Podczas wojny często właściwe jest atakowanie, mimo że naraża się na wielkie niebezpieczeństwo. Jeśli ktoś może zadać nokautujący cios, kończąc tym samym działania wojenne, ryzyko staje się uzasadnione. W takich okolicznościach zwycięstwo jest wszystkim, a drugie miejsce nie wchodzi w grę — mimo że jest to oczywiście jedyna inna opcja.

Ale co, jeśli nie będzie wojny? Co, jeśli nie będzie mężczyzn w mundurach strzelających do siebie nawzajem, samolotów ani dronów zrzucających śmiercionośny ogień z nieba, statków ani łodzi podwodnych wymanewrujących się nawzajem na pełnym morzu — a mimo to będzie podzbiór populacji zdeterminowany, by zaatakować inną, nawet jeśli jest to sprzeczne z jej interesami? To uosabia większość kwestii żydowskiej i to, z czym biali Europejczycy musieli się zmagać od czasu wyzwolenia ich mniejszości żydowskich pod koniec XIX wieku.

Przed powstaniem Izraela można było argumentować, że diaspora żydowska działała w swoim najlepszym interesie, sprzeciwiając się nacjonalizmowi gojów w Ameryce i wielu częściach Europy. Być może . Obecnie jednak, gdy Żydzi są najbogatszą mniejszością w Stanach Zjednoczonych w przeliczeniu na mieszkańca, a Izrael, dysponujący bronią jądrową, prosperuje i otrzymuje miliardy dolarów bezpłatnej pomocy, nie jest to już prawdą. Krzywdzenie Ameryki i przyczynianie się do jej upadku poprzez nielegalną imigrację i otwarcie antybiałą politykę, wiąże się z ryzykiem ostatecznego skrzywdzenia odnoszącej sukcesy diaspory żydowskiej. Jednak elita żydowska nadal to robi poprzez swoje niezachwiane poparcie dla Partii Demokratycznej.

Mam nazwę dla takich samobójczych/ludobójczych Żydów: Yamakazis. Tacy Żydzi ignorują lub bagatelizują często okrutny antysemityzm lub antysionizm swoich niebiałych sojuszników, aby naciskać na atak na ich ostateczne b ête noir — lub b ête blanch , jeśli wolisz — białych ludzi.

To tak, jakby nienawidzili białych bardziej niż kochali samych siebie. Muszą czuć, że są w stanie wojny z białymi — mimo że biali nie są w stanie wojny z nimi. Przypomina mi to, jak żydowski kompozytor awangardowy Arnold Schönberg unikał wykonywania swoich atonalnych utworów podczas I wojny światowej, biorąc pod uwagę, jak bardzo były one znienawidzone przez czeską publiczność. Ale czas pokoju to inna sprawa. W liście napisał kiedyś [podkreślenie moje]:

. . .na pewno nie jest tchórzostwem, jeśli teraz próbuję unikać takich rzeczy. W czasie pokoju — co dla mnie oznacza czas wojny — jestem w pełni gotowy, by wrócić do bycia chłopcem do bicia dla wszystkich, a każdy, kto jest dziś uważany za niezastąpionego, będzie mile widziany, by rzucić się na tę część mnie, którą uzna za najbardziej wrażliwą. Ale na razie — bardziej niż kiedykolwiek — chciałbym trzymać się z dala od blasku fleszy.[1]

Bardziej stosowne może być to, co powiedział kiedyś żydowski bankier i bolszewicki finansista Jacob Schiff po spotkaniu z prezydentem Williamem Taftem w 1911 r., podczas którego próbował przekonać Tafta do zerwania umowy handlowej z Rosją. Schiff chciał ukarać Rosję za dyskryminacyjne traktowanie Żydów. Kiedy Taft odmówił, Schiff podobno oświadczył jednemu ze swoich sojuszników — w klasycznym stylu Kaczora Daffy'ego — „To oznacza wojnę!”

