy go, wtedy winowajca zobowiązany jest wynagrodzić mu straty (za leczenie), ale on nie podlega klątwie i ten jego czyn nie uważa się za taką samą winę, jak gdyby uderzył naturalnego Żyda”.

Choszen ha-Miszpat 420, 1

„Zabronione jest Żydowi bić swojego bliskiego, i kiedy on go bije, to on narusza przykazanie.  I kto uniesie rękę swoją przeciwko bliźniemu, żeby go uderzyć i jeżeli nawet nie uderzy go, to go można nazywać - bezbożnym” (Haga). „Niektórzy  twierdzą, że dawniej poddawano klątwie człowieka, który bił swojego bliźniego i trzeba zdjąć z niego przekleństwo, żeby można było wziąć go do dziesięciu (zaklasyfikować go do dziesięciu).

Choszen ha-Miszpat 422, 1.

„Kiedy ktoś uderzy swojego bliźniego, to uderzającemu, gdyby nawet opłacił uderzonego pięć rzeczy, ⁸⁹ (1 89 tu mówi się o fizycznej szkodzie, bólu, leczeniu u lekarza, stracie w zarobku i hańbie - patrz.: Choszen ha-Miszpat 420, 3.) nie wybacza się czynu dopóki nie przeprosi uderzonego i nie uzyska wybaczenia od uderzonego”.

Prawo 98

„Kiedy Żyd żeni się z akumką ⁹⁰ (1 90 Szułchan-aruch, Ebien ha-ecer 16, 1; wzięte z Talmudu Aboda zara, 36; dalej w tym samym miejscu, 44, 8; wzięte z Talmudu Kidduszyn, 66.), wtedy on powinien dostać 39 uderzeń kijem i małżeństwo jest uważany za nieważne ⁹¹ (1 91 Szułchan-aruch, Ebien ha-ecer 16, 1, Иоре де'а 334, 43 (str. 4), a Bet-din ponadto zobowiązany jest do obłożenia go klątwą.  A kiedy Żyd ożeni się z Żydówką, a ta ostatnia uczyni się akumką, to Żydowi dozwala się wziąć sobie inną żonę bez przeprowadzania sprawy rozwodowej, dlatego że akumi powinni być traktowani nie jak ludzie, a jak konie”.

Eben hа-ecer 16, 1

„Żyd, pobierający się z akumką, jak też Żydówka, która wyszła za akuma, otrzymują po 39 uderzeń kijem według prawa, dlatego że powiedziane jest: <nie wstępuj z nimi w pokrewieństwo>“.

Ebien ha-ecer 44, 8.

„Kiedy Żyd pobiera się z akumką albo z niewolnicą, wtedy takie małżeństwo nie jest uważane za prawomocne, a to dlatego, że oni nie są zdolni do zawierania małżeństwa, a także małżeństwo akuma albo niewolnika z Żydówką nie jest uważane za prawomocne”.

Talmud Kidduszyn, 68 a.

„Skąd my to wiemy?  Niewolnik Guna mówi: „W Piśmie Świętym powiedziano: „Zostańcie wy tu z osłem“, tj. z narodem, który równy jest osłowi.  Stąd widzimy, że oni nie są zdolni do małżeństwa”.

Talmud Iiebamof, 98 a.

„Tora zrobiła swoje dzieci wolnymi ⁹² (1 92 według prawa nie ma żadnego pokrewieństwa wśród akumów (patrz prawa 88 i 96), nie ma go nawet między ich bliźniakami (patrz.: Choszen ha-Miszpat 33, 11).) od niego ⁹³ (1 93 od akuma zanim został Żydem.), a to dlatego, że powiedziane jest: „U których ciało, to ciało osła i pożądanie jak u ogierów".

Toziefot z Talmudu Kietubot, 36.

„Jego (akuma) nasienie rozpatruje się jak nasienie bydła.