Taką wszechogarniającą zaciętość można było ostatnio zaobserwować podczas Krajowej Konwencji Demokratów w Chicago, gdy członkowie żydowskiej elity politycznej, tacy jak senator Nowego Jorku Chuck Schumer, gubernator Pensylwanii Josh Shapiro, mąż wiceprezydent Kamali Harris Doug Emhoff, stanęli przed kamerami i ogłosili swoją lojalność wobec partii politycznej, która staje się tak antysemicka, jak i antybiała. Nie wspomnieli ani słowem o wojnie Izraela w Strefie Gazy i gwałtownej reakcji Żydów na nią ze strony lewicy — zwłaszcza muzułmańskiej lewicy. Jednak podczas obrad w Chicago nie można było tego zignorować.

Według Washington Free Beacon :

We wtorek agitatorzy pro-Hamasu zakłócili wydarzenie DNC z rodzinami zakładników, które gościła Agudath Israel of America, ortodoksyjna grupa żydowska. Protestujący krzyczeli do uczestników: „Syjonizm musi upaść” i „Wstydźcie się”. Dziesiątki antyizraelskich protestujących zostało również aresztowanych po starciu z policją w pobliżu konwencji we wtorek wieczorem.

Tymczasem nie widział zła i nie słyszał zła od elity żydowskiej, reprezentowanej przez Schumera, który wskazał na swoją niebieską przypinkę i twierdził, że nosi ją, aby „przeciwstawić się antysemityzmowi”. Ale oczywiście patrzył w złym kierunku. Na zewnątrz tłum rozwścieczonych antysemitów praktycznie wrzeszczał krwawe morderstwa przeciwko Izraelowi i Żydom, ale Schumer wolał wyładować swój gniew na zadeklarowanym sojuszniku Izraela i filosemicie Donaldzie Trumpie :

Jako najwyższy rangą żydowski urzędnik wybieralny w historii Ameryki, chcę, aby moje wnuki i wszystkie wnuki nigdy, przenigdy nie doświadczyły dyskryminacji z powodu tego, kim są. Ale Donald Trump — to facet, który rozpowszechniał antysemickie stereotypy. Zaprosił nawet zwolennika białej supremacji do Mar-a-Lago.

A według Daniela Greenfielda z Front Page nikt w DNC nie potępił niepokornych nienawidzących Żydów, ani za to, że byli niepokorni, ani za to, że nienawidzili Żydów. Joe Biden nawet przyznał, że mieli rację. Amerykański Wolnomyśliciel wykorzystał również hipokryzję Schumera, gdy narzekał na antysemityzm, pozostając w doskonałych stosunkach ze znanym antysemitą Alem Sharptonem.

Jakby tego było mało, na tegorocznym DNC wydarzyło się coś niesłychanego: Żydzi musieli spotykać się w tajemnicy dla własnego bezpieczeństwa . Oto jak niebezpiecznie stało się dla nich w partii politycznej, którą finansują i ciągną na lewo, zawsze na lewo. Według Washington Free Beacon, grupy żydowskie działające na peryferiach DNC musiały działać bardzo ostrożnie:

Jewish Democratic Council of America przeprowadziła panele dyskusyjne z byłym ambasadorem USA w Hiszpanii Alanem Solomontem i Rep. Debbie Wasserman Schultz (D., Fla.), ale uczestnicy musieli się zarejestrować przed otrzymaniem lokalizacji. Prywatna ochrona i wykrywacze metali były obecne na obu wydarzeniach.

Jak podał w środę Times of Israel, Izraelsko-Amerykańska Rada ujawniła uczestnikom miejsce dyskusji „Plac Zakładników” dopiero na kilka godzin przed jej rozpoczęciem.

Więc ustalmy to jasno: prawdziwy antysemityzm ma miejsce na DNC 2024, który zmusza Żydów do spotkań w tajemnicy, aby uniknąć gwałtownych starć z antysemitami, do których otwarcie przemawia ich własna partia, a najwyższy rangą Żyd w rządzie USA nie może znaleźć niczego lepszego, na co mógłby narzekać, niż to, że Donald Trump kiedyś zjadł kolację w swoim domu, w którym rozbił ją rzekomy „biały suprematysta”. Innymi słowy, ja, Spencer J. Quinn, z racji napisania tego eseju dla tej strony internetowej, jestem większym zagrożeniem dla światowego żydostwa niż ludzie, którzy są gotowi iść do więzienia za gwałtowny protest przeciwko samemu faktowi istnienia Izraela. Wewnętrzna spójność moich argumentów, ilość weryfikowalnych dowodów, które przedstawiam, fakt, że argumentuję w dobrej wierze — wszystko to nic nie znaczy dla ludzi takich jak Schumer.

Jak zwykle, nie ma tu żadnej wiarygodności. Ale ostatni DNC przeniósł to na zupełnie inny poziom. Nigdy wcześniej samobójcza natura elity diaspory żydowskiej nie była tak wyraźnie widoczna.

Chuck Schumer jest Żydem kamikadze. Jest Yamakazi. Wie tylko jedno: atakować, bez względu na to, co to zrobi z jego własnym narodem. Jeśli chodzi o alef i tau kwestii żydowskiej, ludzie tacy jak Shumer niewiele przejmują się prawdziwym antysemityzmem — tak samo jak niewiele przejmują się dobrobytem innych Żydów. Przede wszystkim zależy im na nienawiści do białych ludzi. A ponieważ Donald Trump stał się awatarem białej Ameryki, wyładowują na niego całą swoją amunicję.

W końcu tak właśnie się robi na wojnie.

Ale to tchórzliwa, niewypowiedziana wojna. Zastanawiam się, czy Chuck Schumer dumnie przeciwstawia się antysemityzmowi po prawej stronie tylko dlatego, że tam jest on rzeczywiście najsłabszy. Ale tam, gdzie jest najsilniejszy, to znaczy po lewej i prawej stronie pod jego haczykowatym nosem, siedzi cicho jak mysz.

Jest w tym jakaś nauka, ludzie.

During war it is often appropriate to attack despite putting oneself in great danger by doing so. If one can score a knockout blow, thereby ending the hostilities, the risk becomes justified. In such circumstances, victory is everything, and second place is not an option—even though it is obviously the only other one.

But what if there is no war? What if there are no men in uniform shooting each other, no airplanes or drones dropping deadly fire from the sky, no ships or submarines outmaneuvering each other on the high seas—and still there’s a subset of a population bent on attacking another, even when it is against their interests to do so? This encapsulates much of the Jewish Question, and what European Whites have been forced to deal with since their Jewish minorities had been emancipated in the late nineteenth century.

Before the formation of Israel, it could have been argued that the Jewish diaspora was acting in its best interests by opposing gentile nativism in America and many parts of Europe. Maybe. These days, however, with Jews being the per-capita wealthiest minority in the United States and with a nuclear-armed Israel thriving and receiving billions in free aid, this is no longer the case. To hurt America and to contribute to its decline through illegal immigration and openly anti-White policies, is to risk ultimately harming the successful Jewish diaspora. Yet the Jewish elite continues to do this very thing through its unwavering support of the Democrat Party.

I have a name for such suicidal/genocidal Jews: Yamakazis. Such Jews ignore or downplay the often vicious anti-Semitism or anti-Zionism of their non-White allies in order to press the attack upon their ultimate bête noir—or bête blanch, if you will—White people.

It’s as if they hate White people more than they love themselves. They must feel that they are at war with Whites—despite Whites not being at war with them. I’m reminded of how Jewish Avant garde composer Arnold Schoenberg eschewed having his atonal works performed during the First World War, given how detested they were by the Czech public. But peacetime was another matter. In a letter, he once wrote [emphasis mine]:

. . .surely, it isn’t cowardly if I now try to avoid that sort of thing. In peace-time—which means war-time for me—I am quite prepared to go back to being everyone’s whipping boy, and everyone who is accounted indispensable today will be welcome to lash out at whatever bit of me he thinks most vulnerable. But for the present—more than ever—I should like to keep out of the limelight.[1]

More apropos might be what Jewish banker and Bolshevik financier Jacob Schiff once said after his 1911 meeting with President William Taft in which he attempted to persuade Taft to abrogate a trade agreement with Russia. Schiff wanted to punish Russia for its discriminatory treatment of Jews. When Taft refused, Schiff reportedly declared to one of his allies—in classic Daffy Duck fashion—“This means war!”