Prawo 99

„Kiedy u Żyda umrze członek jego rodziny, po którym on powinien smucić się, wtedy w ciągu siedmiu dni mu nie wolno opuszczać swojego domu i nawet podejmować u siebie w domu sprawy z celem uzyskiwania pieniędzy.  Ale, kiedy mu przedstawia się przypadek roszczeniowy z akumem, wtedy pozwala się jemu na wychodzenie z domu i na przerwanie żałoby, dlatego że to jest dobra sprawa, której przepuszczać nie należy, bowiem w przyszłości może i nie dojdzie do podobnego przypadku”. ⁹⁴ (1 94 Szułchan ‑ aruch, Iorie die'a 380, 7; wzięte z Talmudu Mo'ed Katan, 11).

Iorie die'a 380, 3.

„Na równi z tym, jak będącemu w żałobie po zmarłym zabronione jest  wykonywanie pracy, tak i  zabrania się mu handlowanie oraz chodzić z przedmiotami handlu z jednego miasta do innego”.

Iorie die'a 380, 5.

„Zabronione jest wykonywanie swojej pracy jak i powierzać ją do wykonania innym (Haga), nawet przez akuma, z wyjątkiem, kiedy będący w żałobie mógłby coś stracić,  gdyby powierzył do wykonania swą pracę innym i z czego można stracić” (Haga). „A niektórzy twierdzą, że  kiedy on nie może mieć wykonaną pracę przez innych, bo to powoduje możliwość poniesienie strat, to wtedy dozwala się będącemu w żałobie wykonać tę pracę samemu”.

Iorie die'a 380, 7.

„Na procenty pożyczać można przez innych takim akumom, którzy u niego (będącego w żałobie) mają w zwyczaju brać pożyczki pieniężne, dlatego że to jest taka sprawa, która nie doprowadzona do skutku mógłby spowodować straty”.

Prawo 100

„Każdy Żyd zobowiązany jest do ożenienia się dla przedłużenia i pomnażania rodu ludzkiego.⁹⁵ (1 95 Szułchan-aruch, Iorie die'a 380, 7; Ebien ha-ecer 1, 1; wzięte z Talmudu Ijebamof, 63). Dlatego on powinien brać sobie żonę, z którą on jeszcze może mieć dzieci – znaczy, niestarą i w ogóle nie taką, do której  niemożliwe jest spodziewanie się potomstwa.  Tylko kiedy żona ⁹⁶ (1 96 Szułchan-aruch, Iorie die'a 380, 3, Haga 1 i 2; wzięte z Ry Bar Szeszef, 15.) posiada pieniądze i on chce żenić się z nią dla pieniędzy, wtedy to mu jest dozwolone i Bet-din nie ma prawa w tym wypadku zabronić mu pobierać się nawet z taką, z którą on już nie może mieć dzieci”.

„Kiedy Żyd już ma dzieci, chociażby nieślubne ⁹⁷ (1 97 Szułchan-aruch, Iorie die'a 380, 6, Haga; wzięte z Raszba.) albo tępe na umyśle, wtedy on wykonał już  swój obowiązek pomnożenia rodu ludzkiego.  Ale kiedy jego dzieci są akumami – na przykład, kiedy on był akumem i miał dzieci, a następnie przeszedł na żydostwo, dzieci zaś zostały akumami ⁹⁸ (1 98 Szułchan-aruch, Iorie die'a 380, 7; wzięte z Talmudu Ijebamof, 62), – wtedy on nie spełnił swojego obowiązku przedłużania i pomnażania rodu ludzkiego, dlatego że dzieci akumów nie mogą być i porównywane nawet z nieślubnymi albo z tępymi na umyśle dziećmi pochodzenia żydowskiego”.

Ebien ha-ecer 1,1.

„Każdy Żyd zobowiązany jest do ożenku dla dalszego przedłużania i pomnażania rodu ludzkiego”.

Ebien ha ‑ ecer 1, 3, Haga.

„Kiedy Żyd, dlatego że serce jego przywiązane jest do niej z powodu  pieniędzy, jeszcze nie wykonał swego obowiązku pomnażania rodu ludzkiego, a jednak świadomy jest, że chce żenić się z kobietą, od której nie może mieć dzieci, na przykład, kiedy ona jest niepłodna, za stara albo też za młoda, wtedy, według prawa, należałoby nie dopuszczać do tego małżeństwa, ale oto już w przebiegu wielu pokoleń niezbyt zwraca się  uwagę na podobne małżeństwa”.

Ebien ha-ecer 1,6, Haga.

„Niech będzie syn i nieślubny albo głuchoniemy, zwariowany albo karzełek, wszyscy oni jednakowo świadczą, że on (Żyd-ojciec) wykonał przykazanie”.

Ebien ha-ecer 1,7.

„Jeżeli miał dzieci będąc akumem, a następnie i on i oni uczynili się Żydami, to wykonał przykazanie”.

Główne gniazdo wrogów Rosji za granicą.

„Oni marzą o ujarzmieniu dla siebie całego świata. W swoich tajnych protokołach oni nazywają nas, chrześcijan, tak po prostu, bydłem, którym Bóg nadał, jak oni piszą, obraz ludzki tylko dlatego, żeby im, jakoby wybranym, nie wstrętnym było korzystać z naszych usług. … Z szatańską chytrością oni łapią w swoje sieci ludzi lekkomyślnych, obiecują im raj ziemski, ale dokładnie ukrywają przed nimi swoje utajnione cele, swoje karygodne marzenia. Oszukawszy nieszczęśliwego, oni wpychają go na najokropniejsze przestępstwa, wmawiając mu, ze są one  jakoby dla ogólnego dobra, a rzeczywistości przekształcają go w posłusznego niewolnika”. 

Duchowny Męczennik Władimir Metropolita Kijowski i Galicki 

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

A więc, zapoznaliśmy się z najpotworniejszym dokumentem w historii ludzkości. Czyżby byłyby jeszcze potrzebne dodatkowe obszerne komentarze do tego talmudycznego dzieła?  Jego treść mówi sama  z ciągu siebie.  Po prawdzie, to nie religijna książka lecz faszystowska instrukcja z wrogim stosunkiem do wszystkiego nie-żydowskiego, a szczególnie z  nienawiścią ku chrześcijanom. 

Wszystkie, przytoczone przeze mnie prawa Talmudu, usystematyzowane w zbiorze Szułchan-aruch, można pokrótce sformułować w następujący sposób:

• wszyscy, oprócz Żydów, stają się niepełnowartościowymi istotami, równymi zwierzętom, z którymi można postępować tak, jak uzna się za wskazane
• pojęcie „moralność” nie jest do zastosowania wobec nie-Żydów, których można bez litości eksploatować, oszukiwać, zdzierać, prześladować, dyskryminować, rabować, gwałcić i nawet zabijać
• mienie nie-Żydów staje się potencjalną własnością Żydów.
• Żydzi to najwyższe istoty, im przypada przyszłość, sam „Bóg” „daje im prawo” do panowania nad ludzkością
• wszyscy, którzy nie uznają „prawa” Żydów do panowania nad światem, powinni być zniszczeni.

Koniec rozdziału 2

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/969-oleg-antonowicz-platonow-zagadka-protokolow-medrcow-syjonu-cierniowy-wieniec-rosji-wstep

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/970-oleg-antonowicz-platonow-zagadka-protokolow-medrcow-syjonu-cierniowy-wieniec-rosji-tom-6-czesc-i

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/971-oleg-platonow-zagadka-syjonskich-protokolow-rozdzial-2

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/972-oleg-antonowicz-platonow-zagadka-protokolow-medrcow-syjonu-cierniowy-wieniec-rosji-tom-6-czesc-iii-bernenski-proces-swiatowy-zydowski-falsz

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/973-zagadka-protokolow-medrcow-syjonu-cz-4-cierniowy-wieniec-rosji-tom-6-czesc-iv

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/974-oleg-platonow-zagadka-protokolow-medrcow-syjonu-czesc-v-imperium-swiatowych-dzialan-zakulisowych

http://www.gazetawarszawska.com/index.php/historia-2/975-oleg-platonow-zagadka-protokolow-medrcow-syjonu-czesc-v-imperium-swiatowych-dzialan-zakulisowych-2

https://wolna-polska.pl/wiadomosci/oleg-platonow-zagadki-protokolow-medrcow-syjonu-calosc-2018-05