Such all-consuming truculence was on display recently during the Democratic National Convention in Chicago when members of the Jewish political elite, such as New York Senator Chuck Schumer, Pennsylvania governor Josh Shapiro, Vice President Kamala Harris’ husband Doug Emhoff, stood in front of cameras and proclaimed their loyalty to a political party which is growing as anti-Semitic as it already is anti-White. They made nary a mention of Israel’s war in Gaza and the violent backlash Jews have been facing over it from the Left—especially the Muslim Left. During the proceedings in Chicago, however, this was made impossible to ignore.

According to the Washington Free Beacon:

On Tuesday, pro-Hamas agitators disrupted a DNC event with hostage families hosted by Agudath Israel of America, an Orthodox Jewish group. The protesters shouted, “Zionism has got to fall” and “Shame on you” at attendees. Dozens of anti-Israel protesters were also arrested after clashing with police near the convention Tuesday night.

Meanwhile, it was see no evil and hear no evil from the Jewish elite, as represented by Schumer, who pointed to his blue lapel pin and claimed he was wearing it to “stand up to antisemitism.” But, of course, he was looking in the wrong direction. Outside, a mob of incensed anti-Semites was practically screaming bloody murder against Israel and Jews, yet Schumer would rather vent his wrath at affirmed Israel ally and philo-Semite Donald Trump:

As the highest-ranking Jewish elected official in American history, I want my grandkids and all grandkids to never, never face discrimination because of who they are. But Donald Trump—this is a guy who peddled antisemitic stereotypes. He even invited a White supremacist to Mar-a-Lago.

And according to Daniel Greenfield of Front Page, no one at the DNC denounced the unruly Jew haters, either for being unruly or for hating Jews. Joe Biden even admitted they had a point. The American Free Thinker also made the most of Schumer’s hypocrisy when whining about anti-Semitism while remaining on excellent terms with noted anti-Semite Al Sharpton.

As if this weren’t remarkable enough, however, something unheard of occurred at this year’s DNC: Jews had to meet in secret for their own security. That is how dangerous it has gotten for them in the political party they fund and pull leftward, always leftward. According to the Washington Free Beacon, Jewish groups acting on the periphery of the DNC had to act very carefully indeed:

The Jewish Democratic Council of America held panel discussions with former U.S. ambassador to Spain Alan Solomont and Rep. Debbie Wasserman Schultz (D., Fla.), but attendees were required to register before receiving the location. Private security and metal detectors were present at both events.

The Israeli-American Council only disclosed the location for its “Hostage Square” discussion to attendees a few hours before it started, the Times of Israel reported on Wednesday.

So let’s get this straight: actual anti-Semitism is happening at the 2024 DNC which forces Jews to meet in secret to avoid violent encounters with anti-Semites to whom their own party openly caters, and the highest ranking Jew in the US government can’t find anything better to complain about than how Donald Trump once had a dinner at his home crashed by a supposed “White supremacist.” In other words, I, Spencer J. Quinn, by virtue of writing this essay for this website, am a greater threat to world Jewry than people who are willing to go jail for violently protesting the very fact that Israel exists. The internal consistency of my arguments, the amount of verifiable evidence I bring to the table, the fact that I am arguing in good faith—all mean nothing to people like Schumer.

There is zero credibility here, as usual. But this past DNC has taken it to a whole other level. Never before has the suicidal nature of the Jewish diaspora elite been in starker focus.

Chuck Schumer is a kamikaze Jew. He is a Yamakazi. He only knows one thing: to attack, regardless of what this will do to his own people. When it comes down to the aleph and tau of the Jewish Question, people like Shumer care little about real anti-Semitism—just as they care little about the welfare of other Jews. First and foremost, they care about hating White people. And since Donald Trump has become the avatar of White America, they unload all their ammo at him.

After all, this is what you do during a war.

But this is a cowardly, undeclared war. I wonder if Chuck Schumer proudly stands up to antisemitism on the Right only because that is where it is indeed weakest. But where it is strongest, that is, on the Left and right under his hooked nose, he keeps as quiet as a mouse.

There’s a lesson in here somewhere, folks.